דער מיסטעריעזער פאררעטער - פארזעצונג פארענדיגט ב”ה

[רעגנדיג]

חשון תשע"ו - קרית יואל, ניו יארק

"א גרויסן יישר כח, די עסן איז געווען היינט אויסנאם פיין, ב"ה!" רופט מאיר אויס הויך אין ריכטונג פון זיין געטרייע אשת חיל וועלכע דערקוויקט זיך מיט דעם געשמאקן קאמפלימענט און האט הנאה אז איר שווערע ארבעט צו צושטעלן א פיינעם נאכטמאל האט זיך אויסגעצאלט. מאיר שטעלט זיך אויף, גיבט א ברייטן שמייכל צו זיין לעכטיגן בכור וואס דער רבוש"ע האט אים געשאנקן מיט עטליכע מאנאטן צוריק, און ווענדט זיינע טריט צום טיר, ער גריסט א הויכע 'גוטע נאכט' און גייט ארויס אויפן וועג צו זיין טעגליכע נאכט שיעור.

ווי נאר ער טרעט איבער דעם שוועל, צוקלינגט זיך זיין סעלפאון, ער כאפט א בליק ווער עס רופט אים, די נומער איז אים אומבאקאנט און ער הייבט געווענליך נישט אויף קיין נומער וואס ער קען נישט. אבער היות ער האט במשך די לעצטע צוויי טעג שוין באקומען דריי רופן פון דעם זעלבן נומער איז ער מחליט יא אויפצוהייבן, זיך פאָרשטעלנדיג אז דער רופער וויל עפעס וויכטיג פון אים.

ער לייגט צו דעם טעלעפאן צום אויער, "היי מר. ברוין" הערט ער א פרעמדע שטימע רעדט צו אים אין די ענגלישע שפראך, "איך דארף וויכטיג רעדן מיט אייך, וואו און ווען קען מען אייך טרעפן?" מאיר ווערט גאר פארוואונדערט פון דעם מאדנעם פארלאנג, "מיט וועם רעד איך?" פרעגט ער תיכף צוריק. "מייקל ענדערסאן" קומט דער ענטפער. זיין וואונדער שטייגט נאר מער, הייסט אז דאס איז א גוי און נישט עפעס א ליטוויש אידל, נו וואס וויל ער פון מיר? טראכט ער צו זיך פארוואונדערט. "וואס ווילט איר?" פרעגט ער, "איך מוז מיך טרעפן מיט אייך פנים אל פנים" קומט מייקל'ס ענטפער. "אנטשולדיגט אבער איך מוז קודם וויסן וועלכע נושא איר ווילט מיט מיר רעדן" זאגט מאיר, אבער מייקל לאזט זיך נישט; "איך דארף מיט אייך דיסקוסירן א גאר וויכטיגע טעמע וואס איז נישט שייך צו באהאנדלען אויפן טעלעפאן, עס איז קאנפידענשאל און קען נאר אויסגעשמועסט ווערן צווישן פיר אויגן".

מאיר'ס וואונדער שטייגט מיט יעדע פארבייגייענדע מינוט, און גלייכצייטיג הייבט ער אן ווערן שטארק דערשראקן, ווער ווייסט וואס דער יעניגער וויל פון מיר? איך בין א פשוט'ע כולל יונגערמאן, איך פיר נישט קיין ביזנעס און איך זעה נישט קיין שום לעגיטימע סיבה אז א פרעמדע גוי זאל זיך וועלן מיט מיר טרעפן צו רעדן איבער עפעס א געהיימע טעמע.

זיין כח הדמיון ווערט אקטיוויזירט און כל מיני שרעקעדיגע סצענעס דרייען זיך דורך זיין מח אין די עטליכע סעקונדן, דער גוי ווייסט מיין אידענטיטעט, מיין פריוואטע נומער, און וויל רעדן מיט מיר צווישן פיר אויגן. טאטע אין הימל, ווער ווייסט וואספארא סכנה עס שוועבט העכער מיר? ער טראכט ווייטער, איך בין דאך נישט קיין גרױסע עושר און אויך נישט קיין קליינע עושר, איך דעק טאקע ב"ה דעם חודש, אבער איך וואלט געדארפט זיין פון די לעצטע אויף די ליסטע צו געצילט ווערן דורך א געניט אויסגערעכנטע רויבעריי.

דער פארשוין אויפן אנדערן זייט טרייבל האקט איבער זיינע מחשבות, "זאגט מיר א צייט ביטע, עס איז גאר וויכטיג מיר זאלן זיי באגעגענען ווי שנעלער" פאדערט יענער. מאיר איז מחליט צו ענדיגן דעם אומאנגענעמען שמועס, "אױב איר קענט מיר נישט זאגן וואס איר ווילט דאן קען איך אייך נישט העלפן" ענטפערט ער יענעם און האקט תיכף אראפ דעם טעלעפאן, בשעת זיינע דערדריקנדע מחשבות זעצן ווייטער פאר אים צו דערקוטשען.

ער ווענדט זיינע טריט צום ביהמ"ד און זעצט זיך אראפ קעגן איבער זיין חברותא, ער עפנט אויף די גמרא אבער זיין קאפ איז קענטליך גאר ערגעץ אנדערש. זיין חברותא שלום, א נאנטע חבר זיינער נאך פון ישיבה זעט גלייך אז עפעס גייט פאר און דריקט אויס זיין וואונדער אויפן קול. "נע, גארנישט ספעציעל" ענטפערט אים מאיר אפ, "איך פיל פשוט נישט אזוי גוט".

דאס איז נישט געווען קיין ליגנט, מאיר האט באמת געשפירט גאר שלעכט, און זיין קאפ האט אים שטארק וויי געטון טראכטנדיג פון דעם מאדנעם טעלעפאן געשפרעך בשעת זיינע געדערים דרייען זיך פון די פילע פחדים וואס לויפן אדורך זיינע געדאנקען. מאיר לערנט שנעל אפ דעם שיעור און פארלאזט דאס ארט היבש פריער ווי געווענליך.

ער לאזט זיך ארויס כאפן א שפאציר אויף די פרישע לופט, ווען יעדע שארך מאכט אים אויפטאנצן און יעדעס קעצל איז א פאטענציאלע רויבער. ער נעמט ארויס א ציגארעטל און צינדט עס אן, און אזוי ארויס בלאזנדיג די רויעך פרובירט ער צו מאכן סדר אין זיינע מחשבות, שפאצירט ער זיך אזוי געמיטליך ביים ווינקל פון גאס ווען אינמיטן הערט ער איינער דערנענטערט זיך צו זיין ריכטונג. דערשראקן צום טויט דרייט ער זיך אויס, און צו זיין שרעק איז קיין גרעניץ נישט געווען ווען ער זעט א הויכער דארער פארשוין, וועלכע האט נישט אויסגעזען צו זיין א איד, שפאצירט צו צו אים, און אט הערט ער ווי א - שוין יעצט באקאנטע - שטימע באגריסט אים "היי מר. ברוין! איך בין מייק, מיר קענען יעצט רעדן?"

מאיר פילט ווי זיין הארץ האט אויפגעהערט צו קלאפן, צו זיין שרעק איז קיין גרעניץ נישט געווען, 'וואס וויל מען פון מיר? פארוואס איז פאר דעם פארשוין אזוי קריטיש וויכטיג מיר צו נאכלאקערן?' טראכט ער צו זיך מיט שרעק. אינסטיקטיוו הייבט ער אן צו אוועקשפאצירן מיט שנעלע טריט, ווען ער באמערקט פון הונטערוויילעכץ ווי דער פארשוין פאלגט אים נאך.


פארזעצונג קומט אי"ה

[יער]

@רעגענדיג איז מיר געווארן א נאוועל שרייבער...

זייער אינטערעסאנט. קיפ אפ!

[רעגנדיג]

@רעגענדיג איז מיר געווארן א נאוועל שרייבער...

זייער אינטערעסאנט. קיפ אפ!

*רעגנדיג

איך בין נישט געווארן קיין נאוועל שרייבער, איך טריי בלויז מיין לאָק.. לאמיר האפן אז ס'וועט ארויסקומען עפעס צום זאך. איך נעם נישט קיין אחריות אז סגייט זיין אינטערסאנט...

[באשיינפערליך]

@רעגענדיג איז מיר געווארן א נאוועל שרייבער...

זייער אינטערעסאנט. קיפ אפ!

*רעגנדיג

איך בין נישט געווארן קיין נאוועל שרייבער, איך טריי בלויז מיין לאָק.. לאמיר האפן אז ס'וועט ארויסקומען עפעס צום זאך. איך נעם נישט קיין אחריות אז סגייט זיין אינטערסאנט...

ביי אונז אין ק"י דרייען זיך גוים...?? איך הייב אן מורא האבן...
-------
פליז נעם אבער יא אחריות אז די גייסט אונז נישט לאזן הענגען צו לאנג!!!

[פאליטישע עקספערט]

פינג מיר אהער ווען ס'פארטיג

פאליסי: איך הייב נישט אן ליינען א מעשה אנע ענדע.....

[אזוי גאר!]

פינג מיר אהער ווען ס'פארטיג

פאליסי: איך הייב נישט אן ליינען א מעשה אנע ענדע.....

וכן אני נוהג ודו"ק ואכמ"ל ופשוט הוא

[רייכער איד]

מאסיוו

[אבנר בן-נר]

@רעגנדיג כהאף סגייט נישט אוועקנעמען דיין פאוקעס פון די אנדערע אשכולות ווי מדארף דיר שטארק האבן
זייער שיין!!

[רעגנדיג]

וואשינגטאנוויל, ניו יארק

אבדול שפאצירט נערוועזערהייט אהין און צוריק אין זיין קליינעם לעכל וואס ער האט געדינגען, 'וואס וועט דא זיין?' טראכט ער צו זיך אנגעצויגענערהייט, ער איז שוין דא א לענגערע צייט און כמעט גארנישט אויפגעטון. חוץ פון באקומען א ארבעט אלס רייניגער אין איינע פון די גרויסע שולן האט ער נישט געמאכט קיין שום באדייטנדע פארשריט. 'אהער בין איך געקומען מיט אן אנטשלאסנקייט אויסצופירן מיין לעבנס וואונטש איינמאל פאר אלעמאל, אבער דערווייל טאפ איך א וואנט' טראכט ער צו זיך מיט ביטערניש. אין אלעם איז נאסיר שולדיג, ער האט מיר צוגעזאגט מיר ארויסצוהעלפן מיטן רעקרוטירן אגענטן, אבער יעצט האט ער אלעס ארויפגעווארפן אויף מיינע פלייצעס.

דער טעלעפאן האט זיך הילכיג צוקלינגען, נאך האלב פארזינקען אין זיינע מחשבות שטרעקט אבדול אויס זיין האנט צום טעלעפאן און הייבט אויף, "העלא טשאנג" הער ער הואן'ס שטימע, "יא הואן, וויאזוי גייען די פלענער?" ענטפערט ער גלייך אקטיוויזירנדיג די וואויס טשעינדזשער, בשעת ער שאקלט זיך אפ פון זיינע אומעטיגע געדאנקען.

הואן זעצט פאר, "איך בין דא אין אן ערנסטן פלאנטער, נאך וואס מיינע געניטע העקערס האבן זיך ענדליך אריינבאקומען אין ראבערט'ס קאמפיוטער, האט ער עס שנעל געכאפט און אונז אויסגעשפארט. מיר ארבעטן אויף א לאנג טערמיניגע לעזונג וועלכע וועט דעקן נישט בלױז ראבערט, נאר גאנץ אמעריקע" צולאכט זיך הואן אין א ווילדן געלעכטער "אבער דערווייל, ביז דאן איז קריטיש וויכטיג פאר אונז צו האבן צוטריט צו ראבערט'ס דעווייסעס", ענדיגט ער צו.

אבדול ווערט אנגעצויגן; "נו, וואס ווילסטו יעצט פון מיר?" פרעגט ער, "איז אזוי" רעאגירט הואן "דערווייל האבן מיינע העקערס נישט באוויזן נאכאמאל זיך אריינצובאקומען אין סיי וועלכע פון זיינע דעווייסעס, זעט זיך אויס אז ער פארמאגט א גאר שטארקע זיכערהייט סיסטעם אויף אלע פון זיי, און דערפאר וויל איך אז דו זאלסט אויף עפעס א וועג באווייזן זיך אריינצובאקומען ביי אים אין אפיס און איינפלאנצן אויף אמווייניגסטנס איין קאמפיוטער זיינע א ספעציעלע אפאראט וואס איך וועל קענען דורך דעם נאכפאלגן אלע אקטיוויטעטן פונדערווייטנס." פאר אבדול ווערט שלעכט, אויף אזא פארלאנג האט ער זיך נישט געראכטן, אבער הואן איז ממשיך, "אויב וועסטו באווייזן צו איינפלאנצן אזא סארט אפאראט אויף זיין סמארטפאון וועט זיין אויסגעצייכנט און איך וועל דיר אוודאי גוט באלוינען דערפאר, אבער כאטש אויף איינע פון זיינע קאמפיוטערס מוזטו דאס ערלעדיגן, און פאר דאס איז נישט מסודר וויל איך פון דיר נישט הערן" פירט ער אויס זיין פארלאנג מיט א שטרענגען טאָן.

אבדול פרובירט זיך קעגנצושטעלן; "אבער אבער..." הייבט ער אן קעקעצן, "טשאנג! איך וויל נישט הערן קיין תירוצים!" האקט אים הואן איבער אויפגעברויזטערהייט, "רוף מיך נישט צוריק ווילאנג דאס איז נישט מסודר! פארשטאנען?!"

אבדול לייגט אראפ דעם טעלעפאן מיט א שווערן געמיט, אויב איז אים ביז יעצט געגאנגען שלעכט דאן איז די יעצטיגע אנטוויקלונג שוין ממש געפערליך, אויסצופלאנירן און דורכפירן דעם פארלאנג וועט אים אפקאסטן אסאך טייערע צייט און מח וואס ער קען זיך נישט יעצט ערלויבן צו פארשווענדן, ער איז שוין אזוי אויך זייער אונטערשטעליג אין זיינע פלענער און אונטערנעמונגען. ער האט שוין אנגעהויבן חרטה האבן פארן אננעמען דעם ראלע צו דינען אלס א א כינעזער אגענט, אבער ער האט גוט געוואוסט אז ער האט צופיל ברירות נישט געהאט, דאס איז געווען די איינציגע וועג פאר אים אנצוקומען צו זיין ציל, און אינאיינוועגס שיסט ער שוין עטליכע פייגל מיט איין שאָס.

'אויב הואן זאל נאר געוואויר ווערן ווער איך בין באמת' לויפט אים דורך א מחשבה'לע 'וועט ער מיר עס קיינמאל נישט מוחל זיין. נו לאמיר כאטש פרובירן אים צופרידנצושטעלן אויף וויפיל ס'איז מעגליך, אז ער זאל גארנישט חושד זיין, און אינאיינוועגס וועל איך פרובירן ארויסצונעמען דערפון די מערסטע בענעפיטן שייך פאר מיין פראיעקט'.

אבדול נעמט ארויס זיין ספעציעל פארזיכערטן טעלעפאן און קלינגט אן נאסיר, "העלא" הערט ער נאסיר'ס בייזע שטימע, "נאסיר" זאגט אבדול, "דו האסט מיר געלאזט איבערן וואסער, איך פרוביר זיך פאראויסצורוקן מיט די פלענער, אבער אליינס קען איך נישט, דו מוזט מיר העלפן שאפן אגענטן".

אבדול קען טאפן די כעס פונעם אנדערן זייט טרייבל, נאסיר איז שטיל פאר עטליכע סעקונדן און דאן צושרייט ער זיך "דו אומפארשעמטע יונג! דו ביסט פויל! דו זיצט און עסט א גאנצן טאג און דו טוסט גענצליך פארנאכלעסיגן דיינע הייליגע פליכטן! שאַר דיך ארויף די ארבל און טו צו די זאך, ווייל אויב נישט קענסטו זיך בקרוב טרעפן אין גיהנום!" אבדול האט טאקע ערווארטעט א כעס'יגע רעאקציע אבער אויף אזוינס האט ער זיך נישט געראכטן, זעט אויס אז נאסיר האט געהאט א שווערן טאג היינט. "אקעי" מורמלט ער "איך גיי מיך נעמען ארבעטן" און לייגט אראפ דעם טעלעפאן שוין זייענדיג פיל מער דערביטערט ווי פריער.

אין וויסטן חלום איז אים נישט בייגעפאלן אז נאך איינער האט מיטגעהאלטן יעדעס ווארט פון דעם געשפרעך, און האט אראפגעלייגט דעם טעלעפאן צוזאמען מיט אים, אבער פארקערט ווי אבדול, האט יענער אראפגעלייגט מיט א ברייטן שמייכל. צופרידן ביז גאר אז צום ערשטן מאל איז אים ענדליך געלונגען צו ברעכן די ספעציעל פארזיכערטע ליניע.

***

מיט שנעלע טריט דערווייטערט זיך מאיר פון מייק, בשעת ער ציטערט אויף זיין לעבן נישט וויסנדיג וואס קומט נעקסט. און דאן הייבט ער אן טראכטן צו זיך, וואס וועל איך האבן פון אנטלויפן? דער פארשוין ווייסט מיין אידענטיטעט, מיין נומער, און ער ווייסט אפילו וואו מיך צו טרעפן, אלזא אנטלויפן וועט נישט העלפן, ס'וועט מיר בלויז ברענגען זיך ארומצודרייען אנגעצויגן ציטערנדיג פון מיין אייגענעם שאטן. לאמיך פארזיכטיגערהייט צוריקגיין און הערן וואס מייק וויל פון מיר.

ער דרייט זיך ארום און זעט מייק שטייט נאך דארט און קוקט אים נאך, ער הייבט אן צוריקצוגיין און זעט די צופרידנקייט וואס דערקענט זיך גלייך אויף מייק'ס פנים. ער קומט נענטער און מייק זאגט אים מיט א שמייכל "האסט זיך בארעכנט, הא?". מאיר איז צו אנגעצויגן מיט צו שמייכלען, "נו וואס ווילסטו?" פרעגט ער, מייק ווייזט אים מיט די האנט אז ער זאל אריינקומען אין די קאר וואס איז פארקירט נעבן זיי און דארט וועלן זיי רעדן.

פאר מאיר איז שלעכט געווארן, וואס וויל ער? וויל ער מיך באמת קידנעפן? מ'קען מיינען איך בין די עושר פון שטאט. ער פרובירט זיך קעגנצושטעלן, אבער מייק האלט זיך ביי זיינס אז די טעמע וואס ער וויל מיט אים דיסקוסירן איז צו געהיים צו רעדן אונטערן פרייען הימל. "איך גיי דיר נישט קיין שלעכטס טון, עס איז באמת וויכטיג און גלייכצייטיג אויך געהיים און צוליב דעם מוזן מיר רעדן אין קאר" בעט זיך מייק ביי מאיר ווען דאן פאלט אים ביי א שטיקל פשרה. ער שלאגט פאָר פאַר מייק אז ער קען זיך אריינזעצן אין קאר אבער וועט לאזן די טיר אפן, אזוי וועט ער נישט זיין גענצליך אין זיינע הענט.

מייק גייט איין דערויף, ער זעצט זיך אריין אין פארנט נעבן מייק, ווען צו זיין שטוינונג און שרעק באמערקט ער אז הונטערוויילעכץ זיצן נאך צוויי פארשוינען, עס איז אים ווידער שלעכט געווארן און ער האט שוין געוואלט אנטלויפן. אבער ער האט געקלערט צו זיך, אז איך בין שוין דא לאמיך שוין הערן וואס ער האט צו זאגן, און אז ס'וועט אויספעלן קען איך נאכדעם אנטלויפן.

ער נייגט צו זיין אויער צו מייק וועלכע פליסטערט אים שטיל אריין: "איך ארבעט פאר די עף. בי. איי."


פארזעצונג קומט אי"ה

[אה''ו]

קוקט אויס גאר אינטערעסאנט!

אבער זינט @יש לו מנה און @מענדל וועבער האבן אונז געלאזט מיט די צונג אינדרויסן וועל איך ענדערש ווארטן דו זאלסט ענדיגן און דערנאך וועל איך עס געהעריג ליינען.

[רעגנדיג]

בעיזשינג, כינע

ארום א רינדעכיגן טיש אין א געהיימען קעלער זיצן זעקס פערזאנען מיט פארקנייטשטע שטערנס און אקערן דורך די סיטואציע און די לעצטערע אנטוויקלונגען אינעם קאמף.

הואן גיבט א לייכטן קלאפ אין טיש און נעמט דאס ווארט. "ווי ענק אלע ווייסן מוטשענען אונז זיך זייער שטארק אויפן פראנט פון סייבער העקינג, און טראץ די פראפעסיאנאלן וואס מיר פארמאגן אויף דעם געביט, האבן מיר נישט באוויזן צו מאכן ערנסטע פארשריט אין די פאראייניגטע שטאטן, און טראץ די פילע סוקסעספולע סייבער אטאקעס וואס מיר האבן שוין דארט דורכגעפירט, האבן מיר דערווייל כמעט נישט באוויזן צו דערגרייכן אינערהאלב די העכסטע פענסטער. און דאס מיינע פריינט, איז א הויפט שטיין אין וועג פאר אונזער קאמף מיט אמעריקע."

הואן נעמט א טיפן אטעם און איז ממשיך. "איך גיי אייך היינט אויפוויקלען מיינע פלענער צו לעזן דעם פראבלעם אויף וואס איך ארבעט שוין א לענגערע צייט, און ס'איז געקומען די צייט עס מיטצוטיילן מיט ענק." די געמיטער אין צימער ווערן געשפאנט, און יעדער שארפט אן די אויערן נישט צו פארפאסן קיין איין ווארט, בשעת הואן זעצט פאר. "אלזא, מיר ארבעטן אויף א סאציאלע מידיע עפפ וועלכע וועט - מיט די הילף פון אונזערע פראפעסיאנאלע מארקעטער - גאר שנעל ווערן פון די דאמינירנדע סאציאלע מידיע פלאטפארמעס אין די פאראייניגטע שטאטן, און די רעשט איז היסטאריע" פירט ער אויס מיט א זיגרייכן שמייכל.

זיינע קאלעגן ארום זיצן נאך פארגלייזט פון דעם וואונדערליכן פלאן, און צוביסלעך קומען זיי צוריק צום רעאליטעט און הייבן אים אן באפאלן מיט פראגן איבער די דעטאלן פון דעם פראיעקט. הואן אנטזאגט זיך אבער אריינצוגיין אין מער דעטאלן, זאגנדיג אז מער קען ער נאך נישט אנטפלעקן, אבער ער וועט זיי האלטן אינפארמירט וויאזוי זאכן אנטוויקלען זיך.

"די זיצונג איז געשלאסן" רופט ער הויך אויס און הייבט זיך אויף ארויסצוגיין פון צימער צוזאמען מיט די אנדערע אנוועזנדע, ווען דאן הערט ער א קלינג פון זיין טעלעפאן, וואס באדייט אז ער האט באקומען א פרישן אימעיל. ער כאפט א שנעלן בליק און זעענדיג פון וועם דאס קומט דרייט ער זיך צוריק אויס אין ריכטונג פונעם צימער און זעצט זיך צוריק אראפ, און הייבט אן צו ליינען...

ער ליינט און ליינט, און ווי ווייטער ער ליינט ווערט אים ערגער און ערגער, די קאפ הייבט אים אן צו שווינדלען, די געדערים דרייען זיך אים איבער, און גלייכצייטיג גייט ער אריין אין א אויסטערלישן כעס.

"טייערער הואן" ליינט זיך דער אימעיל "וויסן זאלסטו אז איך בין דערגאנגען אז דיין געטרייע הויפט אגענט אין ניו יארק ארבעט בכלל נישט פאר דיר, ער האט ענק פארראטן. איך ווייס נאכנישט מער דעטאלן און איך וועל פרובירן צו דערגיין זיינע מאטיוון, אבער אויף אזויפיל קען איך דיר זאגן מיט א זיכערקייט אז ער איז א מוסלמענער און געפינט זיך אין אמעריקע פאר א אנדערע צוועק אינגאנצן. דערווייל איז פאר מיר א מיסטעריע וואס האט אים געטריבן זיך אנצושליסן אין די כינעזער שפיאנאזש אגענטור."

הואן שוימט פאר אויפרעגונג און ווייסט נישט וואס צו טון מיט זיך פאר גרויס צומישעניש, "עס קען נישט זיין, עס קען פשוט נישט זיין" מורמלט ער צו זיך איינמאל און נאכאמאל.

אבער דאן טראכט ער צו זיך, וואס ווער איך אזוי שנעל איבערצייגט אין די ריכטיגקייט פון זיינע ווערטער? ליענג איז דאך נאך א נייער אגענט און איך האב נאך נישט עכט געהאט די געלעגנהייט זיך צו איבערצייגן אין די ווארהייט פון זיינע אינפארמאציע, ער קוקט טאקע אויס צו זיין א געלונגענער און שארפער, אבער דאך קען זיין אז כדי ארויסצואווייזן ווי געלונגען ער איז האט ער זיך געיאגט צו שיקן דעם באריכט אן עס פולשטענדיג באשטעטיגן. ניין, איך נעם עס נישט אן גלאטערהייט איז ער מחליט, טשאנג איז מיר צו א טייערער אגענט אז איך זאל אזוי שנעל אפקויפן די לשון הרע.

***

לאמיר איבערלאזן הואן זיך ספראווענען מיט זיינע דערקוטשנדע מחשבות איבער דעם שאקירנדן אויפדעקונג, און לאמיר זיך אריבערכאפן צו א צווייטע קעלער וועלכע געפינט זיך אין מולטאן, פאקיסטאן.

נאסיר זיצט איינגעזינקען אינעם סאפע מיט א גרויסן לילקע אין זיינע הענט, און בלאזט ארויס גרויסע קנוילן רויך, בשעת ער גייט איבער אין געדאנק זיינע פלענער פאר די קומענדיגע תקופה, ווען פלוצלינג צוקלינגט זיך דער טעלעפאן פונעם ספעציעל פארזיכערטן ליניע. נאסיר יאגט זיך אהין און הייבט שנעל אויף, "העלא נאסיר דאס איז דזשאן", א בליץ צינדט זיך אן אין זיינע אויגן "נו, איז דיר געלונגען צו שאפן עפעס גוטע קאנטאקטן?" פרעגט נאסיר, אבער אויף דעם ענטפער וואס ער האט באקומען האט ער זיך גענצליך נישט געראכטן. "נאסיר, איך האב געשאפט אנדערע וויכטיגע אינפארמאציע, דער אבדול, דיין געטרייע אגענט וואס דו האסט מיר באאויפטראגט אים ארויסצוהעלפן מיט זיינע פלענער, ארבעט הונטער דיין רוקן!" ווארפט ער דעם באמבע. "וואס הייסט?" פרעגט נאסיר, נישט פארשטייענדיג וואס דזשאן פארציילט אים דא. "איך האב אנטדעקט" זאגט דזשאן "אז ער איז גאר א כינעזער אגענט, ער ארבעט געטריי פאר די כינעזער, און ער פאפּט דיך פשוט אויס".

נאסיר איז געבליבן זיצן גענצליך שאקירט און אפגעפאטשט, הייסט אז דער געטרייער און געלונגענער אבדול איז גאר א פאררעטער און ארבעט זאגאר פאר די כינעזע פיינט וואס אונטערדרוקן אונזער פאלק? זעט זיך אויס אז צוליב דעם איז ער געווען אזוי פויל די לעצטע שטיק צייט, טראכט ער צו זיך נאך זייענדיג אונטער שאק פון וואס ער האט יעצט געהערט.

דזשאן ווארט געדולדיג אויפן ליניע, ער פארשטייט אז נאסיר מוז זיין אין גאר א גרויסן שאק אז דער גרויסער כעסן האט זיך נאך אפילו נישט געקענט צוזאמנעמען צו ארויסגעבן זיין כעס. און אט הערט ער ווי נאסיר הייבט אן שוימען אויף דעם פאררעטער, ער האט נישט יעצט קיין כח דערצו, ער באגריסט אים און לייגט אראפ.

נאסיר איז צוריק אריינגעפאלן אין סאפע נאך טיף פארזינקען אין זיין שאק און כעס ביינעזאם. ער קען נישט באשליסן אויב ער זאל גלייבן דזשאן אדער נישט, סוף כל סוף איז אים אבדול א נאנטער פריינט שוין פאר לאנגע יארן און איז אלץ געווען געטריי און אויסגעפירט זיינע פליכטן, און דזשאן איז דאך נאך א נייער, אפשר איז עס פשוט זיינע דמיונות. אבער פון די אנדערע זייט זעט ער דאך אז אבדול איז היבש אומאקטיוו די לעצטע שטיק צייט, נו אפשר איז דאס די ענטפער אויף אבדול'ס לעצטיגע אויפפירונג.

און דאן גיבט ער א שפרינג אויף מיט פרייד, איך האב א פלאן! ער רייבט זיך די הענט מיט הנאה און שטרעקט אויס זיין האנט צום טעלעפאן.


פארזעצונג קומט אי"ה

[גיב א לאך]

קוקט אויס גאר אינטערעסאנט!

אבער זינט @יש לו מנה און @מענדל וועבער האבן אונז געלאזט מיט די צונג אינדרויסן וועל איך ענדערש ווארטן דו זאלסט ענדיגן און דערנאך וועל איך עס געהעריג ליינען.

גא''מ

[באשיינפערליך]

וואפא... עפעס א וועבעראציע וועבט זיך מיט'ן גאנצן פעסטקייט!

לאז אונז נישט געשפאנט פאר צו לאנג!!!

[רעגנדיג]

וואפא... עפעס א וועבעראציע וועבט זיך מיט'ן גאנצן פעסטקייט!

לאז אונז נישט געשפאנט פאר צו לאנג!!!

קוק אן, ס'איז ערב פסח און ווי אלע אידישע קינדער זעמיר ברוך השם פארנומען. מ'פרובירט אבער עס נישט צו לאזן לויפן און אריינשטופן וויפיל די צייט ערלויבט.

[רייכער איד]

וואך.. א מין מעשה דעיס,
אן עקסטער שקויעך פארען שרייבען אין פארנומענע טעג

[רעגנדיג]

אבדול זיצט אין זיין פארשימלטן קעלער און רייבט זיך די הענט מיט פרייד, ענדליך האט אים שוין נאסיר צוגעשטעלט א געהילף, ער ווייסט נישט ווער יענער איז אבער ער קוקט אויס צו זיין א גאר פאסיגן קאנדידאט, אט אט און זיינע פלענער וועלן פאווירקליכט ווערן, 'אוי וועט נאך די וועלט וויסן פון מיר' טראכט ער מיט הנאה 'און די ערשטע זאך וועט אוודאי זיין צו זען די מיאוס'ע מפלה פון דעם פארשאלטענעם שמש' טראכט ער פיל מיט האַס אויף דעם שמש ביי וועם ער ארבעט.

'דער גרויסער טאג דערנענטערט זיך' שפינט ער ווייטער זיינע פאנטאזיעס בשעת שוים גיסט זיך פון זיינע ליפן. אבער אינמיטן שווימט ארויף א וואלקנדל אויף זיין געזיכט, ער מוז נאך זען צופרידנצושטעלן הואן און ערלעדיגן זיינע בקשות, און פונקט יעצט ווען ער האט שוין ענדליך באקומען מער מעגליכקייטן צו דערגרייכן זיין ציל מוז ער אוועקגעבן פאר דעם כינעזער פיינט אזויפיל צייט, דאס איז נישט מעגליך, ער וועט נישט קענען באווייזן ביידע.

און פלוצלינג גיבט ער א שפרינג אויף מיט א סאדיסטישן שמייכל, דאס איז א גוטע פלאן! ער וועט שוין אינאיינוועגס אזוי ערלעדיגן צוויי פייגל מיט איין שאס.

***

מאיר איז געפרוירן געווארן פאר שרעק, ער איז געבליבן זיצן גענצליך שאקירט ווען עס לויפן אים דורך ווילדע מחשבות איינס שרעקעדיגער פונעם צווייטן. רבוש"ע, מיט וואס האב איך, א פשוט'ער כולל יונגערמאן, זיך פארזינדיגט פאר די רעגירונג אזש די עף. בי. איי. האט מיר שוין דערגרייכט? מייק לאזט אים נישט צו לאנג טראכטן און זעענדיג דעם שרעק אויף זיין געזיכט האט ער תיכף ממשיך געווען. "בארואיגט אייך מר. ברוין, מיר זענען נישט געקומען אייך שלעכטס טון, מיר ברויכן אייער הילף"

מאיר האט געהויבן ברעמען, וואס וויל די עף. בי. איי. פון אים? מיט וואס אין די וועלט קען ער זיי העלפן? "ביסט א פראסטע ליגנער!" רופט ער זיך ספאנטאן אן צו מייק, "דו האסט גארנישט מיט די עף. בי. איי. און דיינע באבקעס וועסטו פארקויפן פאר א צווייטן, זאג מיר שנעל ווער דו ביסט באמת און וואס דו ווילסט פון מיין לעבן האבן"

מייק ענטפערט נישט, נאר אנשטאט נעמט ער ארויס זיין בעדזש און ווייזט עס פאר מאיר, מאיר איז אבער בכלל נישט איבערצייגט. ער ווייסט נישט וואס דאס איז און צו ס'איז אויטענטיש, און ער מעלדט איין פאר מייק אז דערווייל איז ער נאך ביי אים בחזקת ליגנער.

מייק דרייט זיך אויס צום הונטערשטן זיץ און שטעלט פאר זיינע צוויי קאלעגן וועלכע זיצן דארט מיט קענטיגע אומצופרידנהייט פון מאיר'ס קעגנערשאפט. "ער איז ראבערט, מיין אויבערהאר, וועלכע איז פון די גרעסטע שישקעס אינערהאלב די עף. בי. איי." מאיר כאפט נישט קיין התפעלות, מייק איז ממשיך "און ער" ווייזט ער אויפן צווייטן "איז מיין לאנגיעריגע קאלעגע 'ענדרו' מיט וועמען איך ארבעט צוזאמען שוין פאר לאנגע יארן".

מאיר איז גארנישט מער איבערצייגט "איך קען נישט די אלע מענטשן און כ'גלייב דיר נישט קיין איין ווארט, זאג מיר דעם אמת! ווער ביסטו?"

מייק זעט שוין אויס עטוואס פארלוירן, ער האט זיך נישט געראכטן אויף אזא שארפע רעאקציע, ער ווייסט באמת נישט וואס צו טון ווייטער.

***

שמעון זעט גוט די רחמנות'דיגע בליקן וואס באגלייטן אים, אנדערש ווי פילע מיינען איז ער גאנץ פארשטענדליך און האט אויך א הארץ און געפילן, און זיין הארץ שטעכט אים יעדעס מאל וואס מ'טשעפעט אים אדער מ'מאכט חוזק פון זיין אומבאלומפערטקייט. כמעט קיינער ווייסט נישט אז אונטער די שלייער פון דעם צובראכענעם נשמה געפינט זיך א מענטש מיט שכל און געפילן פונקט ווי יעדעם איינעם, און ער פארשטייט נעבעך זייער גוט זיין איינזאמען און ביטערן מצב.

ממש געציילטע האבן יא די קאפ אויפן פלאץ און פארשטייען אז דא האט מען צו טון מיט א נפש יקרה, א חלק אלקי ממעל, און א איד מיט געפילן פונקט ווי יעדעם איינעם, צווישן די יחידים ציילט זיך מאיר ברוין וועלכע איז מקפיד אים שטענדיג צו גריסן, און וועט צומאל אויך כאפן א שטיקל שמועס צו הערן וואס ער מאכט און אפילו אנטראגן הילף אדער עפעס צו עסן פון צייט צו צייט. שמעון לעבט ממש אויף אינערליך ווען מ'ווייזט ארויס מיטגעפיל אבער פונדרויסן בלייבט ער צוריקגעצויגן און רעאגירט נישט געהעריג, אבער מאיר פארשטייט גוט וואס ער האט צו טון און וואספארא מצוה ער קויפט זיך איין מיטן זיך אומקוקן אויף דעם צובראכענעם זעהל.

שפאצירט אזוי שמעון אין די טונקעלע גאסן, שוין גאנץ שפעט און די גאסן ווערן שוין אט ליידיג און ער איז נאך גאנץ הונגעריג. בלית ברירה פרובירט ער צו נישטערן צווישן די מיסטן פארנט פון די געשעפטן און זאַלן, ליידער גאנץ א אפטע ערשיינונג ביי אים, און נאך וואס ער האט נישט געטראפן עפעס ערנסט גייט ער צום נעקסטן סטאנציע קוקן אויב דארט איז אפשר פארהאן עפעס מער.

ווענדט ער זיינע טריט צום נענטסטן חתונה זאל, אויפן גאס געפינט זיך נישט קיין נפש חי', און ער שפאצירט מיט אומעטיגע טריט. ווען פלוצלינג פילט ער א שטייפע האנט ארום זיין האלז, און נאך פאר ער קען זיך אריענטירן צו שרייען און פארפירן שפירט ער ווי יענער שטיפט אריין א שמאטע אין זיין מויל און ווארפט אים אריין אין א קאר.

[באשיינפערליך]

עפעס איז גאר 'מיסטעריעז' דא... אייביג ווייסטו צו סטאפן ביי די בעסטע פארטס...

לאז אונז ביטע נישט אנגעצויגן פאר צו לאנג!

[המברך יתברך]

דער איז גוט, און איך האב דווקא ליב זיין געדעכטקייט. ער ציעט נישט אויס מיט קיין איבעריגס. און מצד אחר, איז זיין שפראך געשמאק און פליסיג.

[המברך יתברך]

און דאס אלעס לגבי דעם חלק הכתיבה, דאס שפינען דער מעשה, איז אויסעגעוונעליך. לדעתי זאל ער שוין יעצט מאכן א בוך.

[ביזטזעכער?]

זעיער געשמאק אין זאפטיג !
גיי ווייטער אן מיט א שטארקייט !
מיר ווארטן שוין אויף די קימענדיגע פארזעצונג

[משפטים]

ערשטע מאל דא אריינגעטרעטן, שוין דורך געליינט אלעס מיט איין אטעם!
מעכטיג מעכטיג!

[אחר חצות]

גאר א גוטער מעשה, און ספעציעל גוט געשריבן, לאמיר נאר האפן אז דער זאל יא אנציען

[בקע לגלגולת]

איך האף אז ער גייט שוין ענדיגען ווייל איך בין נייגעריג...

[רעגנדיג]

שמעון זיצט איינגעקורטשעט אין דעם ווינקל פונעם פארשימלטן קעלער און פרובירט צו טראכטן און זיך דערגרינטעווען וואס עס קען מעגליך זיין די מאטיוון אונטער זיין פארכאפונג. ס'איז אים שווארץ פאר די אויגן, פיזיש און גייסטיש, ער זיצט דארט צובראכן און פארקלעמט, אויסגעהונגערט און מיד ביז גאר, אבער איבער אלעם נעמט אים איבער דאס טיפע זארג איבער זיין וואוילזיין, ער ווייסט נישט וויפיל צייט ס'איז אים נאך פארבליבן צו לעבן. טייכן טרערן גיסן זיך פון זיינע אויגן, אבער ווי עס שיינט טוט זיך דער רשע בכלל נישט קימערן דערמיט.

"אז דו ווילסט נאך אמאל זען די שיין פון די זון זאלסטו טון פונקטליך וואס איך הייס דיר! אויב וועסטו צעגערן צו אויספירן מיינע באפעלן וועסטו ביטער אפשניידן!" הערט ער דעם פארכאפער'ס באסאווע שטימע. "פון אנטלויפן זאלסטו ניטאמאל חלומ'ען, דאס ארט דא איז מער פארזיכערט ווי דעם ווייסן הויז" פירט ער אויס פארגייענדיג אין א ווילדן געלעכטער.

***

"הער אויס מר. ברוין" רופט זיך מייק אן נאך עטליכע מינוטן פון שטיל שווייגעניש. "איך גיי ארויסגיין פון וועג און טון א אויסנאמע שריט, עפעס וואס איך האב קיינמאל נישט און וואלט קיינמאל נישט געטון, אבער צוליב די קריטישע וויכטיגקייט פון אונזער יעצטיגע מיסיע איז מיר ווערט עס צו טון כדי דיר צו איבערצייגן אין ווארהייט פון מיינע ווערטער".

מאיר הערט זיך צו געשפאנט און ווארט צו זען וואס מייק וועט יעצט טון, מייק שלעפט ארויס זיין טעלעפאן פון טאש און מעלדט איין פאר מאיר מיט א באמבאסטישע שטימע אז ער גייט ארויפברענגען אויף די ליניע דעם עף. בי. איי. דירעקטאר מר. קאומי בכבודו ובעצמו! מייק קוקט אויף מאיר צו זען זיין רעאקציע און צו זיין גרויס וואונדער און אנטוישונג זעט ער נישט קיין שום התפעלות אויף זיין פנים. מאיר מעלדט אים איין מיט א טרוקענע שטימע אז ער האט נישט קיין השגה ווער דער קאומי איז און ער זעט נישט קיין סיבה אים צו גלייבן אז דעם וואס ער גרייט זיך ארויפצוברענגען איז טאקע דער עף. בי. איי. דירעקטאר.

און דאן האט מאיר באשלאסן אז ער האט שוין צופיל צייט פארשווענדעט מיט די פארשוינען דא. "הער מיך צו" רופט ער פלוצלינג אויס הויך אין ריכטונג פון מייק "זאלסט מיר שטארק אנטשולדיגן, אבער דיין אומפראפעסיאנאלע האנדלונג דערמאנט ליבערשט פון א פארברעכערישע באנדע ווי איידער די עף. בי. איי. און ווילאנג איך זעה נישט קיין עכטע באווייז וואס זאל איבערצייגן אז דו האסט מיר געזאגט דעם אמת, ביסטו ביי מיר מוחזק פאר א פארברעכער און כ'וויל דיר נישט קענען. צום ווידערזען אין פאליציי סטאנציע" האט ער שארף אויסגעפירט.

מייק איז בלייך געווארן, "נאר נישט דאס, דאס איז א גאר געהיימע מיסיע און אויב דו גייסט צו די פאליציי און דו מאכסט א סענזאציע פון אונזער שמועס דא לייגסטו דיך אריין אין א סכנה צוזאמען מיט מיליאנען אנדערע מענטשן. איך בעט דיך, גיב מיר אפאר טעג, און כ'וועל טרעפן א וועג דיך צו איבערצייגן אז ס'איז אמת וואס איך זאג. איך שווער אז איך וועל דיר נישט שעדיגן" האט ער זיך ממש געבעטן צו מאיר.

מאיר האט געקווענקלט און צום סוף איז ער איינגעגאנגען צו ווארטן און גארנישט טון ביז מייק וועט צוריקקומען מיט באווייזן. מייק האט זיך געזעגנט פון אים נישט פאר ער האט אים נאכאמאל שטרענג אנגעזאגט אז ער טאר נישט צו קיינעם רעדן דערוועגן און מאיר איז שנעל אהיימגעגאנגען.

מאיר האט שטארק געקווענקלט אויב ער זאל מיטטיילן זיין ווייב מיט די מאדנע און שרעקעדיגע אנטוויקלונגען. מצד אחד האט ער געוואלט אז זי זאל זיין אויף הויכע אלערט אז אין פאל עפעס פאסירט חלילה מיט אים זאל זי וויסן צו זיין אויף די וואַך, פון די אנדערע זייט האט ער שטארק נישט געוואלט איר דערשרעקן און ער האט מורא געהאט פון די קאנסעקווענצן וואס קען פאסירן אויב זי הערט וואס דא גייט פאר. צום סוף האט מייק'ס שטרענגע ווארענונג איבערגעוואויגן און ער האט באשלאסן דערווייל עס צו האלטן און געהיים און לאזן זאכן זיך אויסשפילן.

עס זענען פארביי געגאנגען עטליכע טעג ווען מאיר דרייט זיך ארום פארטראכט און באזארגט, נאך עטליכע טעג וואס ער האט גארנישט געהערט פון די חברה האט ער שוין אנגעהויבן האפן אז אפשר האבן זיי זיך פשוט אפגעלאזט פון אים.

איין טאג, אריינשפאצירנדיג אין ביהמ"ד אינדערפרי צום דאווענען, כאפט זיך מאיר אז ער האט שוין לאנג נישט געזען שמעון. ער פלעגט יעדן טאג טרעפן דעם עלנדן איינזאמען בחור און פלעגט אים ווארעם באגריסן, און הערשט יעצט כאפט ער זיך אז ער האט אים שוין נישט געזען פאר כמעט א וואך צייט. ער האט געקלערט צו זיך צי ער ברויך זיין באזארגט דערוועגן אדער זאל ער עס לאזן לויפן, מ'רעדט דאך פון בלויז אפאר טעג.

אזוי טראכטנדיג וועגן שמעון איז אים פלוצלינג א בייזער געדאנק אריין אין קאפ. ווער ווייסט? אפשר האט שמעון'ס פארשוואונדן ווערן א שייכות מיט די מאדנע געשעענישן ארום אים? אבער ער האט עס גלייך פרובירט ארויסצושלאגן פון קאפ, 'ס'איז בלויז נארישע דמיונות' האט ער געטראכט 'וואס האב איך דען מיט אים, חוץ אז איך גריס אים יעדן טאג?' אבער פון די אנדערע זייט האט ער געוואוסט אז ער איז פון די געציילטע וואס האבן עפעס א שייכות מיט שמעון און אפשר דאך איז עס פארבינדן.

א שוידער האט ארומגענומען זיין גאנצן קערפער ווען ער האט טיפער אריינגעקלערט אין די מעגליכקייט, 'הייסט אז איך קען זיין די נעקסטע אויף די ליסטע פון די מסוכנ'דיגע פארברעכער' האט ער געקלערט מיט שרעק. אויב איז די מאדנע צוזאמטרעף נישט גענוג געווען אים צו דערשרעקן, האט אים די יעצטיגע אנטוויקלונג מיט שמעון ממש אריינגעווארפן אין א געפערליכע פאניק, ציטערנדיג וואספארא שוידערליכע געשעענישן עס שפילן זיך דא אפ אונטער זיין רוקן.

אזוי האט ער זיך ארומגעדרייט דערשראקן און אנגעצויגן פאר נאך צוויי טעג, ביז זיין טעלעפאן האט זיך צוזינגען און אויפן קאלער איי. די. האט זיך באוויזן א באקאנטע נומער... מייק רופט אים.

די ערשטע סעקונדע האט ער געקלערט אים צו איגנארירן און פארטיג, ער זוכט נישט אריינצוגיין טיפער אין נעץ. אבער דאן האט אין אים אויפגעבליצט א גוטע געדאנק, און ער האט מחליט געווען עס צו פרובירן. ער הייבט אויף דעם טעלעפאן און מייק באגריסט אים מיט א מונטערע שטימע "היי מר. ברוין, ווען קענען מיר זיך נאכאמאל טרעפן? איך האב א גוטע מהלך וויאזוי דיך צו איבערצייגן אז איך קום באמת אין נאמען פון די עף. בי. איי." מאיר האט מיט אייזערנע צוואנגען זיך צוריקגעהאלטן פון דערמאנען עפעס וועגן שמעון, און האט בלויז טרוקן געמאלדן אז זיי קענען זיך היינט טרעפן אויפן זעלבן ארט און אינעם זעלבן צייט ווי זייער פאריגע באגעגעניש.

צו די באשטימטע צייט איז מאיר אנגעקומען צום ארט און זיך אריינגעזעצט אינעם קאר, דאס מאל איז מייק געקומען אליין, דאס האט געמאכט מאיר זיך פילן רואיגער. ער זעצט זיך אראפ און נאך פאר מייק האט א געלעגנהייט אנצוהייבן רעדן נעמט מאיר דאס ווארט, און רעדנדיג קוקט ער גוט אריין אין מייק'ס אויגן צו זען זיין רעאקציע צו זיינע ווערטער. "דו האסט געזאגט אז דו ארבעטסט פאר די עף. בי. איי." הייבט מאיר אן און מייק שאקלט צו מיטן קאפ, מאיר איז ממשיך, "אויב אזוי לאמיר דיך פרעגן, איך קען א איינזאמער מענטש מיטן נאמען שמעון, איך האב אים שוין נישט געזען פאר איבער א וואך צייט, און איך בין שטארק באזארגט איבער זיין פארשוואונדן ווערן, מיין געפיל זאגט מיר אז א בייזוויליגע אקט ליגט דערונטער. אלס א עף. בי. איי. אגענט, צי האסטו אפשר סיי וועלכע אינפארמאציע איבער דאס פארשוואונדן ווערן פון דעם פארשוין און וואו ער געפינט זיך?"

מאיר האלט זיינע אויגן שארף אנגעשפיצט אויף מייק און ווארט אויף א ענטפער. מייק איז גענוג קלוג און טרענירט נישט ארויסצואווייזן זיינע געדאנקען אבער נאך א לאנגע מינוט שטיל שווייגעניש האט ער ענדליך געעפנט זיין מויל און געזאגט בלויז דריי קורצע, אבער באדייטנפולע ווערטער; "יא, איך ווייס."


פארזעצונג קומט אי"ה.

[רעגנדיג]

נאסיר שלעפט ארויס דעם טעלעפאן ביכל וואו ער האלט פארשריבן די גאר וויכטיגע און געהיימע קאנטאקטן, און ער זוכט שנעל אויף די נומער פונעם 'פריינט'. באמת האט ער נישט קיין השגה ווער יענער איז, ער האט זיך קיינמאל נישט אידענטיפיצירט און רופט זיך מיטן צונאמען 'פריינט', אבער אזויפיל ווייסט ער אז טראץ וואס דער פריינט לאזט זיך קאסטן א שיינע מטבע פאר יעדע מיסיע וואס מען פארלאנגט פון אים, איז ער גאר א פעטן פישל און ער איז ווערט יעדן פרייז. ער איז א גאר געלונגענער און קלוגער און וועט אלץ דערווישן סיי וועלכע אינפארמאציע מען וועט נאר בעטן פון אים.

מיטן נומער אין האנט טרעט ער צו צום ספעציעל פארזיכערטן טעלעפאן און דריקט אריין די אנגעגעבענע נומערן, נערוועזערהייט הערט ער זיך צו ווי עס קלינגט, איין קלינג, דערנאך נאך עטליכע קלינגען, ענדליך ווען ער האט שוין געהאלטן ביים אויפגעבן האט דער פריינט אויפגעהויבן און אים תיכף ווארעם באגריסט. "העלא נאסיר, וואס האב איך דעם כבוד?" נאסיר גייט גראד צום ענין, "דער געטרייער אבדול, וואס כ'האב דיר געבעטן זאלסט זען אים צו באשוצן פון פיינטליכע אויגן. אויף אים האב איך יעצט באקומען א באריכט אז ער האט מיר פארראטן און ארבעט אונטער מיין רוקן פאר די כינעזער. איך וויל דו זאלסט אים נאכקוקן און מיר געוואויר ווערן צו דאס איז ריכטיג. פארשטייט זיך אז די געלט ליגט גרייט און וועט אריינגיין אין דיין אקאונט ווי נאר דו ביסט פארטיג מיט די ארבעט". האט ער נישט פארגעסן צוצולייגן.

דער פריינט איז איינגעגאנגען אויף זיין בקשה, און צוגעזאגט זיך אריינצולייגן דערין און צוריק קומען מיט די נויטיגע אינפארמאציע ווי אמשנעלסטן.

***

אבדול איז געזיצן ביים טיש און זיך אומגעקוקט מיט צופרידנהייט אויף די פילע אנוועזנדע, ענדליך האט זיך נאסיר ארויפגעשארט די ארבל און אים צוגעשטעלט אגענטן ארויסצוהעלפן אויספירן די הייליגע מיסיע.

אבדול האט געעפנט דעם זיצונג מיט קורצע ווערטער איבער דעם וויכטיגקייט פון זייער מיסיע און די נויטווענדיגקייט דאס צו ערלעדיגן אין די שנעלסטע צייט אפשניט שייך. דאן האט ער אנגעהויבן אויסצושמועסן די דעטאלן פון די ארבעט וואס ליגט אויף די גרופע אינעם יעצטיגן פאזע.

"די ערשטע זאך, דארף יעדער פון ענק צוזאמשטעלן א דעטאלירטע ליסטע פון אלע אידישע רבנים און גייסטיגע פירער, אין די געגנט וואס ער באקומט צוגעטיילט. איך גיב ענק עטליכע וואכן צו ארבעטן דערויף, און דאן זאלט עטס זיין דא צוריק מיט א פונקטליכע ליסטע מיט די נעמען און פערזענליכע דעטאלן, ווי אויך די טאג טעגליכע לעבנסשטייגער פון יעדער איינער פון זיי. געדענקט, טעותים וועלן נישט אקצעפטירט ווערן און נישט פארגעבן ווערן!" האט ער אויסגעפירט מיט א שטרענגן טאן.

ער איז נאך געזיצן אביסל מיט זיי אויסארבעטנדיג אלע דעטאלן מיט יעדן עקסטער און ענטפערנדיג אלע פראגן וואס זיי האבן אים געשטעלט אנבאלאנגט די אויפגאבע וואס ער האט אויף זיי ארויפגעלייגט. ווען יעדער איז שוין געווען קלאר מיט וואס זיי האבן צו טון האט ער זיי געוואונטשן הצלחה און געשלאסן דעם זיצונג.

שמעון איז געזיצן איינגעקורטשעט אין זיין ווינקל און האט אלעס מיטגעהאלטן, מיט יעדעס ווארט וואס איז ארויס פון אבדול'ס מויל האט ער געפילט ווי זיין נשמה פליט אים ארויס. ער האט זייער גוט פארשטאנען אז זיין לעבן איז אין א שטענדיגע געפאר ווען ער געפינט זיך אין געפענגעניש אונטער אזא געפארפולן טעראריסט און אנטיסעמיט, און זיין קערפער האט זיך געווארפן פאר שרעק זעענדיג דעם טויט פארנט פון זיינע אויגן, ער האט אומצאליגע מאל איבערגעזאגט שמע ישראל און ווידוי זיך גרייטנדיג אויפן ארגסטן. ער האט אבער פארשטאנען אז ווי עס שיינט וועט דער רשע אים נאך וועלן גוט אויסנוצן פאר ער ווארפט אים צו די הונט, און ער האט געציטערט אז ער זאל אים נישט צווינגען צו נעמען א טייל אין זיינע פינסטערע אקטיוויטעטן קעגן זיינע אידישע ברודער. ער האט אויפגעהויבן זיינע אויגן צום הימל און בשעת עס גיסן פון אים טרערן האט ער זיך געווענדט מיט א שטומע געבעט צום טאטן אין הימל זאל אים שוין ארויסנעמען פון דא און אים ראטעווען פון אונטער די שלעכטע נעגל.

***

הואן זיצט פארטראכט און ווייסט נישט וואס צו טון ווייטער, פון איין זייט איז אים טשאנג גאר א גוטער אגענט, אזוינס וואס ער זוכט שוין לאנג, און ס'איז אים שווער צו קלערן פון אים אויפגעבן. פון די אנדערע זייט אבער, אויב איז ריכטיג וואס ליענג האט מיר איינגעמאלדן איבער אים, דאן איז פשט אז ער איז א בלויזער פאררעטער און דארף באצאלן א טייערע פרייז דערפאר. די שאלה איז וויאזוי מ'ווערט געוואויר די אמת.

ביים ענדע האט ער מחליט געווען צו ענטפערן פאר ליענג אז ער איז אים דאנקבאר פאר זיין גוטע ארבעט און וויכטיגע אינפארמאציע וואס ער האט אים געברענגט, דאך בעט ער אים אז ער זאל ווייטער ארבעטן פעסטצושטעלן די קראנטקייט פון די אינפארמאציע און זיכער מאכן אז ער האט נישט געמאכט קיין טעות. ער האט מחליט געווען אז ער וועט זיך שוין יעצט פארבינדן מיט טשאנג און הערן וואו זאכן האלטן, און ער וועט לייגן אפטע דרוק אויף אים אז ער זאל זיך אונטעריאגן מיט די ארבעט, און ער וועט באפעלן ליענג צו האלטן א שטענדיגע אויג אויף אים פונדערנאנט, און ער וועט זען לויט זיין אויפפירונג צי איז ער טאקע א פאררעטער אדער איז ער געטריי. אויב זעט ער אז טשאנג נעמט ערנסט די ארבעט און פלייסט זיך צו מיט געטריישאפט, דאן קען מען אננעמען אז די באשולדיגונג איז פאלש און ער איז באמת געטריי. אויב אבער צעגערט ער מיט די אויפגאבעס וואס מען לייגט ארויף אויף אים, דאן דארף מען אים שוין גרינטליך נאכקוקן צו דערגיין אויב ער איז גאר א פאררעטער.


פארזעצונג קומט אי"ה.