מסתמא האט געשריבן:יהדות איז נישט בודהיזם, אין יהדות איז נישט די גאנצע תכלית האדם צו האבן שלוות הנפש, באקוועמליכקייט און שלוות הנפש איז נישט קיין ציל, דאס איז טויטקייט, שבת איז מאין עולם הבא ווייל מטוט נישט קיין מלאכה דאן, שלאפן איז א 60סטל פונעם טויט ווייל שלאפן איז טויט! א מענטש דארף ארבעטן, צו בפועל טון זאכן, צו בפועל ארבעטן אויף די מחשבה, צו מיט קום ועשה, צו מיטן סור מרע. א מענטש טוט! ישב ולא עבר עבירה איז עס "געטון" א מצוה!!
אין יהדות האט מען דעם אור חוזר, דאס טון וואס איז ריכטיג און טראכטן/שפירן וואס איז ריכטיג ברענגט סיפוק, צו א אן אקטיווע עשה טוב, צו א פאסיווע סור מרע. מיר לעבן אין אן עולם העשיה און דאס מאנט השי"ת פון אונז.
השקטה/מעדיטעישאן איז א מיטל צו האלטן דאס נפש געזונט צו קענען "לעבן" און זיך "אויפפירן" בפועל דורכן טאג ווי א איד, סאיז נישט קיין תכלית בפני עצמו, הגם קענסט עס אנקוקן ווי פאקטישע עבודת השם און סאיז, און בעצם איז יעדע ריין גשמיות אויכעט ריין עבודת השם אבער עבודת השם נעמט אריין אין זיך א ריזן ספעקטרום פון תריג מצוות
ווען א מענטש ארבעט און פארדינט געלט האט ער סיפוק און דאס געלט האלט זיך ביי אים. ווידעראום איינער וואס געווינט די לאטערי, נישט ער האט סיפוק און נישט דאס געלט האלט זיך ביי אים.
אין אמעריקע לעבן מיר ב"ה על סור הבשר און מיר האבן פון אלעם גוטן, מצד שני, שמחה תמידית פארלירט דאס ווערד זיינע.
ווען א מענטש גייט אריין אין א וועלט פון תאווה, אפגעזעהן וועלכע, ווי א גרעסערע אלץ ערגער, און ווער רעדט נאך פון אינסטענט פלעדזשור, פארלירט מען די נאטורליכע אור חוזר פון דאס לעבן. אלעס פארלירט דאס חשיבות, מפארלירט די קאנסיסטענסי. מפארלירט דאס אחריות. מפארלירט דאס לעבן. די ריינע סיפוק פון אמתע גוטע טהאטן ווערט פארטוישט מיט דאס כסדר נאכלויפן תאוות.
דו זאגסט קלוגע דיבורים, אבער דו ביסט מורא'דיג נישט גערעכט!
עס איז אמת אז יהדות איז נישט בודהיזם, און השקטה און מדיטציה זענען נישט קיין תכלית פאר זיך. אבער קבלת עול און עבודה בעולם העשיה גרידא איז אויך פונקט אזוי נישט קיין תכלית פאר זיך.
אז דו וועסט דיך גוט מתבונן זיין וועסטו באמערקן אז סיי אויב דער מענטש גייט צו שטארק אריין 'נאר' אין א וועלט פון מנוחה און תענוג, און סיי ווען א מענטש גייט צו שטארק אריין 'נאר' אין א וועלט פון עול ומשא - אלע ביידע זענען ביכולת צו גורם זיין פארן מענטש אריינצופאלן אין א געוויסע פארעם פון אדיקציה.
און פאסירט ביי ביידע פון זיי צוליב צוויי פארקערטע גורמים. ביים מנוחה ותענוג'דיגער מענטש פאסירט עס צוליב זיין זיצן צו שטארק אין זיין קאמפערט זאהן - אין זיין תענוג'דיגע וועלט, און קען זיך בשום אופן נישט זעהן לעבן אן דעי לעוועל פון הרגשה פון תענוג, זיין רצון ותענוג איז ביי אים אזוי שטארק אז ער שפירט ווי אויב דארף ער זיך אפלאזן דערפון אין אריינגיין אין א וועלט פון 'עול' און 'שיעבוד' וועט ער פארלירן זיין חיות און פשוט אפשטארבן.
און ביי דעם מענטש וואס ליגט אינגאנצן אין א וועלט פון שיעבוד און עול אזש זיין נקודת התענוג ווערט בכלל נישט נתמלא, אזא מענטש האט זייער אסאך פאטענציאל ערגעץ אנצוקומען צו א געוויסע לעוועל פון אדיקציה, טאקע צוליב דעם וואס ער הונגערט אזוי אויס זיין נפש, און גיט איר גארנישט צו עסן. און באמת די אלע וועלעכע זענען למעשה היינט אדיקטיוו צו א ענין פון תענוג זענען בעצם אריינגעפאלן אין איר צוליב'ן זיין צו שטארק דבוק אין עול ושיעבוד. דו"ק ותשכח שכן הוא בדיוק.
און אנדערע ווערטער, סיי די ענין פון תענוג און מנוחה און סיי די ענין פון שיעבוד ועול זענען ביידע נישט קיין ציהל פאר זיך אליינ'ס, און ביידע זענען א ציהל אינאיינעם! ביידע זענען א צורך וואס 'יעדער מענטש'נס' נפש ברויך באקומען און זי פארלאנגט דאס שטענדיג.
ועוד יותר, אז בעצם זענען אלע ביידע אדיקט'ס! סיי דער וואס איז צו שטארק דבוק אין תענוג און סיי דער וועלעכע איז צו שטארק דבוק אין 'שיעבוד', ביידע פון זיי זענען אדיקט'ס, און פאר ביידע פון זיי איז מורא'דיג שווער זיך אפצולאזן פון דעם אין וואס זיי זענען דבוק. יעדער איינער קען די מענטשן וואס דו קענסט זיי בשום אופן נישט ארויסזעהן פון זייער סקעדוזשואל און סדר און פרעשור וצמצום.. דאס אלעס האט צוטוהן כפי דעם מענטש'נס שורש הנפש - לפי זה וועט ער זיך אריינפארקן אין א געוויסע פארעם פון אידענטעטי און סיפוק און ווערן אדיקטיוו דערצו, אדער אויף שיעבוד ועול אדער אויף תענוג והנאה. און ביידע ליגן בשורש מוטבע בטבע בני אדם.
איי פארוואס רודערט מען אזויפיהל אויף די אדיקט'ס אויף תענוג און נישט אויף די אדיקט'ס פון שיעבוד?
די תירוץ איז פשוט, אז וובאלד מיר לעבן אין א עולם החיצוני וועט מען נאר רודערן אויף זאכן וועלעכע אירע חרבונות זעהען זיך אן אין די חיי החיצוני. דאס טייטש - אז אפילו א מענטש קען זיין חרוב ונחרב לגבי זיין פנימיות הנפש וועט מען אבער נישט רודערן א וועלט אויב דערקענט זיך עס נישט אן אין די חלק החיצוני פון זיין לעבן. אויב אבער עס הייבט אן אפעקטירן די חלק החיצוני אויך דאן וועט מען אנהייבן שרייען.
און בעצם איז דאס פארשטענדליך זינט מיר לעבן אין א וועלט וואס פארמאגט א צורה און א סדר, און אויב ווערט צובראכן אט די צורה וסדר איז דאך אויס וועלט. אבער וואס מען דארף זייער גוט פארשטיין איז אז בשורש האלט זיך די גאנצע צורה החיצוני פון די נבראים 'נאר' אויף די אינערליכע געזונטהייט פון די נבראים, און אויב די אינערליכקייט ווערט פארדרייעט און נתקלקל און ווערט נישט נתמלא - דאן וועט עט סאם פוינט די גאנצע צורה החיצוני צופאלן אינגאנצן.
און דאס איז עפעס וואס מיר זענען דערויף עדות אין אונזערע צייטן טאג טעגליך, די גאנצע חורבן והירוס וואס מיר זעהען היינט אין די וועלט - אז מען קוקט גוט אריין מיט אן אמת זעהט מען אז דאס קומט שוין בעצם נאך א לאנגע צייט וואס דער ווארעם האט געלעכערט און אפגעגעסן יעדעס ביסל לחלוחית פון אינעווייניג, אז איז געקומען א פוינט אוואו די ביסל חיצוניות וואס איז נאך געבליבן פאלט איין אוואו פון זיך אליין - מחמת אויסערגעווענליכע ליידיגקייט און פנימיות'דיגע הונגער.
----
עס איז נאך בעצם דא אסאך צו שרייבן אויף דיזן נושא, אבער קודם דאס איז פאר @מסתמא..