די נושא פון אדיקשאן

[אידיאט]

איך וועל אויך אריינווארפן מיינע 2 צענט...

איך האב נישט קיין כח און גענוג טאלאנט אין שרייבן ארויסצברענגן וואס איך האב אלס צו זאגן מיטן מויל, אבער איך וועל שרייבן וואס ס'קומט יעצט ארויס, און וויאזוי מיינע געפילן וועלן מיר טראגן.

מ'טענהט זיך ארום וועגן בחירה, תשובה און תיקון המעשים, איך קען איין זאך זאגן, איך קען מענטשן וואס מוטשען זיך שוין לאנגע יארן מיט עדיקשאן אויף די הארבסטע ענינים, און זיי זענען כסדר פארנומען צו מען האט יא אדער נישט א בחירה, און מ'ברויך פשוט מער גדרים וסייגים, מער קנסות וחרמות, און מ'מיינט עס נישט גענוג ערנסט, וכו', און זיי האלטן נעבעך דארטן ווי זיי האלטן, זיי ראנגלען זיך נעבעך מיט דעם שרעקליכען ראלי קאוסטער פון דורפאלן, שוידערליכע שולד געפילן, נאכאמאל דורכפאלן, וחוזר חלילה, שרעקליכע יסורים נעבעך וואס מען קען נישט גענוג מסביר זיין.

פון די אנדערע זייט קען איך אידן, וואס זיי הארעווען אריין שווערע געלטער און שעות אין טעראפי, אדער זענען א מעמבער אין א 12 סטעפ גרופ, אדער גאר ביידע, זיי זענען פארנימען אנצופילן זייער וואויד (רחניותדיגע לאך אין נפש) און זיי האבן איבערגעמישט א נייע בלאט, דו קוקסט אריין אזא איינעם אין די אויגן, און דו זעהסט א לויטערקייט און אמתדיגקייט וואס איז שווער צו טרעפן.

יעצט אין פאקט ווער האט מער תשובה און תיקון המעשים? דער וואס פאלט נעבעך יעדן טאג (אדער עטליכע מאל א טאג) דורך אויף די הארבסטע זאכן אפגעזעהן צו ער האט א בחירה צו נישט, אדער דער וואס זיין פנים שיינט פון לויטערקייט און מדרגות אין די ענין פון חשבון הנפש והמסתעף???? הגע בעצמך.

וואס וויל איך זאגן? איך ווייס אליינס נישט... אה יא... איך וויל זאגן פאר דעם וואס מוטשעט זיך נעבעך, ווער נישט\זיי נישט פארנומען מיט זייטיגע זאכן וואס גייען גארנישט ברענגן, דו זעה איין זאך, א לייסענסד פראפעשענעל מיט א גוטן רעקארד זאל דיר זאגן וואס דיין לעוועל אין דיין אדיקשאן איז, און וואס דיין השתלות דארף זיין, און רעד עס דורך מיט א דעת תורה וואס איז אויסגעקאכט אין דעם ענין, און זייער זייער וויכטיג: פארשטיי וואס און וואו דיין לאך אין הארץ איז, (דאס איז נישט קיין גרינגע און שנעלע זאך) און אדרעסיר עס!!!! פיל עס אן מיט אמתע גליק און פראגרעסס, און דו וועסט זוכה זיין צו גרויסע ניסים בעזר השם.

איך וויל נאר מוסיף זיין איין נקודה, הרב טווערסקי און אנדערע האבן עס אסאך גאזאגט, און איך האב עס געטראפן שטיין מיט קלארע ווערטער אינעם הייליגען ספר באר מים חיים דאכט זיך אין פר' בהר אדער בחוקותי.

דו אלע וואס ליידן אויף עדיקשאן און אדיקטעוו ביהעיוויער, די האבן גאר גרויסע נשמות און ריזיגע הערצער!!!! זיי נעמען זאכן מוראדיג טיף, און דארפן אנפילן זייער רוחניותדיגער געברויך אסאך אסאך מער פון סתם א מענטש, און אין די זעלבע מאס וואס זיי קענען נעבעך זיך מוטשען אסאך טיפער פון אנדערע מענטשן, אזוי אויך ווען מען ריקאווערט קומט מען אן אויף א פלאץ וואס סתם א מענשט קען קיינמאל נישט אנקומען!!!! און דאס איז די לויטערקייט וואס איך האב פריער גערעדט פון.

איך האף איך בין געוועהן אביסל קלאר, איך וועל פראבירן צו שאפן א קאפי פון דעם אויבנדערמאנטער שטיקל, איך קען נישט קאמפיטען מיטן הייליגען זיסן לשון פונעם הייליגער מחבר אויך דעם ספר.

איך האב ענק אלע ליב!

שפתיים ישק. אזוי גערעכט אז סקומט מיר צו וויינען.......

[דאקטער רפאל]

וויאזוי דייעגנויזט מען איינעם צו ער איז אן עדיקט?

[קיינמאל אויפגעבן]

וויאזוי דייעגנויזט מען איינעם צו ער איז אן עדיקט?

מיינסט צו פרעגן ווער ס'איז דער מענטש וואס דייעגנאזט? די תירוץ איז א לייסענסד טעראפיסט וואס האט א גוטע רעקארד, און א דעת תורה וואס קען זיך אויס אין די נושא קען יענעם און טראסט יענעם.

פינקטליך וואס דער טעראפיסט קוקט אויף דארף מען זיין א טעראפיסט... אבער בערך די נקודה איז אז ער מעסט אפ די מענטש'ס מהות, וואס און ווי דער חלל אין זיין נפש איז, וואס און וויאזוי ער פילט אן דעם חלל דורך די עדיקשאן, ווי ווייט ער פאלט מיט זיין עדיקשאן, און ווי אפט, און ווי שטארק חרוב דער מענטש'ס לעבן ווערט\איז חרוב דורך די עדיקשאן, וכדומה.

[דאקטער רפאל]

מיינסט צו פרעגן ווער ס'איז דער מענטש וואס דייעגנאזט? די תירוץ איז א לייסענסד טעראפיסט וואס האט א גוטע רעקארד, און א דעת תורה וואס קען זיך אויס אין די נושא קען יענעם און טראסט יענעם.

פינקטליך וואס דער טעראפיסט קוקט אויף דארף מען זיין א טעראפיסט... אבער בערך די נקודה איז אז ער מעסט אפ די מענטש'ס מהות, וואס און ווי דער חלל אין זיין נפש איז, וואס און וויאזוי ער פילט אן דעם חלל דורך די עדיקשאן, ווי ווייט ער פאלט מיט זיין עדיקשאן, און ווי אפט, און ווי שטארק חרוב דער מענטש'ס לעבן ווערט\איז חרוב דורך די עדיקשאן, וכדומה.

ניין, כ'האב בעיקר געפרעגט וויאזוי, ווען זעט מען אז ס'איז נישט קיין בעד העביט נאר א עדיקשאן, למשל ביי אלקאל און דראג'ס איז נישט אזוי שווער אבער ביי אנדערע זאכן וואס אפי אן אדיקשאן קען מען זיך מיטשענען ווען זעט די טערעפיסט איין אז ער איז קוואליפייד צו טראגן די טיטל אדיקט?

[נשמה]

@נשמה, עס איז אוודאי ריכטיג אז מען דארף קוקן אויפ'ן יסוד, אויפ'ן התחלה פון וואו דער עדיקשאן קומט. די פראגע איז נאר וואו און וואס די התחלה איז און וויאזוי מען באארבעט עס.

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

ביסט גערעכט. און איך בין טאקע נישט קלאר וויאזוי מ'טרעפט ריכטיג די התחלות. איך קען דיר אבער שרייבן וויפיל איך קלער.

איך קלער פון די עצה פון 'התבודדות'. און איך קלער פון די עצה פון נוצן דעם אייגענעם דמיון און אויך די זכרון צו טרעפן די אומריכטיגע בחירה וואס דארף צו זיין די התחלה, מ'דארף זיך איינגעוואוינען צו קריכן אין זיך און טרעפן 'התחלות' און בעטן דעם הייליגן באשעפער.

אנשטאט זיך צו שלאגן מיט די יצר וואס רעדט מיר איין צו קוקן, אדער צו טראכטן, אדער צו טון, פרוביר איך צו טרעפן מיין באהאלטענע 'איך' וואס לעבט זיך אזוי, אויף אזא אופן, פון נישט אנערקענען אז ס'דא א באשעפער אויף די וועלט וואס איז מחייב בהכרח אז אלע מיינע מעשים זאלן זיין אדער זיין רצון אדער קעגן זיין רצון. און אין די רגע איך טרעף עס, האב איך חרטה אויף דעם באהאלטענעם 'איך' וואס איך האב מיך - ערגעץ פון ווען איך בין געבוירן - באשלאסן אזוי צו לעבן.

און איך פרוביר צו געדענקען אז חרטה קומט אויך פון באשעפער. מצד ווייל זיין מציאות איז מחייב אז א מענטש זאל אויף געוויסע זאכן חרטה האבן. פיהלן אז די חרטה קומט אויך פון אים. ווי נענטער מ'ווערט צום אייבערשטן, צום אמת, צום פאקט, און ווי מער מ'זעהט די נישט ריכטיגע בחירה וואס מ'האט געמאכט, אלץ מער קומט אראפ די שפע פון חרטה. און חרטה קומט מצד די רע וואס שאפט אויף וואס חרטה צו האבן בעת מ'איז נאנטער צום טוב. און מ'איז בוחר צו זיין גוט. און בחירה קומט אויך פון אים.

ווי מער מ'ווייסט וויאזוי די ריכטיגע בחירה האט געדארפט צוגיין פון די רגע וואס איך האב געהאט בחירה, און דאס קען דען נישט זיין נאך פאר מ'איז געבוירן? עכ"פ, ווי מער מ'שטעלט זיך פאר וויאזוי די בחירה האט געדארפט צוגיין, קען מען כאפן אין זיך די נישט ריכטיגע בחירות און חרטה האבן דערויף. איך מיין אז ווען מ'האט אמת'דיג חרטה אויף נישט א גוטע בחירה, קען מען פיהלן בחוש ווי עפעס הייבט אן פאדערן א נייע בחירה. און אלעס קומט פון אייבערשטן. נישט אז איך מאך די בחירה, אדער איך וויל זיין וואויל, ס'איז אלעס מצדו. און מצד מיין מציאות וואס פרובירט מיט אלע כוחות זיך צו דערנענטערן צו אים.

מ'דארף האבן אומץ הלב און זיך נישט דערשרעקן, נאר האפן אז דער אייבערשטער וועט העלפן.

איך קלער אז די דמיון פון א מענטש צו קענען אויס'חשבונ'ן די התחלה פון א זאך, דארף זאגן נענטער צום אמת. ווייל דער מענטש דמיונ'ט בערך וואס ער ווייסט פאר א פאקט. און בשעת מ'רעדט צום הייליגן באשעפער פון די טיפענישן פון הארצן און מ'נוצט דמיון און מ'חשבונ'ט אויס וואס עס איז אלץ געווען די התחלה, און מ'פרובירט צו נאכאמאל זיין אין יענע מצב, און מ'האט חרטה און מ'זאגט "רבש"ע איך האב זייער חרטה אויף דעם אז איך בין צוגעגאנגען צום לעבן אויף אזא אופן, נישט וויסנדיג אפילו אז ס'דא א אנדערע וועג, נישט וויסנדיג אפילו וואס דער וועג וואס איך קלויב מיר יעצט גייט מיר ברענגען, רבש"ע איך האב עס געטון אזוי לייכטזיניג, און אפילו נישט געוואוסט וואס איך ווייס היינט, הייליגער באשעפער איז דען דאס די וועג פון לעבן, יא?"

ווייל בשעת מ'טרעפט די התחלה, וויל מען עס נישט אזוי שנעל טוישן, און מ'האט נישט אזוי שנעל חרטה. דאס איז א גוטע סימן אז ס'איז א געוויסע התחלה. מ'דארף זיך ברענגען דערצו אז ס'זאל זיך אמת'דיג חרטה האבן דערויף. און פארשטייט זיך אז מ'איז בוחר טוב.

איך האב מיך אויסגעלערנט אז מ'האט נישט וואס זיך צו שלאגן מיט א הרגל וואס האט התחלות. מ'דארף זיך שלאגן, אוודאי, אבער מ'דארף זיך פארלייגן אויף התחלות. איך טראכט שטארק אז מיט טיפע התבודדות, וואס איז עכט אויך התבוננות, און זיך גוט אריינטראכטן אין זיך צו טרעפן די זאך וואס מאכט סענס אז ס'האט אלעס אנגעהויבן. מ'קען טרעפן אין זיך א שטארקע אוממאראלישקייט, און נאך און נאך. וואס מ'כאפט אפילו נישט אז ס'דא אזעלכע זאכן אין זיך. און מ'האט חרטה און מ'בעט.

וואס איך וויל מיטטיילן איז אז ס'קען אפילו זיין זאכן וואס מ'האט נאך געמאכט פאר די ערשטע דורכפאל. עס מוז נישט האבן צו טון מיט די ערשטער דורכפאל. אז אפילו ווען מ'איז נאך געווען וואויל, האט מען שוין געלעבט אזוי. און חרטה הרג'ט אפ די שלעכטע בחירה. ווייל חרטה מיינט אלעמאל "איך בין בוחר אין עפעס", וועסט קיינמאל נישט טרעפן א חרטה וואס זאל נישט האבן אין זיך די ענין פון בחירה לטוב, אדער בחירה לרע. בשעת די חרטה איז מען אלעמאל בוחר. אמאל האט א מענטש חרטה, אבער נישט ווייל דער אייבערשטער לאזט נישט, נאר ווייל עפעס 'איך'. אבער מ'דארף קענען ריכטיג חרטה האבן. סתם חרטה געפילן איז דען נישט א שאד? מ'דארף חרטה האבן אויף די התחלות.

איך קלער אז אפילו אויב א מענטש איז ממש אפהענגיג, צוגעבינדן, און אנגעהאנגען אין א זאך, און ער קען זיך דערפון נישט אפטיילן. מיט דעם אלעם קען מען אפשר פרובירן דעם עצה פון טרעפן און חרטה האבן אויף די התחלה. אדרבה, איך זאג אז פראפעסיאנאלע הילף איז דער עיקר, אבער ווייסטעך, נישט יעדער קומט אן צו פראפעסיאנאלער הילף.

ווען א מענטש פיהלט אז ער מוז טון עפעס, אז ער קען נישט לעבן אן א געוויסע זאך, ער פיהלט ווי ער האט נישט קיין קאנטראל דערויף, קען זייער מעגליך זיין אז טרעפן די התחלה און חרטה האבן דערויף זאל העלפן. ווייל א מענטש ווערט קאנטראלירט דורך זיינע אייגענע בחירות. אבער נישט דורך די בחירות וואס ער מאכט היינט, אדער נעכטן, אדער א יאר צוריק, אדער צען יאר צוריק, נאר דורך די בחירות וואס ליגן טיף אים אים.

א מענטש איז בוחר עפעס, און נאכדעם האט ער נישט חרטה דערויף, און ער גייט ווייטער, ער דאווענט ערליך, ער לערנט ערליך, אבער די נישט גוטע בחירה, און די נישט גוטע מעשה, איז נאך חי וקיים אין אים.

חרטה קען נאר קומען ווען מ'האט פאר זיך דעם אמת וויאזוי א מענטש דארף זיך אויפפירן, וויאזוי א מענטש דארף בוחר זיין, אויב ס'איז נישט קלאר וויאזוי איך וואלט געדארפט מאכן א בחירה, דאן איז נישטא עכטע חרטה.

הער אויס, איך קלער נאר. און עכט וואלט איך דעם ענטפער מיט אלע פריערדיגע ענטפערס, געדארפט ערגעץ אנדערש אראפשרייבן, אבער שוין.

און דער הייליגער באשעפער זאל העלפן אז וויאזוי נאר זאל מען ארויסקריכן פון אלעם וואס עפעס אין מיר ווייסט אז ס'טויג נישט. כאטש מ'פיהלט עס קוים קוים.

[נשמה]

פאר דיע וואס האבען אמאל געטוהן און עדיקשען ווייסען אז הרגל נעשה טבע,האט בכלל נישט קיין שייכות מיט עדיקשען.
די עדיקשען האט נישט פאסירט ווייל ער האט איינמאל צוויי מאל געטוהן אזאך און ער האט זיך צוגעוואונט דערצו,
ניין און נאכאמאל ניין!
סקען אפילו זיין איינער וואס האט און זיין לעבען נישט גענומען קיין טרינק,אדער קיינמאל נישט טועם געווען טעם של חטא,זיך געהיטען די אויגען מיום היוולדו עד יום שנעשה עדיקט, אדער נישט געוואוסט פון קיין געמבעלינג צוזאגען און ער איז שוין א עדיקט.
דהיינו ער איז א מקום מוכן לפורעניות,זיין סיסטעם איז אנגעגרייט צו ווערען א עדיקט,און וואו נאר ער גייט אפילו בטעות אריינבאמפען און עפעס גייט ער ווערען געבינדען דערצו.
סאיז דא קינדער,בחורים וואס סופפערען במסתרים,און זייער גאנצע מח און הארץ איז א שטיק איינזאמקייט און פיין,במסתרים תבכה נפשם,בדד ומבודד,און זיי שפירען זיך אפגעריסען פון אלעס,און זיי ווילען אז זייער לעבן זאל קומען צו א סוף און ווערען אויס,
במצב כזה כאפט א יונגערמאן א טרינק, א בחורעל זעעט בטעות א מראה של תענוג בשרי,און ער איז שוין א עדיקט,סקומט אריין א בארואיגוגנג און זיין סיסטעם,אזא איינרעדעניש,אז דארט ביים טרינק,ביים חיי בשרים,דארט קען זיין קאפ אנטלויפען פון די שווארצקייט.
און איינמאל דאס האט פאסירט איז שוין יענע חתונה,
ארויסצוגיין פון א פאשווארצקייט דארט יארען,און סאיז נישט אייביג גלאנציג,דא איז אריין אזא סארט גלאנציגע עולם הדמיון וואס העלפט בארואיגען דאס שווארצקייט,און א נארמאלע לעבן גייט קיינמאל נישט רעפלעסען דיע עולם הדמיון.
דא ברויך זיך די מענטש אינגאנצען איבערמאכען,ער מוז ארויס גיין פון זיין שווארצקייט,ער מוז סובל זיין,זיין אייגענע שווארצקייט.
ממוז ווערען א העכער מענטש,מקען נישט לעבן און קנאה,תאווה,וכבוד,אזוי וואו רוב מענשטען לעבען למחצה לשליש ורביע,
ממוז לעבען העכער,ממוז לעבען מיט ביטחון און אמונה,ממוז אויסקלארען די רצונות,צו מיינען באמת דעם אויבערשטען.
אז מפאלט אריין און קנאה ושנאה פאלט מען גלייך צוריק צום עדיקשען,סווערט צוריק טונקעל.
און ממילא די ארגינעלע תשובה אויפען ערשטען קוק ארבעט נישט דא,אויב ווערט מען נישט א אנדערע מענשט גייט מען אייביג צוריק פאלען,
מקען שוין נישט זיין א פשוטע מענשט וואס לעבט רוב לעבן פאר שטותים,ווייל אויב שפירט מען ליידיג גייט מען צוריק און מיסט קאסטען.
ממוז שוין לעבען העכער און אמתדיג,
ומי שטעם וקרא קצת מתורתו של ר׳ אשר פריינד זצ״ל פארשטייט די נקודה.

אוודאי איז דא אזא זאך. ס'האט מיט די טבע האדם. ס'האט מיט הימלישע חשבונות.

[מח בקדקדו]

איך ווייס נישט וואס דו רופסט 'חרטה' אויפ'ן התחלה. אבער איך האלט נאך אינמיטן אויסקלארן 'וואס' די התחלה איז. ווי לייקוס האט געשריבן, די התחלה פון עדיקשאן קומט פון א געוואלדיגער חסרון נפשיי וואס ליגט אין דעם מענטש. פון וואס דער חוסר נעמט זיך, ווענדט זיך יעדער איינער לויט זיין תכונות הנפש און זיינע דורכגענג. אבער די נקודה איז אז ער שפירט א לאך אין זיין מציאות, ער איז הונגעריג. דאס ברענגט אים צו אנצוכאפן צו געוויסע זאכן וואס וועלן אים געבן א געוויסע מילוי פאר זיין לאך, אדער דיסטרעקשאן פון זיינע שווערע געפילן.

[הודו לה']

א דרשה פון ר' זכרי' וואלערשטיין ז''ל איבער עדיקשן, זייער אינטרעסאנט (נאר געהערט אביסל דערפון, סאונדס גוד..)

אויב איינער קען דרייוון וואלט גוט געווען

https://613tube.com/watch/?v=Ff77JyBVGn4

[נשמה]

איך ווייס נישט וואס דו רופסט 'חרטה' אויפ'ן התחלה. אבער איך האלט נאך אינמיטן אויסקלארן 'וואס' די התחלה איז. ווי לייקוס האט געשריבן, די התחלה פון עדיקשאן קומט פון א געוואלדיגער חסרון נפשיי וואס ליגט אין דעם מענטש. פון וואס דער חוסר נעמט זיך, ווענדט זיך יעדער איינער לויט זיין תכונות הנפש און זיינע דורכגענג. אבער די נקודה איז אז ער שפירט א לאך אין זיין מציאות, ער איז הונגעריג. דאס ברענגט אים צו אנצוכאפן צו געוויסע זאכן וואס וועלן אים געבן א געוויסע מילוי פאר זיין לאך, אדער דיסטרעקשאן פון זיינע שווערע געפילן.

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

איך וויל דיר זאגן א טיפע נקודה, און טראכט אריין דערין מיט דיין גאנצע "מח".

די התחלה פון אדיקשאן קומט נישט פון א געוואלדיגע חסרון נפשי. נאר וואס דען. ווייל די נפש האט זיך אפגעטיילט פון השי"ת, און פון זיין תורה, דערפאר געשעט די התחלה פון אדיקשאן. קוק: משה רבינו איז געגאנגען צוזאמען מיט די אספסופים אין מדבר. ביידע האבן נישט געהאט נאר די מן. די אספסופים האבן גע'טענה'ט - לענינינו - אז זיי זענען בארד! און זיי זענען געווען גערעכט? און אויב זיי זענען געווען גערעכט, פארוואס איז משה רבינו נישט געווען בארד? און ס'איז זיכער אז די טענה פון די אספסופים איז געקומען פון א חוסר נפשי.

קוק: ס'דא מענטשן וואס זיי ווערן געבוירן מיט א געוויסע נפש, וואס אויב דער נפש ווערט נישט ערפילט מיט ריכטיגע מזון נפשי, גייט אט דער נפש בוחר זיין אין אדיקשאן. אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.

וועסט זעהן אז אט די סארט נפשות ווילן זייער שטארק נאנטשאפט צום אייבערשטן, מער ווי אנדערע וואס זענען נישט געבוירן מיט זייער נאטור. פארוואס? ווייל ווען זיי זענען געבוירן האבן זיי שוין געדארפט זען די בריאה מיט די ריכטיגע אויגן גלעזער.

איך וויל דיר פרעגן.

לאמיר נעמען אזא סארט נפש וואס גייט שפעטער פיהלן א געוואלדיגע חסרון נפשי. און לאמיר זאגן אז בעת זיין געבורט גייט ער זיך אויף עפעס א וועג דערלערנען אז ס'איז דא ריכטיגע מזון נפשי וואס מ'קען דערמיט ריכטיג אנפילן די לאך, די 'וואויד', די 'ביקוש', און עס גייט זיך אים אויסלערנען וויאזוי מ'ערפילט עס, גייט ער ווערן א אדיקט? ווארשיינליך נישט.

ווען אזא קינד איז געבוירן, האט די בריאה פארגעשלאגן פאר'ן קינד, אמת אז איך האב נישט אין מיר אנצופילן דיין 'ליידיגקייט'? און דאס קינד האט געענטפערט: יא, אמת אז איך האב נישט מיט דיר קיין שום וועג וויאזוי אנצופילן מיין ליידיגקייט.

אזא ענטפער איז נישט געקומען מיט די מויל, אבער די נפש האט אזוי געענטפערט. איז עס געווען גערעכט? איז עס געווען די ריכטיגע בחירה? ניין. די באשלוס וואס ער האט געמאכט אז די בריאה איז ליידיג פון עסן, דאס איז געווען א 'חטא', און 'חטא' מיינט נישט אז איינער איז שולדיג. ס'איז אבער געווען א חטא, ווייל דער אמת איז אז די בריאה איז פול מיט מזון נפשי פאר ווער עס זוכט עס, פאר איינעם וואס זוכט דעם אייבערשטן.

קומט אויס פון דעם אז מ'דארף טרעפן אט די התחלה פון אט די בחירה פון אפמאכן ביי זיך אז די בריאה איז ליידיג. ווייל דער בחירה איז אזוי ווי צו זאגן אז דער וועלט האט נישט איינער וואס שטעלט צו. אזא בחירה איז פארקערט ווי די תורה הק'. תורת ה' תמימה משיבת נפש. פקודי ה' ישרים משמחי לב. איז דארף מען חרטה האבן אויף אזא בחירה.

דאס איז וואס איך מיין צו זאגן.

דער נפש האט בוחר געווען אין אומריכטיגע באשלוסן, און דאס איז וואס טרייבט שפעטער צו זוכן 'אלקאהאל', אדער 'גרופס' וואס טויגן נישט. דאס קומט פון אט די נישט גוטע בחירה. אט דער נישט גוטע התחלה פון "די וועלט איז א ליידיגע פלאץ וואס קען מיר נישט ערפילן"

און דער אייבערשטער זאל העלפן

[מעין המתגבר]

.

קוק: ס'דא מענטשן וואס זיי ווערן געבוירן מיט א געוויסע נפש, וואס אויב דער נפש ווערט נישט ערפילט מיט ריכטיגע מזון נפשי, גייט אט דער נפש בוחר זיין אין אדיקשאן. אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.
[/quote]

פון ווי נעמט זיך דער געברויך פאר "מזון" נפשי אויב עס איז נישט פארהאן א חסרון נפשי?

[מח בקדקדו]

@נשמה, עס איז אויסדריקליך אז דער יאוש פון טרעפן דעם מילוי אין דער בריאה, איז נישט קיין בחירה'דיגע זאך. ניטאמאל איז עס א באשלוס וואס דער מענטש מאכט. נאר עס איז א בלויזער געפיל. טא וויאזוי האט מען חרטה אויף א געפיל? דער געפיל איז קאי וקיים. נאר וואס דען? מען דארף אריינגיין אין דעם געפיל, זיך טרעפן מיט איר, פארשטיין פון וואו זי קומט און אויף וואס זי איז געבויט, גשמיות'דיג גערעדט. שפעטער קען מען אריינגיין נאך טיפער און פארשטיין אז אלע חסרונות האבן צוטון מיט'ן זיין אפגעהאקט פון דביקות ה' און ביטול צו זיין הנהגה.

ווען איך זאג אז בעצם האט דער עדיקט א בחירה, מיין איך צו זאגן אז ווען ער וועט זיך אויסקלארן אין זיינע צעמישטע געפילן, און באקומען דעם ריכטיגן צוגאנג וועט ער מגלה זיין זיין בחירה וואס איז געווען היבש באהאלטן בשעת זיין נסיון.

[מח בקדקדו]

קוק: ס'דא מענטשן וואס זיי ווערן געבוירן מיט א געוויסע נפש, וואס אויב דער נפש ווערט נישט ערפילט מיט ריכטיגע מזון נפשי, גייט אט דער נפש בוחר זיין אין אדיקשאן. אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.

פון ווי נעמט זיך דער געברויך פאר "מזון" נפשי אויב עס איז נישט פארהאן א חסרון נפשי?

קלאר אזוי.

[נשמת השכל]

.

[נשמה]

קוק: ס'דא מענטשן וואס זיי ווערן געבוירן מיט א געוויסע נפש, וואס אויב דער נפש ווערט נישט ערפילט מיט ריכטיגע מזון נפשי, גייט אט דער נפש בוחר זיין אין אדיקשאן. אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.

פון ווי נעמט זיך דער געברויך פאר "מזון" נפשי אויב עס איז נישט פארהאן א חסרון נפשי?

אוודאי איז דא א חסרון נפשי. אבער דער חסרון האט געקענט ווערן נבחר אז מ'קען דאס ערפילן מיט'ן בורא און מיט זיין תורה. דארף מען חרטה האבן אויף דעם.

[סערווייווער]

אז מען רעדט שוין פון די באר מים חיים און עדיקשאן דא האב איך א שטיקל ווי ער רעדט ממש פון עדיקשאן און ממש פון 12 סטעפס!

[נשמה]

@נשמה, עס איז אויסדריקליך אז דער יאוש פון טרעפן דעם מילוי אין דער בריאה, איז נישט קיין בחירה'דיגע זאך. ניטאמאל איז עס א באשלוס וואס דער מענטש מאכט. נאר עס איז א בלויזער געפיל. טא וויאזוי האט מען חרטה אויף א געפיל? דער געפיל איז קאי וקיים. נאר וואס דען? מען דארף אריינגיין אין דעם געפיל, זיך טרעפן מיט איר, פארשטיין פון וואו זי קומט און אויף וואס זי איז געבויט, גשמיות'דיג גערעדט. שפעטער קען מען אריינגיין נאך טיפער און פארשטיין אז אלע חסרונות האבן צוטון מיט'ן זיין אפגעהאקט פון דביקות ה' און ביטול צו זיין הנהגה.

ווען איך זאג אז בעצם האט דער עדיקט א בחירה, מיין איך צו זאגן אז ווען ער וועט זיך אויסקלארן אין זיינע צעמישטע געפילן, און באקומען דעם ריכטיגן צוגאנג וועט ער מגלה זיין זיין בחירה וואס איז געווען היבש באהאלטן בשעת זיין נסיון.

איך וואלט פרובירט צו טרעפן די בחירה דערין, אזוי איך קען מאכן א נייע בחירה. מ'דארף פרובירן דעם וועג פאר'ן זאגן אז ס'ארבעט נישט. מיר קוקט עס אויס זייער אינטערעסאנט.

דער יאוש פון טרעפן מילוי אין דער בריאה מיין איך צו זאגן אז מ'קען עס זעטיגן מיט דביקות בה'. איך גיי מיט דעם מהלך אז ס'דא אין אונז די בחירה וואס מיר האבן געמאכט אין פאריגע גלגולים, עס איז דא אין אונז די בחירה פון אדם הראשון.

לאמיר זאגן אז א מענטש לעבט זייער שטארק מיט 'יראת אנוכי', אנשטאטס מיט 'יראת שמים'. און 'יראת' טייטש איך אפ פון לשון 'זעהן'. דהיינו: אז פון קליינווייז אן, ווען עס איז אים געקומען א פארשלאג צו לעבן מיט 'יראת אנוכי', האט עס געזאגט דערצו יא. און דאס א בחירה וואס מ'דארף דערויף חרטה האבן. און דער חרטה טוישט. הער אויס אזוי וויל איך עס אפלערנען. והבוחר יבחר

[נשמת השכל]

@נשמה, עס איז אויסדריקליך אז דער יאוש פון טרעפן דעם מילוי אין דער בריאה, איז נישט קיין בחירה'דיגע זאך. ניטאמאל איז עס א באשלוס וואס דער מענטש מאכט. נאר עס איז א בלויזער געפיל. טא וויאזוי האט מען חרטה אויף א געפיל? דער געפיל איז קאי וקיים. נאר וואס דען? מען דארף אריינגיין אין דעם געפיל, זיך טרעפן מיט איר, פארשטיין פון וואו זי קומט און אויף וואס זי איז געבויט, גשמיות'דיג גערעדט. שפעטער קען מען אריינגיין נאך טיפער און פארשטיין אז אלע חסרונות האבן צוטון מיט'ן זיין אפגעהאקט פון דביקות ה' און ביטול צו זיין הנהגה.

ווען איך זאג אז בעצם האט דער עדיקט א בחירה, מיין איך צו זאגן אז ווען ער וועט זיך אויסקלארן אין זיינע צעמישטע געפילן, און באקומען דעם ריכטיגן צוגאנג וועט ער מגלה זיין זיין בחירה וואס איז געווען היבש באהאלטן בשעת זיין נסיון.

איך וואלט פרובירט צו טרעפן די בחירה דערין, אזוי איך קען מאכן א נייע בחירה. מ'דארף פרובירן דעם וועג פאר'ן זאגן אז ס'ארבעט נישט. מיר קוקט עס אויס זייער אינטערעסאנט.

דער יאוש פון טרעפן מילוי אין דער בריאה מיין איך צו זאגן אז מ'קען עס זעטיגן מיט דביקות בה'. איך גיי מיט דעם מהלך אז ס'דא אין אונז די בחירה וואס מיר האבן געמאכט אין פאריגע גלגולים, עס איז דא אין אונז די בחירה פון אדם הראשון.

לאמיר זאגן אז א מענטש לעבט זייער שטארק מיט 'יראת אנוכי', אנשטאטס מיט 'יראת שמים'. און 'יראת' טייטש איך אפ פון לשון 'זעהן'. דהיינו: אז פון קליינווייז אן, ווען עס איז אים געקומען א פארשלאג צו לעבן מיט 'יראת אנוכי', האט עס געזאגט דערצו יא. און דאס א בחירה וואס מ'דארף דערויף חרטה האבן. און דער חרטה טוישט. הער אויס אזוי וויל איך עס אפלערנען. והבוחר יבחר

עס איז זייער הייליג אמת וואס דו זאגסט!!

די פראבלעם אז אין דעם ענין איז דער עולם אביסל אזוי ווי תינוקות שנשבו וועלעכע זענען קיינמאל נישט אויסגעלערנט און נתחנך געווארן אז מען קען זיך אנפילן און ווי אזוי מען פילט זיך אן אויף א געזונטן אויפן מיט הקב"ה.

[מח בקדקדו]

קוק: ס'דא מענטשן וואס זיי ווערן געבוירן מיט א געוויסע נפש, וואס אויב דער נפש ווערט נישט ערפילט מיט ריכטיגע מזון נפשי, גייט אט דער נפש בוחר זיין אין אדיקשאן. אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.

פון ווי נעמט זיך דער געברויך פאר "מזון" נפשי אויב עס איז נישט פארהאן א חסרון נפשי?

אוודאי איז דא א חסרון נפשי. אבער דער חסרון האט געקענט ווערן נבחר אז מ'קען דאס ערפילן מיט'ן בורא און מיט זיין תורה. דארף מען חרטה האבן אויף דעם.

דער עולם ההרגשים בלייבט נישט נאר שטיין ביים שורש. אוודאי איז דער שורש פון אלעם דביקות בה'. אבער פון דעם שורש טוט זיך דער עולם ההרגש אויסשפרייטן אויף אלע פיר עקן פון דער וועלט, אזש אויפ'ן וועג ווערט שוין דער שורש לאנג פארשווינדן פון האריזאנט. דער מענטש, גלייך פון ווען ער ווערט געבוירן, הויבט ער אן מאכן דעם וועג, אוועק פון דעם שורש, אריין צווישן דערנער און שטיינער מיט וועלכע דער עולם ההרגשים איז אנגעפילט.

אלזא אויב ווילסטו אנקומען צו דביקות ה', דארפסטו קודם צוריקגיין דעם גאנצן וועג וואס טראגט דיר צוריק צום שורש. נעמליך, עפענען אלע הרגשים וואס האבן דיר געברענגט צו שפירן אז דער עדיקשאן גייט דיר געבן די מילוי, די אור, די אנטלויף פון פעין. מען דארף עס עפענען און קלאר ווערן דערין. דאן דארף מען אננעמען די הרגשים, פארשטיין אז דאס איז א חלק פון מיך, איך בין דאס, דער אויבערשטער וויל מיר מיט די סארט הרגשים. דאן קומט דער חלק פון צוריק זיך ארויפדראפן צום שורש, אנקומען צו דביקות בה', באקומען גוטע הרגשים פון אלקות, פון ביטול צום אויבערשטנ'ס הנהגה וכו'.

באדאם ליין: מען קען נישט פון דעם עדיקשאן גלייך צוריקטאנצן צו דביקות ה'.

[יודל קליין]

איך האב יעצט באמערקט דעם אשכול, איך הא בטאקע נישט דורך געליינט די גאנצע אבער בערך די האלבע האב איך יא דורך געליינט, איך מוז זאגן אז ס'ווערט דא אדורך גערעדט אסאך וויכטיגע ענינים וואס ווערן היבש קלאר ארויסגברענגט און אויך אסאך שטותים.

איך ווינדער זיך נאר וויאזוי אסאך רעדן דא כאטש זיי ווייסן קלאר אז זיי האבן נישט קיין אמת'ע פארשטאנד צו אדיקשאן און כאטש זיי זעען אז עס זענען דא דא אזעלכע וואס האבן זייער א קלארע פארשטאנד צו דעם און עס איז שטארק ניכר דורך זייערע ארטיקלען אז זיי פארשטייען עפעס וואס נישט יעדער פארשטייט און איך גלייב אז אפילו דער וואס שרייבט אן פארשטיין איז מודה אז יענער האט לכהפ מער פארשטאנד ווי דיר אין דעם.

די וואס פארשטייען דערצו שרייבן איין מאל און נאך אמאל אז דער נושא האט נישט צוטוהן מיט שכל, דאס איז א לימוד פאר זיך און אן דעם וואס מ'זאל דאס אדער גוט דורך לערנען אדער דאס אליינס מיט מאכן אויף די אייגענע הויט אדער מיט א נאנטן, איז דאס אום מעגליך צו פארשטיין. א"כ וואונדער איך זיך באמת אויף די וואס ליינען דאס און שרייבן ווייטער זייער מיינונג לויט זייער אייגן פארשטאנד.

לעצטנס איז געווען דא אויף אייוועלט אן עדווערטייסמענט פון א הייליגע וועבסייט וואס העלפט מענשטן ארויס צו קריכן פון זייער אדיקשאן צו אינערנעט און שמוץ וכדומה.

איך האב אסאך געליינט דארט אין די לעצטע פאר וואכן און עס איז ממש נבהל ונשתומם צו ווערן וויפיל גאר חשוב'ע טייערע איידעלע אידן, בחורים אינגעלייט און מיטל יעריגע, צווישן זיי תלמידי חכמים און אמת'ע בני עליה וואס מוטשענען זיך נעבעך ביטערליך מיט אדיקשאנס און זענען גרייט צו טוהן אלעס אויף דער וועלט צו א ישועה.

דעריבער טוט מיר שטארק וויי צו ליינען עטליכע תגובות וואס איך האב דא געליינט פון אזעלכע וואס ווילן דאס מאכן פאר מדות מגונות און פאר מענטשן וואס ווילן נישט ארבעטן אויף זייערע מדות רופן זיי דאס אדיקשאן זיך צו פילן בעסער וכדומה

און אפילו אזעלכע וואס זאגן מיט אזא זיכערקייט אז דער מענטש דארף תשובה טוהן אויך די מעשים וואס ער האט געטוהן וואס האבן אים גורם געווען צו ווערן אדיקטעד, לעניית דעתי איז דאס נישט בלוי שטותים גערעדט נאר אפילו שפיכת דמים, ווער זאגט אז דער מענטש האט עפעס געטוהן אפשר (און גאר אסאך פעלער) האבן אדערע דאס געטוהן צו אים און אין א געוואלד פעלער נאך פאר ער איז בכלל געווען א בר דעת.

איך וויל נישט דא ברענגען נאך סטעטמענטס וואס באדערן מיך ווייל דעמאלט וועל איך גארנישט אויף טוהן אויסער א טענה'ריי פון די שרייבער וואס וועלן זיך זוכן צו בארעכטיגן פארן דאס שרייבן און זיך נישט אריין לייגן אין די שיך פון די טייערע אידן וואס ליידן נעבעך אזוי ביטערליך פון זייער אדיקשאן.

איך האב לעצטנס געליינט א בריוו וואס איינער האט דערט געפאוסט פון א אינגערמאן וואס שרייבט צו א מחנך איבער פראבלעמען וואס ער האט מיטגעמאכט אלץ יונג קינד און דאס האט אים אריין געשלעפט אין א שרעקליכע אידקשאן און ער בעט זיך ביין מחנך אויב עס איז שייך עפעס צו טוהן אז דאס זאל נישט פאסירן צו קינדער היינטיגע צייטן כדי זיי זאלן נישט מיט מאכן דעם "גיהנום'' וואס ער מאכט מיט.

אויב וועל איך טרעפן יענער בריוו וועל איך עס אפשר אהער קאפיען דא.

[מח בקדקדו]

@נשמה, עס איז אויסדריקליך אז דער יאוש פון טרעפן דעם מילוי אין דער בריאה, איז נישט קיין בחירה'דיגע זאך. ניטאמאל איז עס א באשלוס וואס דער מענטש מאכט. נאר עס איז א בלויזער געפיל. טא וויאזוי האט מען חרטה אויף א געפיל? דער געפיל איז קאי וקיים. נאר וואס דען? מען דארף אריינגיין אין דעם געפיל, זיך טרעפן מיט איר, פארשטיין פון וואו זי קומט און אויף וואס זי איז געבויט, גשמיות'דיג גערעדט. שפעטער קען מען אריינגיין נאך טיפער און פארשטיין אז אלע חסרונות האבן צוטון מיט'ן זיין אפגעהאקט פון דביקות ה' און ביטול צו זיין הנהגה.

ווען איך זאג אז בעצם האט דער עדיקט א בחירה, מיין איך צו זאגן אז ווען ער וועט זיך אויסקלארן אין זיינע צעמישטע געפילן, און באקומען דעם ריכטיגן צוגאנג וועט ער מגלה זיין זיין בחירה וואס איז געווען היבש באהאלטן בשעת זיין נסיון.

איך וואלט פרובירט צו טרעפן די בחירה דערין, אזוי איך קען מאכן א נייע בחירה. מ'דארף פרובירן דעם וועג פאר'ן זאגן אז ס'ארבעט נישט. מיר קוקט עס אויס זייער אינטערעסאנט.

דער יאוש פון טרעפן מילוי אין דער בריאה מיין איך צו זאגן אז מ'קען עס זעטיגן מיט דביקות בה'. איך גיי מיט דעם מהלך אז ס'דא אין אונז די בחירה וואס מיר האבן געמאכט אין פאריגע גלגולים, עס איז דא אין אונז די בחירה פון אדם הראשון.

לאמיר זאגן אז א מענטש לעבט זייער שטארק מיט 'יראת אנוכי', אנשטאטס מיט 'יראת שמים'. און 'יראת' טייטש איך אפ פון לשון 'זעהן'. דהיינו: אז פון קליינווייז אן, ווען עס איז אים געקומען א פארשלאג צו לעבן מיט 'יראת אנוכי', האט עס געזאגט דערצו יא. און דאס א בחירה וואס מ'דארף דערויף חרטה האבן. און דער חרטה טוישט. הער אויס אזוי וויל איך עס אפלערנען. והבוחר יבחר

ריכטיג. די בחירה איז דא אין אונז, דער עדיקט האט אבער נישט בוחר געווען צו דערשטיקן זיין בחירה.זיין בחירה איז דערשטיקט אונטער א מבול פון געפילן וועלכע שטופן אים צו א ווינקל.

עס איז אויך ריכטיג אז מען קען עס זעטיגן מיט אהבת ה', דאס איז אוודאי דער תכלית. אבער נישט דארט הייבט מען אן. כנ"ל.

[מעין המתגבר]

קוק: ס'דא מענטשן וואס זיי ווערן געבוירן מיט א געוויסע נפש, וואס אויב דער נפש ווערט נישט ערפילט מיט ריכטיגע מזון נפשי, גייט אט דער נפש בוחר זיין אין אדיקשאן. אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.

פון ווי נעמט זיך דער געברויך פאר "מזון" נפשי אויב עס איז נישט פארהאן א חסרון נפשי?

אוודאי איז דא א חסרון נפשי. אבער דער חסרון האט געקענט ווערן נבחר אז מ'קען דאס ערפילן מיט'ן בורא און מיט זיין תורה. דארף מען חרטה האבן אויף דעם.

גערעכט , איך האב מיר געשטעלט אויף די ווערטער: אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.

[נשמה]

@נשמה, עס איז אויסדריקליך אז דער יאוש פון טרעפן דעם מילוי אין דער בריאה, איז נישט קיין בחירה'דיגע זאך. ניטאמאל איז עס א באשלוס וואס דער מענטש מאכט. נאר עס איז א בלויזער געפיל. טא וויאזוי האט מען חרטה אויף א געפיל? דער געפיל איז קאי וקיים. נאר וואס דען? מען דארף אריינגיין אין דעם געפיל, זיך טרעפן מיט איר, פארשטיין פון וואו זי קומט און אויף וואס זי איז געבויט, גשמיות'דיג גערעדט. שפעטער קען מען אריינגיין נאך טיפער און פארשטיין אז אלע חסרונות האבן צוטון מיט'ן זיין אפגעהאקט פון דביקות ה' און ביטול צו זיין הנהגה.

ווען איך זאג אז בעצם האט דער עדיקט א בחירה, מיין איך צו זאגן אז ווען ער וועט זיך אויסקלארן אין זיינע צעמישטע געפילן, און באקומען דעם ריכטיגן צוגאנג וועט ער מגלה זיין זיין בחירה וואס איז געווען היבש באהאלטן בשעת זיין נסיון.

איך וואלט פרובירט צו טרעפן די בחירה דערין, אזוי איך קען מאכן א נייע בחירה. מ'דארף פרובירן דעם וועג פאר'ן זאגן אז ס'ארבעט נישט. מיר קוקט עס אויס זייער אינטערעסאנט.

דער יאוש פון טרעפן מילוי אין דער בריאה מיין איך צו זאגן אז מ'קען עס זעטיגן מיט דביקות בה'. איך גיי מיט דעם מהלך אז ס'דא אין אונז די בחירה וואס מיר האבן געמאכט אין פאריגע גלגולים, עס איז דא אין אונז די בחירה פון אדם הראשון.

לאמיר זאגן אז א מענטש לעבט זייער שטארק מיט 'יראת אנוכי', אנשטאטס מיט 'יראת שמים'. און 'יראת' טייטש איך אפ פון לשון 'זעהן'. דהיינו: אז פון קליינווייז אן, ווען עס איז אים געקומען א פארשלאג צו לעבן מיט 'יראת אנוכי', האט עס געזאגט דערצו יא. און דאס א בחירה וואס מ'דארף דערויף חרטה האבן. און דער חרטה טוישט. הער אויס אזוי וויל איך עס אפלערנען. והבוחר יבחר

עס איז זייער הייליג אמת וואס דו זאגסט!!

די פראבלעם אז אין דעם ענין איז דער עולם אביסל אזוי ווי תינוקות שנשבו וועלעכע זענען קיינמאל נישט אויסגעלערנט און נתחנך געווארן אז מען קען זיך אנפילן און ווי אזוי מען פילט זיך אן אויף א געזונטן אויפן מיט הקב"ה.

ביסט הונדערט פראצענט גערעכט אז ס'איז 'נשבו'. אבער איך וואלט עס נאך אלץ אנגעקוקט אז ס'איז א חטא און חרטה געהאט דערויף בחפץ לב.

[כרמיאל]

@נשמה, עס איז אויסדריקליך אז דער יאוש פון טרעפן דעם מילוי אין דער בריאה, איז נישט קיין בחירה'דיגע זאך. ניטאמאל איז עס א באשלוס וואס דער מענטש מאכט. נאר עס איז א בלויזער געפיל. טא וויאזוי האט מען חרטה אויף א געפיל? דער געפיל איז קאי וקיים. נאר וואס דען? מען דארף אריינגיין אין דעם געפיל, זיך טרעפן מיט איר, פארשטיין פון וואו זי קומט און אויף וואס זי איז געבויט, גשמיות'דיג גערעדט. שפעטער קען מען אריינגיין נאך טיפער און פארשטיין אז אלע חסרונות האבן צוטון מיט'ן זיין אפגעהאקט פון דביקות ה' און ביטול צו זיין הנהגה.

ווען איך זאג אז בעצם האט דער עדיקט א בחירה, מיין איך צו זאגן אז ווען ער וועט זיך אויסקלארן אין זיינע צעמישטע געפילן, און באקומען דעם ריכטיגן צוגאנג וועט ער מגלה זיין זיין בחירה וואס איז געווען היבש באהאלטן בשעת זיין נסיון.

איך וואלט פרובירט צו טרעפן די בחירה דערין, אזוי איך קען מאכן א נייע בחירה. מ'דארף פרובירן דעם וועג פאר'ן זאגן אז ס'ארבעט נישט. מיר קוקט עס אויס זייער אינטערעסאנט.

דער יאוש פון טרעפן מילוי אין דער בריאה מיין איך צו זאגן אז מ'קען עס זעטיגן מיט דביקות בה'. איך גיי מיט דעם מהלך אז ס'דא אין אונז די בחירה וואס מיר האבן געמאכט אין פאריגע גלגולים, עס איז דא אין אונז די בחירה פון אדם הראשון.

לאמיר זאגן אז א מענטש לעבט זייער שטארק מיט 'יראת אנוכי', אנשטאטס מיט 'יראת שמים'. און 'יראת' טייטש איך אפ פון לשון 'זעהן'. דהיינו: אז פון קליינווייז אן, ווען עס איז אים געקומען א פארשלאג צו לעבן מיט 'יראת אנוכי', האט עס געזאגט דערצו יא. און דאס א בחירה וואס מ'דארף דערויף חרטה האבן. און דער חרטה טוישט. הער אויס אזוי וויל איך עס אפלערנען. והבוחר יבחר

עס איז זייער הייליג אמת וואס דו זאגסט!!

די פראבלעם אז אין דעם ענין איז דער עולם אביסל אזוי ווי תינוקות שנשבו וועלעכע זענען קיינמאל נישט אויסגעלערנט און נתחנך געווארן אז מען קען זיך אנפילן און ווי אזוי מען פילט זיך אן אויף א געזונטן אויפן מיט הקב"ה.

ביסט הונדערט פראצענט גערעכט אז ס'איז 'נשבו'. אבער איך וואלט עס נאך אלץ אנגעקוקט אז ס'איז א חטא און חרטה געהאט דערויף בחפץ לב.

גענוג!!!

[כרמיאל]

@נשמה, עס איז אויסדריקליך אז דער יאוש פון טרעפן דעם מילוי אין דער בריאה, איז נישט קיין בחירה'דיגע זאך. ניטאמאל איז עס א באשלוס וואס דער מענטש מאכט. נאר עס איז א בלויזער געפיל. טא וויאזוי האט מען חרטה אויף א געפיל? דער געפיל איז קאי וקיים. נאר וואס דען? מען דארף אריינגיין אין דעם געפיל, זיך טרעפן מיט איר, פארשטיין פון וואו זי קומט און אויף וואס זי איז געבויט, גשמיות'דיג גערעדט. שפעטער קען מען אריינגיין נאך טיפער און פארשטיין אז אלע חסרונות האבן צוטון מיט'ן זיין אפגעהאקט פון דביקות ה' און ביטול צו זיין הנהגה.

ווען איך זאג אז בעצם האט דער עדיקט א בחירה, מיין איך צו זאגן אז ווען ער וועט זיך אויסקלארן אין זיינע צעמישטע געפילן, און באקומען דעם ריכטיגן צוגאנג וועט ער מגלה זיין זיין בחירה וואס איז געווען היבש באהאלטן בשעת זיין נסיון.

איך וואלט פרובירט צו טרעפן די בחירה דערין, אזוי איך קען מאכן א נייע בחירה. מ'דארף פרובירן דעם וועג פאר'ן זאגן אז ס'ארבעט נישט. מיר קוקט עס אויס זייער אינטערעסאנט.

דער יאוש פון טרעפן מילוי אין דער בריאה מיין איך צו זאגן אז מ'קען עס זעטיגן מיט דביקות בה'. איך גיי מיט דעם מהלך אז ס'דא אין אונז די בחירה וואס מיר האבן געמאכט אין פאריגע גלגולים, עס איז דא אין אונז די בחירה פון אדם הראשון.

לאמיר זאגן אז א מענטש לעבט זייער שטארק מיט 'יראת אנוכי', אנשטאטס מיט 'יראת שמים'. און 'יראת' טייטש איך אפ פון לשון 'זעהן'. דהיינו: אז פון קליינווייז אן, ווען עס איז אים געקומען א פארשלאג צו לעבן מיט 'יראת אנוכי', האט עס געזאגט דערצו יא. און דאס א בחירה וואס מ'דארף דערויף חרטה האבן. און דער חרטה טוישט. הער אויס אזוי וויל איך עס אפלערנען. והבוחר יבחר

עס איז זייער הייליג אמת וואס דו זאגסט!!

די פראבלעם אז אין דעם ענין איז דער עולם אביסל אזוי ווי תינוקות שנשבו וועלעכע זענען קיינמאל נישט אויסגעלערנט און נתחנך געווארן אז מען קען זיך אנפילן און ווי אזוי מען פילט זיך אן אויף א געזונטן אויפן מיט הקב"ה.

ביסט הונדערט פראצענט גערעכט אז ס'איז 'נשבו'. אבער איך וואלט עס נאך אלץ אנגעקוקט אז ס'איז א חטא און חרטה געהאט דערויף בחפץ לב.

@נשמה איך קען אפשר וויסן וואס איז דיין אגענדע???
דו ביסט נישט קיין פראפעסיאנאל סאו וויאזוי קענסטו דא אריינרעדן?

[נשמת השכל]

קוק: ס'דא מענטשן וואס זיי ווערן געבוירן מיט א געוויסע נפש, וואס אויב דער נפש ווערט נישט ערפילט מיט ריכטיגע מזון נפשי, גייט אט דער נפש בוחר זיין אין אדיקשאן. אט דער מענטש ווערט נישט געבוירן מיט א חסרון נפשי, נאר ער ווערט געבוירן מיט א נפש וואס דארף מער רוחניות'דיגע עסן ווי סתם א מענטש. און אזא מענטש, אויב זיין טאטע און זיין מאמע האבן אים נישט צוגעשטעלט די ריכטיגע מזון נפשי, וועט ער עס מוזן זוכן בהכרח אין דראגס, אין אלקאהאל, ווייל אזא נפש מוז האבן רוחניות'דיגע מזון נפשי.

פון ווי נעמט זיך דער געברויך פאר "מזון" נפשי אויב עס איז נישט פארהאן א חסרון נפשי?

אוודאי איז דא א חסרון נפשי. אבער דער חסרון האט געקענט ווערן נבחר אז מ'קען דאס ערפילן מיט'ן בורא און מיט זיין תורה. דארף מען חרטה האבן אויף דעם.

דער עולם ההרגשים בלייבט נישט נאר שטיין ביים שורש. אוודאי איז דער שורש פון אלעם דביקות בה'. אבער פון דעם שורש טוט זיך דער עולם ההרגש אויסשפרייטן אויף אלע פיר עקן פון דער וועלט, אזש אויפ'ן וועג ווערט שוין דער שורש לאנג פארשווינדן פון האריזאנט. דער מענטש, גלייך פון ווען ער ווערט געבוירן, הויבט ער אן מאכן דעם וועג, אוועק פון דעם שורש, אריין צווישן דערנער און שטיינער מיט וועלכע דער עולם ההרגשים איז אנגעפילט.

אלזא אויב ווילסטו אנקומען צו דביקות ה', דארפסטו קודם צוריקגיין דעם גאנצן וועג וואס טראגט דיר צוריק צום שורש. נעמליך, עפענען אלע הרגשים וואס האבן דיר געברענגט צו שפירן אז דער עדיקשאן גייט דיר געבן די מילוי, די אור, די אנטלויף פון פעין. מען דארף עס עפענען און קלאר ווערן דערין. דאן דארף מען אננעמען די הרגשים, פארשטיין אז דאס איז א חלק פון מיך, איך בין דאס, דער אויבערשטער וויל מיר מיט די סארט הרגשים. דאן קומט דער חלק פון צוריק זיך ארויפדראפן צום שורש, אנקומען צו דביקות בה', באקומען גוטע הרגשים פון אלקות, פון ביטול צום אויבערשטנ'ס הנהגה וכו'.

באדאם ליין: מען קען נישט פון דעם עדיקשאן גלייך צוריקטאנצן צו דביקות ה'.

איך טראכט אז @נשמה האלט נישט אנדערש, ער טענה'ט נאר אז די נקודה אויף וואס עס איז שייך חרטה צו האבן דא איז נישט אויף די אלע מעשים איינמאל די החלטה איז געמאכט געווארן ווייל דאן איז דער מענטש אין זיין שוואונג פון די אדיקשן בהכרח ממש. אבער ווי עס איז יא שייך חרטה צו האבן איז אויף די עצם יסוד אויף וואס אלעס שטייט - און דאס איז אין זיינע ווערטער די החלטה פון זיך ממלא זיין פון זאכן וועלעכע זענען נישט אויבערשטער.

אבער די אמת איז אז ווער איז זיך דען יא ממלא מיט קוב"ה? אפילו די אלע 'נישט אדיקט'ס' טרעפט זיך אויך יעדער איינער זיין אידיענטעטי אויפן וועלט וואס מאכט אים שפירן א מציאות, און איז זיך נישט ממלא מיט הקב"ה.

נאר וואס דען, אן אדיקט האט פשוט נישט די ברירה! פון הימל האט מען אים אריינגעשטופט אין אזא סארט מצב אז ער זאל קיין ברירה נישט האבן נאר חרטה האבן אויף דאס וואס יעדער מענטש וואלט ווען בעצם געדארפט חרטה האבן, און מחליט זיין פון היינט און ווייטער נאר זוכן די מילוי פון הקב"ה אויף א געזונטן אופן דורכן טרעפן די מילוי פון זיך אליינ'ס אלץ א חלק פון די אויבערשטער'ס בריאה אין וועמענ'ס הענט איך געפין זיך כחומר ביד היוצר.

אזוי זעה איך @נשמה'ס ווערטער.