מיין וועג אהיים תשעה באב נאכט

[מר קאפלאווסקי]

מיט פלאכע פאפוטשען אין אנגעפילטע מאגען פון די איינפאסטען שפאציר איך מיר אהיים נאכען אפלייענען די תשעה באב קינות.
אויסגעמישט די מוצאי שבת שטימונג מיט די תשעה באב שווערע געמוט לייג איך א פוס אין פארנט פון א פוס אין די טונקעלקייט פונעם נאכט.
אין אט עפעס זוזמזעט אין מיינע אויערן, איך הער עפעס אין דמיון הייבט אהן שפילען, מיינע מחשבות הייבן אהן וועבען א געדאנק, איך פיהל ווי איך מוז מיך אפשטעלן, ווארום מיינע פיס טריט הערן זיך ווי א ריטעם צו מיין אומאריענטערט מוח.

צום שיין פונעם גאס לאמפ פיל איך אז איך מוז מיך אפשטעלען, מיינע פיאות שאקלען זיך לייכט צום ווינטל וואס בלאזט, אן אינערליכע דראנג שטיפט מיר צו עפענען מיין קינות.

איך זעה די אותיות טאנצען, זיי ווילען מיר עפעס זאגען... איך רוק עס צו נענטער צו מיינע אויגען אין אויערן צום קינות און אט הער איך איהר מיטען באקאנטען נוסח איייכהההה ישבה בדד... העיר רבתי עם... היייתההההה כאלמנהההה... אבער דאס מאל טייטשעט זיך די ווערטער אנדערש, די תנועה זינגט זיך אביסעלע אנדערש.

עס טראגט מיך צוריק צו צייטען נישט צו לאנג אוועק, וען די שרעקעדיגע מגיפה האט נאך אויסגעזעהן ווי איין גרויסע וויץ, נעע נישט אין די גרויסע אמעריקע מיט געזונטע מענטשען וועט עס האבען אן השפעה. אבער פלוצלינג האבען מיר זיך געטראפען אינמיטען א שטורעם, ס'האט אונז באטראפען ווי ברויזענדע כוואליעס.

איכה ישבה בדד העיר רבתי עם היתה כאלמנה... די לעכטיגע גאסן אונזערע, וואס האבען געשפרודעלט מיט בחורים אין קינדער, מאמעס אין מיידעלעך, איז מיטאמאל צושטערט געווארען. איבער נאכט זענען די גאסען, שולען, חדרים, ישיבות, שולעס, אלעס געווארען ליידיג שרעקעדיג אין אומעטיג.

אין לה מנחם מכל אוהביה... כל רודפיה השיגוה... אלע אונזערע פריינט זענען פלוצלינג נעלם געווארען אזוי ווי 'אשר לא ידע את יוסף' קיינער ווייסט נישט וואס די נעקסטע שריט וועט זיין. וילכו בלא כח לפני רודף.
ידו פרש צר על כל מחמדיה... די ערשטע זאך האבען זיי געצילט אונזערע הייליגע מוסדות, אט האבען זיי געטראפען א פלאץ צו צושטערען אונזער הייליגע מסורה. ראתה גוים באו מקדשה.

אוי, קרא עלי מועד לשבור בחורי... בתולתי ובחורי הלכו בשבי... יא אונזערע יודען וואס האבען ליידער געמוזט גיין אין שפיטאל און דארטען אויסהויעכן זייער לעצטע אטעמען האבען געפילט ווי אין א תפיסה.
מחוץ שכלה חרב... נאכאנאנד סירענס פון געטרייע הצלה לייט וואס זענען געלאפען אויף זייער אייגענע חשבון ראטעווען יודען האט נאך אסאך צוגעגעבען צום מצב.

אוי פאטער... וירב בבת יהודה אניה ותאניה.

ראה ה' והביטה למי עוללת כה...

מיין קינות איז שוין נאס, איך מאך עס צו, איך פארוויש אפאר טרערעלעך, אין שפאן ווייטער אראפ די גאס, אין איך לאז מיינע מחשבות ווייטער שפינען.

צו האט דען נישט ירושלים בימים ההם נישט אויסגעזעהן ענדליך צו דעם, ווען די שענסטע ווירבילדיגע שטאט איז פלוצלינג געקומען צו אן האסטיגע אפשטעל, כלל ישראל איז דעמאלטס געווען או טאפ פון די וועלט, ווי די נביא זאגט 'יפה נוף משוש כל הארץ'. נעע אונז גייט מען נישט אזוי שנעל צוברעכען.

אונז האבען גענוג צו קענען אויסהאלטען דא מיט אונזערע אייגענע, פון אריבער די חומה שיקט מען אונז די שעפעלעך, מיר קענען עס דורכמאכען ווי נישט ווי, איי דער נביא ירמיה שרייט הויעך אז מ'דארף תשובה טוען, נא ער ווייסט נישט וואס טוט זיך.

אבער פלוצלינג האט מען אריבער געשיקט א חזיר אנשטאט א שעפלע ונזדעזע ארץ ישראל ת'ק פרסה על ת'ק פרסה.

די בבליים זענען אריינגעקומען מיט א רציחה און א רשעות וואס איז שווער בכלל צו באגרייפען, דאס איז שוין נאך די יארען ארומרינגעלען ירושלים. קיינער האט נישט געוואוסט וואס די נעקסטע מינוט וועט ברענגען, מענטשען זענען געשטארבען אין די גאסען פון דורשט.
אין א היינטיגע וועלט איז שווער זיך פארצושטעלען וואס דאס מיינט, אבער יעדער וואס האט אביסעל דורכגעלעבט די קאראנה תקופה קען אביסעל ריליעטן צו בערך וואס דארט איז פארגעגאנגען. די אומזיכערקייט וואס איז דאן פארגעגאנגען איז נאך געווען ערגער ווי די גאנצע זאך.

ווען די גייסט זיך זעצען אויפן ערד פרוביר צו ניצען דיינע געפילען וואס די האסט אליין מיטגעלעבט, צו אביסעל פילען די צער השכינה און וואס פארא יסורים כלל ישראל איז אריבער.

אין דעמאלטס וועסטו בעטן אסאך שטערקער 'השיבנו ה' אליך ונשובה חדש ימינו כקדם'.

[אזוי זאג איך]

[מיניטשער וועלט]

צונומען די געפילן

[אלטע קוגל]

[לייכט טורעם]

[Haklal]

[יאסינדא]

שטארק!!!

[איך בין זייער סיריעס]

[היכי תמצא]

הערליך הערליך. ווייטאגליך.

[לעמאן סאדע]

שיין געשריבן!!

[סופרים שטיבל]

הערליך געשריבן

ייש"כ פארן אנפולן אביסל די צייט, די זייגער רוקט זיך געפערליך שטייט

[פארברענטע טאוסט]

זייער שיין!

[רעגנדיג]

ש'כח פאר די הארציגע דיבורים, זייער שיין.