מיר זענען ארויסגעפירט געווארן צום ווארטזאל, וואו מיר האבן געזאגט תהלים און געגעסן און געטרינקען (וואס מיר האבן נישט געקענט טון פארנט פונעם קינד). נאך א שטיקל וויילע איז די שטאב ארויסגעקומען און געזאגט אז דער פראצעדור איז געווען וויכטיג, ווייל זיי האבן געפינען אז דער טרערן-דאקט איז איבערגעריסן געווארן און מען האט דאס געדארפט פארריכטן. זיי האבן אריינגעשטעלט עפעס א פלאסטישע שטיקל וואס האלט עס אין פלאץ, און וועלן עס ארויסנעמען אין א האלב יאר ארום (אן קיין איינשלעפונג).
--- פון דא און ווייטער געשריבן לאחר חצות הלילה:
דער דאקטאר - וועלכער איז א מומחה אין זיין פאך, כעדותה של הרבנית כהנא תליט"א, וועלכע האט גע'שתדל'ט אז דוקא ער פערזענליך זאל דאס אונטערנעמען, און נישט שיקן איינער פון זיין שטאב - האט געזאגט ביים ארויסקומען פון צימער, אז עס איז געווען גאר וויכטיג צו מאכן דעם פראצעדור, ווייל מען האט למעשה טאקע געטראפן אז דער שניט איז אריין טיפער ווי מען האט זיך פארגעשטעלט, און מען האט דאס וויכטיג געדארפט פארריכטן. ער האט זיך געפריידט צו האבן דעם ערפארונג, ווייל ער געבט יעצט שימוש פאר א תלמידה זיינע, און יעצט האט זי געהאט די געלעגנהייט צו מיטהאלטן אזא זעלטענע פראצעדור.
נאך ממש געציילטע מינוטן, איז די שטאב פון די רעקאווערי שטוב ארויסגעקומען, און געזאגט אז מיר קענען אריינגיין צום קינד. ווען איך האב אנגעהויבן שטייטליך צוזאמקראצן אלע זעק און פעק, האבן זיי געמאלדן אז איינער זאל פאקן פעק און דער צווייטער זאל זאפארט אריינגיין, ווייל דאס קינד פארפירט אז ער דארף די מאמע... (שטילערהייט: כ'גלייב שווער אז ער האט גערעדט פון די מאמע דוקא, ער איז מער א 'טאטע' קלעבער... אבער ביי דיפאולט האבן זיי פארשטאנען אז א תינוק איז צריך לאמו...)
דאן האבן מיר געכאפט אז מען הערט טאקע ארויס א קינד וויינען פון דארטן, און יא... עס הערט זיך ווי אונזער צדיק'ל... נעבעך, וועקט זיך אויף א קינד פון טיפן אנטשלעפונג און דערזעט זיך ארומגענומען מיט פרעמדע קראנקן-שוועסטער און בייזע מאשינען און קלעפיגע ווייערס אויף אלע זייטן, אודאי וויינט ער... אבער ביים אריינגיין האבן מיר געזען אז ער וויינט פשוט פון צעמישטקייט, ער איז נאכנישט געווען גענצליך אויף דער וואך. מיר האבן אים געהאלטן, געגלעט, גערעדט צו אים, געזינגען, אבער ממש גארנישט האט אים בארואיגט. ער האט זיך אויפגעפירט ווי א טיפישער דריי יעריגער נאכ'ן דורכגיין אן אנטשלעפונג פראצעדור...
ווען דאס האט אנגעהאלטן לענגער ווי די געדולד וואס די געהילפן דארט האבן געהאט, האבן זיי אנגעהויבן מטכס עצה זיין וואס צו טון. זיי זענען הפנים נישט צוגעוואוינט צו קינדערישע 'טענטראמס'... שיק זיי העלפן אין א שטוב מיט צען נפשות, זיי וועלן באקומען פיינע שימוש וויאזוי צו באהאנדלן אזעלכע און ענליכע פעלער.
עס איז דא א שיינע באר מים חיים אויף די ווערטער שופטים ושוטרים תתן לך, זאגט ער דארט אז ווען א טאטע זעהט זיין קינד אריבערגיין אן אפעראציע איז דאס א מוראדיזע צער פארן טאטן דאס צו צוקוקן, נאר מרוב רחמיו טוט ער זיך אן די מידת אחזריות כדי עס זאל ארויסקומען א טובה אויף שפעטער, די זעלבע זאך איז מיט אונזער ליבע טאטע אין הימל ער וויל אזוי שטארק אז מיר זאלן זיין ראוי צו מקבל זיין די אורות לעתיד לבא און ער רייניגט אונז דורך יסורים דערפאר זאל מען מקבל זיין יסורים באהבה וכו',
ליל ששי פרשת כי תצא תשפ"א, ברוכים הבאים צו די חודש'ליכע איינטראגע פון די לכאורה טאגבוך פון די ערשטע אייוועלט נסיעה קיין אייראפע...
מיר האלטן אינמיטן שילדערן דעם פרייטאג טאג פון פרשת בשלח (שירה) העבר עלינו לטובה, ווען אונזער פאיאכעלע מיט 19 חרוב'ע גופים (גייסטיש, בלויז איינער פיזיש מיט א צעבויגענע פוס ל"ע. יענער האט באקומען ערשטע הילף פון "ארחיקה נדד" וואס האט זיך געלערנט עטוואס דאקטאריי, און אלס עצה טובה האט ער אים געראטן צו האלטן די געשוואלענע פוס אינדערהייך, און מ'האט עס שיין פלאצירט אויפ'ן טישל פונעם באס... ביז עס איז געווען קפצה עליו רוגזו של אוקריינישער באס דרייווער, וועלכער איז געקומען צו לויפן מיט בלוט פארלאפענע אויגן, מיינענדיג אז ער האט דא צוטאן מיט א שיכור וואס לייגט די פיס אויפ'ן טיש פאר שוואוילטאג. ער האט געמאכט קולות אז מען טאר נישט אזוי זיצן דא, און ארחיקה האט אים געדארפט בארואיגן אז דא האנדלט זיך פון א פאציענט וכו') איז אריינגעפארן אין דעם הייליגן שטעטל מעזיבוז.
עס איז געווען ארום עלף אזייגער פארמיטאג ווען מיר האבן זיך אראפגעשלעפט מיט די פעק און זעק פון די באס און זיך אנגעהויבן ארומקוקן וואו מיר ברויכן שטעלן אונזער קומענדיגע טריט. די גאסטגעבער פון מעזבוז זענען געשטאנען גרייט צו העלפן, און האבן אונז אריינגערופן אין אזא סטאר-פראנט / קרעטשמע סטיל שטוב וואו יעדער האט באקומען דעם שליסל צו זיין צימער. מען האט אונז צוגעוויזן וועלכן האטעל מיר וועלן באנוצן (עס איז דא דארט עטליכע געביידעס וואס באדינען די געסט), און מיר האבן זיך צוביסלעך אראפגעשלעפט מיט אונזער האב און גוטס צו דעם דעזיגנירטן האטעל, וואס איז געווען היבש א מהלך פון וואו דער פיאכעלע שטעלט זיך, מיט אסאך שטיגן און פארשנייטע וועגן דורכצוגיין. איך האב מיך אביסל געמוטשעט מיט מיינע צוויי רענצלעך און נאך א טלית ותפילין און א זעקל, אבער ווער זאל מיר קומען צו הילף ווען יעדער איינער איז פארנומען מיט די אייגענע שלעפגעצייג. (אפשר האט מיך איינער למעשה יא צוגעלייגט א האנט, איך געדענק שוין נישט... נישט פארגעסן, מיר שטייען שוין היינט זיבן חדשים פון די פאסירונגען!)
מען פירט אריין די רענצלעך און געפעק אינעם שיינעם האטעל, און מען זוכט אויף דעם שטוב נומער וואס מען האט פאר יעדן צוגעטיילט. מיין צימער איז געווען ביים עק פונעם קארידאר, אזוי האב איך געהאט עטוואס שטילקייט אפילו בשעת'ן שטורעם פון געלעכטער און שמועסעריי, ווי מיר וועלן אי"ה צוקומען אויסצושמועסן... מ'לייגט אראפ די פעקלעך אין צימער, מ'כאפט אן אשר יצר, און מ'גייט גלייך אריבער אין חדר האוכל צו זען אויב עס איז נאך געבליבן עפעס פרישטאג, ווייל די לעצטע מאל מיר האבן געגעסן איז געווען איבער זעקס שעה פריער אין האניפאלי, און די קומענדיגע סעודה וועט ערשט זיין ארום אכט שעה שפעטער בליל שבת קודש. (מסתמא האט מען צוגעשטעלט ערגעץ וואו טועמי' אויך, אבער מיר האבן ליבערשט פארנוצט די וויכטיגע צייט פונעם ווינטערדיגן ערב שבת קודש צו כאפן א דרימל און א מקוה לכבוד שבת).
מיר קומען אריין אינעם עס צימער און עס אנטפלעקט זיך פאר אונז א שיינע סצענע. ליגן אויסגעלייגט צענדליגער טישלעך מיט בענקלעך, און מערערע געסט זענען זיך מכבד מיט די פרישע דעליקאטעסן וואס שטייען אויסגעלייגט אויף די פאדערשטע טישלעך. עס איז געווען צוגעגרייט א פיינע פת שחרית מיט מערערע אויסוואלן, אריינגערעכנט פרישע וואפלעך וואס די געהילפן האבן צוגעשטעלט אויפ'ן ארט. איך האב געהאט א דילעמא וואס צו טון, ווייל פון איין זייט פיר איך מיך טעגליך צו עסן פת שחרית מיט אן עמטליכקייט, מען וואשט זיך און מען בענטשט, אבער דא שטייט מען מער מיד ווי הונגעריג, און נאך א סעודה גדולה וועט זיין שווער אנטשלאפן צו ווערן... איך קען מיך נישט דערמאנען וואס איך האב למעשה געטון! אבער אזויפיל געדענק איך יא, אז איך האב געגעסן פון יעדע מאכל אביסל, אריינגערעכנט פון עפעס א יאגורט וואס האט מיך אנטוישט...
דארט אין עס זאל האט מיך אפגעווארט א סורפרייז. צווישן אלע געסט האב איך דארט דערקענט א היימיש פנים פון א יונגערמאן וואס האלט זיך יערליך אויף ניין וואכן אינעם זעלבן קאנטרי ווי מיר! דער יונגערמאן איז נישט סתם א יונגערמאן, ער איז א מורה הוראה בישראל, און פארמאגט נאך עטליכע זייטיגע טאלאנטן צו דער זייט (אריינגערעכנט די אומנות פון שחיטה). דער דומ"ץ איז געזיצן ביי איין טישל מיט א צווייטער יונגערמאן, א שטילטשיגער וואס האט געמאכט א רושם ווי אן עובד. שטעלט זיך ארויס אז יענער האט גאר געשלעפט דעם דומ"ץ אויף א פריוואטע נסיעה, ווען זייער ציל איז בלויז "מעזבוז"! זיי זענען געקומען פארוויילן א שבת מיט נאך א האלבע וואך אין די שטאט מעזבוז! יענער האט אים באצאלט די שפעזן וויבאלד זיי לערנען עפעס בחברותא, און אזוי האבן זיי געהאלטן אינמיטן עסן זייער פרישטאג ווען מיר האבן אריינשפאצירט און זיך דערפרייט איינער צום צווייטן.
איך האב גלייך געהאט א טשעפע גרייט פאר אונזער דאיען (נישט פארמישן ח"ו... 'דאיען' איז 'סאכדעס', און 'דומ"ץ' איז דער פון 'התאחדות'...), אז מיר דארפן שוין נישט צוקומען צו אים, זינט מיר פארמאגן דא דעם ריכטיגן דומ"ץ... אבער כמובן האט זיך דער דאיען נישט געלאזט, און אפילו ווען מיר האבן געשטעלט הלכה שאלות פאר'ן דומ"ץ ביים שבת טיש (וואס דער דומ"ץ האט אונז מכבד געווען מיט זיין ערשיינונג און תורה זאגן), האט ער אויך געהאט א פתחון פה לפניו און זיך מפלפל געווען מיט א ריתחא דאורייתא כראוי לדת של תורה.
אונזער ציבור האט אקופירט עטליכע טישלעך דארט, ווען יעדע פאר מינוט רוקט זיך אריין נאך איינער-צוויי און מען צייגט אים אן וואו זיך צו וואשן (אין אנדערן צימער) און וועלכע מאכלים עס לוינט זיך צו פארזוכן... איך געדענק נישט יעצט ווער עס איז מיטגעזיצן מיט מיר ביי פרישטאג, אבער איך געדענק אז מען האט געבענטשט מיט מזומן (און איך האב געמאכט אן על-המחי', לויט ווי מיר דאכט זיך יעצט).
נאך פרישטאג איז שוין געווען חצות היום, און מ'דארף גיין כאפן אן ערנסטן דרימל אנשטאט די לעצטע צוויי פארפאסטע נאכט-שלאפן. אן קיין שהיות בין איך אריין צו מיר אין צימער, וואו איך האב אנגעשטעלט מיין אלארם פונעם טעלעפאן אויף אכט אזייגער אינדערפרי ניו יארקער צייט / דריי אזייגער נאכמיטאג אוקריינער צייט (דער טעלעפאן האט נישט געהאט קיין סערוויס, און זייענדיג אנגעשטעלט אויף 'עראפלאן מאדע' די גאנצע צייט, האט עס נישט געצויגן צופיל באטעריע קראפט און עס האט געארבעט די גאנצע צייט פון די נסיעה אן ברויכן ווערן ריטשארדזשד. אויך האט עס געצייגט דער ניו יארקער צייט, און אזוי ארום האב איך צו יעדע צייט געקענט וויסן אין די רגע וויפיל אזייגער עס איז אינדערהיים ביי די משפחה), זיך אויסגעדרייט צום וואנט און גלייך איינגעשלאפן.
איך האב מיך אויפגעכאפט פונעם טעלעפאן אלארם, און גלייך ארויס פון בעט, וויבאלד עס איז געווען בלויז א קארגע שעה מיט א האלב צום ערשטן שבת פייף, און דא דארף מען נאך נעמען א קאוויד טעסט, גיין אין מקוה, און זיך איינרישן געהעריג אין צימער לכבוד שבת קודש. עס איז געווען אפגעשמועסט אז אום דריי אזייגער וועט אראפקומען א מעדעצינישע שטאב צו איינע פון די הכנסת אורחים געביידעס, און דער גאנצער עולם וועט זיך לאזן שטעכן כדי צו קענען צייגן א 'נעגאטיווע' קאוויד רעזולטאט וואס איז גענומען געווארן אין די 48 שעה פונעם אפפליען.
איך בין שנעל צוגעגאנגען צו דעם געביידע, וואו איך בין אנגעקומען פון די ערשטע. מען האט דארט געדארפט באצאלן 75 דאלער און ארויפשארן די ארבל... איך האב געהאפט אז די 'מעדעצינישע שטאב' טויגט אויף עפעס מער ווי כפרות, אבער קיין צוויי ברירות האב איך סייווי נישט געהאט, דען איך וויל דאך נישט בלייבן אין אוקריינע אויף א גאנץ יאר... למעשה, איז די 75 דאלער געווען א שטיק בל תשחית, ווייל מוצאי שבת ווען איך האב באקומען דעם פאפיר מיט'ן נעגאטיוון רעזולטאט, איז געשטאנען דארט אן אומריכטיגע געבורטס דאטום, און מ'האט מיר געדארפט איבערשיקן א פרישע - פאלשע - צעטל אין אימעיל אריין, וואס מיר האבן הערשט ערהאלטן אין לופטפעלד (אויסערדעם האבן זיי נישט אנגענומען די מעזבוזער צעטעלעך וויבאלד זיי זענען געווען געשריבן אויף די אוקריינישע שפראך, און ביים ארויספארן קיין אמעריקע - טענה'ן זיי - ברויך מען האבן ענגלישע קאוויד פאפירן). נו שוין, אויף דעם זאל עס אויסגיין...
נאכ'ן אפפארטיגן מיט'ן קאוויד בלוט טעסט, האב איך געכאפט מיינע וועש פון רענצל און געלאפן אין מקוה אריין. דער מקוה געפונט זיך אינעם זעלבן געביידע ווי דער "היכל בעש"ט" שול, און לפלא דארף מען ארויפגיין א שטאק צו קענען גיין אין מקוה... נישט וויסנדיג אויב די מקוה שטעלט צו האנטוכער, האב איך מיטגענומען מיין פריוואטע האנטוך אויפ'ן אקסל, זיך דערמאנענדיג פון די קאנטרי סעזאן (וואס, איראניש, שרייבנדיג די שורות, גייט מען זיך אט אט געזעגענען דערפון...). כאטש איך פיר מיך געווענליך צו גיין אין טוש אריין לכבוד שבת, האב איך מיך זייער געיאגט, און אויך האט מיר נישט געפאלן דער מצב ביי שאוערס [אגב, אין ישיבה אלס בחור איז מיר שטארק נישט געפאלן דער מצב הרוחני פון די שאוער געגנט, און אלס רעזולטאט האב איך דאס נישט באזוכט במשך די גאנצע צייט וואס איך האב דארט געלערנט! איר קענט אייך פארשטעלן וואס עס האט זיך אפגעטון אויף מיין קאפ... די אראבישע אויל קוועלער וואלטן זיך געקענט פארשטעקן דערפאר... נו שוין, אל תזכר לנו עונות ראשונים]. איך האב מיך גע'טובל'ט, אפגעווישט, און אנגעטון די שבת'דיגע בגדים, ווען אינמיטן באמערק איך א סורפרייז...
ביים ארויסנעמען דעם שבת הויזן פון זעקל, פאלט ארויס דערפון א מילכיגע שאקאלאדע באר... און צו דעם איז צוגעקלעבט א פאום פון די ב"ב מיט וואונטשעוואניעס פאר א לעכטיגע שבת און זיך אויסבעטן אלעס גוטס. כ'מוז מודה זיין אז עס איז געווען אן אנגענעמע איבערראשונג און עס האט מיר געקאסט א שמייכל. (דעם שאקאלאדע האט מען פארניכטעט מוצאי שבת אויפ'ן לאנג וועג צווישן מעזבוז און אומאן, צווישן נאך אנדערע שאקאלאדען וואס אנדערע האבן ארויסגעלייגט...)
צוריקקומענדיג פון מקוה, האט איינער פון די גרופע באמערקט אז איך טראג די ווייסע זאקן מיט'ן קאפעלוטש, די פיאות זענען צעפלוטשקעט פון די מקוה און מיין האלז איז ארומגענומען מיט'ן רבני'שן שאל, ווען אויף די רעכטע פלייצע ליגט דער נאסער האנטוך. דער מחזה האט אים עפעס געכאפט אזש ער האט דאס פאראייביגט מיט א בילד (וואס ווען נישט גילוי, וואלט איך עס דא ארויפגעשטעלט... עס איז א געלונגענע בילד).
יעצט האבן מיר שוין געהאט א פארמעסט מיט'ן זייגער ווער עס וועט שנעלער אנקומען צום שבת... איך האב מיך געאיילט צום צימער, וואו איך האב אלע מוקצה זאכן געשטעלט באזונדער פון די נישט מוקצה זאכן, און אנגעהויבן ארומלויפן זוכן פון וועמען איך קען יעצט בארגן א טעלעפאן צו אהיימרופן און זאגן גוט שבת (נאכ'ן נישט רעדן קיין אמעריקע ארום 18 שעה, אויסער א מעסעדזש וואס איך האב איבערגעלאזט אויפ'ן היים טעלעפאן ווען קיינער איז נישט דארט געווען). צו מזל האט מיר איינער פארבארגט זיין טעלעפאן, איך האב גערופן צו מיין אידענע'ס סעלפאון. איך האב געזאגט אז עס איז קארגע מינוטן צו שבת און איך קען נישט יעצט רעדן מער ווי געציילטע ווערטער, זיך באדאנקט פאר די שאקאלאדע, געוואונטשן גוט שבת און אראפגעלייגט.
א חשוב'ער יונגערמאן האט זיך געפארעט מיט די ליכט צינדן לכבוד שבת, ער איז אריבער פון האטעל צום ארט וואו אונזער גרופע האט געגעסן די שבת סעודות און דארט אנגעצינדן ליכט לכבוד שבת. איך האב אים געזאגט אז דער דאלער וואס איך האב אים געבארגט אין אוסטראה צו געבן פאר'ן שומר בית החיים, ווערט אים יעצט נמחל במתנה, אזוי בין איך מיך משתתף בפרוטה מיט זיין ליכט צינדן און יוצא דערמיט.
דער האטעל האט ארומגעלייגט ביי יעדן צימער א ספעציעלע שאכטל געשניטענע פאפיר לכבוד שבת (אויסערדעם האב איך ארויסגענומען די שבת פאפיר וואס איך האב מיטגעברענגט פון אמעריקע), אבער דאן האב איך מיך דערזען מיט א פראבלעם איום ונורא... דער בית הכבוד אין מיין צימער איז ארבעטלאז... איך קוועטש און קוועטש דעם חצי-פלאש און דעם פלאש-שלם, ואיננו... עס לאזט נישט אראפ דאס וואסער. מיט איין אטעם בין איך געלאפן צום גוי'אישן וועכטער וואס זיצט ביים אריינגאנג (מיט א רעוואלווער! אוי האבן מיר געציטערט) און איינגעמאלדן אויף עטליכע שפראכן אז די טוילעט ארבעט נישט אין צימער פלוני. ב"ה ער האט תיכף געכאפט דעם צרה און אריבערגעשיקט דעם שוסטער-פלאמבער וואס דרייט זיך דארט, און עס האט אנגעהויבן ארבעטן צום צופרידנהייט פון מיר און מיין שטוב-שכן.
דער זמן איז געווען ארום א פערטל צו פינף, און אויף פינף אזייגער זענען מיר אלע געווען גרייט בס"ד.
און יא, די מחזה הוד פונעם רב מיט די קאפעלוטש און ווייסע זאקן, (מסתמא אויך אייליגע האר...) צוריק קומענדיג פון די מקוה, ווען אין די בעקראונד זעט מען דעם ציון פונעם אור שבעת הימים, וועט בלייבן איינגעקריצט מיט א גאלדענען פארב אין די הערצער.
כ'האב מורא האסט זיך משתתף געווען מיט 2 ליכט צינדען'ס איך האב געהאט די זכי' דיר צי מוצא זיין ע"י השתתפות און נאכדעם ליין איך דא וועגן דער חשוב'ער יונגערמאן הועווער דעעט איז..
ווארט מיר שוין פארן המשך...
הנה אנכי שולח מלאך. זאגט רש"י כאן נתבשרו שעתידין לחטוא. די בשורה איז געווען אז אעפ"י שיחטאו לא תסתלק שכינה מביניהם, אזוי ווי די תרגום טייטשט כי לא אעלה בקרבך; לא אסלק שכינתי מבינך!
בית לחם האט געשריבן:זייענדיג א דרייווער פאר חסד האב איך שוין כמה פעמים מיטגעהאלטן וויאזוי מענטשן גייען אין שפיטאל נישט וויסענדיג ווי די ביקור חולים איז, איך זאג אייביג ווען איך טראג קיין קאלאמביע אז קעגן איבער די האספיטעל איז דא א ביקור חולים דארט ווי עס איז אמאל געווען "אנטיקע רעסטוראנט", זיי האבן דארט עסן, טרינקען, מייקראוועיוו, ספרים וכולהו אפילו מנינם מיט א ספר תורה איז דא דארט, די אדרעס איז 3924 בראדוועי עוועניא, היות זיי זענען א פריוואטע אונטערנעמונג און נישט אונטער די האספיטעל זענען זיי אפען 24 שעה
די חב"ד האוס?
א צעטל אין די קאושער רום זאגט אז איצט איז ער ערגעץ אויף 168 אדער 167 סט. סטריעט.
די ביקור חולים רום Kosher room איז געהעריג אפן 24/7, האב מיר געפונען דארטן אידישע קינדער אין אלע שעות פון טאג, ס'דארף יא צו זיין א וועג אנצוקומען אהין פון די עמערדזשענסי רום אן צו דארפן אדורכגיין נאכאמאל סעקיוריטי.
היצט פארמאכט
אטעטשמענטס
Chabad.jpg (302.7 KiB) געזען 5125 מאל
דאע"ג דכבר למד הרבה פעמים כל התורה והמצות, מ"מ כשיגיע המועד חייב לשאול ולדרוש בהלכות כל מועד ומועד בזמנו [ב"ח]
א שטיקל אילוסטראציע, נישט ווייט פון דא איז געכאפט געווארן די היסטארישע בילד פונעם מנהל מיטן האנטוך אויף די פלייצע און טראפעדיגע פאות און בארד ופניו כמלאך אלוקים
הנה אנכי שולח מלאך. זאגט רש"י כאן נתבשרו שעתידין לחטוא. די בשורה איז געווען אז אעפ"י שיחטאו לא תסתלק שכינה מביניהם, אזוי ווי די תרגום טייטשט כי לא אעלה בקרבך; לא אסלק שכינתי מבינך!