אידיאט האט געשריבן:איך וואלט געוואלט פרעגן א שאלה פון די עקספיריענסד מקשיבים פון רב פליישמאן.
א אינגערמאן וואס ליידט פון געפערליכע פחדים זייט אלס קליין קינד, ער האט כסדר מיטגעהאלטן ווי נאנטע משפחה און ידידים שטארבן יונג ל''ע און איז געווארן דורך דעם איבערצייגט אז מדארף תשובה טוען אינגערהייט ווייל מווייסט נישט וואס גייט זיין מארגן.
בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ
איך וויל פרובירן צו ענטפערן אויף דעם - וואס איך קלער - לויפט לויט ר' שרגא פליישמאנ'ס מהלך.
דער אינגערמאן האט - ווארשיינליך - זיך נישט אויסגעלערנט וויאזוי צו דילן מיט פחדים. ס'איז דא מענטשן וואס בטבע האבן זיי פחדים, עס קומט צו זיי מלמעלה פחדים, אבער זיי דארפן זיך אויסלערנען וויאזוי צו דילן דערמיט. און - ווארשיינליך - האט ער זיך נישט אויסגעלערנט וויאזוי צו דילן ריכטיג מיט פחדים.
איך רעד אז מ'זאל אננעמען אז פחדים איז געווען די ערשטע זאך פון וואס ער האט געליטן. און נישט אז ער האט צוגעזעהן א שטארקע צעשאקלטע שלום בית - צום ביישפיהל, וואס דאס האט גורם געווען פחדים.
יעצט, ער האט זיך - לכאורה - (מ'דארף עס וועריפייען) אויסגעלערנט צו דילן מיט פחדים אויף א אופן פון "איך דארף, און איך קען, טון, מיט מיינע אייגענע וועג, מיינע אייגענע כוחות וואס קומט פון מיר, זיך צו ראטעווען פון פחדים. די פחדים זענען עכט, און איך דארף טון דערצו
פעולות זיך צו ראטעווען דערפון" און די פראבלעם איז - לכאורה - אז ער האט זיך נישט אויסגעלערנט אז די פעולות וואס ער טוט זיך צו ראטעווען פון פיהלן די פחדים, קומען
פון אויבן צו אים. דאס אלעס.
די בחורישע יארן זענען דורך גאנץ כמעשה אחוץ וואס איז געווארן צוגעבינדן צו שמוץ רח''ל ל''ע ווייל נאר אזוי האט געקענט פארגעסן זיינע יסורים,
אבער ער האלט דאך פון יזכיר לו יום המיתה, און זיין יראת העונש איז ביי אים פיבער-הויעך, איז ער פארנומען מיט גאר שווערע חרטה געפילן און קבלות און קנסות און שבועות הש''י.
דאס פרובירן צו טון אינערליכע פעולות פון חרטה און קבלות און קנסות און שבועות השם ישמור ויציל - איך מיין - אז עס גייט צו ביי אים אז "איך טו מיט מיינע כוחות זיך צו ארויסזעהן פון מיין גיהנם". לכאורה פיהלט ער נישט אז אט אזעלכע פעולות קומען
מלמעלה צו אים.
דאס מיינט אז די שווערע חרטה געפילן האבן זיך אנגעהויבן מיט א קליינע פעולה פון "איך גיי טון זיך ארויסצוזעהן פון מיין גיהנם, און די פעולה קומט פון מיר,
איך בוי מיך דערמיט, און איך בוי מיך מיט מיינע אייגענע פעולות." און וויבאלד די אנהייב איז געווען אזא סארט פעולה, האט דאס געשלעפט צו די נישט ריכטיגע וועג. אזוי ווי די סדר מיט איגו לויפט.
ער האט חתונה זאכן ווערן אביסל בעסער אבער סאיז נישט גוט, אזוי לויפן די יארן ער איז נישט קיין נאר און זעט אז ער איז טיף און גרוב ער מוז זיך ארויסזען דערפון.
זייער מעגליך אז די געדאנק פון "איך מוז מיך ארויסזעהן דערפון", איז געווען די זעלבע געדאנק וואס ער האט נאך געהאט אלץ קינד. "איך מוז מיך ארויסזעהן דערפון, און די פעולה זיך ארויסצוזעהן דערפון קומט פון מיר, עס בויט מיין איך, איך בוי דערמיט מיין בעסערע איך".
ב''ה נאך יארן זיכן האט דער אייבירשטער עם אינטערגעשיקט גוטע השקפה שיעורים און ער האט אנגעהויבן שטייגען ערנסט לערנען, ער ענדיגט שוין כמעט ש''ס מיט נעמען בחינות, אוועקגעווארפן זיין ס''פ יארן צוריק, אויפגעהערט טוען אלעס וואס גרעניצט זיך מיט איסורים, האט א הערליכע שטוב, דאווענט און גאר חשובע שולן, לערנט ווען ער קען נאר, בקיצור, אויף פאפיר איז הערליך.
אבעעעעער, ער איז נאך פונקט אזוי צובראכן, געמיינט האט ער אז מיטן זיין ערליך וועט ער זיך פילן סעיף און בטוח בשם,
לויט ר' שרגא'ס מהלך זאגט מען אז די "פונקט אזוי צעבראכן" קומט ווייל ער האט נישט קיין התחברות, ער איז מחובר צו זיך אליין, ווייל - לכאורה - פיהלט ער נישט אז די פעולות קומען פון אויבן צו אים. ער פיהלט "איך טו אגאנצן צייט מער און מער פעולות צו בויען אזא איך וואס איז נאנט צו השי"ת" און ער פיהלט אז די פעולות קומען פון אים, ער שאפט זיי.
ווייל פארוואס זאל דער אייבירשטער אים ווילן שטראפן ער איז דאך פון די בעסטע וואס איז דא?
דאס איז א שטיקל ראי' אז ער איז דא זיך צו ראטעווען פון עונש. און יעדער וויל זיך ראטעווען פון עונש. אבער איינער וואס עס פעלט אים התחברות, און אלע זיינע פעולות, פיהלט ער, אז ס'קומט פון אים, ער שאפט עס, איז ווייל ער האט נישט תענוג פון התחברות, און הכרת טובה אויף התחברות, דערפאר איז ער מער פארנומען מיט די "פארוואס זאל מיך השי"ת שטראפן איך בין דאך די בעסטע וואס איז דא"?
דאס טראכטן: איך בין דאך די בעסטע וואס איז דא, געשעט נישט ווען מ'פיהלט אז פעולות קומען פון אויבן צום מענטש. א מענטש וואס לעבט מיט
התחברות, פיהלט נישט "איך בין די בעסטע וואס איז דא". און די פחד העונש פיהלט זיך אויף א אנדערע סארט וועג וואס דער מענטש פיהלט נישט אז "פארוואס זאל מיך השי"ת וועלן שטראפן".
ער דארף - ווארשיינליך - צוריקגיין צו די אופן פון וויאזוי דיל איך מיט פחד. קומען די פעולות פון מיר אדער
פון אויבן צו מיר.
אבער למעשה יעדע מאל ער הערט נאר עפעס רעדן פון צרות און טראגעדיעס רח''ל בפרט פון ערליכע יודן, אדער אויב לערנט ער אדער הערט ער עפעס מוסר ווי למשל ''דער אייבירשטער וועקט אונז אויף, פארוואס שלאפט מען? '' ווערט ער אינגאנצן צובראכן און מיואש.
לויט מיין פריערדיגע טעאריע, ווערט ער צעבראכן און מיאוש
ווייל עס פעהלט אים די תענוג פון התחברות. זיין גאנצע תענוג פון עקזיסטענץ קומט ביי אים נאר פון בויען א איך וואס גייט נישט ליידן קיין עונשים. און ביי איינעם וואס האט תענוג פון התחברות, האט נישט די סארט צעבראכנקייט.
"וואס נאך קען איך טוען, איך טו און ווער בעסער און גארנישט איז נישט גענוג?" און ער בעט דער אייבירשטער זאל אים געבען צו פארשטטין וויאזוי צו דינען מאהבה און בטחון.
אפילו דאס בעטן דעם הייליגן באשעפער אויף אהבה און בטחון, קען אויך זיין - נישט כאפנדיג - על זה הדרך "רבש"ע, איך וויל פיהלן אז איך טו פעולות - וואס קומט פון מיר - צו בויען אזא איך וואס זאל דיך ליב האבן און האבן בטחון אין דיר"
ער דארף בעטן: רבש"ע, איך בין גרייט זיך מכניע צו זיין אז יעדע אינערליכע פעולה און דרויסנדיגע פעולה, די קלענסטע, קומט
פון דיר צו מיר. רבש"ע, מאך מיר דאס פיהלן. אפילו יעצט רבש"ע ווען איך רעד צו דיר, די פעולה פון רעדן צו דיר, כדי זיך ארויסצוזעהן פון מיינע פראבלעמען, רבש"ע, אט דע פעולה טאטעניו זיסע, קומט פון דיר. און אויך די פעולה צו וועלן זיין וואויל, קומט אויך פון דיר. און אויך די האפענונג צו וועלן זיין וואויל, קומט אויך פון דיר" גארנישט קומט נישט פון מיר.
אבער ער פילט סטאק. ער לערנט די מחשבה ספר, יענע טערעפי מהלך, שוין געווען ביי טערעפי, אבער ער איז סטאק אין 'פחד' וואס ברענגט אין צו 'פערפעקשיניזם' און דאס ברענגט צו 'פרעשור' און 'פלאצן'.
ער איז סטאק מיט זיך אליין.
למשל, יעצט שטייט מען ער''ה, ער איז שוין אנגעצויגן פון ט''ו באב, לערנט תיקוני זהר, תהילים, מקווה, ממש הייליג, אבער ער פילט נאך אלטץ אז ער טוט נישט גענוג תשובה, אאז''וו.
איך קען דיר זאגן איין זאך, איינער וואס לעבט מיט התחברות, פיהלט נישט די סארט וועג. טראכט אריין. צוויי מענטשן זיצן אין ביהמ"ד און זאגן תהלים, און מקווה'ן, און לערנען תיקוני זוהר, ממש הייליג, איינער פיהלט חיות מיט יעדע פעולה, טראץ דעם וואס ער פיהלט "איך טו נישט גענוג תשובה". אזוי ווי א יוד דארף פיהלן "איך טו נישט גענוג תשובה". אבער טראץ דעם פיהלט ער נישט די סארט "איך טו נישט גענוג תשובה".
צוויי סארטן "איך טו נישט גענוג תשובה".
טראכט אריין. איינס געט תענוג, און איינס מאכט סטאק. פארוואס? ווייל ער פיהלט אז די פעולות זיינע קומען פון אים.
יעצט וויל איך וויסן אויב הרב פליישמאנס שיעורים קענען בעסער אדער גאר ערגער מאכן ווייל ער וועט האבן נאך עפעס וואס ער מוז טוען.?
והבן כי ארכתי
.
עס ווענד זיך ווי עכט די וועג וויאזוי ער דילט עכט אינעווייניג מיט פחד, גייט זיך
עכט טוישן, אבער עכט. אויב עס גייט זיך נישט עכט טוישן, דאן קען עס זיין מכאוב למכאוב. ווייל ער גייט פיהלן אז ר' שרגא נ"י קען אים אויך נישט העלפן, נו וואס יא
והשם הטוב יעזור און ער זאל אונז געבן א כתיבה וחתימה טובה בספרן של צדיקים גמורים און א גוט געבענטשט יאר, מיר זאלן פארשטיין תענוג פון התחברות און נישט תענוג פון יכולת