ריק פערי האט געשריבן:
ג' דערנאך הרב מי חכם אז כמה וכמה הלכות ופסקים זענען געבויעט אויף א טעות וכו'.
לאמיר עס צונעמען למשל און די צייטן פון דער מג"א אויב איז געווען א ת"ח וואס האט יא געהאט א תוס' וואס דער מג"א איז נישט ריכטיג מעתיק און ער ווייזט עס פארן מג"א וואלט דער מג"א נישט צוריקגעצויגן? קלאר אז יא! יעצט אז ער האט עס למעשה נישט געזעהן, און ס'איז געבליבן ביים טעות און אויף דעם טעות האט מען זיך געפיהרט אלע יארן, גייט איינער טענה'ן אז אז ווען הקב"ה האט געגעבן תשבע"פ אויפן הר סיני איז דאס דארט געשטאנען? ניין! ווייל די הלכה איז געבויעט אויף א טעות! איי דער פרמ"ג און די מפרשים פראבירן עס צו פארענטפערן, פשוט זיי ציטערן פון א טעות פון מג"א פונקט ווי איך ציטער פון א טעם כמות (אדער טעות) פון דער ד"ח, און וויפיל מאל קומט מען צום אויספיהר אז ס'איז טאקע נאר א טעות? נאך דערצו ווען ס'דא בעקרון הדבר חולקים וועט יעדע רב ומורה הוראה מורה היתר זיין טאקע ווייל דער מג"א איז א טעות והדבר ברור.
ס'דא כמה פעמים וואס מ'האט זיך למעשה געפיהרט צענדליגע יארן א מנהג אדער הלכה בטעות וועלן דעמאלטס מורה הוראות און מפרשים זאגן אז וויבאלט מ'פיהרט זיך שוין אזוי יארן וויל איך נישט מתיר זיין (און נאך שפעטערע דיינים וועלן שוין צוצייכענען אז בשו"ת פלוני ופלוני שטייט שוין בפירוש אז אפי' ס'איז א טעות איז מען דא נישט מתיר ווייל מ'פירט זיך שוין אזוי).
אבער נאכאמאל אויפן בארגון סיני האט מען די מנהג אדער הלכה נישט געגעבן, והדבר ברור, (נאר נאך וואס כמה וכמה דיינים האבן שוין מורה געווען לאיסור בידיעה אז ס'איז בטעות יסודה קען זיין אז ס'גייט שוין אריין אונעם לאו פון לא תסור אבער די עצם די איז נישט מסיני, ווער ס'וויל פארשטיין פארשטייט)
אזוי האלט ריק פערי, אבער מיר אידן ווייסן קודם כל אז: "כל התורה המצויה עתה בידינו, הוא הנתונה למשה רבינו עליו השלום". איי, ווען עס איז דא א מחלוקה, און מיר נעמען אן ווי איינעם? איז דאך אבער קלאר וואס די גמרא זאגט אז אלו ואלו דברי אלקים חיים. דאס הייסט אז אלעס וואס מיר לערנען, סיי עס איז אנגענומען להלכה, סיי נישט, איז נתונה ממשה בסיני. דאס איז איינס.
ווייטער לגבי דעם מגן אברהם ספעציפיש, איז ידוע וואס די פוסקים האחרונים זענען מסביר דעם ענין, אז בעצם האט דאך דער מגן אברהם נישט מעתיק געוען אלעס וואס ער האט געזען, נאר וואס ער האט דערצו מסכים געווען און אויך אזוי פארשטאנען, איז ממילא, אפילו אין דער מקור וואס דער מג"א איז מעתיק שטייט נישט דער דין, איז אבער דער מג"א אליינס כדאי לעצמו, און זיין שיקול הדעת און הכרעה, דאס איז אונז מחייב. ממילא, בין איך בכלל נישט זיכער אז דער מגן אברהם וואלט ווען צוריק געצויגן ווען מען ווייזט אים אז עס שטייט אינעווייניג אנדערש. אבער אפילו ווען יא, איז דער פשט אז די הלכה איז אן אמת'ע הלכה הנתונה למשה מסיני, און מן השמים האט מען אזוי געפירט אז דער דין זאל נתחדש ווערן אויף אזא אופן.
אבער דאס איז גראדע א עקסטערע שמועס פאר זיך, נישט פון דעם האט מען גערעדט. איך האב דיר נאר געברענגט די משלים פון א "טעות", צו ווייזן אז דער דרך הפסק איז, אז ווען א אנערקענטער פוסק שרייבט עפעס, אפילו ווען פאר אונז איז קלאר אז עס איז בטעות יסודו, פסק'עט מען אבער די הלכה ווי דעם פוסק. (פארשטייט זיך ווען די חכמי דורו אדער קצת אחריו, וואס האבן זיך נאך געטרויט מחולק צו זיין מיט דעם פוסק, ווענדן אים אפ און ווייזן אויף אז עס איז א טעות, וועט מען אין מסתמא רוב פעלער פסק'ענען ווי דער בר פלוגתא זיינער, אבער אויב האט מען פון הימל געפירט אז מען זאל נישט קריגן בדורו אויף אים, דאן ווען מיר קומען אן און זעען אז עס איז א טעות, וועלן מיר דאך אננעמען להלכה ווי דעם פוסק. און דער אמת איז אז לפי הבנתי איז דער שורש נאך טיפער, און פון הימל פירט זיך יעדע הלכה וויאזוי עס זאל נקבע ווערן, וה"ט פון "אם אינן נביאים הן בני נביאים הן", און כל מקום שהלכה רופפת בידך הלך אחר המנהג, ואכמ"ל).
וואס איך האב דיר געוואלט דערמיט צייגן איז, אז אפילו ווען דער פוסק זאגט א טעם וואס איז קלאר א טעות, עכ"ז וועט מען אזוי אננעמען, מכח "ווער" עס האט עס געזאגט, נישט "וואס" יענער זאגט. און בכלל, ווייניג מאל מוטשענען זיך די שפעטעריגע מדייק צו זיין א ווארט אדער צוויי וואס דער און דער פריערדיגער גדול האט געהאלטן? נישט "פארוואס", נאר "וואס". און מען איז איבערגליקליך ווען מען קען ארויסדרינגען פון א ווארט פון א ראשון, צי א פריערדיגער אחרון, וואס זיין מיינונג איז געווען אויף די נושא. "פארוואס", דאס וועט שוין רבי ברוך בער מסביר זיין... קודם וויל מען זען "וואס".
הגע עצמך, ווען דער דברי חיים לעבט ווען נישט בשעת די מאשין מצות שערוריא, וואלטן זיך שפעטער אלע אונזערע רבנים געמוטשעט וואס דער דברי חיים וואלט ווען געהאלטן, און אז מען וואלט געהאט א משמעות פון א שורה אין ד"ח אז ער אסר'ט, וואלט מען אוודאי גערעכנט זיין מיינונג, וואס הייסט, דער הייליגער רב זע מען דאך קלאר בתוך דבריו אז ער האלט עס איז אסור! נו אצינד, אז ער האט יא געלעבט, און זאגאר ארויסגעשריבן זייער שארף, נאר אנשטאט צו שרייבן חק בלי טעם, וואס וואלט אויך געווען ביי אונז הייליג און טייער, שרייבט ער גאר צו אז ער האט א טעם, נאר עס איז כמוס. נו איז עס ווייניגער געווארן ווי ווען ער שרייבט בכלל נישט קיין טעם?
עס בלייבט נר איבער איין מקום לדון, צי דער ד"ח ווערט פאררעכנט ווי א פוסק, אדער א רבי. למשל עס איז ידוע אז רביה"ק מסאטמאר זי"ע האט געזאגט אויפן תשובות השיב משה פונעם יש"מ אז ער איז נישט געוען קיין פוסק, ובדומה לזה אויף ר' שלמה קלוגער זאגט מען אז עפעס נעמט מען נישט אן אינגאנצן, איך ווייס נישט צי נאר ווען ער קריגט מיט איינעם צי בכלל. עכ"פ, דאס איז אפשר יש להסתפק כלפי דעם תשובות ד"ח.
בתקוה שיובנו דברי.
