הערשט יעצט געוועהן חמשה עשר בשבט, איז דאך עס ממש דברים העומדים על הפרק.
פארצייטנס פלעגט זיין אז אינגלעך זענען גע'גאנגען אין חדר און געלערנט תורה פון א מלמד, ביי מיידלעך איז דאס חינוך הבנות באשטאנען פון די מאמע לערנען די קינדער מאכן ברכות, דאווענען, רוימען, נייען, קאכן, און באקן, איןן די טאג טעגליכע ווירטשאפט האבן די קינדער געלערנט כשר מאכן פלייש, בדיקת תולעים, און הלכות שבת.
אביסל פארן קריג, אבער בעיקר נאכן קריג האבן זיך זאכן געטוישט, מיידלעך האבן לויטן געזעץ געמוזט גיין אין שולע, נאכן קריג האט מען ב"ה אויפגעשטעלט היימישע שולעס. אזוי וואו די קינדער האבן זיך געפונען א שיין חלק טאג אין שולע איז דאס געווארן די ערזאץ צו די חינוך אין שטוב, מען לערנט די מיידלעך מאכן ברכות, דאווענען, און נייען. אזוי וואו אין אונזער היינטיגע וועלט מאכט כמעט קיינער נישט כשר קיין פלייש האט מען נישט געמאכט קיין לימוד פון כשר מאכן פלייש.
האט זיך אבער געמאכט א פראבלעם, וואס טוהט זיך מיט לערנען הלכות שבת, וועט מען גארנישט לערנען קען דאך עס גורם צו חילול שבת בשוגג, וועט מען יא לערנען הלכות שבת קען זיין די מיידלעך וועלן זיין גרעסערע תלמידי חכמים פון זייערע מענער, איז מען אויפגעקומען מיט א געוואלדיגע אויפטוה, אז מען גייט אלעס לערנען מיט די מיידלעך און ביי יעדן קאמפלעצירטן פאל אנשטאט צו אויספירן מיט די הלכה גייט זיך עס ענדיגן אז מען דארף פרעגן א שאלה, און שלום על ישראל, אויב די מאן איז א תלמיד חכם וועט ער וויסן וואס די הלכה איז און אויב ווייסט ער נישט האבן מיר דאך א בפירוש'ער ביכל פון סקול אז מען דארף פרעגן א שאלה.
די מהלך איז זייער גוט ביי הלכות שבת, די פראבלעם איז אז מען האט אדאפטירט דעם צוגאנג ביי בדיקת תולעים, אנשטאט צו לערנען מיט די מיידלעך וואו אזוי מען שווענקט אפ פרוכט און ירקות און וואו אזוי מען איז עס בודק פון ווערים לערענט מען די מיידלעך אז אלעס איז פראבלעמאטיש צו עסן, דא אבער גילט נישט די עצה אז אויב דער אינגערמאן איז א תלמיד חכם וועט ער וויסן וואס צו טוהן ווייל אין ישיבה האט מען נישט געלערנט בדיקת תולעים,
די תוצאה דערפון איז, אז צענדליגע פרוכט און ירקות פון אייבערשטען'ס בריאה איז בל יראה ובל ימצא אין אידישע שטובער.קומט א קליינער ענדע חכם און פרעגט וואס איז די פראבלעם, זאל פומפדותא זיין א קלענערע בל תאווה! גערעכט אין מיין היים שטאט אין בבל איז קיין סאך תאוות נישט געוועהן, אבער ביי מיינע ברודער אין ירושלים האט געהערשט א שפע, דארט זאגט די תורה עדות "ארץ לא תחסר כל בה" העמיר לערנען מיט אייך א מוראה'דיג שטיקל פון תלמוד ירושלמי, אז א מענטשען גייט אפגעבן דין וחשבון פארן נישט טועם זיין פונעם אייבערשטען'ס בריאה
מסכת קידושין פרק ד הלכה יב "עתיד אדם ליתן דין וחשבון על כל שראת עינו ולא אכל
נאך מער שטייט א מעשה רב אז ר' אלעזר האט מקפיד געוועהן כאטש איינמאל א יאר צו טועם זיין פון יעדע מאכל,
ר' אלעזר חשש להדא שמועתא ומצמיח ליה פריטין ואכיל בהון מכל מילה חדא בשתא