אט איז דער לבנה, הערליך און פרעכטיג, איר העלע שטראל טרייבט עטוואס אוועק די פינסטערניש, עס ווארפט א בלאסע שיין אויף די טונקעלע שטראזן, אבער זי פונקציאנירט אויך אליין פאר זיך, זי קימערט זיך נישט מיטן גאנצן ארום. זי גייט זיך איר וועג מיט א רואיגקייט. יעצט ביינאכט איז אלעס מאנאטאניש. שטיל טוט זיך יעדער זיין ארבעט, קאלט און צוריקגעצויגן. קיינער קוקט נישט אויפן צווייטנס זייט. טעטיג אבער פאסיוו.
קוק אן די ביימער דא. אינמיטן טאג זעט עס אויס ווי איין גרויסע וואלד, א מאסע פון ביימער, יעצט אבער דוכט זיך מיר ווי יעדע בוים שטייט זיך באזונדער, טאקע נעבן אן אנדערע בוים, אבער פארט אליין. איך קוק אראפ אויפן ערד, איך זעה די שטיינדלעך, עס זעט זיך מיר יעדע שטיינדל ווי א חפצא פאר זיך. אנשטאט זעהן ערד, זעה איך אסאך אינדעווידיואלע זאמד ברעקלעך.
און איך דער שפאצירער, בין אויך אליין. איך דערזעה מיר אין מיין מציאות, איך שפיר מיין עקזיסטענץ, און איך בין אליין. מיינע אויגן קוקן ארויס פון מיין פריוואטע באהעלטעניש, איך באטראכט דאס ארומיגער נאטור, און עס ווארפט מיר צוריק אזא אומהיימליכער פרעמדער געפיל. וואס האב איך מיט די גאנצע בריאה? קלער איך צו מיר, איינער איז אינטערעסירט אין מיר? ס'איז זייער א קאלטער אטמאספער דא אין וואלד ביינאכט.
איך וואונדער מיר, וואס איז דער אורזאך דערצו? פארוואס בייטאג ווען דער זון שיינט, שפיר איך זיך אזוי באהאפטן צו די בריאה, איך זעה דאס גאנצער באשאף ווי איין גרויסער באהאפטענע יוניווערס, יעדע זאך טרעפט זיך מיטן צווייטן, אן אויסטערלישע הארמאניע, אבער ווען ס'קומט דער טונקעלער נאכט איז אלעס אזוי צעשפליטערט, איינזאם. אליין?
מיינע געדאנקן לויפן, עס דערוועקן זיך אין מיר זכרונות. אט זעה איך מיר שטיין נעבן דאס קינד'ס בעטל, א פרישע נשמה'לע, ריין און ציכטיג. אזא הימלישע איידלקייט. איך ווייס אז א קינד האט א ספעציעלע פלאץ אין הארץ, עס איז זייער טיף צוגעבינדן צום זעהל, אבער איך פיל עס נישט, איך שפיר נישט דאס קשר. איך קוק דאס אן ווי א פרעמד זאך. און עס שטערט מיר זייער, איך וויל זייער פילן דאס טאטי'שע געפיל. פארוואס איז מיין הארץ אזוי קאלט? איז דאס מיין קינד? פארוואס קוק איך דאס אן אזוי פרעמד?
עס פאלט מיר איין א געדאנק. איך לייג זיך אראפ אויפן בעט נעבן דאס קינד, איך קוק עס אריין אין די אויגן, שטארק און דורכדרינגלעך. מיין גאנצער מח איז יעצט פארנומען צו פראצעסירן די זענדונגען וואס די אויגן שיקן אריין, עס איז דאס בילד פונעם קינד. איך בין קאנצעטרירט. איך פארגעס פון אלע דאגות, פון אלע רעיונות, יעצט זעה איך בלויז איין זאך. דאס קינד. איך נעם ארום זיין עקזיסטענץ, איך באטראכט זיין זיסע שלאף.
עס לויפן אדורך פינף מינוט, און נאך פינף, צוואנציג מינוט, א האלבע שעה. און אט זעה וואונדער, איך פיל ווי עס הייבט זיך אן בויען דאס פארבינדונג, צוביסלעך הייבן זיך די פעדעמער אן צו פארקניפן, די טאטי'שע געפילן הייבן אן צו רוישן. איך קוק און קוק און איך קען זיך נישט גענוג אנזעטיגן. אַך ווי זיס און לעכטיג. עס לויפן אדורך נאך פופצן מינוט, און איך קען זיך שוין אויפהייבן, מיסיע פארפולקאמט. איך פיל דאס קינד ווי א חלק פון מיר זעלבסט, א געפיל פון ליבשאפט וואס וועט זיך מער קיינמאל נישט אפטוען. עס בלייבט פארבינדן.
יעצט פארשטיי איך שוין - געב איך זיך א כאפ אויף. אויב איך זעה די זאך, מיין מח איז אנגעפילט מיט דאס בילד וואס איך זעה, דאן בין איך פארבינדן. אבער אויב איך "ווייס" נאר אז עס עקזיסטירט, אבער איך זעה דאס נישט בחוש, דאן פילט זיך דאס פרעמד און אפגעטיילט. עקזיסטירנד אבער ווייט פון מיר. אז עס איז ליכטיג, איך זעה דער וועלט מיט אירע באשעפענישן, פיל איך זיך און דאס גאנצער ארום פארבינדן. אויב אבער עס איז פינסטער, איך זעה מיין ארום אזוי פארנעפלט, דאן פיל איך זיך אפגעריסן. איינזאם און עלנד.
כי חלק ה' עמו, מיר זענען פעסט פארבינדן צום איינציגן באשעפער, און מיר ווילן קיינמאל פון אים נישט פארגעסן. ואני קירבת אלוקים לי טוב, מיר ווילן זיין דבוק אין אים. מיר ווייסן אז מיר זענען אינערליך פארבינדן, און מיר ווילן שפירן די נאנטקייט און ליבע. מיר לעבן אבער אין א מאטריאליסטישע וועלט, ווי דאס טאג טעגליכע ווירטשאפט מאכט פארגעסן דאס אמת'ע ווירקליכקייט. צו קענען מיר זיך קען ערלויבן צו פארגעסן אונזער קשר? וויאזוי קענען מיר פארט פילן דאס פארבינדנקייט?
דער ענטפער איז, אויב מיר "זעהן אים" אין יעדע זאך, מיר "זעהן" דאס געטליכקייט אין יעדן אביעקט מיט וואס מיר באגעגענען זיך נאר, מיר "זעהן" זיין השגחה אין יעדע פאסירונג, דאן זענען מיר באהאפטן. פארבינדן. אויב איז טונקל, מיר זעהן נישט דאס ריכטיגקייט פון די בריאה, דאן פילן מיר זיך אפגעריסן. מיר "ווייסן" טאקע און מיר גלייבן אינעם אחד יחיד ומיוחד, אבער מיר "פילן" נישט דער פנימיות'דיגער קשר.
אז מיר וועלן זיך איינגעוואוינען צו אנקוקן דער וועלט מיטן אמת'ן בליק, "זעהן" דאס געטליכע פנימיות; אז מיר זעהן א בלעטל, א פויגל, זעהן מיר א בורא; אז מיר זעהן א פאסירונג, זעהן מיר א מנהיג; דאן וועלן מיר זיך פילן פעסט פארבינדן צום לעכטיגן באשעפער, און שפירן די טיפע ליבשאפט, א ליבשאפט וואס וועט זיך קיינמאל נישט אפטוען. עס בלייבט פארבונדן.