פארלוירענער האט געשריבן:איך בין לעצטנס אין זייער א אנגעזעצטע מצב וויל איך רעדן אמת'דיג פון הארץ, קום איך צו אייך מיינע ברודער מיט מיינע יעצטיגע ווערטער גלייך ארויס פון שפת הלב.
איך בין א 25 יעריגע אינגערמאן, ב''ה גוט חתונה געהאט, פרנסה מסודר, קינדער און שלום בית, אלעס קלאפט בערך, מ'קען זיך בכלל נישט אפרעדן.
מיין אידישקייט איז רעגולער, נישט אנדערש ווי יעדעם לכאורה, דאווענען און לערנען, צדקה, אלעס אביסל וויפיל ס'קומט אויס.
אבער עפעס פיל איך אזא ליידיגקייט און פוסטקייט און פארלוירענקייט, און די מצב ווערט נאר ערגער פון טאג צו טאג אז איך פיל לעצטנס ווי ממש באו מים עד נפש.
די זאך איז אז איך פיל ווי איך האב פשוט נישט קיין שום סיבה פארוואס אנצוגיין. איך זע נישט קיין נארמאלע ציל אין מיין לעבן, עולם הזה האב איך דאך נישט, איך בין א איד און דאס איז עס (נישט אז דער גוי האט יא עפעס, אבער אפילו דאס אויך נישט), רוחניות האב איך דאך אויך נישט עפעס ספעשל, פיין, איך לערן אביסל און דאוון, אבער איך גיי שוין נישט זיין דער גרויסער תלמוד חכם און צדיק לכאורה, איך זע נישט ערגעץ ספעשל ווי איך גיי גרייכן אז דאס זאל מיר געבן א ציל און חיות.
בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ
איך גיי דיר ענטפערן, אבער ס'מוז נישט זיין אז ס'גייט רעדן צו דיר.
איך זעה אז מ'האט דיך שוין געענטפערט. עס קומט מיר ארויף אין געדאנק: אל תדין את חבירך עד שתגיע למקומו. 'נשמה' רעד נישט ווייל דו ווייסט נישט. דו ווייסט נישט וואס דער מענטש פיהלט אינעווייניג, לאז עס פאר די וואס ווייסן. דו גייסט אים ענטפערן זאכן וואס ער אליין ווייסט שוין. איבעראל שטייט עס. וואס האסטו פון ענטפערן? און דער אמת קען זיין אז איך קען דיך נישט ענטפערן. אבער איך ענטפער דאך.
מיין הארץ שטורעמט אין מיר ווען איך זעה ווי א 25 יעריגער אינגערמאן - בבחינת 'איש', אשרי
איש שלא ישכחך - זאל זאגן אזעלכע דיבורים. איך הער פון מיין 'קריטיקירער' וואס זאגט מיר: קען זיין אז דו גייסט אים יעצט זאגן זאכן וואס אויב וואלסטו נאר אביסל געפיהלט וואס ער גייט אדורך וואלסטו נישט אזוי גערעדט. אבער איך וויל דיר דאך זאגן.
איך וויל דיר זאגן אז די ווערטער וואס דו זאגסט: עולם הזה האב איך נישט, איך בין א יוד און דאס איז עס. דאס איז גרויליגע דיבורים. סארי פאר'ן זיין שארף, און עס שטעלט זיך מיר פאר ווי די בית דין של מעלה פסק'נט שוין אויף מיר אפ אזעלכע שווערע נסיונות, ווי צו זאגן: לאמיר זעהן צי דו וועסט נישט אזוי רעדן.
אבער איך זאג דיר דאך: אזעלכע דיבורים זענען עקלדיג. וואלסט געדארפט שרייבן אזוי: איך
פיהל אז עולם הזה האב איך נישט. איך
פיהל אז איך בין א יוד און דאס איז עס. יודן טייערע, וואס קען איך טון צו פיהלן אז עס לוינט זיך צו זיין א יוד, איך ווייס אז עס לוינט, אבער וויאזוי קען איך דאס מרגיש זיין?
זאלסט וויסן, אז אויב דו לעבסט אז עולם הזה האסטו נישט, האסטו נישט גוט חתונה געהאט, דיין פרנסה איז נישט מסודר, נישט קינדער און נישט שלום בית. און גארנישט האט נאכנישט אנגעהויבן צו קלאפן. און דיין אידישקייט איז נישט נאר נישט רעגולער, נאר עס האט זיך נאך בכלל נישט אנגעהויבן אין א געוויסן זין.
דיין טעות איז אז דו מיינסט אז דאס וואס דו פיהלסט אינעווייניג, דאס איז וואס יעדער פיהלט. ס'איז נישט אזוי.
ממילא בין איך אין א מצב וואס איך פיל עכט נישט קיין נארמאלע שטופ צו אריינלייגן עפעס עפארט און כוחות אין עולם הזה אדער רוחניות, איך פיל ווי איך האב עכט גארנישט, אזא טרוקענקייט און ליידיגקייט וואס מען קען גארנישט מסביר זיין, נישט אויבן נישט אינטן,
יא, ווייסט פארוואס? ווייל סיפוק קומט פון
עכט באגרייפן אז אונזער לעבן האט א אין סוף וועליו.
נאכאמאל: איך האב יעצט נישט געזאגט קיין סתם דיבורים וואס איז אזא סארט טעגליכע אינספיראציע. ניין. דאס איז די עצם חיות אונזערע. סאו איך גיי עס איבערזאגן: די סיבה פארוואס מיר קענען זיך - חלילה - פיהלן אין אזא ליידיגקייט, פארבלאנדשעט אין אזא ציהל-לאזער וואלד, קומט ווען מיר באגרייפן נישט די אין סופ'דיגע וועליו פון יעדע רגע וואס מיר לעבן.
און איך האב זייער מורא אז דו ווילסט שוין ליינען ווייטער וואס איך גיי שרייבן. אבער דו מאכסט א טעות, ווייל דו האסט נישט וואס צו ליינען ווייטער. נעם די ווערטער און ארבעט דערויף. באגרייף אז דיין לעבן האט א אין סופ'דיגער וועליו. די מציאות פון יעדע רגע אונזערע האט א אין סופ'דיגער וועליו. דאס איז וואס מיר דארפן עכט באגרייפן און עס עכט פיהלן, כדי נישט צו פיהלן וואס דו פיהלסט.
יעצט קומט אונזער שאלה. וויאזוי קענען מיר דאס באגרייפן? עס קען זיין אז מיר ווייסן עס אין אונזער שכל אלץ א טרוקענען ידיעה, אבער פיהלן פיהלט זיך עס נישט. וויאזוי קענען מיר דאס מרגיש זיין? און א תירוץ אויף דעם וועל איך דיר אפשר באלד ענטפערן. און השי"ת זאל העלפן איך זאל שוין תשובה טון אויף וואס איך דארף תשובה טון.
מיר דארפן זיך פרעגן צי מיר פיהלן אמונה? מיר גלייבן אז ס'דא א באשעפער אויף די וועלט, אבער מיר דארפן זיך פרעגן צו מיר פיהלן עס? צי אלעס אין אונז איז טאקע מסכים אז ס'דא א באשעפער אויף די וועלט, און צי אלעס אין אונז איז טאקע מסכים אז די תורה וואס מיר האבן היינט האט משה רבינו מקבל געווען ביים בארג סיני. און צי אלעס אין אונז איז מסכים אז מיר זענען א חלק פון דעם פאלק ישראל וואס האט געהערט אז דער באשעפער וואס מיר האבן פריער געשמועסט אז ער עקזיסטירט, צי אלעס אין אונז איז מסכים אז מיר זענען א חלק פון דעם כלל ישראל וואס האט מקבל אויף זיך די תורה. דהיינו: צי איז אמת ביי אונז - אין געפיהל - אז דאס איז די מציאות
צי איז אמת ביי אונז אז א מצווה קומט פון באשעפער און אז עס האט מיט אונז.
וויאזוי קענען מיר צוקומען צו דעם איינפאכן דרגא, צו פיהלן אז דאס איז טאקע דער אמת מיט אונזער עקזיסטענץ?
דאס איז דורך אסאך תשובה טון מעומק הלב, און אסאך רעדן צום אייבערשטן אז ער זאל אויסוואשן אונזערע הערצער, און אונז דערנענטערן צו אים.
ביז אונזער חלק אלוק ממעל וועט זיך אין אונז אויפפלאקערן, און מיר וועלן פיהלן אז אזוי איז דער אמת. נישט אז מיר זאלן לערנען חקירה זיך צו איבערצייגן דעם אמת דערפון, ווייל דער יצר איז וואס מיר דארפן מעביר זיין פון אונזערע הערצער, עס זאל זיין ומל ה' אלוקיך את לבבך. אז מיר זאלן פיהלן און מרגיש זיין יעדע רגע וואס מיר לעבן אז מיר זענען א חלק פון עפעס וואס איז אין סוף.
זייער מעגליך אז איך האב נישט גערעדט וואס איז נוגע דיין נפש.
והשם הטוב יעזור.