בחינת לאה, ובחינת רחל.

געדאנקען און התחזקות בעניני עבודת השם

די אחראים: יאנאש,אחראי,געלעגער

אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בס"ד

רחל ולאה!

איך האב געקויפט א קונטרס'ל, ס'הייסט בים דרכך, ער רעדט דארט ארום וועגן בחינת רחל, און בחינת לאה, אז ס'דא צוויי מינע אופנים וואס עס טרייבט א נפש ווען עס קומט צו עבודת השם יתברך, און אז עס מאכט אויך אויס וואס עס טרייבט איינעם אינעם גשמיות'דיגן לעבן. איך וויל זיך פארטיפן דערין.

לאמיר פארשטעלן א ביישפיהל מיט וועלכן איך וועל מיר קענען ארויסברענגען דערמיט.

לאמיר זאגן אז - אין א געוויסע שטאט ג. - פאלט ביי פאר עטליכע יודן צו בויען א ביהמ"ד. יעצט. לאמיר טראכטן: וואס מאכט זיי פאקטיש גיין פון פעולה צו פעולה? וואס איז די טרייב קראפט וואס שטופט זיי צו טון?

אז מ'וויל קען מען זיך פארשטעלן צוויי אופנים וויאזוי די מענטשן ווערן געטריבן בעת זיי בויען דאס ביהמ"ד. מיר קענען בוחן זיין צוויי סארטן טרייב קראפט וואס זאל זיי שטופן צו בויען דאס ביהמ"ד.

איין אופן וויאזוי א מענטש קען ווערן געטריבן איז אז ער פאוקעסירט אויף די עצם בויען. פון די רגע וואס עס פאלט אים ביי צו בויען דאס ביהמ"ד, איז ער בעיקר פארנומען מיט וועלכע פעולה איך דארף נאך טון כדי עס זאל ווערן א געבויטע זאך. ער זעהט פאר זיך די עולם המעשה. און ער זעהט וואס עס פעהלט פונעם עולם המעשה. און וואס מ'דארף נאך טון אינעם עולם המעשה. ער איז פאוקעסירט אויף וואס עס פעלט נאך פונעם בנין, און וואס איך דארף נאך טון כדי עס זאל ווערן א בנין. און דאס איז וואס עס טרייבט אים צו אויספירן די פעולות.

און עס איז דא נאך א אופן וויאזוי די מענטשן קענען ווערן געטריבן, און דאס איז אז ער פיהלט בעיקר די רצון פון באשעפער צו בויען דאס ביהמ"ד. און אויף דעם רצון פאוקעסירט ער בעיקר. די רצון פון באשעפער ווערט זיין אייגענע רצון. און דאס איז וואס עס טרייבט אים בעיקר. און נאר ווען ער פיהלט אז ער וויל די רצון פון באשעפער, נאר ווען ער וויל עס באמת, נאר דאן וועט ער ווערן געטריבן. דאס אז ס'פעלט נאך פונעם בנין, דאס וועט אים נישט אזוי ווייט טרייבן. פארוואס? וויאזוי קען זיין אז דאס וועט אים נישט טרייבן צו בויען דעם ביהמ"ד? די תירוץ איז, ווייל ער זעהט בעיקר נאר רצון, און נישט אזוי ווייט מעשה. עס באנעמט אים נישט אז ס'פעהלט א ביהמ"ד. ווייל ער זעהט עס נישט. ער זעהט בעיקר רצון.

לאמיר געבן נאך א ביישפיהל. זרח הערט ווי זיין טאטע זאגט אים, נעם דעם פעקל געלט און קויף מיר א הויז אין די מאונטענס. יעצט. מיר קענען זיך פארשטעלן צוויי אנדערע בחינות וואס עס וועט אים טרייבן צו קויפן אט דעם הויז. איין אופן איז אז ער פאוקעסירט בעיקר "וואס נאך דארף איך טון כדי דער הויז זאל ווערן געקויפט" און דאס איז וואס עס טרייבט אים. ער זעהט בעיקר וואס עס פעהלט אים אויס צו טון אינםע עולם המעשה. און די צווייטע אופן איז אז ער פיהלט די רצון פון זיין טאטע צו קויפן די הויז, און דאס איז וואס עס טרייבט אים. דאס אז זיין טאטע האט נישט קיין הויז, וואלט אים נישט געטריבן צו קויפן דאס הויז. ווייל ער זעהט נישט קיין עולם המעשה. אבער דאס אז ער פיהלט די רצון פון זיין טאטע צו קויפן א הויז, דאס איז וואס עס טרייבט אים.

המשך יבוא אי"ה. והשם הטוב יעזור.
אוועטאר
שאראש-פאטאק
שר חמש מאות
תגובות: 955
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 20, 2019 10:25 pm

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך שאראש-פאטאק »

די קונטרס איז פון הרב רבי יצחק מאיר מארגענשטרן שליטא
בפשיטות
שר האלף
תגובות: 1119
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג נאוועמבער 14, 2019 6:01 pm

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך בפשיטות »

שאראש-פאטאק האט געשריבן:די קונטרס איז פון הרב רבי יצחק מאיר מארגענשטרן שליטא

נישט ממש פונעם איהם אליין, דאס איז מעשי ידיו פון א חשובער אינגערמאן וואס איז דאס מלקט מתוך ספרי ”ליקוטי ים החכמה” וואס איז לעצטענס ארויסגעקומען לאור עולם (עכ”פ אזוי שרייבט ער).

עס איז א קונטרס מלא תוכן, הערליך געשריבן, אין אויך גאר א קונצליכע ארבעט צו קענען צוזאמשטעלן אזאנס מתורתו של הגה”צ רי”מ שליט”א.
אוועטאר
שאראש-פאטאק
שר חמש מאות
תגובות: 955
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 20, 2019 10:25 pm

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך שאראש-פאטאק »

בפשיטות האט געשריבן:
שאראש-פאטאק האט געשריבן:די קונטרס איז פון הרב רבי יצחק מאיר מארגענשטרן שליטא

נישט ממש פונעם איהם אליין, דאס איז מעשי ידיו פון א חשובער אינגערמאן וואס איז דאס מלקט מתוך ספרי ”ליקוטי ים החכמה” וואס איז לעצטענס ארויסגעקומען לאור עולם (עכ”פ אזוי שרייבט ער).

עס איז א קונטרס מלא תוכן, הערליך געשריבן, אין אויך גאר א קונצליכע ארבעט צו קענען צוזאמשטעלן אזאנס מתורתו של הגה”צ רי”מ שליט”א.

רוב ספרי ים החכמה איז פון ר׳ שמואל ארנפלד מח״ס כצאת השמש ועוד אין ער איז די שרייבער פון די גליון דעה חכמה
shalsheles
שר האלף
תגובות: 1487
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך יולי 22, 2009 9:52 pm

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך shalsheles »

וואס איז דער אימעיל אדרעס צו באקומען די קונטרסים?
זעירא
שר חמישים ומאתים
תגובות: 435
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג נאוועמבער 14, 2019 3:01 pm

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך זעירא »

שאראש-פאטאק האט געשריבן:
בפשיטות האט געשריבן:
שאראש-פאטאק האט געשריבן:די קונטרס איז פון הרב רבי יצחק מאיר מארגענשטרן שליטא

נישט ממש פונעם איהם אליין, דאס איז מעשי ידיו פון א חשובער אינגערמאן וואס איז דאס מלקט מתוך ספרי ”ליקוטי ים החכמה” וואס איז לעצטענס ארויסגעקומען לאור עולם (עכ”פ אזוי שרייבט ער).

עס איז א קונטרס מלא תוכן, הערליך געשריבן, אין אויך גאר א קונצליכע ארבעט צו קענען צוזאמשטעלן אזאנס מתורתו של הגה”צ רי”מ שליט”א.

רוב ספרי ים החכמה איז פון ר׳ שמואל ארנפלד מח״ס כצאת השמש ועוד אין ער איז די שרייבער פון די גליון דעה חכמה

די קונטרס (אין אזוי אויך אלע קונטרסים און ספרים פון 'בים דרכך') איז געשריבן דורך א (ליטווישע) אינגערמאן מיט'ן נאמען ר' פנחס הלברשטט, א תלמיד פון רי"מ מארגענשטערן שליט"א.
דא האט יאר דעם קונטרס (כ'מיין ער האט שוין ארויס געגעבן א נייע פארברייטערטע מהדורה):
בים דרכך חנוכה - רחל ולאה
אזוי אויך זיינע שיעורים אויף קול הלשון
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

עבודת השי"ת איז צו מגלה זיין דעם באשעפער בתחתונים. וואס דער איייבערשטער וויל איז להטיב לברואיו, אבער דאס איז דורך עבודת השי"ת, אז השי"ת זאל משרה זיין זיין הייליגע שכינה בתחתונים. וואס דאס איז תענוג לברואיו. איז דא צוויי בחינות וויאזוי עובדי השי"ת זענען דאס מגלה. צוויי בחינת וויאזוי עובדי השי"ת זענען מגלה דעם אייבערשטן און אז אלעס איז דער אייבערשטער. צוויי בחינות וויאזוי מ'קען האבן תענוג פון עבודת השי"ת. ס'דא א בחינה פון לאה, און א בחינה פון רחל.

דער קונטרס ברענגט אז מ'קען צעטיילן די אופן פון עבודת הבורא אויף צוויי בחינות. איין בחינה - וואס ער רופט בחינת לאה - איז פאוקעסירן בעיקר אויפן טון עבודת השם און האבן השתוקקות אז מ'זאל זוכה זיין אז דער אייבערשטער זאל אריינשיינען די ריכטיגע אהבה און יראה, און וויסן אז באמת איז דער אייבערשטער דער וואס טוט און נישט איך. און די צווייטע בחינה - וואס ער רופט בחינת רחל - איז אז מ'זאל זוכה זיין צו פיהלן די רצון פון השי"ת אים צו דינען. אז מ'זאל וועלן בלב דאס וואס השי"ת וויל.

מן הסתם קען מען טרעפן ביידע בחינות אין אונזערע ספרים הקדושים. אמאל איז א שטיקל בחינת לאה, און אמאל בחינת רחל. אמאל רעדט עס פון די חשק פון די תחתונים צו טון די רצון השי"ת, און צו מגלה זיין אורו יתברך אין הארץ. און אמאל רעדט עס פון די רצון פון השי"ת אז מ'זאל אים דינען.

לאמיר נעמען די מצווה פון 'ואהבת את ה' אלוקיך'. א 'לאה' זעהט עס: "איך זאל ליב האבן השי"ת" "עס זאל אין מיין הארץ אריינקומען אהבת הבורא". און ער בעהט "באשעפער דו טו עס פאר מיר, דו לייג אריין אין מיין הארץ אהבת השם". א 'רחל' זעהט עס: "איך וויל אז דו זאלסט מיך ליב האבן". און ער בעהט "באשעפער העלף מיר אז איך זאל דאס ריכטיג מרגיש זיין, און אז איך זאל דאס אלעמאל שטארק מרגיש זיין, און באמת מרגיש זיין, אז איך זאל דאס באמת וועלן (די בקשה אז מ'זאל דאס באמת וועלן, אז מ'זאל באמת וועלן רצון הבורא, און פון דעם האבן תענוג, איז שוין - ווארשיינליך - בחינת לאה.) אויב א 'רחל' זעהט עס "איך זאל ליב האבן השי"ת" וועט עס אים נישט טרייבן אזוי שטארק ווי ווען ער זעהט "איך וויל אז דו זאלסט מיך ליב האבן".

לו עמי שומע לי ישראל בדרכי יהלכו. א בחינת 'לאה' זעהט עס: "איך דארף הערן דעם באשעפער". און דאס טרייבט אים צו דינען השי"ת. א בחינת 'רחל': "דער אייבערשטער וויל אז איך זאל אים הערן". און דאס ברענגט אים נענטער צו השי"ת.

די ערשטע בחינה - לאה - פון טון עבודת השי"ת און האבן השתוקקות אז השי"ת זאל אריינשיינען אין הארץ אהבה און יראה, דאס איז אזוי ווי א קינד זאגט פאר זיין טאטע "דו האסט מיר געבויט א הויז, און יעצט בעהט איך דיר אז דו זאלסט קומען דא וואוינען מיט מיר צוזאמען". דאס רופט ער בחינת לאה. לאה טרעפט בעיקר די הייזער וואס השי"ת געט אים, און ער בעהט השי"ת זאל קומען דארט וואוינען. לאה זעהט בעיקר די אויפגעבויטע הייזער וואס השי"ת געט אים. 'הייזער' מיין איך צוזאגן, די ווערטער פון תורה ותפילה, און די מצוות מעשיות. אין די קונטרס'ל רופט ער עס 'כלים'. כלים מיינט, די ווערטער פון תורה ותפילה, און מצוות מעשיות.

די צווייטע בחינה - רחל - איז: בעיקר פיהלן די רצון השי"ת און ציען צו עס. רצון איז אזאך וואס ווערט געפיהלט בלב און ווערט גע'הסכמ'ט מיט'ן שכל. (אזוי פארשטיי איך יעצט בשעת איך שרייב די שורות) ער רופט עס אן 'חלק הפנימי של הבריאה'. די פראגע וואס א רחל פרעגט זיך איז, "וואס איז די רצון פון בורא". א 'רחל' זעהט נישט די עולם המעשה, און עולם המעשה איז אים כמעט נישט מחייב. אים איז נאר מחייב רצון. נאר אויב ער פיהלט די רצון פון אזאך, וועט ער עס טון. פשוט ווייל אין זיין פאוקעס עקזיסטירט זייער ווייניג די עולם המעשה. אויב איז ער מרגיש רצון, אז איינער וויל עפעס, וועט ער עס טון.

א 'לאה' קען אנגיין אן מרגיש זיין א רצון. אויב מ'דארף טון אזאך איז עס גענוג.

אור העליון, אורות, תענוג, סיפוק, קומט פון רצון. אמת'ע רצון.

דאס אליין אז א 'רחל' ווייסט מיט א טרוקענע ידיעה אין זיין שכל אז השי"ת וויל פון אים עבודת השי"ת, מיינט נאכנישט אז ער וויל עס. דערפאר בעהט מען: פתח להם נועם ורצון לפתוח שערי רצוניך. א 'רחל' דארף אויך וועלן, און וועלן מיינט בלב.

לאמיר אויפשטעלן נאך א ביישפיהל. צוויי אירע דארפן לערנען א חסידיש ספר. א 'לאה' לערנט וואס ס'שטייט, ער זעהט וואס ס'שטייט, און האפט צו השי"ת אז השי"ת זאל דורך די ווערטער פון די ספר אריינשיינען אין זיין הארץ א נאנטקייט צו אים, אהבתו ויראתו. א 'רחל' דארף בעיקר פיהלן די רצון פון השי"ת אז ער זאל לערנען דעם ספר.

ער זאגט אז א 'לאה' וועט מער נוצן זיין שכל, און א 'רחל' וועט מער נוצן זיין הרגש.

דאס אז א 'רחל' איז מער צוגעבינדן צו הרגש קומט ווייל 'רחל' איז מער פאוקוסירט אויף רצון, מער ווי אויף מעשה. און רצון איז הרגש. א 'רחל' זעהט נישט די עולם המעשה. און דאס אז א 'לאה' נוצט מער שכל קומט ווייל זייער נפש, זייער פאוקעס, זייער שימת לב, איז אויף די עולם המעשה. אויף די חלק הנברא. און אלעמאל איז די חלק הנברא מער שכל ווי רצון. כלים איז אלעמאל מער שכל ווי הרגש, מער שכל ווי רצון.

ער שרייבט אז א רחל: שורש חיותם הוא בגילוי החלק הפנימי, דהיינו גילוי אור הבורא. לויט ווי איך פארשטיי, איז גילוי חלק הפנימי, מיט גילוי אור הבורא, חיות רק מדברים המורגשים בלב, נקודה הפנימית, איין נקודה: רצון. דערפאר שפירט מען ביי שלוש סעודות אזא תענוג. ווייל ס'איז רעווא דרעווין.

א 'רחל' האט תענוג ווען ער פארשטייט בלב די רצון פון א זאך. ער פיהלט די רצון פון אזאך. די פראגע פון א 'רחל' איז: פארוועם און פארוואס פעהלט מיר יעצט אויס דער זאך? אויב פיהלט ער די רצון, וועט ער עס טון. מה שאינו כן א 'לאה' וואס דארף נישט אגאנצן צייט צוקומען צו פארשטיין בלב די רצון פון אזאך. ווייל איינמאל א 'לאה' פארשטייט מיט שכל אז אזוי און אזוי איז די רצון, דארף מען דאס מער נישט מרגיש זיין. ווייל זיי זעען אלעמאל די נברא. זיי זעען אלעמאל ווואס עס פעלט נאך אויס צו טון. ווייל זיי זעען די עולם המעשה.

כדי צו מאכן אז א 'לאה' זאל טון, דארף מען עס ערקלערן אז זייער שכל זאל פארשטיין פארוואס עס פעלט אויס. כדי צו מאכן אז א 'רחל' זאל טון, דארף מען מאכן אז ער זאל פיהלן די רצון. עס זאל ווערן זיין רצון. און נאר ווילאנג ער וועט מרגיש זיין די רצון, וועט ער עס טון. די רגע ער איז מער נישט מרגיש די רצון, וועט ער נאכלאזן דערפון, אדער וועט ער זיך דארפן שטארקן עס נישט נאכצולאזן.

שפעטער אינעם קונטרס רעדט ער ארום וועגן קבלת עול, וואס דאס איז אזוי שווער פאר א 'רחל', המשך יבוא אי"ה. והשם הטוב יעזור.
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

ס'דא צומאל ווען א מענטש איז מער בבחינת 'לאה', און צומאל ווען ער איז מער בבחינת 'רחל'. על כל פנים ביי מיר איז עס אזוי.

ס'דא ווען א מענטש וויל זיך פלאגן, ער וויל דערלאנגען פאר'ן אייבערשטן. ער וויל עפעס טון פאר'ן אייבערשטן. דאס איז בחינת 'לאה'. ווען א מענטש פיהלט אז ער וויל עפעס טון פאר'ן אייבערשטן, איז עס אויך דער אייבערשטער וואס מאנט אים, און בעהט אים אז ער זאל טון פאר אים "דערנענטער דיך צו מיר". עכ"פ, ער זאגט אז די בחינה פון 'לאה' האט סיפוק פון די עצם פלאג אין עבודה. ווייל דער אייבערשטער איז זיך מצמצם - כביכול - דייקא אין זיין עצם יגיעה. אין די עצם עבודה. די עצם יגיעה, די הארעוואניע, איז ארויסצוברענגען די ניצוצות הקדושה פון די קליפות, עס מעלה זיין צום באשעפער. ס'איז דער באשעפער וואס מאנט אים.

די חידוש פון דעם איז, אז אויב מ'טראכט נישט, קען זיך דאכטן אז 'הארעוואניע' איז עפעס אזא, "איך טו, איך מאך, עס איז מיין עבודה" און ווייל א עובד השם האט מורא פון ישיות, פון גאווה, ציהט ער זיך צוריק פון הארעוואניע. אבער דאס אליין אז מ'וויל הארעווען קומט פון באשעפער וואס ציהט צו זיך. דאס איז בחינת 'לאה'. ווי אין תניא פרק ל שרייבט ער: לייגע עצמו ביגיעת נפש, ויגיעת בשר. און שפעטער - פ מ"ב - שרייבט ער: צריכה ליגיעה רבה ועצומה כפולה ומכופלת, האחת היא יגיעת בשר, לבטש הגוף, ולהכניעו שלא יחשיך על אור הנפש.

און בחינת 'רחל', איז צו מגלה זיין אין הארץ די תענוג הבורא - כביכול - וואס השי"ת האט ווען מ'איז זיך מקרב צו אים, און דאס איז מושך דעם לב צו אים. און דערפאר איז בחינת 'רחל' מער פארנומען מיט הרגש און צו זוכן תענוג. און אויב א נפש 'רחל' וועט נישט אויסגראדן זיין הארץ נאר זיך צו פרייען מיט השי"ת, וועט עס ציען צו יעדעס מין רצון, צו דערגרייכן תענוג.

היצט, ווען מ'זעהט א נפש וואס זוכט תענוג, מעגליך אז ס'קומט ווייל ער איז יעצט בחינת 'רחל', און די עבודה איז מגלה צו זיין אין זיין הארץ די רצון הבורא ב"ה, די תענוג הבורא. אים צו דינען.

א בחינת לאה וועט האבן תענוג פון די עצם זאגן תהלים "מ'געט מיך א געלעגנהייט מיך נאנט צו ברענגען צום הייליגן באשעפער". אבער א בחינת רחל זוכט מרגיש צו זיין רצון, תענוג. די רצון הבורא ב"ה. וואס השי"ת ווארט אויף מיר. ער האט ליב ווען איך בענק מיך צו אים. עס איז דא א רצון העליון אין מיין תהלים זאגן. עס איז דא א רצון צו הערן מיין תהלים זאגן. השי"ת ווארט אויף מיר. ער וויל מיך. ער ציהט מיך צו אים.

המשך יבוא אי"ה והשם הטוב יעזור
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

די שורש פון די בחינה פון 'רחל' איז צו זוכן גילוי הבורא, מלכותו יתברך שמו, רצונו, תענוגו , די רצון הבורא איז להטיב לברואיו. און די שורש פון די בחינה פון 'לאה' איז העכער, וויבאלד זיי זענען שוין דבוק, איז זיי נאר איבערגעבליבן צו ארבעטן מיט די נברא. ועיין במאור ושמש פרשת ויצא ד"ה ועיני לאה רכות. ועיין ספר מאיר עיני חכמים שער ה' פרק א'.

דערפאר ארבעט די בחינה פון 'לאה' אויף ענווה, און אויף שפלות, נישט נאר אז מ'איז גארנישט און אז אלעס איז דער אייבערשטער, נאר אויך ווי נידעריג מ'איז, און ווי ווייט אין חשכות מ'איז וכו' וכו', דאס קומט - ווארשיינליך - פון די בחינת לאה, וויבאלד זיי זענען שוין דבוק, עצם מעצמי ובשר מבשרי, און זיי ווילן פיהלן נאך און נאך תענוג, ווייל תענוג תמידי אינו תענוג. זיי ווילן גיין העכער און העכער. און זיך מער אפלאזן פון די סט"א.

מה שאינו כן בחינת רחל, וואס איז נאכנישט אזוי ווייט דבוק ווי בחינת לאה. בחינת רחל איז נאך בכלל נישט זיכער צו מ'דארף אים, און צי השי"ת האט טאקע תענוג אז מ'איז זיך מקרב צו אים. און צו מ'קען נאר האבן תענוג פון השי"ת. אמת טאקע אז די ערשטע זאך פון עבודה איז יראה, אבער קודם דארף - ווארשיינליך - זיין אז ס'וועט זיין גוט אויב דו ביסט נאנט צו השי"ת. אז השי"ת דארף דיך, און נאכדעם אז מ'אנערקענט אז תענוג איז נאר מיט'ן אייבערשטן, כי עמך מקור חיים, איז שייך יראה אז מ'זאל וועלן אלעמאל בלייבן און ווערן נאנטער. און בכלל איז בחינת רחל מער בחינת עם, כי אין מלך בלא עם.

ווען בחינת רחל הערט אז מ'לעבט אין א חשכות, איז עס משפיע אויך אויף די חלק הבורא - אזוי צו זאגן, אז ער וואונדערט זיך צו עס איז דא וואס דארפן אים נאך. דערפאר האט דער רבי זצ"ל גערעדט אזעלכע דיבורים ביי שלוש סעודות, ווייל דאן איז די עיקר עבודה מיט די נברא, אריינצושיינען אין די אלע טונקעלע ערטער. ווייל שלוש סעודות איז דאך יעדער זיכער אז מ'דארף זיין עבודה. יעדערער שפירט דאך די תענוג הבורא, די רצון הבורא אז מ'זאל זיך צו אים מקרב זיין. פעהלט שוין נאר אויס צו ארבעטן מיט די נברא, אריינצוקריכן אין די חשכות, ווי נידעריג מ'איז. און ווי ווייט מ'דארף נאך געהאלפן ווערן מיט כאטש עפעס א ליכטיגקייט. דהיינו להאיר הניצוצות שהם עדיין בהקליפות ושקשה להם מאוד להחזירם להקדושה בשלימות.

אבער דאס איז על כל פנים זיכער אז השי"ת האט חוקק געווען לכבודו, אז מ'זאל נאר קענען לעבן פון רצון, פון תענוג, פון אור. השי"ת האט אזוי געמאכט אז געוויסע נשמות זאלן דייקא האבן אזעלכע נפשות וואס זאלן זוכן צו געטריבן ווערן פון לב, פון הרגש, מבחינת זעהן מלכותו יתברך שמו. און ווידעראום די נשמות וואס דארפן מער מגלה זיין 'לאה', זענען זייערע נפשות אזוי דיזיינט געווארן אז זיי זאלן זוכן די חלק הנברא, און גיין מיט שכל, ווייל זיי זענען מער אין בינה. מ'דארף אלעמאל זעהן "פון וואס האט ער חיות". אויב ס'איז פון עוסק זיין בשכלו אין חלק הנברא, דארף מען גיין מיט דעם. און אויב ס'איז פון מגלה זיין בלבו ווי ווייט השי"ת איז מלך און ער דארף אים, דארף מען גיין מיט דעם.

והשם הטוב יעזור
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

חנוך לנער על פי דרכו. האב איך געטראכט, אז מ'זאל אים מחנך זיין לויט וויאזוי דאס קינד וועט האלטן אז מ'דארף מחנך זיין. יעדער האט זיך זיינע שיטות אין חינוך. א געפיליש קינד וועט האלטן אז די וועג צו מחנך זיין איז צו גיין מיט געפיל. א שכל'דיג קינד ווען ער ווערט ערוואקסן וועט ער האלטן בשיטה אז מ'דארף זיך בעיקר פארלייגן אויסלערנען צו נוצן שכל. און אזוי ווייטער.

ווי אויך האט זיך יעדער זיין וועג וואס ער האלט אז אזוי וואלט ער געוואלט אז מ'זאל אים מחנך זיין. אזוי ווי ס'שטייט 'על פי דרכו'. יעדער האט זיך זיין מהלך וויאזוי ער וואלט געוואלט אז מ'זאל אים זעהן. ווען מיר קוקען אויף אונזער 'לפי דרכו', אויף די וועג וויאזוי מ'וואלט געוואלט אז מ'זאל ווערן מחונך, קענען מיר טרעפן אונזער דרך אין עבודת השם. (אזוי קלער איך)

ס'דא צומאל וואס מ'טראכט: הלוואי וואלט מען מיט מיך געלערנט אזוי און אזוי, און נישט אזוי און אזוי. אלעס איז לפי דרכו. ווייל א קינד האט אלעמאל רעכט צו האבן א געוויסע 'דרכו'. א געוויסע 'דרכו' וואס דאס איז נישט מעגליך צו טוישן. דער רעכט האט אים השי"ת געגעבן. די רעכט וואס השי"ת האט אים נישט געגעבן איז: די ענין פון 'חנוך לנער' און די ענין פון פאלגן דעם מחנך. יעדער מוז ווערן מחונך צו עבודת השם. אבער צו מ'זאל נוצן געפיל, אדער שכל, דאס איז לפי דרכו.

אז איך רעד שוין, איז מיר בייגעפאלן נאך א פשט. חנוך לנער על פי דרכו, על פי דרכו, מיט די דרך וויאזוי יענע דור ערליכע יודן האלטן אז מ'דארף מחנך זיין. אבער ער זאגט נישט וועלכע דרך. ווייל ער האט געוואוסט בחכמתו אז יעדעס שטיק צייט דארף ארויסקומען נייע מהלכים אין חינוך, דהיינו צו מכיר זיין די נייע מינע נפשות, די נייע סארט נסיונות. ווייל יעדעס שטיק צייט ווערן געבוירן נייע נפשות, אנדערש ווי די פריערדיגע דור וואס האט זיך שוין געהאט זייערע 'לפי דרכו', געבויט לויט די דעמאלטסטיגע קינדער. דארף מען מחנך זיין לויט די נייע 'לפי דרכו' דייקא.

איז עכ"פ, איז דא דא א "קריגעריי" צווישן די בחינה פון 'לאה' און די בחינה פון 'רחל'. די בחינה פון 'לאה' האלט אז מ'דארף בעיקר טון צום זאך, זיך דערנענטערן צום באשעפער. די בחינה פון 'לאה' קוקט אן די בחינה פון 'רחל' אז ער טוט נישט מיט זיך וואס ס'פעהלט זיך אויס. ער ארבעט זיך נישט אויס די מידות. ער איז נישט עוסק בישובו של עולם. און ווייטער די בחינה פון 'רחל' קוקט אויף די בחינה פון 'לאה' אז ס'איז מסיח דעת פונעם עיקר. וואס א נפקא מינה וואס מ'דארף טון מיט זיך, - טראכט צו זיך די בחינה פון רחל - דער עיקר איז אז מיר האבן אזא ליבן באשעפער וואס האט אונז אזוי ליב און מיר פרייען זיך מיט אים. דעו כי ה' הוא האלקים ולו אנחנו עמו וצאן מרעיתו.

אבער די בחינה פון 'לאה' האלט אז זיך פרייען מיט'ן אייבערשטן מיינט, זיך דערנענטערן צו אים. און נישט סתם זינגען און טאנצן און האבן השראת השכינה. אבער די בחינה פון 'רחל' האלט אז די בחינה פון 'לאה' איז סתם טרוקענע מענטשן וואס עס פעהלט פון זיי דעם אור. אבער די בחינה פון 'לאה' פארשטייט אז עבודת השם האט א דרך פון עמל ויגיעה. מ'דארף בעיקר זיך פלאגן פאר'ן הייליגן באשעפער און נישט סתם פליען אין די לופטן.

די בחינה פון 'לאה' האלט אז דער אור הבורא איז מען נאר משיג דייקא דורך עמל ויגיעה. דייקא דורך גיין סטעפ ביי סטעפ מיט יגיעה. נישט סתם מ'דמיונ'ט אז מ'איז שוין נאנט צום אייבערשטן. אבער די בחינה פון 'רחל' קען נישט פארשטיין וויאזוי איז מעגליך צו פיהלן א אור דורך די דרך פון 'לאה'.

די בחינה פון 'לאה' פאדערט איינגעהאלטנקייט, באשיידן, אז דער עיקר איז די פנימיות וואס איז באהאלטן מעין כל חי. אבער די בחינה פון 'רחל', וויבאלד עס זעהט אין יעדע זאך א וועג פון גילוי מלכותו יתברך האט מען געזעהן מער ארום און ארום. (דאכט זיך מיר) אין די בחינה פון 'לאה' האט מען נישט געזעהן צופיל ארום און ארום. אלעס איז געווען באשיידן. ווייל די עבודה איז בעיקר אינעווייניג. אבער ביי די בחינה פון 'רחל' האט מען יא געזעהן מער ארום און ארום. מער א עסק.

יעצט, אויב מ'ווייסט דעם כלל אז ס'דא בחינת 'לאה' און בחינת 'רחל', ווייסט מען זייער גוט אז יעדער האט זיך זיין וועג אין עבודת השם, און אז פון יעדעם קען מען און מ'דארף זיך אפלערנען.

דער בחינת רחל דארף זיך גוט אויסלערנען די דרכי בחינת לאה. און נישט אוועקמאכן און זאגן "טרוקענע מענטשן, אן קיין אור". נאר גיי און לערן דיך זייער מהלך אין עבודת השם. גיי און זעה ווי גוט זיי ווייסן וויאזוי זיך מקרב זיין צום באשעפער מיט א אמת. און ווידעראום בחינת 'לאה' דארפן וויסן אז זיי דארפן קוקן אין די פנימיות, אין די רצון פון בחינת רחל, און זיך אויסלערנען וויאזוי מ'קומט אן דערצו. וויאזוי מ'איז דאס מרגיש אט דעם גילוי תענוג.

ער רופט עס: כרחל ולאה אשר בנו שתיהם את בית ישראל. מ'דארף צו האבן ביידע בחינות. ווי ער וועט נאך אויסשמועסן. אוודאי וועט יעדער ווייטער האבן זייער גאנג, אבער דאס אוועקמאכן און זיך נישט לערנען איינער פונעם צווייטן איז נישט די וועג. נאר מ'דארף האבן ביידע. מ'דארף קענען ביידע.

המשך יבוא אי"ה והשם הטוב יעזור.
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ.

ס'דא זאכן אויף וואס בחינת 'רחל' דארף הארעווען. איינע פון די זאכן איז קבלת עול.

די וועליו וויאזוי עס טייטשט זיך אפ קבלת עול ביי א בחינת רחל, שאפט זיך ווען בחינת רחל זעהט בחינת לאה זיך פלאגן און טון וואס מ'דארף אפילו ווען ס'איז שווער. און בחינת רחל רופט עס מיט אזא קרעכץ: קבלת עול. טענה'ט ער אז די בחינת רחל דארף נעמען די כלים פון בחינת לאה.

וואס זענען די כלים פון בחינת לאה? די כלים זענען: מ'טוט וואס דער שכל פארשטייט אז מ'דארף טון. מ'טוט וואס דער שכל זעהט אז ס'פעהלט אינעם עולם המעשה.

די בחינה פון רחל דארף פארשטיין אז ס'דא ווער עס פארשטייט זיי. השי"ת ווייסט זיי. השי"ת ווייסט אז דאס איז זייער שוועריגקייט. דאס איז אמאל זיכער אז די איינציגע וועג פון עבודת השי"ת פאר א בחינת רחל איז: טון וואס דער שכל פארשטייט אז מ'דארף טון. אבער מ'דארף אריינברענגען אין דעם די רצון פון בחינת רחל. ווי ער וועט שפעטער רעדן דערפון.

ס'קען זיין אז א בחינת רחל זאל דאס נישט קענען נעמען אויף זיך, נישט ווייל דאס איז נישט די ריכטיגסטער לכתחילה'דיגער וועג פון זייער עבודת השם, נאר ווייל זיי זענען אינערליך צעקלאפט, טאקע וויבאלד זיי זענען בבחינת רחל, און זיי גייען מיט רגש, און זיי זענען אזויפיל געטשעפעט געווארן פון בחינת לאה, און די תוצאה איז אז די ווערטער: טון וואס דער שכל פארשטייט אז מ'דארף טון, ברענגט אין זיי ארויף די בחינה פון שנאה צו דער בחינת לאה. זיי ווילן זיך מער נישט אידענטיפיצירן דערמיט, ווייל זיי זענען אזויפיל געטשעפעט געווארן דערפון, און זיי זענען אזויפיל געפאלן.

א בחינה פון 'רחל' גייט אדורך אסאך אין לעבן ווילאנג ער קומט צו א אומריכטיגע באשלוס אז: טון וואס דער שכל דיקטירט אז מ'דארף טון, ארבעט נישט פאר מיר. דאס מיינט אבער נאכנישט אז די ריכטיגע וועג איז עפעס אנדערש ווי דאס. נאר די ריכטיגסטע וועג איז דוקא טון וואס דער שכל דיקטירט אז מ'דארף טון. און ווען עס קומט צו וויסן וואס מ'דארף טון, דארף מען נאר גיין מיט שכל דוקא און נישט מיט געפיל. מ'דארף גיין מיט די כלים פון בחינת לאה. נאר פרובירן מיט אלע כוחות אריינצוברענגען דערין די בחינת רחל. צו פיהלן רצון.

צום ביישפיהל: א מענטש זעהט אז זיין פלאץ איז אנגעווארפן, איז דא צוויי בחינות וואס טרייבן די כלי המעשה. א בחינה פון 'לאה', און א בחינה פון 'רחל'.

א) זעהן די אנגעווארפענע פלאץ, זעהן די עולם המעשה, זעהן וואס עס פעהלט אויס צו טון אינעם עולם המעשה. "די הויז איז אנגעווארפן און שכל זאגט אז דארף עס מסדר זיין" און דאס איז גענוג אויף צו טון צום זאך. דאס איז בחינת לאה.

ב) פיהלן די רצון צו טון. "איך פיהל (נישט "איך ווייס"), איך פיהל אז ס'דא דא א רצון וואס וויל אז איך זאל עס מסדר זיין". און נאר דאס וועט אים מאכן טון צום זאך.

דאס איז צוויי אנדערע בחינות.

א בחינת 'לאה' וועט זעהן די אנגעווארפנקייט און זיך באלד נעמען טון צום זאך. דאס אליין אז ס'איז אנגעווארפן איז גענוג חסרון אויף צו שאפן א ווילן כדי צו טון משלים צו זיין די חסרון. אבער א בחינת 'רחל' וועט דארפן פיהלן די רצון אז מ'זאל עפעס טון דערצו. זעהן אליין איז נישט גענוג. בחינת רחל דארף פילן א רצון. ווייל ביי בחינת רחל עקזיסטירט נאר די עולם הרצון. די עולם המעשה איז ביי אים נישט מעורר.

אויב איינער איז בבחינת 'רחל' לגבי דעם מצב, דהיינו אפילו ווען ער זעהט אז ס'איז צעווארפן איז עס אבער דאך נישט מעורר זיין רצון, און זיין כלי המעשה, צו טון עפעס דערצו, ווייל ער פיהלט נישט די רצון דערפון, און ווייל עס איז נישטא קיין רצון, איז נישטא קיין מעשה. לגבי דער זאך איז ער בבחינת "ער ווייסט נישט דערפון". ער ווייסט נאר א זאך וואס איז אין געפיל. אין רצון. ביי בחינת רחל עקזיסטירט נאר עולם הרצון.

וואלט ער געווען בבחינת 'לאה' צו דעם מצב, וואלט ער נישט געדארפט מער ווי זעהן אז ס'איז צעווארפן, און דאס אליין וואלט מעורר געווען זיינע כח צו טון דערצו. ווייל בחינת לאה זעהט די עולם המעשה. די עולם המעשה איז אים מעורר. אין די עולם המעשה פעהלט אויס צו טון עפעס דערצו. אבער בחינת 'רחל' דארף צוקומען צו פיהלן די רצון.

לאמיר זיך אביסל דערגרינטעווען אין דעם ענין פון די צוויי נקודות א) טון וואס מ'וויל טון, ב) טון וואס דער שכל דיקטירט אז מ'דארף טון.

אויב מ'טראכט אביסל זעהט מען אז א רויע קינד טוט וואס ער וויל טון, און נאר ווען שכל האט אים דיקטירט איז ער אנגעקומען צו עפעס זאכליך. אויב מ'זאל בלייבן ביים טון וואס מ'וויל טון, בלייבט מען א אומערצויגן קינד. א רויע אומאויסגעארבעטע זאך. דאס אז א מענטש וויל, דאס אז א מענטש האט רצון, דאס קומט כדי מ'זאל שפעטער וועלן דעם רצון השי"ת.

וואו פירט רצונות אָן שכל?

דאס יא, אז מ'דארף פארשטיין וואס ס'מיינט טון וואס די שכל דיקטירט אז מ'דארף טון. אפילו ווען א מענטש פרובירט צו אריינברענגען א רצון אין זיין לעבן, אז ער זאל וועלן טון וואס ער דארף, איז עס אויך שכל.

די איינציגע זאך וואס א בחינת רחל מוז טון איז צו נעמען די כלים וואס לאה נוצט. די כלים וואס לאה נוצט איז אז שכל זאל דיקטירן וואס מ'דארף טון אינעם עולם המעשה.

צום ביישפיהל, א בחינת רחל שטייט אויף אינדערפריה, איז א גוטע עצה צו טראכטן "היינט דארף איך טון וואס שכל דיקטירט אז איך דארף טון, און איך בעהט דיך הייליגער באשעפער אז איך זאל פיהלן די רצון דערצו". "איך קען נישט טון וואס איך וויל טון, איך דארף טון וואס שכל דיקטירט אז איך דארף טון, וואס די תורה הקדושה הייסט מיך טון, און איך בעהט דיך הייליגער באשעפער אז איך זאל פיהלן די רצון דערצו". נאכדעם נעמט מען זיך טון לויט וואס מ'וויל. ווייל מ'קען נישט מיטאיינמאל מאכן די טויש. צוביסלעך קען מען דערצו אנקומען. און פאר מ'זאגט ברכת התורה זאגט מען צו זיך "איך דארף יעצט זאגן ברכת התורה, ווייל דאס איז די רצון השי"ת" און נאכדעם לאזט מען אפ די מחשבה און מ'גייט אריבער צו געפיל, צו תענוג.

עס איז נישט גענוג נאר צו טון, מ'דארף אויך פיהלן תענוג, ווי ער וועט שפעטער מרחיב זיין.

איך האלט נאכנישט ביי דער דרגא פון 'קבלת עול', און אלעמאל נוצן כלים פון לאה. איך שרייב עס האפנדיג אז ס'זאל עפעס פועל זיין אין מיר.

די אופן וואס ער שלאגט פאר האט אסאך צווייגען, ס'איז נישט: כזה ראה וקדש. מ'דארף כאפן ווען און וויאזוי צו נוצן כלים פון בחינת לאה. ווייל וויאזוי וואלט די וועלט אויסגעזעהן ווען נישט בחינת רחל. ווען נישט די רצון צו זוכן תענוג. דאכט זיך אז א ניגון קומט פון בחינת רחל. דער מענטש זעהט רצון, און פון דארט איז ער ממשיך א ניגון. כך נראה לי.

ס'דא זאכן וואס א מענטש טוט ווייל ער האט זיך קיינמאל נישט איינגעוואוינט צו טון אנדערש. און מ'קען זיך מרגיל זיין - בעזרת השי"ת - צוביסלעך.

זאל דער אייבערשטער העלפן אז מ'זאל כאפן וויאזוי זיך צו דערנענטערן צו אים.

השי"ת יעזור אז מיר זאלן דערווייטערן פון זיך וואס די תורה הקדושה וויל אז מ'זאל דערווייטערן. און מ'זאל זוכה זיין זיך צו דערווייטערן פון זאכן וואס די תורה הקדושה וויל אז מ'זאל זיך דערווייטערן.

המשך יבוא אם ירצה השם.
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

לאמיר זיך פארשטעלן א טאטע וואס איז בחינת רחל און ער האט א בחור'ל וואס איז בחינת לאה. דער קינד דארף די שפראך פון 'לאה', נישט נאר די כלים פון בחינת 'לאה', נאר ער דארף די שפראך פון 'לאה' אליין. יעצט דער טאטע האלט אים אין איין זאגן "מיין טייער קינד דו ווייסט ווי שטארק השי"ת ווארט אויף דיין דאווענען און אויף דיין לערנען, וואסערע נחת רוח דו וועסט שאפן פאר'ן הייליגן באשעפער מיט יעדעס ווארט תורה" דער טאטע רעדט צו אים די שפראך וואס ער אליין האט ווען געוואלט אז מ'זאל רעדן צו אים אלץ בחור. אבער די טאטע כאפט נישט אז דאס קינד איז א בחינת לאה.

הייב אן רעדן צו אים ווי מ'רעדט צו א לאה. דו דארפסט דאווענען! מ'דארף לערנען! פארטיג. מ'דארף! מיר זענען נבראים צו טון די רצון השי"ת. א לאה האט תענוג ווען ער ווייסט אז ער טוט וואס מ'דארף! זאג אים אז מ'דארף ודי בזה.

דער טאטע וואס איז א בחינת 'רחל' נעמט דעם קינד און ער "געט זיך אפ מיט אים", ער לערנט אפילו מיט אים ספרים בבחינת רחל, ער פרובירט אים ארויפצוברענגען אין די הימלען, אבער זאכן רוקען זיך נישט. דער טאטע זאגט "איך געב אים אלעס וואס א קינד דארף" "ווען איך וואלט ווען געהאט אזא טאטע..." דאס קינד אבער דארף 'לאה', ער דארף נישט רחל. זאג אים פלעין וואס די הלכה זאגט. אבער די טאטע איז ווייט פון הלכה אזוי ווייט ווי ער איז פון בחינת לאה. דער טאטע פארקויפט רחל אגאנצן טאג. ווען אימער. די שטראלן וואס ער געט פון זיך איז: בחינת רחל. און דאס קינד בעהט זיך "געב מיר כאטש אביסל לאה, זאג מיר וואס מ'דארף טון"

די טאטע דארף זיך אראפזעצן מיט'ן קינד און פרעגן דאס קינד "וועלכע שפראך רעד צו דיר מער" וועט ער זעהן אז דאס קינד וועט אים זאגן "איך דארף א סעט אוצר הלכה און שוין"

כדי צו וויסן צו איינער איז בחינת לאה אדער רחל, פרעג! נישט אלעמאל קען מען וויסן פון דרויסן וואס ער איז אינערליך. צומאל קוקט ער אויס ווי א לאה, אבער ער איז באמת א רחל. אדער ער איז יעצט א בחינת רחל, אפילו אויב געווענליך איז ער א לאה. און צומאל איז ער א לאה, און אפילו ער קוקט דיר אויס ווי א רחל.

און אפילו א לאה קען אויך הערן די שפראך פון "פקודא בתר דא...", אבער צו אים דארף עס דעליווערט ווערן ווי צו א לאה. שכל און מעשה! עולם המעשה! חלק הנברא.

פארוואס האט דער אייבערשטער געמאכט אז מ'זאל דארפן צוריקלייגן א ספר אין שאנק? פארוואס וויל דער אייבערשטער אז מ'זאל דארפן צוריקלייגן א ספר אין שאנק? דאס איז א פראגע וואס קומט פון בחינת רחל. פארוואס וויל דער אייבערשטער אז א מענטש זאל דארפן אויפרוימען? עס איז זיכער דא דערין א שטארקע רצון השם. אויך אין שפילן מיט די לעגאוס מיט'ן קליינעם איז דא א שטארקע רצון השם.

א רחל דארף אנהויבן צו קוקן אויף די רצון הבורא אין זיין בריאה. און בכלל אויף רצונות. טרעף די רצון פון די זאך.

פארוואס וויל דער אייבערשטער אז איך זאל מיך דארפן אפגעבן מיט די און די זאך? עס איז דא דערין א רצון! אוודאי דארף מען טון וואס מ'דארף, אבער בחינת רחל דארף אויך ארבעטן צו מרגיש זיין די רצון הבורא דערין.

רחל: עס איז דא א רצון הבורא אין זאכן וואס דו חלומ'סט נישט. אויב דו האסט שוין מקבל געווען אויף דיר אז דער אמת איז א דו דארפסט טון וואס שכל - תורה הקדושה - דיקטירט, איז עס נאכנישט גענוג. בעהט השי"ת אז דו זאלסט מרגיש זיין זיין רצון אין די פעולות וואס דו דארפסט טון. אויב דו דארפסט אויספאקן א ארדער, דארפסטו עס אוודאי טון, אבער בעהט השי"ת אז דו זאלסט מרגיש זיין רצון.

והשם הטוב יעזור, המשך יבוא אם ירצה השם.
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

קרע שטן

איך וויל דא שרייבן א ענין וואס איז אגב. איך אדרעסיר מער צו בחינת רחל, ווי צו לאה. לאמיר איבער'חזר'ן: בחינת רחל (וויאזוי איך לערן עס אפ) אין עבודת השי"ת איז זעהן מיט די עיני השכל און מרגיש זיין בלב די רצון הבורא ב"ה וואס השי"ת וויל פונעם נברא. זעהן בעיני השכל אז דא איז דא א רצון הבורא וואס שרייט צום נברא אנכי ה' אלקיך, און עס מרגיש זיין בלב, אז דאס ברענגט די רצון אז מ'זאל עס טון בפועל. עס בוחר זיין

פון אלעמאל אן האב איך געוואוסט פון דעם ענין פון א געפיל אין יודישקייט. פיהלן א טעם אין יודישקייט. פיהלן א עונג, א תענוג. אין איין ווארט: רגש, פיהלן. איך האב אלעמאל געוואוסט "אויב איך פיהל א טעם אין יודישקייט, דאן בין איך גוט". "איך לערן חסידישע ספרים כדי צו מרגיש זיין א טעם אין שב"ק". "מ'לערנט מגילת אסתר כדי צו פיהלן א טעם אין פורים".

ווען איך וויל יעצט נעמען א ענין צו נוצן אלץ א סימבאל ארויסצוברענגען וואס איך מיין מיט די ווארט רגש, זעה איך די ווארט 'קומזיץ'.

איך וויל דא אריינגיין אינעם ענין פון 'געפיל' אין יודישקייט, און איך וויל ארויסברענגען אז ס'דא פלאץ זיך צו טועה זיין אינעם ענין.

די אונטערשטע שורה וואס איך וויל ארויסברענגען איז אז ווען ס'קומט צו יודישקייט איז דא א חילוק צווישן 'רצון' און 'געפיל'. צווישן 'רצון' און תענוג.

איך טראכט (יעצט) אז ווי מער מ'פארגעסט פון די נקודה פון 'רצון', אז מיר דארפן זעהן און מרגיש זיין רצון הבורא, אלץ נענטער ווערט מען צו 'קומזיץ', און אז 'קומזיץ' איז נאכנישט יודישקייט. און אפילו אויב מ'פיהלט הרגשים בשעת די קומזיץ, מיינט עס נאכנישט אז מיר האבן אנטוויקלט 'רצון' צו השי"ת. הרגשים מיינט נאכנישט רצון צו השי"ת. דאס איז וואס איך וויל ארויסברענגען. הרגשים מיט רצון קען זיין קאמפלעט אנדערע זאכן. עס קען זיין אז הרגשים האט נאך גארנישט מיט יודישקייט, און נישט נאר עס האט נאכנישט מיט יודישקייט, נאר עס קען אוועקנעמען פון ערוועקן די ריכטיגע יודישקייט וואס דאס איז: רצון.

איך האב אלעמאל געמיינט אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז 'געפיל', אבער ס'איז א טעות. 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז רצון. עס איז די רצון וואס איז בוחר אין רצון פון באשעפער: בכל מידה ומידה שמודד לך. כזכרון החושק תכלית החשק בחשוקתו היום שישיג להביאה אל ביתו איז א ענין אינעם רצון. עס איז צו בוחר זיין אין זיין רצון. ערוועקן אין אונז זיין רצון.

איך האב אלעמאל געמיינט אז יראת שמים איז א געפיל, אהבת השם איז א געפיל, ס'איז נישט ריכטיג. יראת שמים איז א זאך אינעם רצון. אהבת השם איז א ענין אינעם רצון, נישט אין געפיל.

יעצט, ווען א מענטש האט א רצון צום אייבערשטן, ער ערוועקט אין זיך דעם רצון הבורא, וועט ער אוודאי האבן א געפיל צום אייבערשטן, ווייל וואס איז רצון אויב נישט געפיל, וואס איז רצון אויב נישט השתוקקות, רשפי אש שלהבת ק-ה, וואס איז רצון אויב נישט האבן תענוג ווען די רצון ווערט עטוואס ערפילט. אבער עס איז נישט די געפיל, עס איז די רצון וואס מ'דארף האבן צום באשעפער. עס איז די רצון וואס דארף בוחר זיין אין באשעפער. עס איז די רצון פון באשעפער וואס דארף ווערן אויפגעדעקט אין זיך.

אבער עס קען זיך דאכטן פאר א מענטש אז ער פיהלט זייער א שטארקע תענוג מיט'ן אייבערשטן, אבער פאקטיש קען גאר זיין אז ער האט נישט קיין רצון צום אייבערשטן. גארנישט. זעראו. ער האט תענוג מיט זיך, ער האט תענוג פונעם גלעזעל וויין, ער האט תענוג פון די הרגש, אבער ער האט נישט קיין אמת'ע רצון צום באשעפער, ער האט נישט קיין אמת'ע אהבה צום באשעפער. ער האט נישט קיין רצון צו השי"ת, ווייל ער האט קיינמאל נישט אדרעסירט זיין רצון. ער האט קיינמאל נישט געטראכט אויפצודעקן אין זיך דעם רצון הבורא. און רצון איז וואס מיר זוכן. און ווילאנג מ'זוכט די נקודה פון הרגש אין עבודת השי"ת איז מען אין דעם פינסטערניש נישט צו אנטוויקלן רצון צום באשעפער. נישט צו אויפדעקן אין זיך די רצון הבורא.

וויאזוי קען זיין אז א מענטש זאל יארן יארן פיהלן א תענוג רוחני אין דאווענען, (פארשטייט זיך מיט כוונות האר"י, "איך פליה אין הימעל") אין שב"ק (מיט אסאך גלעזער וויין), אין לערנען (ווען עס איז משעשע שכלו), אין לייגן תפילין, (ווייל ער האט ליב שווארצע קעסטלעך מיט לעדערנע שטריק) אין זינגען נגינה, אבער נאך אלץ נישט האבן אפילו א קליינע רצון צום באשעפער, דאס קומט ווייל דער מענטש האט קיינמאל נישט געזוכט צו ערוועקן זיין רצון צום באשעפער. ער האט קיינמאל נישט געזוכט צו זוכן די רצון הבורא און עס מרגיש זיין אין זיך, ער האט געמיינט אז דער עיקר איז צו פיהלן א טעם אין יודישקייט, און דאס איז נישט ריכטיג. מ'הערט א ניגון, מ'פיהלט אזוי גוט, און מ'פיהלט נתעורר, און מ'גייט פאר די זאך. אבער איין מינוט: איז דא דא א רצון צום אייבערשטן? אדער א רצון צו די שיינע מוזיק? ס'איז נישט גערעכט. און אזוי ווערן טויזנטער מענטשן פארפירט. מיט דמיונות.

רצון איז וואס מיר זוכן, רצון השי"ת איז וואס מיר דארפן זוכן, ווייל רצון איז וויאזוי מיר קענען מגלה זיין השי"ת אין אונזערע הערצער. אוודאי אז א ניגון איז מעורר רצון איז אוודאי גוט. הגם מ'דארף אלעמאל זיין אין א דרגא אז אפילו איך פיהל נישט, דארף איך טון דעם רצון השי"ת.

השי"ת וויל נישט אז מיר זאלן האבן תענוג פון אים, השי"ת וויל אז מיר זאלן האבן תענוג צו אים. אויב וואלט השי"ת נאר געוואלט אז מיר זאלן האבן א געפיהל אין שב"ק, וואס גייט אים אן אויב מ'זינגט מיט א גיטאר און אזוי ענדשויען דעם שבת? פארוואס האט ער געהייסן 'חפציך אסורים'? אלא מאי השי"ת וויל נישט אז מיר זאלן האבן תענוג! השי"ת וויל אז מיר זאלן האבן א רצון צו זיין רצון! א רצון צו עפענען אין אונז זיין רצון! זיין תורה הקדושה. און אוודאי איז רצון תענוג.

ווען מיר זעצן זיך צו א קומזיץ און מ'זינגט ווארימע ניגונים, אויב מיר זאלן דאן אריינקוקען אין אונזערע הערצער און קוקען אויף אונזער רצון צום באשעפער, איך רעד פון די פינטעלע רצון, איז אונזער רצון מער בוחר דעם באשעפער'ס רצון, אדער איז אונזער רצון בוחר אין די 'הרגשים' וואס צינדן זיך אן? ס'איז סתם פארפירעריש.

מיר דארפן זעהן בעיני השכל דעם רצון הבורא, און עס עפענען אין אונזערע הערצער, אין אונזער פלאץ פון רצון.

דאס אז מיר מאכן א גרויסע טראסק פון 'הרגשים' איז א טעות. ווייל 'הרגשים' איז נישט די זאך וואס נעמט ארום יודישקייט! ס'איז א טעות. עס איז נישט 'הרגש' וואס השי"ת וויל. עס איז רצון! לבעבור תהי' יראת ה' על פניכם לבלתי תחטאו. מיר דארפן מאכן א טראסק פון רצון. זעהן בעיני השכל און מרגיש זיין בלב די עקזיסטענץ פון: אנכי ה' אלוקיך. אז מיר זאלן מרגיש זיין דעם: ועתה אם שמוע תשמעו בקולי ושמרתם את בריתי.

אוודאי איז נישט שייך קיין רצון אויב א מענטש איז געצווינגען, אוודאי נאר ווען א מענטש פיהלט א טעם דערין איז שייך צו זאגן אז עס האט זיך ערוועקט זיין רצון. און אוודאי דארף מען בעהטן 'והערב נא ה' אלוקינו את דברי תורתך בפינו'. אבער והערב נא מיינט נישט "איך וויל פיהלן א טעם אין דיין תורה" טעות! והערב נא מיינט "איך וויל זעהן בעיני שכלי און מרגיש זיין בליבי דיין רצון אז איך זאל לערנען דיין תורה" "רבש"ע מאך אז איך זאל מרגיש זיין דיין רצון".

די דרך החסידות (אויב דאס איז עס געווען) איז נישט אז מ'זאל האבן הרגש אין עבודת השי"ת, אז מ'זאל פיהלן א טעם אין שב"ק, די דרך החסידות איז אז מ'זאל האבן א רצון אין שב"ק. עפענען די רצון הבורא אין אונזערע הערצער. 'רצון' און זוכן 'הרגש' איז קאמפלעט אנדערע צוויי זאכן. און איינס האט גארנישט מיט'ן צווייטן.

נאנטקייט צום אייבערשטן איז נישט סתם הרגש, דביקות צום אייבערשטן איז נישט סתם הרגש, תענוג עולם הבא איז נישט סתם הרגש, נאנטקייט צום אייבערשטן איז ווען דו ווילסט דעם אייבערשטן! דו ווילסט זיין תורה. א טעם אין שב"ק איז ווען דו ווילסט דעם שב"ק. דו ביסט עס בוחר.

אין דיין רצון ליגט די מעסטער צו וויסן ווי נאנט דו ווילסט זיין צו השי"ת. ווען איינער טוט זיך אן א קליין קאפל איז עס א פראבלעם אין הרגש? אפשר אין דיינע הרגשים? ער קען דיר זאגן "דו פיהלסט אז ס'איז א פראבלעם, איך פיהל אז ס'איז נישט קיין פראבלעם, איי סטיל לאוו הים", אבער עס קען יא זיין א פראבלעם אין רצון. ער וויל שוין נישט אזוי שטארק זיין א יוד. זיין רצון איז קלענער.

בקיצור עס ווענד זיך אין רצון. זוהר הקדוש איז נישט געפיל, זוהר הקדוש איז רצון.

לויט ווי ר' שרגא פליישמאן נ"י לייגט עס אראפ אין זיינע שיעורים, (28-31) איז עס רצון וואס געט תענוג פאר א מענטש אין עבודת השי"ת. ווען א בחינת רחל נעמט כלי לאה, און ער מאכט אפ ביי זיך "איך דארף טון וואס די תורה און די שכל פארלאנגט פון מיר. איך דארף טראכטן, איך דארף פיהלן, און איך דארף טון, לויט די רצון השם וואס עס שטייט אין די תורה הקדושה" און נאכדעם בעהט ער "הייליגער באשעפער, לייג אריין אין מיר אז איך זאל זעהן בעיני שכלי, און מרגיש זיין בלב, איך זאל האבן א הרגש פון דיין רצון אין דעם זאך, שפירן וויאזוי דו ווילסט עס, שפירן, דאס מיינט אז איך זאל דאס וועלן, דאן הייבט ער אן צו האבן א התחברות מיט'ן הייליגן באשעפער.

ווייל יעדע רצון קומט אלעמאל פון באשעפער. דאס הייסט אז אלעמאל וואלט א מענטש געדארפט פיהלן תענוג פון די עצם רצונות זיינע. ווייל דיין רצון צייגט אלעמאל אויף דיין התחברות צום באשעפער. און דיין התחברות צום באשעפער געט דיך תענוג. ווייל דער אייבערשטער איז מקור התענוג. אלעמאל וואלט א מענטש געדארפט פיהלן תענוג פון די עצם מציאות אז ער וויל זאכן. יעדע מאל וואס א מענטש איז מרגיש אז ער וויל, וואלט ער געדארפט פיהלן תענוג פון די עצם זאך אז ער וויל. ווייל יעדע רצון וואס א מענטש וויל קומט פון השי"ת. אָן השי"ת איז נישט שייך אזא זאך ווי פיהלן א רצון צו עפעס. וזיז שָׂדֵי עמדי. נאר ווען א מענטש וויל נישט וואס השי"ת וויל, דאן האט ער נישט קיין תענוג פון השי"ת, ער האט תענוג פון זיך אליין. ער האט תענוג פון זיך אליין, כאטש ער האט א רצון, ווייל ער נעמט אוועק זיין רצון פון די התחברות וואס ער האט מיט'ן אייבערשטן. אפילו אויב די עצם רצון קומט פון השי"ת, וויל ער אבער נישט השי"ת, ער וויל זיך. ער וויל נישט רצון השי"ת, ער וויל זיך.

יעצט, ווען ס'קומט צו טון וואס ר' שרגא פליישמאן נ"י זאגט איז דא א חילוק צווישן א בחינת לאה און א בחינת רחל. א בחינת לאה איז מער אין די עולם המעשה, און פאר א בחינת לאה קומט אגאנצן צייט אריין "דאס וויל איך טון, און יענץ וויל איך טון", א בחינת לאה דארף פשוט מאכן קלאר ביי זיך אז "רצון צו טון מעשים קומט פון השי"ת, און דאס איז מיין התחברות צום באשעפער". אבער א בחינת רחל דארף אנהייבן צו טון וואס מ'דארף טון, און נישט וואס מ'וויל טון. און דאן בעהטן השי"ת אז מ'זאל דארטן זעהן בעיני שכלו און מרגיש זיין זיין רצון.

המשך יבוא אי"ה והשם הטוב יעזור.
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

די שווערסטע טערעפי און די גרינגסטע טערעפי איז דער בחינת לאה ובחינת רחל. ס'איז שווער ווייל ס'איז נישטא מער ווי צו טון צום זאך! וואס איז שייך צו רעדן דערפון? נעם די כלי לאה און טו צום זאך. און בעהט השי"ת זאל דיר אריינשיינען א אור, א תענוג, א לעכטיגקייט. דערפאר שרייב איך נישט דערפון. און נישט ווייל איך האב נישט חידושים, איך האב יא, איך ווער יעדן טאג פארגאפט פון די אינטערעסאנטקייט ווי ווייט דאס טוט אינעם נפש. אבער למעשה איז נישטא וואס צו שרייבן. עס איז דא וואס משיג צו זיין, אבער נישט וואס צו שרייבן.

די נקודת הרצון, דאס טרעפן דיין נקודת הרצון, דאס ווערן פארבינדן מיט דיין עכטע נקודת הרצון, אדער יודישער געזאגט, דאס ווערן פארבינדן מיט "וואס וויל השי"ת יעצט פון מיר" און עס מרגיש זיין בלב, איז אויסטערליש טערעפיוטיקל. ס'קען ארויסנעמען איינעם פון די צעדרייטע עולם המחשבה, פארקניפט און צעקניפט אין די הארטע שטריק פון מחשבה און אריינלייגן דעם עצם מענטש, דעם גאנצן מענטש, דעם גאנצן זאך, אין די ווייעכקייט, אין די פליסיגקייט וואס אזאנס עס איז די רצון. אה, די עצם רצון, ווי גוט און געשמאק איז צו פיהלן די עצם רצון. די אייגענע רצון. פיהלן וויאזוי עס וויל זיך, אה... פיהלן די עצם זאך וואס דו שערסט מיט הקב"ה. בעסער געזאגט: פיהלן אין דיין הארץ וואס הקב"ה וויל פון דיר.

יעצט איז אזוי

זיי, די חברה זענען פארנומען טאג און נאכט מיט מיינדפולנעס, אט דער מיינדפולנעס האט מיר אלעמאל געמאכט אומבאקוועם. האלאו דו בודאהיסט, וואס זאל איך טון, זאל איך טראכטן אגאנצן טאג פון מיין אטעם? ביסט אויפן קאפ געפאלן? איך האב נישט וואו צו לייגן מיין פאוקעס נאר אויף מיין אטעם? אדער אויפן נארישן יעצט? נישט מעגליך פון א מענטשליכן שטאנדפונקט. מ'קען ווערן פאררוקט פון דעם אליין.

אבער דא ווען מיר קומען צו צו די בחינת רחל און בחינת לאה קומט ארויס א הערליכע זאך.

אז וואס?

אז די אלע הבטחות וואס זיי זענען מבטיח אז טאמער דו גייסט לעבן מיט מיינדפולנעס גייסטו ווערן א... א אלעס. דאס קען מען טון, און מ'האט גארנישט קיין שאדן דערפון. און נישט נאר אז מ'האט נישט קיין שאדן דערפון, נאר מ'ווערט גאר נענטער צו הקב"ה. ווואווו.

וויאזוי?

איך בין אזוי אנטציקט פון די געוואלדיגע אויסטרעף מיינס וואס הקב"ה האט מיר חונן דעת געווען. לאז דיך אפ פון זיין מיינדפול אויף דיין אטעם. אדער אויפן טרוקענעם בארינג יעצט. הער אויף מיט די סטופידעטי. לאז אפ די "עבודה זרה" פון זיין פארנומען מיט דיין ברידינג, אדער מיט'ן צעדרייטן יעצט. זעהסטעך אליין אז דו שפרינגסט אונטער. אין הדעת יכול לסבלתו.

הער אויס

וואס געשעהט אויב דו גייסט אנהייבן צו ווערן מיינדפול אויף דיין עצם רצון וואס דו האסט יעצט! וואט א געדאנק. נעם די גאנצע מיינדפולנעס און לייג עס אויף דיין עצם רצון וואס דו האסט יעצט. אדער וואס הקב"ה וויל פון דיר יעצט. פיהל וויאזוי דו ווילסט, וויאזוי עס ווירקט זיך אין דיר דיין עצם רצון.

פארשטייט זיך אז בשעת'ן לערנען קען מען דאס נישט אזוי ווייט טון, אבער מ'קען צוקומען צו עפעס. זיי, די נארישע בודאהיסטן, זענען פארנומען צו פאוקעסירן אויף די אטעם. אדער טראכטן פונעם יעצט! וואס רבש"ע געט דאס פאר א מענטש? מ'קען דאך פון זינען אראפגיין? אפשר נאר א גוי קען דאס טון. אבער א יוד? ס'דא א באשעפער אויף די וועלט, ער וויל זיך מקשר זיין צו אים, און דא דארף איך טראכטן פון מיין אטעם? אדער פון די נארישע יעצט? איך דארף אוועקלייגן מיין שכל און טראכטן פון מיין אטעם? אדער פאוקעסן אויף א שטיקל יעצטיגן יעצט וואס האט נישט קיין באדייט חוץ צער, און גיהנם, איך דארף טראכטן פון א אטאמאטישע זאך וואס השי"ת האט דירעקט דיזיינט אז ס'זאל זיין אטאמאטיש. איך דארף טראכטן פון מיין אטעם ווען איך רעד צו א מענטש?

אבער מיט רצון איז שוין עפעס אנדערש.

רצון איז דאך די עצם קאנעקשאן צו השי"ת. רצון איז דאך די עצם מקור פון וואו אלע מידות קומען. רצון איז די עצם חיות דיינע. רצון איז וואס דו שערסט מיט הקב"ה. ער געט דיך רצון.

אפשר נאר א בחינת רחל וועט ווערן אנציקט פון מיין אנטציקונג.

נעקסטיים דו זעהסט די ווארט 'מיינדפולנעס', ווייס ביי דיר: מיינדפולנעס מיינט זיין מיינדפול צו מרגיש זיין מיין עצם רצון וואס איך האב יעצט.

האסט או סי די? און די עצה איז צו זיין מיינדפול אויף די מחשבות וואס לויפן דיר דורך? לאז דיך אפ פון די מחשבות וואס לויפן דיך דורך. ווער דארף עס? לרצונכם תזבחוהו. גיי צו דיין רצון. לאז אפ דיינע מחשבות. וואס האסטו מיט דיינע מחשבות? דו האסט מיט דיין רצון.

אויב דיין רצון איז חלוק על המקום, דאן זאלסטו זיך פארבעסערן. אבער ס'איז רצון נישט מחשבות.

טרעף דיין רצון, הער אויף צו לעבן אין קאפ, גיי צו דיין רצון, לעב מיינדפול! נעם דיין רצון און ארבעט דערמיט. זעה וואו עס איז, און ברענג עס ארויף.

והשם הטוב יעזור
אוועטאר
נשמת השכל
שר ארבעת האלפים
תגובות: 4649
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך מאי 02, 2018 1:04 pm
לאקאציע: ערגעץ וואו, נאכנישט באשטימט...

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמת השכל »

נשמה האט געשריבן:בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

די אונטערשטע שורה וואס איך וויל ארויסברענגען איז אז ווען ס'קומט צו יודישקייט איז דא א חילוק צווישן 'רצון' און 'געפיל'. צווישן 'רצון' און תענוג.

איך האב אלעמאל געמיינט אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז 'געפיל', אבער ס'איז א טעות. 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז רצון. עס איז די רצון וואס איז בוחר אין רצון פון באשעפער: בכל מידה ומידה שמודד לך. כזכרון החושק תכלית החשק בחשוקתו היום שישיג להביאה אל ביתו איז א ענין אינעם רצון. עס איז צו בוחר זיין אין זיין רצון. ערוועקן אין אונז זיין רצון.

איך האב אלעמאל געמיינט אז יראת שמים איז א געפיל, אהבת השם איז א געפיל, ס'איז נישט ריכטיג. יראת שמים איז א זאך אינעם רצון. אהבת השם איז א ענין אינעם רצון, נישט אין געפיל.


'רצון' און 'געפיל' [דאס וואס עס ווערט אנגערופן ביים המון עם 'געפיל'] איז היינו הך.

דער געפיל פון וואס מען רעדט - איז א געפיל וועלעכע ציעט, א געפיל וועלעכע איז משתוקק און מגעגע. און דאס ממש איז די אפטייטש פון 'רצון'. און לאמיר מסביר'ן:

'רצון' איז איז דאס וואס א מענטש שפירט ווען ער וויל צו עפעס דערגרייכן. ד"ה; אז ער שפירט זיך ווייט פון די זאך, ער שפרט זיך אויסגעליידיגט פון דער זאך, און דאס ערוועקט אין אים דער געפיל פון רצון - ער וויל די זאך, ער איז משתוקק צו די זאך. און דאס איז בעצם די דעפענישאן פון די עמאושענ'ס וועלעכע לאזן זיך געווענליך שפירן ביי א מענטש, וואס דאס איז דער אויסדריק אינעם נפש פונעם מענטש אז ער שפירט א ליידיגקייט - און ער ווערט מתעורר מיט א רצון און חשק און געגועים מתמלא צו ווערן.

'געפיל' מיט 'רצון' איז היינו הך.

בסך הכל דארף מען נוצן די כוח פון רצון\השתוקקות\געפיל - וועלעכע קומט פון שפירן ליידיג אינעם נפש פונעם מענטש - זיך צו וועלן ממלא זיין מיט הקב"ה.

משא"כ דער ענין פון 'תענוג', איז דאס וואס עס לאזט זיך שפירן אינעם מענטש ווען ער איז שוין מקושר מיט דער זאך, ער איז שוין אנגעקומען צו די זאך, זיין רצון איז נתמלא געווארן, דאן שפירט ער א תענוג ומנוחה בעומק הנפש. ער שפירט נישט קיין 'רצון', ער שפירט נישט קיינע געגועים, ער שפירט תענוג.

און צוליב דעם טאקע איז דער ענין פון 'תענוג' העכער ווי דער ענין פון 'רצון', כידוע ליודעים.
יעדע גוטע באגריף וואס גייט אן פאר צו לאנג ווערט צום סוף אויס גוטע באגריף
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

די אונטערשטע שורה וואס איך וויל ארויסברענגען איז אז ווען ס'קומט צו יודישקייט איז דא א חילוק צווישן 'רצון' און 'געפיל'. צווישן 'רצון' און תענוג.

איך האב אלעמאל געמיינט אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז 'געפיל', אבער ס'איז א טעות. 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז רצון. עס איז די רצון וואס איז בוחר אין רצון פון באשעפער: בכל מידה ומידה שמודד לך. כזכרון החושק תכלית החשק בחשוקתו היום שישיג להביאה אל ביתו איז א ענין אינעם רצון. עס איז צו בוחר זיין אין זיין רצון. ערוועקן אין אונז זיין רצון.

איך האב אלעמאל געמיינט אז יראת שמים איז א געפיל, אהבת השם איז א געפיל, ס'איז נישט ריכטיג. יראת שמים איז א זאך אינעם רצון. אהבת השם איז א ענין אינעם רצון, נישט אין געפיל.


'רצון' און 'געפיל' [דאס וואס עס ווערט אנגערופן ביים המון עם 'געפיל'] איז היינו הך.


איך - ביי מיר - קען איך עס אפטיילן. ס'איז דא אסאך סארט נפשות.

איך קען פיהלן אז איך האב א געפיל צו עפעס, אבער נישט קיין רצון דערצו. ווי כאילו ס'עקזיסטירט אין מיר צוויי מענטשן. איינער פיהלט פאר עפעס, אבער דער אנדערער וויל עס נישט עכט. ווען איך ווענד מיך צו מיינע געפילן, קען איך פיהלן אז איך וויל ממלא זיין עפעס א חוסר, אבער ווען איך ווענד מיך צו מיין רצון, קען איך פיהלן אדער וויסן אז ניין, איך וויל עס נישט עכט.

איך קען דיר נאר זאגן וואס איך פיהל אין מיין נפש.

און אויך ווען איך זאל מיך אראפזעצן צו א קומזיץ און מיטזינגען, קען איך אויך פיהלן אז מיין רצון וויל נאכנישט עכט הקב"ה, אז איך וויל נאכנישט עכט טון די רצון פון השי"ת, אפילו אויב איך פיהל די נכספה וגם כלתה נפשי לחצרות ה', איך האב פילינגס צו איך ווייס נישט פונקטליך וואס, אבער ווען איך דריי מיך אויס צו מיין רצון און איך פרעג מיין רצון "דו בענקסטעך טאקע און דו גייסט טאקע אויס לחצרות ה'" ? ער ענטפערט נישט. ווייל ער וויל נישט עכט. ליידער. פארשטייסט? פארוואס וויל ער נישט, ווייל איך האב מיך קיינמאל נישט פארלייגט אויף מיין רצון. איך בין געווען צופרידן מיט א געוויסע געפיל וואס האט נישט מיט רצון צו הקב"ה. עס האט מיט פיהלן עפעס א גוטע געפיל פון עפעס א בענקשאפט צו עפעס א גוטע זאך. ס'האט גארנישט מיט רצון השי"ת.

והא ראי' ווען ס'קומט צו א נסיון. הקב"ה זאגט מיך: יעצט 'נשמה' דארף מען גיין העלפן דאס ווייב אפוואשן די טירן, וויל איך עס אדער נישט? איי איך האב פריער געזינגען "לעשות רצונך אלוקי חפצתי' ??? אבער יענץ איז געווען א געפיל, דא איז עס רצון. און ביי מיר איז רצון אנדערש ווי געפיל. קען זיין אז נישט ביי יעדעם איז רצון אנדערש ווי געפיל. ס'דא אזוי און ס'דא אזוי.

ווען איך בין געווען א בחור'ל האב איך זייער שטארק געוואלט פיהלן און איך האב בכלל נישט געקוקט וואס מיין רצון איז. כאפסט? צום ביישפיהל: איך וויל פיהלן עפעס אזא מיסטעריעזע העכערקייט וואס קומט אראפ אויף מיר ווי איך בין אין הימעל און איך פיהל די אורות פון חנוכה, אבער איך האב נישט געקוקט אויף מיין רצון "צו וויל איך טון די מצוה פון השי"ת"?

אוודאי ווען א מענטש וויל הקב"ה און ער האט א געפיל צו הקב"ה, אוודאי איז עס איין און די זעלבע זאך. אזוי ווי דו שרייבסט ווייטער

דער געפיל פון וואס מען רעדט - איז א געפיל וועלעכע ציעט, א געפיל וועלעכע איז משתוקק און מגעגע. און דאס ממש איז די אפטייטש פון 'רצון'. און לאמיר מסביר'ן:

'רצון' איז איז דאס וואס א מענטש שפירט ווען ער וויל צו עפעס דערגרייכן. ד"ה; אז ער שפירט זיך ווייט פון די זאך, ער שפרט זיך אויסגעליידיגט פון דער זאך, און דאס ערוועקט אין אים דער געפיל פון רצון - ער וויל די זאך, ער איז משתוקק צו די זאך. און דאס איז בעצם די דעפענישאן פון די עמאושענ'ס וועלעכע לאזן זיך געווענליך שפירן ביי א מענטש, וואס דאס איז דער אויסדריק אינעם נפש פונעם מענטש אז ער שפירט א ליידיגקייט - און ער ווערט מתעורר מיט א רצון און חשק און געגועים מתמלא צו ווערן.

'געפיל' מיט 'רצון' איז היינו הך.

בסך הכל דארף מען נוצן די כוח פון רצון\השתוקקות\געפיל - וועלעכע קומט פון שפירן ליידיג אינעם נפש פונעם מענטש - זיך צו וועלן ממלא זיין מיט הקב"ה.


אבער איך רעד ווען די רצון פון א מענטש וויל נאכנישט הקב"ה, ער ווייסט אפילו נישט ווער הקב"ה איז, ער ווייסט נישט וואס אזאנס עס איז דאס הקב"ה! ער איז נאר פארנומען מיט געפיל! און דאס איז א גרויסע מיסטעק. ווייל ווען ס'קומט צו א נסיון, איז דער מענטש בכלל נישט אזוי דערביי צו הארכן הקב"ה. איי ער האט נעכטן נאכט געטאנצן אמר רבי עקיבא מיט א אויסטערלישע דביקות אז די ארומיגע האבן אים אנגעקוקט מיט פארגלייזטע אויגן, יא, יענע אמר רבי עקיבא איז געווען סתם א אנדרייעניש אין די געפילן. ס'האט אבער נישט מיט די רצון זיינע. ס'האט אבער נישט מיט די השתעבדות צו רצון השם, אדער תענוג פון טון רצון השי"ת.

אמאל האב איך געמיינט אז די תענוג פון לערנען תורה די "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז גמרא רש"י תוספות. אבער ס'איז נישט אמת. די תענוג פון "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז ווייל ס'איז תורת השי"ת, אפילו אויב ס'איז טרוקענע הלכות. וואס א חילוק צו ס'איז א שווערע גמ' אדער א שטיקל הלכה וואס זאגט וואס הקב"ה וויל יעצט פון מיר. מה אהבתי תורתיך מיינט 'תורתיך'.

משא"כ דער ענין פון 'תענוג', איז דאס וואס עס לאזט זיך שפירן אינעם מענטש ווען ער איז שוין מקושר מיט דער זאך, ער איז שוין אנגעקומען צו די זאך, זיין רצון איז נתמלא געווארן, דאן שפירט ער א תענוג ומנוחה בעומק הנפש. ער שפירט נישט קיין 'רצון', ער שפירט נישט קיינע געגועים, ער שפירט תענוג.

און צוליב דעם טאקע איז דער ענין פון 'תענוג' העכער ווי דער ענין פון 'רצון', כידוע ליודעים.


דו זאגסט זייער גוט 'נשמת', און יעדעס מאל דו זאגסט עפעס, ליין איך עס גרינטליך מיט אלע מפורשים, ווייל דו זאגסט גוט ב"ה והשם הטוב יעזור.

אבער איך זאג נישט אנדערש ווי דו זאגסט. דאס וואס דו זאגסט אז תענוג איז העכער רצון, זאג איך מיט די ווערטער אז די עצם רצון געט תענוג. ווייל וויבאלד נאר דורך רצון באקומט מען תענוג. קומט אויס אז ווען מ'וויל זיך מקשר זיין צו די מקור התענוג, דארף מען זיך מקשר זיין צו די נקודת הרצון.

דערפאר זאג איך אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז נישט אין געפיל, ס'איז אין רצון. איך מיין צו זאגן אז דער שורש איז אין רצון, ענדערש ווי בלויז אין געפיל. איי לאוו האשעם מיינט נאכנישט רצון.

הגם מ'קען זיך דינגען דערויף. ווייל איך האב אמאל געזעהן אין ספר מאור עינים (עיין למשל פרשת מטות, ואתחנן) אז מ'דארף דוקא נעמען די מידות ווען זיי ווערן אנגעצינדן פון גשמיות און עס אזוי מעלה זיין. דאס מיינט אז אויב א מענטש האט צוויי ברירות, איין ברירה איז צו ארבעטן אויף זיין רצון, און איין ברירה איז צו אנצינדן זיינע געפילן און עס נאכדעם מעלה זיין, ווי עס קוקט אויס פון ספר מאור עינים דארף א מענטש יא זיך פארלייגן אז זיינע געפילן זאלן זיך אנצינדן. אדער אפשר נאר ווען עס קומט במקרה צו אים. אבער דאס איז זיכער אז אנצינדן געפילן, און מידות, קען גאר זיין אז דאס איז א עיקר אין עבודת השי"ת.

צום ביישפיהל. א מענטש קען האבן אזא שיינע עמוד'ל צו דאווענען, און אנצינדן ליכט ארום און ארום, וכו' ודי, איז עס א עבודה צו טון! ווייל עס איז א עבודה צו מעורר זיין די מידות און נאכדעם עס ארויפברענגען.

מ'דארף קוקען אין די ספרים הקדושים וויאזוי צו דינען השי"ת, און נישט זיך פארלאזן אויף אונזער שכל. צומאל אז מ'קוקט אריין אין מאור עיניים אדער אין נועם אלימלך, זעהט מען אז ס'איז אנדערש וויאזוי מ'האט זיך פארגעשטעלט. עבודת השי"ת ארבעט אנדערש וויאזוי מ'מיינט.

שוין, והשם הטוב יעזור
אוועטאר
נשמת השכל
שר ארבעת האלפים
תגובות: 4649
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך מאי 02, 2018 1:04 pm
לאקאציע: ערגעץ וואו, נאכנישט באשטימט...

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמת השכל »

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

די אונטערשטע שורה וואס איך וויל ארויסברענגען איז אז ווען ס'קומט צו יודישקייט איז דא א חילוק צווישן 'רצון' און 'געפיל'. צווישן 'רצון' און תענוג.

איך האב אלעמאל געמיינט אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז 'געפיל', אבער ס'איז א טעות. 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז רצון. עס איז די רצון וואס איז בוחר אין רצון פון באשעפער: בכל מידה ומידה שמודד לך. כזכרון החושק תכלית החשק בחשוקתו היום שישיג להביאה אל ביתו איז א ענין אינעם רצון. עס איז צו בוחר זיין אין זיין רצון. ערוועקן אין אונז זיין רצון.

איך האב אלעמאל געמיינט אז יראת שמים איז א געפיל, אהבת השם איז א געפיל, ס'איז נישט ריכטיג. יראת שמים איז א זאך אינעם רצון. אהבת השם איז א ענין אינעם רצון, נישט אין געפיל.


'רצון' און 'געפיל' [דאס וואס עס ווערט אנגערופן ביים המון עם 'געפיל'] איז היינו הך


איך - ביי מיר - קען איך עס אפטיילן. ס'איז דא אסאך סארט נפשות.

איך קען פיהלן אז איך האב א געפיל צו עפעס, אבער נישט קיין רצון דערצו. ווי כאילו ס'עקזיסטירט אין מיר צוויי מענטשן. איינער פיהלט פאר עפעס, אבער דער אנדערער וויל עס נישט עכט. ווען איך ווענד מיך צו מיינע געפילן, קען איך פיהלן אז איך וויל ממלא זיין עפעס א חוסר, אבער ווען איך ווענד מיך צו מיין רצון, קען איך פיהלן אדער וויסן אז ניין, איך וויל עס נישט עכט.

איך קען דיר נאר זאגן וואס איך פיהל אין מיין נפש

דאס איז דו האסטו א געפיל ממלא צו זיין א געוויסער חסרון בעומק נפשך - דאס רופט זיך די 'נקודת הרצון' וועלעכע איז מושרש אין די נפש פון א מענטש. די שורש הרצון אינעם מענטש איז נישט דוקא צו וועלן א געוויסע ספעציפישע זאך, די שורש הרצון אינעם מענטש איז בעצם דאס אז ער פילט אז ער וויל עפעס עררייכן - און דורך דעם ממלא צו זיין זיין חלל. כן הוא מבואר בכמה ספרי חסידות, וכן הוא המציאות ברור. און ווי עס רופט דאס אן דער 'בעל הסולם' אין זיין ספר 'מתן תורה': הרצון לקבל.

דיין שאלה איז נאר, פארוואס אויב האסטו טאקע אזא רצון צו די זאך, דאן פארוואס ווען עס קומט מוציא צו זיין דעם רצון מכוח אל הפועל ביסטו נישט ממש דערביי.

די תירוץ איז, אז דאס אז מען איז נישט ממש ביכולת צו נעמען די רצון לכלל מעשה ממש, איז נישט דוקא פשט אז עס איז פארהאן א חולשה אין די עצם רצון.

דאס אז דו האסט א רצון מתמלא צו ווערן - דאס איז קלאר, דיינע געפילן שפילן מיט א געוואלדיגע רצון און השתוקקות מתמלא צו ווערן. יעצט, מען קען אט די רצון אריינלייגן אין א כלי, דהיינו - דיין רצון קען נתלבש ווערן איז געוויסע ספעציפישע רצון מוחשי, אז דו ביסט מחליט בנפשך אז פון דער ספעציפישע זאך ווילסטו נתמלא ווערן.

האסטו אמאל אריינגעטראכט, פארוואס טאקע איז דאס אזוי - אז ווען די שורש הרצון פונעם מענטש ווערט נתלבש אין סיי וועלעכע כלי פון רצונות פון עולם הזה - דאן איז דער מענטש גלייך ביכולת צו ווערן א מרכבה פאר דיזן רצון, משא"כ ווען דער מענטש איז מחליט ממלא צו זיין רצון דורך העכער'ס - דאן איז דאס יענע חתונה.. עס איז נישט פשוט צו ווערן א אמת'ע מרכבה פאר די רצון העליון - אז דער נפש זאל באמת נתמלא ווערן מיט הקב"ה. און ווי דו ערווענסט טאקע אין דיין תגובה, אז אפילו דו ביסט חושק ומגעגע צו הקב"ה - דאך זעהסטו דיך למעשה נישט עכט דארט. נו וואס איז טאקע די פשט?

די תירוץ אויף דעם איז זייער פשוט, עס איז מופשט. א זאך וועלכע איז מוחשי איז נישט קיין גרויסע זאך פאר א מענטש גלייך צו קאנעקטן דערצו און גלייך מרגיש צו זיין ווי אזוי די זאך פיהלט אים אן.

משא"כ ווען א מענטש וויל נעמען זיין רצון וועלעכע שפילט אין אים אינעם ריכטונג פון רוחני - דאן פון איין זייט איז עס טאקע א מחי' וויבאלד די עצם פילינג פון ספיריטשואלעטי קען אים שוין געבן א געוויסע מילוי, אבער פון די אנדערע זייט - וועט ער אלץ באמערקן ווי אז אינעם עולם המוחש איז ער בעצם ווייט דערפון.

די ווארט איז אבער נישט אז עס פעלט אים אינעם רצון, די רצון זיינע איז בעצם זייער שטארק, דהיינו אז ער איז באמת חושק ומגעגע מתמלא צו ווערן אך ורק מיט הקב"ה, נאר מצד זיין כלי הרצון איז ער נישט ווי געהעריג מקושר דערמיט.

די עצה אויף דעם איז: השגה.

בכדי די רצון פונעם מענטש זאל טאקע זיין באמת מקושר מיט רוחניות, דארף ער צוזאמפלעכטן זיין גודל הרצון וואס ער פארמאגט נתמלא צו ווערן מיט הקב"ה - צוזאמען מיט ארבייטן משיג צו זיין די ענין האלוקי וכל המסתעף. אבער די רצון איז בוודאי דא, נאר מחמת גודל ההפשטה של ענינים הללו דארף דער מענטש ארבייטן מיט זיין נקודת המחשבה צוזאמען מיט זיין נקודת הרצון 'משיג' צו זיין הקב"ה ומציאותו והשגת עבודתו ית'.

און איך מיין אז די פנימיות הסיבה פון דער ערשיינונג איז: וויבאלד די גאנצע מציאות פון די הרגשת הרצון איז א חשק און השתוקקות נתמלא צו ווערן, און וואס מיינט נתמלא ווערן? אז דער נפש זאל מרגיש זיין א געוויסער תענוג - און דורך דעם ממלא זיין דעם חלל.

אין אנדערע ווערטער - די רצון פונעם נפש איז זיך ממלא צו זיין מיט תענוג.

ממילא, די טבע פון עניני שכליים ומחשבתיים איז אז זיי גיבן א תענוג פארן מענטש, אזוי ווי עס איז מבואר אין די ספר חב"ד אין מספר.

ממילא, וויבאלד די עניני אלוקיים זענען אזוי מופשט אז אפילו ווען א מענטש איז חושק זיך ממלא צו זיין מיט הקב"ה איז עס אזוי מופשט פון אים אז ער קען עס נישט אריינברענגען אין די כלי המעשה ממש, ממילא מוז ער צו די רצון זיינעם צוטשעפען אויך 'השגה', בכדי אז די רצון זיינער וועלעכע גלוסט און גארט צו ווערן נתמלא, זאל זיך קענען ממלא זיין מכוח די תענוג פון די השגה, ווייל א דאנק די השגה זיינער איז ער דאך מרגיש א תענוג אין די ענינים פון השגת אלקות, אזוי באקומט ער א אחיזה אין די עניני אלקות און קען דורך איר ווערן ממולא. ודו"ק היטב.

עכ"פ, די פאקט איז, אז דער רצון פונעם מענטש איז די זאך וועלעכע טרייבט אים פאקטיש צו סיי וועלעכע זאך, און ווען זיין עומק הרצון האט אים געטריבן צו וועלן זיך ממלא זיין מיט הקב"ה איז דאס פשט אז דאס איז וואס ער וויל, דאס איז וואס ער האט בוחר נתמלא צו ווערן פון. נאר מען דארף נאכדעם וויסן ווי אזוי מקשר צו זיין די עומק הרצון שיש לו מיט די כלי הרצון.

וז"ל ספר היקר 'בלבבי משכן אבנה' (חלק ד' פרק ט"ז): בטבע העולם, אם יספר אדם לחבריו: ''ברצוני לעשות מעשה מסוים, יש לי תכנון לבנות בנין'', ולאחר שנתיים, כשיפגשוהו וישאלו אותו: ''נו, מה קורה עם הבנין?'' ישיב: ''אני עדיין רוצה לבנותו, אך עדיין לא יצא מכך כלום...'' וכך גם אחרי ארבע, חמש ועשר שנים - ודאי שכל שומעיו ילעגו לו ויאמרו: ''נו, רצון בא, רצון הולך, והארץ לעולם עומדת... מה יוצא מכל הרצונות שלו לבנות בניינים?! לא רק שהוא לא גמר את הבנין, אלא אפילו השטח המיועד להקמתו עדיין לא נרכש, וממילא אפילו לא התחילו ביציקת היסודות..."

אמנם, בעומק הענין, ברוחניות אין הדבר כן! כל רצון שנמצא בנפש של יהודי, כל תשוקה, אם היא תשוקה לאמת, תשוקה לקב''ה - זהו דבר יקר שביקרים, אוצר שלא יסולא בפז! ואפילו אם את הרצון הזה אדם אינו יכול לממש, והוא עדיין רחוק ח''ו מהקב''ה ולא מצליח כלל וכלל ליישם את מה שהוא רוצה - עצם הרצון לעצמו הוא מעלה גדולה לאין ערוך. רק צריך שאדם יבין שעצם התשוקה של הרצון זוהי עבודת קונו!

אין הכוונה ח''ו שלא צריך ליישם את הדברים. פשוט וברור לכל מבין, שהתכלית היא לקיים את התורה והמצוות. מדברים אנו על הבנין, כיצד בונים, וראשית כל יש לבנות את קומת הרצון.
זהו השלב הראשון, הבסיסי. לאחר מכן, כשבאים להוציא לפועל את הרצון בעולם המעשה, יש להשתמש עם המוח, עם המחשבה, כמו שאמר החכם מכל אדם: ''בחכמה יבנה בית ובתבונה יתכונן, ובדעת חדרים ימלאו כל הון יקר ונעים'' (משלי כד, ג-ד), אבל ההשתמשות עם המוח והמחשבה צריכה לבוא מכח רצון טהור, רצון חזק, רצון אמיתי!


עוד שם (פרק י"ח): הכלל היסודי הוא, שככל שהרגשת החסר של האדם גבוהה יותר, כך הדחף למילויו גבוה יותר.

עכ"ל.


ממילא מיין פריינט - זאלסטו קיינמאל נישט מזלזל זיין ווען דו שפירסט טיפע שטארקע הרגשים צו עבודת השם ית'. ווייל דאס ווייזט אז דיין כוח הרצון איז גאר שטארק אין טיעף [נפש מבחינת רחל - כפי הקונטרס הנ"ל]. איי דו זעהסטו דיך 'למעשה' נישט געהעריג מקושר מיט דיין געוואלדיגע רצון צו העכער'ס - זאלסטו פארשטיין אז דו דארפסט ארבייטן אויף די ריכטיגע השגה והבנה בעניני אלוקית, אויף דיין נקודת הרצון דארפסטו בכלל נישט ארבייטן, צו דיין נקודת הרצון ביסטו שוין פונלאנג מקושר! דו דארפסט ארבייטן אויף השגה. עלה והצלח!

ארבייטן אויף די נקודת הרצון 'דארף נאר עמיצער וועלעכע האט נאכנישט מגלה געווען זיין נקודת הרצון בכלל, אדער אז עס איז נאר מגולה ביי גאר שטחיות'דיגע רצונות, זיין אמת'ע פנימיות הרצון איז נאכנישט נתגלה, בכלל [נפש מבחינת לאה - כפי הקונטרס הנ"ל].


נשמה האט געשריבן: און אויך ווען איך זאל מיך אראפזעצן צו א קומזיץ און מיטזינגען, קען איך אויך פיהלן אז מיין רצון וויל נאכנישט עכט הקב"ה, אז איך וויל נאכנישט עכט טון די רצון פון השי"ת, אפילו אויב איך פיהל די נכספה וגם כלתה נפשי לחצרות ה', איך האב פילינגס צו איך ווייס נישט פונקטליך וואס, אבער ווען איך דריי מיך אויס צו מיין רצון און איך פרעג מיין רצון "דו בענקסטעך טאקע און דו גייסט טאקע אויס לחצרות ה'" ? ער ענטפערט נישט. ווייל ער וויל נישט עכט. ליידער. פארשטייסט? פארוואס וויל ער נישט, ווייל איך האב מיך קיינמאל נישט פארלייגט אויף מיין רצון. איך בין געווען צופרידן מיט א געוויסע געפיל וואס האט נישט מיט רצון צו הקב"ה. עס האט מיט פיהלן עפעס א גוטע געפיל פון עפעס א בענקשאפט צו עפעס א גוטע זאך. ס'האט גארנישט מיט רצון השי"ת

עס האט טאקע נישט מיט 'רצון צו הקב"ה', אבער עס האט יא מיט 'רצון', וכנ"ל.


נשמה האט געשריבן: אוודאי ווען א מענטש וויל הקב"ה און ער האט א געפיל צו הקב"ה, אוודאי איז עס איין און די זעלבע זאך. אזוי ווי דו שרייבסט ווייטער:

נשמת השכל האט געשריבן:דער געפיל פון וואס מען רעדט - איז א געפיל וועלעכע ציעט, א געפיל וועלעכע איז משתוקק און מגעגע. און דאס ממש איז די אפטייטש פון 'רצון'. און לאמיר מסביר'ן:

'רצון' איז איז דאס וואס א מענטש שפירט ווען ער וויל צו עפעס דערגרייכן. ד"ה; אז ער שפירט זיך ווייט פון די זאך, ער שפרט זיך אויסגעליידיגט פון דער זאך, און דאס ערוועקט אין אים דער געפיל פון רצון - ער וויל די זאך, ער איז משתוקק צו די זאך. און דאס איז בעצם די דעפענישאן פון די עמאושענ'ס וועלעכע לאזן זיך געווענליך שפירן ביי א מענטש, וואס דאס איז דער אויסדריק אינעם נפש פונעם מענטש אז ער שפירט א ליידיגקייט - און ער ווערט מתעורר מיט א רצון און חשק און געגועים מתמלא צו ווערן.

'געפיל' מיט 'רצון' איז היינו הך.

בסך הכל דארף מען נוצן די כוח פון רצון\השתוקקות\געפיל - וועלעכע קומט פון שפירן ליידיג אינעם נפש פונעם מענטש - זיך צו וועלן ממלא זיין מיט הקב"ה.


אבער איך רעד ווען די רצון פון א מענטש וויל נאכנישט הקב"ה, ער ווייסט אפילו נישט ווער הקב"ה איז, ער ווייסט נישט וואס אזאנס עס איז דאס הקב"ה! ער איז נאר פארנומען מיט געפיל! און דאס איז א גרויסע מיסטעק. ווייל ווען ס'קומט צו א נסיון, איז דער מענטש בכלל נישט אזוי דערביי צו הארכן הקב"ה. איי ער האט נעכטן נאכט געטאנצן אמר רבי עקיבא מיט א אויסטערלישע דביקות אז די ארומיגע האבן אים אנגעקוקט מיט פארגלייזטע אויגן, יא, יענע אמר רבי עקיבא איז געווען סתם א אנדרייעניש אין די געפילן. ס'האט אבער נישט מיט די רצון זיינע. ס'האט אבער נישט מיט די השתעבדות צו רצון השם, אדער תענוג פון טון רצון השי"ת

ריכטיג. אבער מיט די ריכטיגע השגה וועט ער ער בעז"ה יא זיין מקושר אינגאנצן צו מציאות הבורא, און די השתעבדות צו רצון הבורא וועט ממילא נאכקומען.

און די פאקט איז, אז פונקט אזוי איז פארהאן מענטשן וועלעכע זענען יא משועבד צו טוהן די חלק הלמעשה פון ציווי השם - און דאך זעהסטו אז דער רצון הפנימי צו הקב"ה עקזעסטירט נישט ביי זיי, עס האט גארנישט מיט הקב"ה, נאר סתם אז בשורש הנפש זענען זיי מענטשן וועלעכע גלייכן א עול און צו טוהן וואס עס איז ריכטיג.


נשמה האט געשריבן:אמאל האב איך געמיינט אז די תענוג פון לערנען תורה די "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז גמרא רש"י תוספות. אבער ס'איז נישט אמת. די תענוג פון "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז ווייל ס'איז תורת השי"ת, אפילו אויב ס'איז טרוקענע הלכות. וואס א חילוק צו ס'איז א שווערע גמ' אדער א שטיקל הלכה וואס זאגט וואס הקב"ה וויל יעצט פון מיר. מה אהבתי תורתיך מיינט 'תורתיך'

זייער ריכטיג!


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן: משא"כ דער ענין פון 'תענוג', איז דאס וואס עס לאזט זיך שפירן אינעם מענטש ווען ער איז שוין מקושר מיט דער זאך, ער איז שוין אנגעקומען צו די זאך, זיין רצון איז נתמלא געווארן, דאן שפירט ער א תענוג ומנוחה בעומק הנפש. ער שפירט נישט קיין 'רצון', ער שפירט נישט קיינע געגועים, ער שפירט תענוג.

און צוליב דעם טאקע איז דער ענין פון 'תענוג' העכער ווי דער ענין פון 'רצון', כידוע ליודעים.


דו זאגסט זייער גוט 'נשמת', און יעדעס מאל דו זאגסט עפעס, ליין איך עס גרינטליך מיט אלע מפורשים, ווייל דו זאגסט גוט ב"ה והשם הטוב יעזור

ישר כוח! וכן למר.


נשמה האט געשריבן:אבער איך זאג נישט אנדערש ווי דו זאגסט. דאס וואס דו זאגסט אז תענוג איז העכער רצון, זאג איך מיט די ווערטער אז די עצם רצון געט תענוג. ווייל וויבאלד נאר דורך רצון באקומט מען תענוג. קומט אויס אז ווען מ'וויל זיך מקשר זיין צו די מקור התענוג, דארף מען זיך מקשר זיין צו די נקודת הרצון

די עצם רצון גיט נישט קיין תענוג. די רצון ציעט צו תענוג.

אוודאי גייט עס געקניפט און געבינדן, אז מכוח די רצון קומט מען אן צו תענוג און דערנאך צוריק צו די נקודת הרצון - בבחינת 'רצוא ושוב' כמבואר בספה"ק, און עס קען זיין אזוי דקות'דיג אזש עס קען זיך צומאהל דוכטן אז עס איז ממש היינו הך, אבער עס איז נישט.

בדקות בדקות קען מען אפילו זאגן אז רצון מיט עונג זענען ממש דאס פארקערטע איינער פונעם צווייטן. ד"ה - אז 'רצון' איז דער טייטש 'העדר' 'איך בין ליידיג פון תענוג', איך שפיר מנותק, און איך וויל באקומען תענוג. 'תענוג' איז דער טייטש 'חיוב' 'איך בין אנגעפילט מיט תענוג' איך בין זאט, איך בין מקושר.

עס איז זייער דקות'דיג די נקודה, ווייל אין ספרים ווערן אסאך מאל דערמאנט די ענין פון עונג ורצון אלץ איין זאך. אבער המעיין יראה אז דאס זענען צוויי באזונדערע זאכן איינס העכערן צווייטן, וכלשה"ק של 'ספר יצירה': אין בטובה למעלה מעונג. ודו"ק.

און א מענטש קען בעצם זיין מקושר מיט זיין נקודת הרצון כל ימי חייו און נישט זוכה זיין מרגיש צו זיין אמת'ע תענוג בעומק הנפש.


נשמה האט געשריבן:דערפאר זאג איך אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז נישט אין געפיל, ס'איז אין רצון. איך מיין צו זאגן אז דער שורש איז אין רצון, ענדערש ווי בלויז אין געפיל. איי לאוו האשעם מיינט נאכנישט רצון.

הגם מ'קען זיך דינגען דערויף. ווייל איך האב אמאל געזעהן אין ספר מאור עינים (עיין למשל פרשת מטות, ואתחנן) אז מ'דארף דוקא נעמען די מידות ווען זיי ווערן אנגעצינדן פון גשמיות און עס אזוי מעלה זיין. דאס מיינט אז אויב א מענטש האט צוויי ברירות, איין ברירה איז צו ארבעטן אויף זיין רצון, און איין ברירה איז צו אנצינדן זיינע געפילן און עס נאכדעם מעלה זיין, ווי עס קוקט אויס פון ספר מאור עינים דארף א מענטש יא זיך פארלייגן אז זיינע געפילן זאלן זיך אנצינדן. אדער אפשר נאר ווען עס קומט במקרה צו אים. אבער דאס איז זיכער אז אנצינדן געפילן, און מידות, קען גאר זיין אז דאס איז א עיקר אין עבודת השי"ת.

צום ביישפיהל. א מענטש קען האבן אזא שיינע עמוד'ל צו דאווענען, און אנצינדן ליכט ארום און ארום, וכו' ודי, איז עס א עבודה צו טון! ווייל עס איז א עבודה צו מעורר זיין די מידות און נאכדעם עס ארויפברענגען.

מ'דארף קוקען אין די ספרים הקדושים וויאזוי צו דינען השי"ת, און נישט זיך פארלאזן אויף אונזער שכל. צומאל אז מ'קוקט אריין אין מאור עיניים אדער אין נועם אלימלך, זעהט מען אז ס'איז אנדערש וויאזוי מ'האט זיך פארגעשטעלט. עבודת השי"ת ארבעט אנדערש וויאזוי מ'מיינט.

דו רירסט דא אן די ענין פון 'העלאת המידות', דאס איז עפעס וואס מען ברויך וויסן ווי אזוי אפצולערנען. ממילא וועל מיר עס לאזן ביי דעם.
יעדע גוטע באגריף וואס גייט אן פאר צו לאנג ווערט צום סוף אויס גוטע באגריף
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

די אונטערשטע שורה וואס איך וויל ארויסברענגען איז אז ווען ס'קומט צו יודישקייט איז דא א חילוק צווישן 'רצון' און 'געפיל'. צווישן 'רצון' און תענוג.

איך האב אלעמאל געמיינט אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז 'געפיל', אבער ס'איז א טעות. 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז רצון. עס איז די רצון וואס איז בוחר אין רצון פון באשעפער: בכל מידה ומידה שמודד לך. כזכרון החושק תכלית החשק בחשוקתו היום שישיג להביאה אל ביתו איז א ענין אינעם רצון. עס איז צו בוחר זיין אין זיין רצון. ערוועקן אין אונז זיין רצון.

איך האב אלעמאל געמיינט אז יראת שמים איז א געפיל, אהבת השם איז א געפיל, ס'איז נישט ריכטיג. יראת שמים איז א זאך אינעם רצון. אהבת השם איז א ענין אינעם רצון, נישט אין געפיל.


'רצון' און 'געפיל' [דאס וואס עס ווערט אנגערופן ביים המון עם 'געפיל'] איז היינו הך


איך - ביי מיר - קען איך עס אפטיילן. ס'איז דא אסאך סארט נפשות.

איך קען פיהלן אז איך האב א געפיל צו עפעס, אבער נישט קיין רצון דערצו. ווי כאילו ס'עקזיסטירט אין מיר צוויי מענטשן. איינער פיהלט פאר עפעס, אבער דער אנדערער וויל עס נישט עכט. ווען איך ווענד מיך צו מיינע געפילן, קען איך פיהלן אז איך וויל ממלא זיין עפעס א חוסר, אבער ווען איך ווענד מיך צו מיין רצון, קען איך פיהלן אדער וויסן אז ניין, איך וויל עס נישט עכט.

איך קען דיר נאר זאגן וואס איך פיהל אין מיין נפש

דאס איז דו האסטו א געפיל ממלא צו זיין א געוויסער חסרון בעומק נפשך - דאס רופט זיך די 'נקודת הרצון' וועלעכע איז מושרש אין די נפש פון א מענטש.

א גרויסע ש'כח פאר'ן מיר דאס דערמאנען.

ווייל לעצטענס זוך איך וויאזוי איך קען אנכאפן מיין נקודת הרצון. איך פלעג עס פרובירן צו כאפן "וואס וויל איך יעצט באמת, וואס איז יעצט מיין רצון". אבער לויט דיר קומט אויס אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)

ווייל דער אמת איז - לפי וויאזוי ר' שרגא פליישמאן נ"י האט מיך אויך אויסגעלערנט - אז יעדעס חסרון אינעם נפש, נאך דערצו די טיפע טיפע געפיל פון חסרון, פון וועלן עפעס ממלא זיין, קומט באמת ווייל מ'זוכט קירבה צום הייליגן באשעפער. מ'זוכט - וואס ער רופט - מציאותיות. קומט אויס אז איך דארף מיך כאפן מיט מיין באוואוסטזיניגקייט די חסרון בעומק נפשי. "וואס וויל איך יעצט ממלא זיין" און רעדן צו יענע חסרון און זאגן אז דער אמת וואס איך זוך איז קירבת ה'.

די שורש הרצון אינעם מענטש איז נישט דוקא צו וועלן א געוויסע ספעציפישע זאך, די שורש הרצון אינעם מענטש איז בעצם דאס אז ער פילט אז ער וויל עפעס עררייכן - און דורך דעם ממלא צו זיין זיין חלל. כן הוא מבואר בכמה ספרי חסידות, וכן הוא המציאות ברור. און ווי עס רופט דאס אן דער 'בעל הסולם' אין זיין ספר 'מתן תורה': הרצון לקבל.


יא, זייער גוט געזאגט. מתוק מתוק. און דאס קומט ווייל השי"ת האט אונז אריינגעשטופט אין חשכות. און ער רופט אונז צוריק.
דיין שאלה איז נאר, פארוואס אויב האסטו טאקע אזא רצון צו די זאך, דאן פארוואס ווען עס קומט מוציא צו זיין דעם רצון מכוח אל הפועל ביסטו נישט ממש דערביי.

די תירוץ איז, אז דאס אז מען איז נישט ממש ביכולת צו נעמען די רצון לכלל מעשה ממש, איז נישט דוקא פשט אז עס איז פארהאן א חולשה אין די עצם רצון.

דאס אז דו האסט א רצון מתמלא צו ווערן - דאס איז קלאר, דיינע געפילן שפילן מיט א געוואלדיגע רצון און השתוקקות מתמלא צו ווערן. יעצט, מען קען אט די רצון אריינלייגן אין א כלי, דהיינו - דיין רצון קען נתלבש ווערן איז געוויסע ספעציפישע רצון מוחשי, אז דו ביסט מחליט בנפשך אז פון דער ספעציפישע זאך ווילסטו נתמלא ווערן.

האסטו אמאל אריינגעטראכט, פארוואס טאקע איז דאס אזוי - אז ווען די שורש הרצון פונעם מענטש ווערט נתלבש אין סיי וועלעכע כלי פון רצונות פון עולם הזה - דאן איז דער מענטש גלייך ביכולת צו ווערן א מרכבה פאר דיזן רצון, משא"כ ווען דער מענטש איז מחליט ממלא צו זיין רצון דורך העכער'ס - דאן איז דאס יענע חתונה.. עס איז נישט פשוט צו ווערן א אמת'ע מרכבה פאר די רצון העליון - אז דער נפש זאל באמת נתמלא ווערן מיט הקב"ה. און ווי דו ערווענסט טאקע אין דיין תגובה, אז אפילו דו ביסט חושק ומגעגע צו הקב"ה - דאך זעהסטו דיך למעשה נישט עכט דארט. נו וואס איז טאקע די פשט?

די תירוץ אויף דעם איז זייער פשוט, עס איז מופשט. א זאך וועלכע איז מוחשי איז נישט קיין גרויסע זאך פאר א מענטש גלייך צו קאנעקטן דערצו און גלייך מרגיש צו זיין ווי אזוי די זאך פיהלט אים אן.


אינטערעסאנט. און א עיקר צו געדענקען.

און לויט דיר קומט אויך אויס אז ווען איך זאג פאר די חסרון וואס איך פיהל אין מיין נפש, די חסרון וואס מיין נפש פראדוצירט מיר, און איך זאג עס: דו זוכסט התקרבות און התקרבות איז דורך טראכטן יעצט אז דער באשעפער איז דא און ער האט מיך ליב, איך מאך עס מוחשי. איז דאס אויך מלביש געווען אין מוחשי. אזוי קומט אויס. אבער איך האב ליב דיין שפראך. סתם אזוי וואלט איך נישט געקענט מלבש זיין וואס איך וויל אין ווערטער, און דו ביסט עס מלבש געווען אין ווערטער.

משא"כ ווען א מענטש וויל נעמען זיין רצון וועלעכע שפילט אין אים אינעם ריכטונג פון רוחני - דאן פון איין זייט איז עס טאקע א מחי' וויבאלד די עצם פילינג פון ספיריטשואלעטי קען אים שוין געבן א געוויסע מילוי, אבער פון די אנדערע זייט - וועט ער אלץ באמערקן ווי אז אינעם עולם המוחש איז ער בעצם ווייט דערפון.

די ווארט איז אבער נישט אז עס פעלט אים אינעם רצון, די רצון זיינע איז בעצם זייער שטארק, דהיינו אז ער איז באמת חושק ומגעגע מתמלא צו ווערן אך ורק מיט הקב"ה, נאר מצד זיין כלי הרצון איז ער נישט ווי געהעריג מקושר דערמיט.

די עצה אויף דעם איז: השגה.


אינטערעסאנט.

בכדי די רצון פונעם מענטש זאל טאקע זיין באמת מקושר מיט רוחניות, דארף ער צוזאמפלעכטן זיין גודל הרצון וואס ער פארמאגט נתמלא צו ווערן מיט הקב"ה - צוזאמען מיט ארבייטן משיג צו זיין די ענין האלוקי וכל המסתעף.

אבער די רצון איז בוודאי דא, נאר מחמת גודל ההפשטה של ענינים הללו דארף דער מענטש ארבייטן מיט זיין נקודת המחשבה צוזאמען מיט זיין נקודת הרצון 'משיג' צו זיין הקב"ה ומציאותו והשגת עבודתו ית'.

און איך מיין אז די פנימיות הסיבה פון דער ערשיינונג איז: וויבאלד די גאנצע מציאות פון די הרגשת הרצון איז א חשק און השתוקקות נתמלא צו ווערן, און וואס מיינט נתמלא ווערן? אז דער נפש זאל מרגיש זיין א געוויסער תענוג - און דורך דעם ממלא זיין דעם חלל.

אין אנדערע ווערטער - די רצון פונעם נפש איז זיך ממלא צו זיין מיט תענוג.

ממילא, די טבע פון עניני שכליים ומחשבתיים איז אז זיי גיבן א תענוג פארן מענטש, אזוי ווי עס איז מבואר אין די ספר חב"ד אין מספר.

ממילא, וויבאלד די עניני אלוקיים זענען אזוי מופשט אז אפילו ווען א מענטש איז חושק זיך ממלא צו זיין מיט הקב"ה איז עס אזוי מופשט פון אים אז ער קען עס נישט אריינברענגען אין די כלי המעשה ממש, ממילא מוז ער צו די רצון זיינעם צוטשעפען אויך 'השגה', בכדי אז די רצון זיינער וועלעכע גלוסט און גארט צו ווערן נתמלא, זאל זיך קענען ממלא זיין מכוח די תענוג פון די השגה, ווייל א דאנק די השגה זיינער איז ער דאך מרגיש א תענוג אין די ענינים פון השגת אלקות, אזוי באקומט ער א אחיזה אין די עניני אלקות און קען דורך איר ווערן ממולא. ודו"ק היטב.


האסט נאכנישט מסביר געווען וואס מיינט משיג זיין די ענין האלוקי וכל המסתעף. וואסערע זאך טראכט איך ווען איך פרוביר עס משיג צו זיין? דו מיינסט צו זאגן עס מאכן מוחשי אזוי ווי איך האב פריער געזאגט? אז השי"ת איז איבעראל? די ענין פון דעת?

עכ"פ, די פאקט איז, אז דער רצון פונעם מענטש איז די זאך וועלעכע טרייבט אים פאקטיש צו סיי וועלעכע זאך, און ווען זיין עומק הרצון האט אים געטריבן צו וועלן זיך ממלא זיין מיט הקב"ה איז דאס פשט אז דאס איז וואס ער וויל

דאס איז וואס ער האט בוחר נתמלא צו ווערן פון. נאר מען דארף נאכדעם וויסן ווי אזוי מקשר צו זיין די עומק הרצון שיש לו מיט די כלי הרצון.,

וז"ל ספר היקר 'בלבבי משכן אבנה' (חלק ד' פרק ט"ז): בטבע העולם, אם יספר אדם לחבריו: ''ברצוני לעשות מעשה מסוים, יש לי תכנון לבנות בנין'', ולאחר שנתיים, כשיפגשוהו וישאלו אותו: ''נו, מה קורה עם הבנין?'' ישיב: ''אני עדיין רוצה לבנותו, אך עדיין לא יצא מכך כלום...'' וכך גם אחרי ארבע, חמש ועשר שנים - ודאי שכל שומעיו ילעגו לו ויאמרו: ''נו, רצון בא, רצון הולך, והארץ לעולם עומדת... מה יוצא מכל הרצונות שלו לבנות בניינים?! לא רק שהוא לא גמר את הבנין, אלא אפילו השטח המיועד להקמתו עדיין לא נרכש, וממילא אפילו לא התחילו ביציקת היסודות..."

אמנם, בעומק הענין, ברוחניות אין הדבר כן! כל רצון שנמצא בנפש של יהודי, כל תשוקה, אם היא תשוקה לאמת, תשוקה לקב''ה - זהו דבר יקר שביקרים, אוצר שלא יסולא בפז! ואפילו אם את הרצון הזה אדם אינו יכול לממש, והוא עדיין רחוק ח''ו מהקב''ה ולא מצליח כלל וכלל ליישם את מה שהוא רוצה - עצם הרצון לעצמו הוא מעלה גדולה לאין ערוך. רק צריך שאדם יבין שעצם התשוקה של הרצון זוהי עבודת קונו!

אין הכוונה ח''ו שלא צריך ליישם את הדברים. פשוט וברור לכל מבין, שהתכלית היא לקיים את התורה והמצוות. מדברים אנו על הבנין, כיצד בונים, וראשית כל יש לבנות את קומת הרצון.
זהו השלב הראשון, הבסיסי. לאחר מכן, כשבאים להוציא לפועל את הרצון בעולם המעשה, יש להשתמש עם המוח, עם המחשבה, כמו שאמר החכם מכל אדם: ''בחכמה יבנה בית ובתבונה יתכונן, ובדעת חדרים ימלאו כל הון יקר ונעים'' (משלי כד, ג-ד), אבל ההשתמשות עם המוח והמחשבה צריכה לבוא מכח רצון טהור, רצון חזק, רצון אמיתי!


עוד שם (פרק י"ח): הכלל היסודי הוא, שככל שהרגשת החסר של האדם גבוהה יותר, כך הדחף למילויו גבוה יותר.

עכ"ל.


דיינע ווערטער זענען אמת. אבער פארוואס וויל איך נתמלא ווערן מיט הקב"ה, איז דאך דאס נאר ווייל איך ווייס אין מיין ידיעה [אמונה] אז מיט אים וויל איך מיך ממלא זיין, אבער צי איז עס דען ווייל מיין רצון איז באמת מסכים, איז דען דא א גילוי הרצון? ניין. דאס איז דאך די פראבלעם וואס רחל'ס האבן. אז אויב זיי האבן נישט א גילוי הרצון ממש חושיות'דיג, בלב, אין זייער מידת המלכות, זענען זיי עלול נישט צו טון די רצון השי"ת. ווייל ס'איז חלילה נישט דא קיין רצון. און די זעלבע זאך איז מיט ברענגען פרנסה און נאך. אויב זיי זעען נישט קיין רצון, איז ביי זיי די זאך נישט עקזיסטירנד.

ממילא מיין פריינט - זאלסטו קיינמאל נישט מזלזל זיין ווען דו שפירסט טיפע שטארקע הרגשים צו עבודת השם ית'. ווייל דאס ווייזט אז דיין כוח הרצון איז גאר שטארק אין טיעף [נפש מבחינת רחל - כפי הקונטרס הנ"ל]. איי דו זעהסטו דיך 'למעשה' נישט געהעריג מקושר מיט דיין געוואלדיגע רצון צו העכער'ס - זאלסטו פארשטיין אז דו דארפסט ארבייטן אויף די ריכטיגע השגה והבנה בעניני אלוקית, אויף דיין נקודת הרצון דארפסטו בכלל נישט ארבייטן, צו דיין נקודת הרצון ביסטו שוין פונלאנג מקושר! דו דארפסט ארבייטן אויף השגה. עלה והצלח!


אפשר ערקלערסטו מיר - אבער נישט מיט קיין שפראך וואס דו טראכסט אז איך גיי עס שוין פארשטיין - וואס דו מיינסט מיט השגה אין עניני אלוקות? איז דאס דעת אז דער אייבערשטער איז באמת איבעראל?

ארבייטן אויף די נקודת הרצון 'דארף נאר עמיצער וועלעכע האט נאכנישט מגלה געווען זיין נקודת הרצון בכלל, אדער אז עס איז נאר מגולה ביי גאר שטחיות'דיגע רצונות, זיין אמת'ע פנימיות הרצון איז נאכנישט נתגלה, בכלל [נפש מבחינת לאה - כפי הקונטרס הנ"ל].


א לאה האט מער רצון צו עבודת השי"ת, צו טון די פליכטן פון א נברא, און עס פעהלט אים נישט אויס די גילוי הרצון. ווייל א לאה איז מושרש העכער אין די מידות. אין בינה, עס פעהלט אים פשוט נישט אויס צו רעדן פון די ענין פון רצון. די גאנצע זאך פארוואס איך רעד פון רצון, פארוואס א בחינת רחל רעדט פון רצון איז, טאקע ווייל ער איז נידעריגער אין די מידות, ער איז אין מלכות, דערפאר וועט ער נאר ווערן אנגעצינדן וואו ער זעהט א קלארע מלכות, א קלארע גילו הרצון. נאר דארט וואו ער זעהט אז ס'איז דא א רצון, און דערפאר אויב עס איז נישטא קיין גילוי הרצון, איז עס נישט אינטערעסאנט. דאווענט מען נישט! לערנט מען נישט! ליידער!

א רחל איז העכער ווי לאה מיט דעם ווייל אויב ער איז א עובד השי"ת, אויב ער איז א "יוסף הצדיק" זעהט ער די רצון הבורא, און א לאה זעהט מער די רצון הנברא. איך מיין אז די ספרים רעדן פון די חילוק פון לאה און רחל.

נשמה האט געשריבן: און אויך ווען איך זאל מיך אראפזעצן צו א קומזיץ און מיטזינגען, קען איך אויך פיהלן אז מיין רצון וויל נאכנישט עכט הקב"ה, אז איך וויל נאכנישט עכט טון די רצון פון השי"ת, אפילו אויב איך פיהל די נכספה וגם כלתה נפשי לחצרות ה', איך האב פילינגס צו איך ווייס נישט פונקטליך וואס, אבער ווען איך דריי מיך אויס צו מיין רצון און איך פרעג מיין רצון "דו בענקסטעך טאקע און דו גייסט טאקע אויס לחצרות ה'" ? ער ענטפערט נישט. ווייל ער וויל נישט עכט. ליידער. פארשטייסט? פארוואס וויל ער נישט, ווייל איך האב מיך קיינמאל נישט פארלייגט אויף מיין רצון. איך בין געווען צופרידן מיט א געוויסע געפיל וואס האט נישט מיט רצון צו הקב"ה. עס האט מיט פיהלן עפעס א גוטע געפיל פון עפעס א בענקשאפט צו עפעס א גוטע זאך. ס'האט גארנישט מיט רצון השי"ת

עס האט טאקע נישט מיט 'רצון צו הקב"ה', אבער עס האט יא מיט 'רצון', וכנ"ל.

יא, אוודאי האט עס מיט רצון. אוודאי און אוודאי. איך האב נאר אזויפיל געזאגט אז איך דארף ארבעטן צו מלכות'ן אז דא איז דא א רצון פון הקב"ה וואס וויל מיין עבודה. עס שפירן בליבי. און די וועג דערצו איז דורך עס ממחיש זיין מיט עפעס. דורך זאגן פאר מיין חסרון "איך וויל יעצט זאגן תהלים" אדער השי"ת וויל יעצט פון מיר דאס און דאס. עס ממחיש זיין.

נשמה האט געשריבן: אוודאי ווען א מענטש וויל הקב"ה און ער האט א געפיל צו הקב"ה, אוודאי איז עס איין און די זעלבע זאך. אזוי ווי דו שרייבסט ווייטער:

נשמת השכל האט געשריבן:דער געפיל פון וואס מען רעדט - איז א געפיל וועלעכע ציעט, א געפיל וועלעכע איז משתוקק און מגעגע. און דאס ממש איז די אפטייטש פון 'רצון'. און לאמיר מסביר'ן:

'רצון' איז איז דאס וואס א מענטש שפירט ווען ער וויל צו עפעס דערגרייכן. ד"ה; אז ער שפירט זיך ווייט פון די זאך, ער שפרט זיך אויסגעליידיגט פון דער זאך, און דאס ערוועקט אין אים דער געפיל פון רצון - ער וויל די זאך, ער איז משתוקק צו די זאך. און דאס איז בעצם די דעפענישאן פון די עמאושענ'ס וועלעכע לאזן זיך געווענליך שפירן ביי א מענטש, וואס דאס איז דער אויסדריק אינעם נפש פונעם מענטש אז ער שפירט א ליידיגקייט - און ער ווערט מתעורר מיט א רצון און חשק און געגועים מתמלא צו ווערן.

'געפיל' מיט 'רצון' איז היינו הך.

בסך הכל דארף מען נוצן די כוח פון רצון\השתוקקות\געפיל - וועלעכע קומט פון שפירן ליידיג אינעם נפש פונעם מענטש - זיך צו וועלן ממלא זיין מיט הקב"ה.


אבער איך רעד ווען די רצון פון א מענטש וויל נאכנישט הקב"ה, ער ווייסט אפילו נישט ווער הקב"ה איז, ער ווייסט נישט וואס אזאנס עס איז דאס הקב"ה! ער איז נאר פארנומען מיט געפיל! און דאס איז א גרויסע מיסטעק. ווייל ווען ס'קומט צו א נסיון, איז דער מענטש בכלל נישט אזוי דערביי צו הארכן הקב"ה. איי ער האט נעכטן נאכט געטאנצן אמר רבי עקיבא מיט א אויסטערלישע דביקות אז די ארומיגע האבן אים אנגעקוקט מיט פארגלייזטע אויגן, יא, יענע אמר רבי עקיבא איז געווען סתם א אנדרייעניש אין די געפילן. ס'האט אבער נישט מיט די רצון זיינע. ס'האט אבער נישט מיט די השתעבדות צו רצון השם, אדער תענוג פון טון רצון השי"ת

ריכטיג. אבער מיט די ריכטיגע השגה וועט ער ער בעז"ה יא זיין מקושר אינגאנצן צו מציאות הבורא, און די השתעבדות צו רצון הבורא וועט ממילא נאכקומען.

און די פאקט איז, אז פונקט אזוי איז פארהאן מענטשן וועלעכע זענען יא משועבד צו טוהן די חלק הלמעשה פון ציווי השם - און דאך זעהסטו אז דער רצון הפנימי צו הקב"ה עקזעסטירט נישט ביי זיי, עס האט גארנישט מיט הקב"ה, נאר סתם אז בשורש הנפש זענען זיי מענטשן וועלעכע גלייכן א עול און צו טוהן וואס עס איז ריכטיג.


אזוי ווי ס'דא רחל'ס וואס האבן פילינגס אבער ס'איז נישט עכט פאר הקב"ה. ער גייט אויס פאר השתוקקות צו אזאך וואס עס דאכט זיך אים אז דא איז דא עפעס א גילוי הרצון השי"ת, אבער ס'איז סתם א אור של נפילת הניצוצין הקדושים שצריכין להעלות.

נשמה האט געשריבן:אמאל האב איך געמיינט אז די תענוג פון לערנען תורה די "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז גמרא רש"י תוספות. אבער ס'איז נישט אמת. די תענוג פון "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז ווייל ס'איז תורת השי"ת, אפילו אויב ס'איז טרוקענע הלכות. וואס א חילוק צו ס'איז א שווערע גמ' אדער א שטיקל הלכה וואס זאגט וואס הקב"ה וויל יעצט פון מיר. מה אהבתי תורתיך מיינט 'תורתיך'

זייער ריכטיג!

איך האב עס ממש לעצטענס געכאפט. שטעל דיך פאר: מיום עמדי על דעתי האב איך נישט געכאפט די באדייט פון די תמניא אפי וואו דוד המלך געט זיך אויס זיין גאנצע הרגש צו תורת השם. איך האב געפיהלט אז ס'קען נאר זיין א טעם אין שווערע גמרות. ער מאכט נאך א פיקטשער פון א גמ' און מ'פלאגט זיך, און ס'רינט שווייס. הגם גמ' תוספות איז אזא שבירת הקליפות וואס האט א געוואלדיגע אור וואס שיינט זיך ארויס. ס'קען יא זיין אז דערפאר איז דאס אזא שמחה, ווייל מ'איז מברר דעם אייבערשטן. ואין אור כהאור שיוצא מתוך החושך.
אבער ס'איז זיכער נישט די זעלבע געפיל ווי איינער וואס האט געלעזט א שווערע רעטעניש. ס'איז די שמחה פון ענדליך וויסן די רצון השי"ת. פלא'דיג.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן: משא"כ דער ענין פון 'תענוג', איז דאס וואס עס לאזט זיך שפירן אינעם מענטש ווען ער איז שוין מקושר מיט דער זאך, ער איז שוין אנגעקומען צו די זאך, זיין רצון איז נתמלא געווארן, דאן שפירט ער א תענוג ומנוחה בעומק הנפש. ער שפירט נישט קיין 'רצון', ער שפירט נישט קיינע געגועים, ער שפירט תענוג.

און צוליב דעם טאקע איז דער ענין פון 'תענוג' העכער ווי דער ענין פון 'רצון', כידוע ליודעים.


דו זאגסט זייער גוט 'נשמת', און יעדעס מאל דו זאגסט עפעס, ליין איך עס גרינטליך מיט אלע מפורשים, ווייל דו זאגסט גוט ב"ה והשם הטוב יעזור

ישר כוח! וכן למר.


נשמה האט געשריבן:אבער איך זאג נישט אנדערש ווי דו זאגסט. דאס וואס דו זאגסט אז תענוג איז העכער רצון, זאג איך מיט די ווערטער אז די עצם רצון געט תענוג. ווייל וויבאלד נאר דורך רצון באקומט מען תענוג. קומט אויס אז ווען מ'וויל זיך מקשר זיין צו די מקור התענוג, דארף מען זיך מקשר זיין צו די נקודת הרצון

די עצם רצון גיט נישט קיין תענוג. די רצון ציעט צו תענוג.

אוודאי גייט עס געקניפט און געבינדן, אז מכוח די רצון קומט מען אן צו תענוג און דערנאך צוריק צו די נקודת הרצון - בבחינת 'רצוא ושוב' כמבואר בספה"ק,


יא יא, רצוא ושוב.

און עס קען זיין אזוי דקות'דיג אזש עס קען זיך צומאהל דוכטן אז עס איז ממש היינו הך, אבער עס איז נישט.

בדקות בדקות קען מען אפילו זאגן אז רצון מיט עונג זענען ממש דאס פארקערטע איינער פונעם צווייטן. ד"ה - אז 'רצון' איז דער טייטש 'העדר' 'איך בין ליידיג פון תענוג', איך שפיר מנותק, און איך וויל באקומען תענוג. 'תענוג' איז דער טייטש 'חיוב' 'איך בין אנגעפילט מיט תענוג' איך בין זאט, איך בין מקושר.

עס איז זייער דקות'דיג די נקודה, ווייל אין ספרים ווערן אסאך מאל דערמאנט די ענין פון עונג ורצון אלץ איין זאך. אבער המעיין יראה אז דאס זענען צוויי באזונדערע זאכן איינס העכערן צווייטן, וכלשה"ק של 'ספר יצירה': אין בטובה למעלה מעונג. ודו"ק.

און א מענטש קען בעצם זיין מקושר מיט זיין נקודת הרצון כל ימי חייו און נישט זוכה זיין מרגיש צו זיין אמת'ע תענוג בעומק הנפש.


און דאס וואס ער שרייט דער קונטרס אז ס'איז זייער וויכטיג צו פיהלן תענוג. ווייל דאס וואס מ'זאגט אז השי"ת האט תענוג, דאס איז נאר ווען די ברואים האבן תענוג. ווייל ביים אייבערשטן איז עס נאר אזא כביכול, און וואו איז די עכטע תענוג? ביי די נבראים! אבער ס'איז דאך נישט אונזער תענוג. ווייל ער איז דאך סוף סוף אלעס, די חסרון מיט די תענוג, אלעס איז דאך נאר ער. ועיין בהקונטרס פרק ד'. בההג"ה.

נשמה האט געשריבן:דערפאר זאג איך אז 'ואהבת את ה' אלוקיך' איז נישט אין געפיל, ס'איז אין רצון. איך מיין צו זאגן אז דער שורש איז אין רצון, ענדערש ווי בלויז אין געפיל. איי לאוו האשעם מיינט נאכנישט רצון.

הגם מ'קען זיך דינגען דערויף. ווייל איך האב אמאל געזעהן אין ספר מאור עינים (עיין למשל פרשת מטות, ואתחנן) אז מ'דארף דוקא נעמען די מידות ווען זיי ווערן אנגעצינדן פון גשמיות און עס אזוי מעלה זיין. דאס מיינט אז אויב א מענטש האט צוויי ברירות, איין ברירה איז צו ארבעטן אויף זיין רצון, און איין ברירה איז צו אנצינדן זיינע געפילן און עס נאכדעם מעלה זיין, ווי עס קוקט אויס פון ספר מאור עינים דארף א מענטש יא זיך פארלייגן אז זיינע געפילן זאלן זיך אנצינדן. אדער אפשר נאר ווען עס קומט במקרה צו אים. אבער דאס איז זיכער אז אנצינדן געפילן, און מידות, קען גאר זיין אז דאס איז א עיקר אין עבודת השי"ת.

צום ביישפיהל. א מענטש קען האבן אזא שיינע עמוד'ל צו דאווענען, און אנצינדן ליכט ארום און ארום, וכו' ודי, איז עס א עבודה צו טון! ווייל עס איז א עבודה צו מעורר זיין די מידות און נאכדעם עס ארויפברענגען.

מ'דארף קוקען אין די ספרים הקדושים וויאזוי צו דינען השי"ת, און נישט זיך פארלאזן אויף אונזער שכל. צומאל אז מ'קוקט אריין אין מאור עיניים אדער אין נועם אלימלך, זעהט מען אז ס'איז אנדערש וויאזוי מ'האט זיך פארגעשטעלט. עבודת השי"ת ארבעט אנדערש וויאזוי מ'מיינט.

דו רירסט דא אן די ענין פון 'העלאת המידות', דאס איז עפעס וואס מען ברויך וויסן ווי אזוי אפצולערנען. ממילא וועל מיר עס לאזן ביי דעם.


(דו שרייבסט גוט טיף דו, א מחי' צו ליינען א טיפער שרייבער, כה לחי וכה יתן ה' לך אומץ וחוזק להשיג עומק ההשגה וללבוש אותם לבוש המון עם. נשמת השכל!)

בקיצור, פון דיין לערע קומט אויס אז מ'דארף ממחיש זיין די טיפע רצון אין א כלי מוחשי (וואס מ'קען דערצו שנעלער קאנעקטן!) וואס די חסרון איז מסכים אז דאס איז ממלא דעם רצון. און עס נישט לאזן דארט בהפשטה. ממחיש זיין מיינט: זאגן פאר זיך אליין אז מיט די און די דבר מוחשי בין איך ממלא מיין חסרון. אדער די און די דבר מוחשי וויל יעצט השי"ת. און משיג זיין - דהיינו דורך בינה ודעת, משיג זיין געטליכקייט, און די ענין פון אחד. ווייל דאס איז אויך כעין כלי מוחשי פאר'ן רצון זיך מלבש זיין אין עפעס, און זיך ממלא זיין מיט וואס רצון המופשט וויל.

און אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)

איך וויל נאר וויסן וואס דו מיינסט מיט השגת אלוקות. און בכלל וואונדער איך מיך וואס ס'מיינט השגת אלוקות. איך בין סטאק דארט. אויב דו קענסט ערקלערן, ש'כח. ביז דערווייל איז מיין פירוש אז מיט די ווארט השגה מיינסטו צו זאגן, אז די שכל פארשטייט און כאפט אן מיט די כלי המחשבה וההשגה די ענין פון די מציאות אלוקי פון די רצון אלוקי.

ש'כח פאר דיין צייט. ש'כח.

והשם הטוב יעזור
אוועטאר
טעארעטישע פאקטן
שר האלף
תגובות: 1184
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג דעצעמבער 01, 2020 5:43 pm
לאקאציע: צװישן טעאריע און פאקט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך טעארעטישע פאקטן »

WOW!! א שמועס צװישן די לײבן שבתוכינו, א נחת יעדעס װארט, פול מיט "שכל" און "נשמה"......
כ׳שלינג מיט דורשט, א ריייייזיגן ײשר כח!!!!
אױב די פאקט שטימט נישט מיט דײן טעאריע - טױש די פאקט
אינטואציע איז א העכערע מתנה, שכל איז איר באדינער. אונזער געזעלשאפט איז מחשיב דעם באדינער, און פארגעסט פונעם מתנה (אלבערט אײנשטײן)
אוועטאר
נשמת השכל
שר ארבעת האלפים
תגובות: 4649
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך מאי 02, 2018 1:04 pm
לאקאציע: ערגעץ וואו, נאכנישט באשטימט...

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמת השכל »

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:דאס איז דו האסטו א געפיל ממלא צו זיין א געוויסער חסרון בעומק נפשך - דאס רופט זיך די 'נקודת הרצון' וועלעכע איז מושרש אין די נפש פון א מענטש

א גרויסע ש'כח פאר'ן מיר דאס דערמאנען.

ווייל לעצטענס זוך איך וויאזוי איך קען אנכאפן מיין נקודת הרצון. איך פלעג עס פרובירן צו כאפן "וואס וויל איך יעצט באמת, וואס איז יעצט מיין רצון". אבער לויט דיר קומט אויס אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)

ווייל דער אמת איז - לפי וויאזוי ר' שרגא פליישמאן נ"י האט מיך אויך אויסגעלערנט - אז יעדעס חסרון אינעם נפש, נאך דערצו די טיפע טיפע געפיל פון חסרון, פון וועלן עפעס ממלא זיין, קומט באמת ווייל מ'זוכט קירבה צום הייליגן באשעפער. מ'זוכט - וואס ער רופט - מציאותיות. קומט אויס אז איך דארף מיך כאפן מיט מיין באוואוסטזיניגקייט די חסרון בעומק נפשי. "וואס וויל איך יעצט ממלא זיין" און רעדן צו יענע חסרון און זאגן אז דער אמת וואס איך זוך איז קירבת ה'

שטארק!


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:האסטו אמאל אריינגעטראכט, פארוואס טאקע איז דאס אזוי - אז ווען די שורש הרצון פונעם מענטש ווערט נתלבש אין סיי וועלעכע כלי פון רצונות פון עולם הזה - דאן איז דער מענטש גלייך ביכולת צו ווערן א מרכבה פאר דיזן רצון, משא"כ ווען דער מענטש איז מחליט ממלא צו זיין רצון דורך העכער'ס - דאן איז דאס יענע חתונה.. עס איז נישט פשוט צו ווערן א אמת'ע מרכבה פאר די רצון העליון - אז דער נפש זאל באמת נתמלא ווערן מיט הקב"ה. און ווי דו ערווענסט טאקע אין דיין תגובה, אז אפילו דו ביסט חושק ומגעגע צו הקב"ה - דאך זעהסטו דיך למעשה נישט עכט דארט. נו וואס איז טאקע די פשט?

די תירוץ אויף דעם איז זייער פשוט, עס איז מופשט. א זאך וועלכע איז מוחשי איז נישט קיין גרויסע זאך פאר א מענטש גלייך צו קאנעקטן דערצו און גלייך מרגיש צו זיין ווי אזוי די זאך פיהלט אים אן

אינטערעסאנט. און א עיקר צו געדענקען.

און לויט דיר קומט אויך אויס אז ווען איך זאג פאר די חסרון וואס איך פיהל אין מיין נפש, די חסרון וואס מיין נפש פראדוצירט מיר, און איך זאג עס: דו זוכסט התקרבות און התקרבות איז דורך טראכטן יעצט אז דער באשעפער איז דא און ער האט מיך ליב, איך מאך עס מוחשי. איז דאס אויך מלביש געווען אין מוחשי. אזוי קומט אויס. אבער איך האב ליב דיין שפראך. סתם אזוי וואלט איך נישט געקענט מלבש זיין וואס איך וויל אין ווערטער, און דו ביסט עס מלבש געווען אין ווערטער

ריכטיג. דורך די חלק החכמה וההשגה באקומט מען א אחיזה אין די מציאות הבורא, אנדערש וואלט מען עס נישט געקענט אנכאפן און מרגיש זיין. צוליב דעם טאקע איז דער גאנצער ענין פון השגת פנימיות הדברים בעניני אלוקית ועבודתו - בעיקר א רווח פאר די סארטן נפשות וועלעכע האבן א שטארקע נטייה צו מרגיש זיין. ווייל די וועלעכע פארמאגן נישט אזוי ווייט די נטייה קענען זיך מקשר זיין צו הקב"ה גלייך [אויף זייער אופן].

[במאמר המסוגר: דאס איז בעצם א מעלה און א חסרון פאר ביידע - און דאס איז בעצם איינער פון די הויפט זאכן אויף וועלעכע זיי דארפן ארבייטן. דער 'תשוקה'דיגער מענטש' (רחל) דארף ארבייטן צו קענען האבן א שיעבוד צו קוב"ה אפילו אין א מצב אין וועלעכע ער איז נישט מרגיש בשלימות. ווידעראום דער 'מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש' (לאה) דארף ארבייטן זיך מגלה צו זיין און זיך מקשר צו זיין צו זיין נקודת הרצון. און דוכט זיך מיר אז דער קונטרס ערווענט דיזן נקודה - נישט זיכער, איך האב עס נישט דורכגעליינט בעיון גמור]


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:בכדי די רצון פונעם מענטש זאל טאקע זיין באמת מקושר מיט רוחניות, דארף ער צוזאמפלעכטן זיין גודל הרצון וואס ער פארמאגט נתמלא צו ווערן מיט הקב"ה - צוזאמען מיט ארבייטן משיג צו זיין די ענין האלוקי וכל המסתעף.

אבער די רצון איז בוודאי דא, נאר מחמת גודל ההפשטה של ענינים הללו דארף דער מענטש ארבייטן מיט זיין נקודת המחשבה צוזאמען מיט זיין נקודת הרצון 'משיג' צו זיין הקב"ה ומציאותו והשגת עבודתו ית'.

און איך מיין אז די פנימיות הסיבה פון דער ערשיינונג איז: וויבאלד די גאנצע מציאות פון די הרגשת הרצון איז א חשק און השתוקקות נתמלא צו ווערן, און וואס מיינט נתמלא ווערן? אז דער נפש זאל מרגיש זיין א געוויסער תענוג - און דורך דעם ממלא זיין דעם חלל.

אין אנדערע ווערטער - די רצון פונעם נפש איז זיך ממלא צו זיין מיט תענוג.

ממילא, די טבע פון עניני שכליים ומחשבתיים איז אז זיי גיבן א תענוג פארן מענטש, אזוי ווי עס איז מבואר אין די ספר חב"ד אין מספר.

ממילא, וויבאלד די עניני אלוקיים זענען אזוי מופשט אז אפילו ווען א מענטש איז חושק זיך ממלא צו זיין מיט הקב"ה איז עס אזוי מופשט פון אים אז ער קען עס נישט אריינברענגען אין די כלי המעשה ממש, ממילא מוז ער צו די רצון זיינעם צוטשעפען אויך 'השגה', בכדי אז די רצון זיינער וועלעכע גלוסט און גארט צו ווערן נתמלא, זאל זיך קענען ממלא זיין מכוח די תענוג פון די השגה, ווייל א דאנק די השגה זיינער איז ער דאך מרגיש א תענוג אין די ענינים פון השגת אלקות, אזוי באקומט ער א אחיזה אין די עניני אלקות און קען דורך איר ווערן ממולא. ודו"ק היטב

האסט נאכנישט מסביר געווען וואס מיינט משיג זיין די ענין האלוקי וכל המסתעף. וואסערע זאך טראכט איך ווען איך פרוביר עס משיג צו זיין? דו מיינסט צו זאגן עס מאכן מוחשי אזוי ווי איך האב פריער געזאגט? אז השי"ת איז איבעראל? די ענין פון דעת?

דאס - און לאו דוקא דאס. איך מיין צו זאגן ער זאל אריינטוהן זיין מוח צו פארשטיין ווי אזוי די גילוי פון מציאת הבורא גייט צו. ער זאל זיך מתבונן זיין אין די מובן הפנימי פון יעדע זאך - און ווי אזוי מען איז מגלה די נקודת הבורא אין יעדע נקודה \ מצוה \ זמן \ מצב וכו'. ער זאל דורכטוהן די מושגי הרוחניים און ווי אזוי זיי ווערן פארטייטש אין די ספרים פנימיים ווי חב"ד וכדומה.

איך ווייס עס נישט בעסער ווי אזוי מסביר צו זיין, ובתקוה להבנה.

אגב; וואס מיינסטו צו זאגן 'די ענין פון דעת'?


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:עכ"פ, די פאקט איז, אז דער רצון פונעם מענטש איז די זאך וועלעכע טרייבט אים פאקטיש צו סיי וועלעכע זאך, און ווען זיין עומק הרצון האט אים געטריבן צו וועלן זיך ממלא זיין מיט הקב"ה איז דאס פשט אז דאס איז וואס ער וויל.

דאס איז וואס ער האט בוחר נתמלא צו ווערן פון. נאר מען דארף נאכדעם וויסן ווי אזוי מקשר צו זיין די עומק הרצון שיש לו מיט די כלי הרצון

דיינע ווערטער זענען אמת. אבער פארוואס וויל איך נתמלא ווערן מיט הקב"ה, איז דאך דאס נאר ווייל איך ווייס אין מיין ידיעה [אמונה] אז מיט אים וויל איך מיך ממלא זיין, אבער צי איז עס דען ווייל מיין רצון איז באמת מסכים, איז דען דא א גילוי הרצון? ניין. דאס איז דאך די פראבלעם וואס רחל'ס האבן. אז אויב זיי האבן נישט א גילוי הרצון ממש חושיות'דיג, בלב, אין זייער מידת המלכות, זענען זיי עלול נישט צו טון די רצון השי"ת. ווייל ס'איז חלילה נישט דא קיין רצון. און די זעלבע זאך איז מיט ברענגען פרנסה און נאך. אויב זיי זעען נישט קיין רצון, איז ביי זיי די זאך נישט עקזיסטירנד

תיקון: אויב זעהען זיי נישט ווי אזוי די זאך קען אים אנפילן זיין רצון דאן איז עס ביי זיי נישט עקזעסטירנד.

די סיבה פארוואס ער וויל נתמלא ווערן מיט הקב"ה איז טאקע ווייל ער איז א מאמין, און בפנימיות איז עס ווייל זיין נפש בעצם איז מושך אויף ארויף, ממילא איז עס נישט פאר אים א גרויסע זאך מחליט צו זיין אז ער וויל מקבל זיין מילוי פון געטליכקייט, ער דארף עס נאר קלאר מאכן ביי זיך, ער דארף זיין קלאר וואס אזאנס אין אים גייט פאר, און מען דארף אים גיבן די ריכטיגע כלים ווי אזוי זיך מקשר צו זיין דערמיט און ווי אזוי צו באטראכטן אלעס מיט די געטליכע בליק - ווי אלעס איז מלא במציאת השם וגילויו.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:ארבייטן אויף די נקודת הרצון 'דארף נאר עמיצער וועלעכע האט נאכנישט מגלה געווען זיין נקודת הרצון בכלל, אדער אז עס איז נאר מגולה ביי גאר שטחיות'דיגע רצונות, זיין אמת'ע פנימיות הרצון איז נאכנישט נתגלה, בכלל [נפש מבחינת לאה - כפי הקונטרס הנ"ל]

א לאה האט מער רצון צו עבודת השי"ת, צו טון די פליכטן פון א נברא, און עס פעהלט אים נישט אויס די גילוי הרצון. ווייל א לאה איז מושרש העכער אין די מידות. אין בינה, עס פעהלט אים פשוט נישט אויס צו רעדן פון די ענין פון רצון. די גאנצע זאך פארוואס איך רעד פון רצון, פארוואס א בחינת רחל רעדט פון רצון איז, טאקע ווייל ער איז נידעריגער אין די מידות, ער איז אין מלכות, דערפאר וועט ער נאר ווערן אנגעצינדן וואו ער זעהט א קלארע מלכות, א קלארע גילו הרצון. נאר דארט וואו ער זעהט אז ס'איז דא א רצון, און דערפאר אויב עס איז נישטא קיין גילוי הרצון, איז עס נישט אינטערעסאנט. דאווענט מען נישט! לערנט מען נישט! ליידער!

א רחל איז העכער ווי לאה מיט דעם ווייל אויב ער איז א עובד השי"ת, אויב ער איז א "יוסף הצדיק" זעהט ער די רצון הבורא, און א לאה זעהט מער די רצון הנברא. איך מיין אז די ספרים רעדן פון די חילוק פון לאה און רחל

קוק אהער, איך נישט אדורך געטוהן דעם קונטרס בעיון רב - און איך פארמאג עס נישט היצט צו די האנט אז איך זאל קענען איבערקוקן, אבער כפי מה שמונח בזכרוני דענק איך אז ער זאגט אז די בחינת לאה איז מער די ענין אז ער שפירט א הרגשת השלימות מיט זיין מציאות, און ממילא איז ער מער אין די עבודה פון די השגה פון ביטול גראדערהייט - אן קיין שום חשבונות פון רצונות און מילויים, ער דארף גארנישט אנפילן דא, ער קען גראד אריינגיין אין די עבודה פון ביטול צו מציאת השם און זיך משעבד זיין אינגאנצן צו רצונו יתברך. און דאס איז זיין מעלה [ווי שוין געשריבן אויבן].

משא"כ די בחינת רחל איז האט מושרש בטבעו א הרגשה פון רצון [לייען: א הרגשה פון חלל], ממילא וועט ער בטבע אלעמאל זיין אין א מצב פון זוכן א מילוי. ממילא דער רחל'דיגע מענטש קומט אן צו עבודת השם מוז ער דארטן מרגיש זיין א געוואלדיגער אור, ווייל נאר אזוי פילט ער נתמלא. ממילא איז זיין עבודה מער אין די השגה פון אור - מוחשי. און דאס איז זיין מעלה [ווי געשריבן אויבן].

ממילא, קומט דא אויס אז די לכתחילה'דיגע עבודה פון דעם נפש מבחינת לאה איז - עבודת הביטול מיט א שארפקייט, אין עוד מלבדו פון אונטן ארויף, עס איז נישטא גארנישט נאר אויבערשטער. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז מגלה צו זיין און זיך מקשר צו זיין צו זיין נקודת הרצון.

ווידעראום דער נפש מבחינת רחל איז די לכתחילה'דיגע עבודה זיינע איז - משיג צו זיין און מגלה צו זיין די אור השם וגילוי השם אין די בחינה פון 'יש'. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז צו קענען זיין מקושר מיט מציאת הבורא אפילו בזמן ווען ער איז נישט מרגיש קיין אור [בעומק אבער - וועט אלעמאל הערשן ביי אים די ענין פון הרגשת המילוי שבו, אפילו ווען ער דארף זיך משעבד זיין צו רצון הבורא אן קיין אור, וועט ער אבער אפילו דאן שפירן א געוויסער אור, וויבאלד זיין גאנצע יכולת צו קענען גיין אקעגן זיין הרגש קומט בעצם פון א השגה אין אור - וויבאלד דאס איז דאך זיין כלי מיט וואס ער איז זיך מקשר צו קוב"ה, און דאס איז וואס גיט אים די איידיע צו זיין מקשור מיט די רצון השם, אזוי ווי מיר האבן שוין געשמועסט. ממילא אפילו בשעת'ן זיין מקושר מיט'ן אויבערשטן אין א מצב פון קטנות וועט דארט אלץ ליגן באהאלטן די הרגשת הרצון פון מרגיש זיין די אור דערפון. ודו"ק].

יעצט, ווער איז העכער? עס איז נאך א נושא, אבער אין א ענטפער צו דעם [כפי הבנתי כעת]: בפשטות מבחינה חיצוני איז דער לאה העכער פונעם רחל, אבער בפנימיות בפנימיות איז דער רחל העכער [און אויב איך געדענק גוט - דוכט זיך מיר אז דער קונטרס וויל אויך אזוי זאגן].

אדרבה זאג מיר אויב איך בין זיך טועה.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:עס האט טאקע נישט מיט 'רצון צו הקב"ה', אבער עס האט יא מיט 'רצון', וכנ"ל

יא, אוודאי האט עס מיט רצון. אוודאי און אוודאי. איך האב נאר אזויפיל געזאגט אז איך דארף ארבעטן צו מלכות'ן אז דא איז דא א רצון פון הקב"ה וואס וויל מיין עבודה. עס שפירן בליבי.

און די וועג דערצו איז דורך עס ממחיש זיין מיט עפעס. דורך זאגן פאר מיין חסרון "איך וויל יעצט זאגן תהלים" אדער השי"ת וויל יעצט פון מיר דאס און דאס. עס ממחיש זיין

ריכטיג. און די וועג ווי אזוי דער רחל מענטש קען דאס זאגן פאר זיך איז דורכן מרגיש זיין אור - אזוי איך האב פריער געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:[בעומק אבער - וועט אלעמאל הערשן ביי אים די ענין פון הרגשת המילוי שבו, אפילו ווען ער דארף זיך משעבד זיין צו רצון הבורא אן קיין אור, וועט ער אבער אפילו דאן שפירן א געוויסער אור, וויבאלד זיין גאנצע יכולת צו קענען גיין אקעגן זיין הרגש קומט בעצם פון א השגה אין אור - וויבאלד דאס איז דאך זיין כלי מיט וואס ער איז זיך מקשר צו קוב"ה, און דאס איז וואס גיט אים די איידיע צו זיין מקשור מיט די רצון השם, אזוי ווי מיר האבן שוין געשמועסט. ממילא אפילו בשעת'ן זיין מקושר מיט'ן אויבערשטן אין א מצב פון קטנות וועט דארט אלץ ליגן באהאלטן די הרגשת הרצון פון מרגיש זיין די אור דערפון. ודו"ק]

אין אנדערע ווערטער קומט אויס אזא מין היכי תמצא - אז דורכן משיג זיין און מרגיש זיין די אור אלוקי קען ער זיין מקושר צו אויבערשטן אפילו אין מצב ווי עס איז נישטט קיין אור, און דאס אליין גיט אים צו סוף אור. ודו"ק היטב.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:און די פאקט איז, אז פונקט אזוי איז פארהאן מענטשן וועלעכע זענען יא משועבד צו טוהן די חלק הלמעשה פון ציווי השם - און דאך זעהסטו אז דער רצון הפנימי צו הקב"ה עקזעסטירט נישט ביי זיי, עס האט גארנישט מיט הקב"ה, נאר סתם אז בשורש הנפש זענען זיי מענטשן וועלעכע גלייכן א עול און צו טוהן וואס עס איז ריכטיג

אזוי ווי ס'דא רחל'ס וואס האבן פילינגס אבער ס'איז נישט עכט פאר הקב"ה. ער גייט אויס פאר השתוקקות צו אזאך וואס עס דאכט זיך אים אז דא איז דא עפעס א גילוי הרצון השי"ת, אבער ס'איז סתם א אור של נפילת הניצוצין הקדושים שצריכין להעלות

וואס מיינסטו צו זאגן?


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:אמאל האב איך געמיינט אז די תענוג פון לערנען תורה די "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז גמרא רש"י תוספות. אבער ס'איז נישט אמת. די תענוג פון "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז ווייל ס'איז תורת השי"ת, אפילו אויב ס'איז טרוקענע הלכות. וואס א חילוק צו ס'איז א שווערע גמ' אדער א שטיקל הלכה וואס זאגט וואס הקב"ה וויל יעצט פון מיר. מה אהבתי תורתיך מיינט 'תורתיך'

זייער ריכטיג!

איך האב עס ממש לעצטענס געכאפט. שטעל דיך פאר: מיום עמדי על דעתי האב איך נישט געכאפט די באדייט פון די תמניא אפי וואו דוד המלך געט זיך אויס זיין גאנצע הרגש צו תורת השם. איך האב געפיהלט אז ס'קען נאר זיין א טעם אין שווערע גמרות. ער מאכט נאך א פיקטשער פון א גמ' און מ'פלאגט זיך, און ס'רינט שווייס. הגם גמ' תוספות איז אזא שבירת הקליפות וואס האט א געוואלדיגע אור וואס שיינט זיך ארויס. ס'קען יא זיין אז דערפאר איז דאס אזא שמחה, ווייל מ'איז מברר דעם אייבערשטן. ואין אור כהאור שיוצא מתוך החושך.

אבער ס'איז זיכער נישט די זעלבע געפיל ווי איינער וואס האט געלעזט א שווערע רעטעניש. ס'איז די שמחה פון ענדליך וויסן די רצון השי"ת. פלא'דיג

יאפ. און אזוי פארשטייט מען אויך דאס וואס הרה"ק ר' נחמן מברסלב שרייבט אז מען זאל אפילו לערנען מער אויף א שנעלערן אופן. דאס איז דאך דער פשט, ווייל שנעל צו שטייט - בעיון צו פשוט - עס איז דאך אלץ תורת השם, און נאר צוליב דעם לערנען מיר דאס.


נשמה האט געשריבן:בקיצור, פון דיין לערע קומט אויס אז מ'דארף ממחיש זיין די טיפע רצון אין א כלי מוחשי (וואס מ'קען דערצו שנעלער קאנעקטן!) וואס די חסרון איז מסכים אז דאס איז ממלא דעם רצון. און עס נישט לאזן דארט בהפשטה. ממחיש זיין מיינט: זאגן פאר זיך אליין אז מיט די און די דבר מוחשי בין איך ממלא מיין חסרון. אדער די און די דבר מוחשי וויל יעצט השי"ת. און משיג זיין - דהיינו דורך בינה ודעת, משיג זיין געטליכקייט, און די ענין פון אחד. ווייל דאס איז אויך כעין כלי מוחשי פאר'ן רצון זיך מלבש זיין אין עפעס, און זיך ממלא זיין מיט וואס רצון המופשט וויל.

און אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)

אייזן שטארק!!

אגב; וואס מיינסטו צו זאגן מיט "חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון" ?


נשמה האט געשריבן:איך וויל נאר וויסן וואס דו מיינסט מיט השגת אלוקית

איך האף אז ביים איצטיגן מאמענט איז שוין אביסל קלארער..


נשמה האט געשריבן:און בכלל וואונדער איך מיך וואס ס'מיינט השגת אלוקות. איך בין סטאק דארט. אויב דו קענסט ערקלערן, ש'כח. ביז דערווייל איז מיין פירוש אז מיט די ווארט השגה מיינסטו צו זאגן, אז די שכל פארשטייט און כאפט אן מיט די כלי המחשבה וההשגה די ענין פון די מציאות אלוקי פון די רצון אלוקי

יא. און ער כאפט דאס אן בכל פרטיה וגילויה, און איז מקשר זיין גאנצע וועזן - לב ומוח מיט די השגה וואס ער האט. און אזוי איז דער רצון זיינע מקבל א תענוג וויבאלד זי קומט אן צו א געוויסע אחיזה אין די זאך און ווערט ממולא, און איז מקבל תענוג דורכדעם, דורכן מרגיש זיין מציאת הבורא בכל נקודת לבו.
יעדע גוטע באגריף וואס גייט אן פאר צו לאנג ווערט צום סוף אויס גוטע באגריף
אוועטאר
נשמת השכל
שר ארבעת האלפים
תגובות: 4649
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך מאי 02, 2018 1:04 pm
לאקאציע: ערגעץ וואו, נאכנישט באשטימט...

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמת השכל »

נאך אביסל כמעט באותו ענין.
יעדע גוטע באגריף וואס גייט אן פאר צו לאנג ווערט צום סוף אויס גוטע באגריף
אוועטאר
לעכטל
שר שלשת אלפים
תגובות: 3982
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג יוני 27, 2019 6:03 pm
לאקאציע: ביד השי"ת

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך לעכטל »

איז דא איינער וואס איז וויליג צו מאכן פדפ"ס פון נשמה'ס הערליכע פעדער ???
די בעסטע וועג אויסצורעכענען דיין צוקונפט, איז דורכ'ן עס מאכן... (פרעזידענט לינקאלן)
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:דאס איז דו האסטו א געפיל ממלא צו זיין א געוויסער חסרון בעומק נפשך - דאס רופט זיך די 'נקודת הרצון' וועלעכע איז מושרש אין די נפש פון א מענטש

א גרויסע ש'כח פאר'ן מיר דאס דערמאנען.

ווייל לעצטענס זוך איך וויאזוי איך קען אנכאפן מיין נקודת הרצון. איך פלעג עס פרובירן צו כאפן "וואס וויל איך יעצט באמת, וואס איז יעצט מיין רצון". אבער לויט דיר קומט אויס אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)

ווייל דער אמת איז - לפי וויאזוי ר' שרגא פליישמאן נ"י האט מיך אויך אויסגעלערנט - אז יעדעס חסרון אינעם נפש, נאך דערצו די טיפע טיפע געפיל פון חסרון, פון וועלן עפעס ממלא זיין, קומט באמת ווייל מ'זוכט קירבה צום הייליגן באשעפער. מ'זוכט - וואס ער רופט - מציאותיות. קומט אויס אז איך דארף מיך כאפן מיט מיין באוואוסטזיניגקייט די חסרון בעומק נפשי. "וואס וויל איך יעצט ממלא זיין" און רעדן צו יענע חסרון און זאגן אז דער אמת וואס איך זוך איז קירבת ה'

שטארק!


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:האסטו אמאל אריינגעטראכט, פארוואס טאקע איז דאס אזוי - אז ווען די שורש הרצון פונעם מענטש ווערט נתלבש אין סיי וועלעכע כלי פון רצונות פון עולם הזה - דאן איז דער מענטש גלייך ביכולת צו ווערן א מרכבה פאר דיזן רצון, משא"כ ווען דער מענטש איז מחליט ממלא צו זיין רצון דורך העכער'ס - דאן איז דאס יענע חתונה.. עס איז נישט פשוט צו ווערן א אמת'ע מרכבה פאר די רצון העליון - אז דער נפש זאל באמת נתמלא ווערן מיט הקב"ה. און ווי דו ערווענסט טאקע אין דיין תגובה, אז אפילו דו ביסט חושק ומגעגע צו הקב"ה - דאך זעהסטו דיך למעשה נישט עכט דארט. נו וואס איז טאקע די פשט?

די תירוץ אויף דעם איז זייער פשוט, עס איז מופשט. א זאך וועלכע איז מוחשי איז נישט קיין גרויסע זאך פאר א מענטש גלייך צו קאנעקטן דערצו און גלייך מרגיש צו זיין ווי אזוי די זאך פיהלט אים אן

אינטערעסאנט. און א עיקר צו געדענקען.

און לויט דיר קומט אויך אויס אז ווען איך זאג פאר די חסרון וואס איך פיהל אין מיין נפש, די חסרון וואס מיין נפש פראדוצירט מיר, און איך זאג עס: דו זוכסט התקרבות און התקרבות איז דורך טראכטן יעצט אז דער באשעפער איז דא און ער האט מיך ליב, איך מאך עס מוחשי. איז דאס אויך מלביש געווען אין מוחשי. אזוי קומט אויס. אבער איך האב ליב דיין שפראך. סתם אזוי וואלט איך נישט געקענט מלבש זיין וואס איך וויל אין ווערטער, און דו ביסט עס מלבש געווען אין ווערטער

ריכטיג. דורך די חלק החכמה וההשגה באקומט מען א אחיזה אין די מציאות הבורא, אנדערש וואלט מען עס נישט געקענט אנכאפן און מרגיש זיין. צוליב דעם טאקע איז דער גאנצער ענין פון השגת פנימיות הדברים בעניני אלוקית ועבודתו - בעיקר א רווח פאר די סארטן נפשות וועלעכע האבן א שטארקע נטייה צו מרגיש זיין. ווייל די וועלעכע פארמאגן נישט אזוי ווייט די נטייה קענען זיך מקשר זיין צו הקב"ה גלייך [אויף זייער אופן].

[במאמר המסוגר: דאס איז בעצם א מעלה און א חסרון פאר ביידע - און דאס איז בעצם איינער פון די הויפט זאכן אויף וועלעכע זיי דארפן ארבייטן. דער 'תשוקה'דיגער מענטש' (רחל) דארף ארבייטן צו קענען האבן א שיעבוד צו קוב"ה אפילו אין א מצב אין וועלעכע ער איז נישט מרגיש בשלימות. ווידעראום דער 'מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש' (לאה) דארף ארבייטן זיך מגלה צו זיין און זיך מקשר צו זיין צו זיין נקודת הרצון. און דוכט זיך מיר אז דער קונטרס ערווענט דיזן נקודה - נישט זיכער, איך האב עס נישט דורכגעליינט בעיון גמור]


דו האסט קורא שמות געווען צו די בחינה פון רחל און די בחינה פון לאה. פאר רחל האסטו געגעבן די הגדרה "דער תשוקה'דיגער מענטש", און פאר לאה האסטו געגעבן די הגדרה "דער מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש".

עס איז טאקע אזוי. אבער ביז דערווייל פיהל איך אז כדי צו דיאגנאזירן א נפש צו עס ווירקט לאה'דיג אדער רחל'דיג, וואלט איך דיך אויפגעמערקט אז צומאל קען מען זעהן אויף א לאה אז ער איז תשוקה'דיג. איך וויל נאר דער עולם זאל וויסן די עכטע אפטייטש פון דיינע ווערטער "דער תשוקה'דיגער מענטש".

דער תשוקה'דיגער מענטש איז נישט נאר ווייל ער האט תשוקות. יעדער פון זיי ביידע קענען האבן תשוקות. א רחל ווערט אנגערופן דער תשוקה'דיגער מענטש, ווייל דאס זעהסטו אויף אים דאס מערסטע. דו זעהסט ווי זיין נפש ארבעט דאס מערסטע ארום די נקודה פון קוקען און פיהלן די עקזיסטענץ פון רצון. אזוי ווי א מענטש וואס קוקט אויף א שיינעם קעניגליכן קרוין און ער פארשטייט די רצון אז דא איז דא א ווילן פאר א קעניג. אז וויבאלד דא איז דא א קעניגליכער קרוין איז דא דא א ווילן צו זיין דער קעניג. דאס מיין איך צוזאגן מיט ווארט "קוקען און פיהלן די עקזיסטענץ פון רצון". און דו זעהסט נישט אויף זיין נפש אזוי ווייט די ענין פון עולם המעשה.

און ווען דו קוקסט אויף א לאה קענסטו באמערקן אז זיין נפש ווירקט זיך צו טון אינעם עולם המעשה. אפילו אויב ער איז מלא תשוקות וועט ער אבער זיין אינעם עולם המעשה.

ביי א לאה קענסטו אויך באמערקן אז אלעס ארבעט מיט זיין רצון, אבער דו זעהסט דאך אז דער געוויסער מענטש איז אין עולם המעשה. זיין רצון איז אין עולם המעשה. ער איז דא צו טון! ער פרעגט זיך "וואס דארף איך יעצט טון?"

דער עיקר - לויט וויאזוי איך פארשטיי יעצט - וויאזוי דו קענסט דאס אויפכאפן איז: אין די שפראך זייערע ווען זיי זענען משפיע. א לאה וועט רעדן מוסר און השקפה "א יוד דארף טון דאס און דאס". א רחל וועט רעדן "ווי א גרויסע תענוג השי"ת האט פון..."

די רויעך וואס קומט ארויס פון די ווירקונג פון זייער נפש בשעת זיי רעדן איז אנדערש ביי ביידע. ביי א לאה שפירט זיך "דאס און דאס דארף מען טון" אדער "דער און דער צדיק ווי גרויס איז געווען זיין עבודה (זיין עבודה אין עולם המעשה, זיין עבודה אלץ דער נברא אין עולם המעשה)" און ביי א רחל שפירט זיך עס "וואסערע רצון השי"ת עס איז אלץ דא אויף דער וועלט". א רחל פארציילט יקר מלכותו יתברך. ווען דו הערסט א רחל קענסטו דיך פרעגן "סאו אויף למעשה וואס פונקטליך דארף איך יעצט טון דא" ווייל ער האט דיך נישט געזאגט נאר די התגלות'ער פון רצונות. און ווען דו הערסט א לאה קענסטו דיך זאגן "אמת אז מ'דארף טון אבער וויאזוי קומט מען צו דערצו"

די הגדרה פון "א מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש" מיינט נאכנישט אז דער מענטש איז אזוי מיושב, און אזוי שלימות'דיג. עס מיינט אז ער האט שוין א סיבה פארוואס צו טון מעשים, ער דארף נאר יעצט די וואס. "וואס פונטקליך זאל איך טון". און די הגדרה פון "דער תשוקה'דיגער מענטש איז אז דער 'פארוואס' זאל איך טון מעשים איז נאך אין פראסעס צו ווערן פארשטארקט.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:בכדי די רצון פונעם מענטש זאל טאקע זיין באמת מקושר מיט רוחניות, דארף ער צוזאמפלעכטן זיין גודל הרצון וואס ער פארמאגט נתמלא צו ווערן מיט הקב"ה - צוזאמען מיט ארבייטן משיג צו זיין די ענין האלוקי וכל המסתעף.

אבער די רצון איז בוודאי דא, נאר מחמת גודל ההפשטה של ענינים הללו דארף דער מענטש ארבייטן מיט זיין נקודת המחשבה צוזאמען מיט זיין נקודת הרצון 'משיג' צו זיין הקב"ה ומציאותו והשגת עבודתו ית'.

און איך מיין אז די פנימיות הסיבה פון דער ערשיינונג איז: וויבאלד די גאנצע מציאות פון די הרגשת הרצון איז א חשק און השתוקקות נתמלא צו ווערן, און וואס מיינט נתמלא ווערן? אז דער נפש זאל מרגיש זיין א געוויסער תענוג - און דורך דעם ממלא זיין דעם חלל.

אין אנדערע ווערטער - די רצון פונעם נפש איז זיך ממלא צו זיין מיט תענוג.

ממילא, די טבע פון עניני שכליים ומחשבתיים איז אז זיי גיבן א תענוג פארן מענטש, אזוי ווי עס איז מבואר אין די ספר חב"ד אין מספר.

ממילא, וויבאלד די עניני אלוקיים זענען אזוי מופשט אז אפילו ווען א מענטש איז חושק זיך ממלא צו זיין מיט הקב"ה איז עס אזוי מופשט פון אים אז ער קען עס נישט אריינברענגען אין די כלי המעשה ממש, ממילא מוז ער צו די רצון זיינעם צוטשעפען אויך 'השגה', בכדי אז די רצון זיינער וועלעכע גלוסט און גארט צו ווערן נתמלא, זאל זיך קענען ממלא זיין מכוח די תענוג פון די השגה, ווייל א דאנק די השגה זיינער איז ער דאך מרגיש א תענוג אין די ענינים פון השגת אלקות, אזוי באקומט ער א אחיזה אין די עניני אלקות און קען דורך איר ווערן ממולא. ודו"ק היטב

האסט נאכנישט מסביר געווען וואס מיינט משיג זיין די ענין האלוקי וכל המסתעף. וואסערע זאך טראכט איך ווען איך פרוביר עס משיג צו זיין? דו מיינסט צו זאגן עס מאכן מוחשי אזוי ווי איך האב פריער געזאגט? אז השי"ת איז איבעראל? די ענין פון דעת?

דאס - און לאו דוקא דאס. איך מיין צו זאגן ער זאל אריינטוהן זיין מוח צו פארשטיין ווי אזוי די גילוי פון מציאת הבורא גייט צו. ער זאל זיך מתבונן זיין אין די מובן הפנימי פון יעדע זאך - און ווי אזוי מען איז מגלה די נקודת הבורא אין יעדע נקודה \ מצוה \ זמן \ מצב וכו'. ער זאל דורכטוהן די מושגי הרוחניים און ווי אזוי זיי ווערן פארטייטש אין די ספרים פנימיים ווי חב"ד וכדומה.

איך ווייס עס נישט בעסער ווי אזוי מסביר צו זיין, ובתקוה להבנה.

אגב; וואס מיינסטו צו זאגן 'די ענין פון דעת'?


דאס וואס דער 'יושר דברי אמת' זאגט אין פרק כא כב כג. אבער יעצט כאפ איך שוין וואס דו מיינסט מיט די ענין פון השגת אלוקות. עס מיינט מקרב זיין אל השכל די ענין פון אלוקות.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:עכ"פ, די פאקט איז, אז דער רצון פונעם מענטש איז די זאך וועלעכע טרייבט אים פאקטיש צו סיי וועלעכע זאך, און ווען זיין עומק הרצון האט אים געטריבן צו וועלן זיך ממלא זיין מיט הקב"ה איז דאס פשט אז דאס איז וואס ער וויל.

דאס איז וואס ער האט בוחר נתמלא צו ווערן פון. נאר מען דארף נאכדעם וויסן ווי אזוי מקשר צו זיין די עומק הרצון שיש לו מיט די כלי הרצון

דיינע ווערטער זענען אמת. אבער פארוואס וויל איך נתמלא ווערן מיט הקב"ה, איז דאך דאס נאר ווייל איך ווייס אין מיין ידיעה [אמונה] אז מיט אים וויל איך מיך ממלא זיין, אבער צי איז עס דען ווייל מיין רצון איז באמת מסכים, איז דען דא א גילוי הרצון? ניין. דאס איז דאך די פראבלעם וואס רחל'ס האבן. אז אויב זיי האבן נישט א גילוי הרצון ממש חושיות'דיג, בלב, אין זייער מידת המלכות, זענען זיי עלול נישט צו טון די רצון השי"ת. ווייל ס'איז חלילה נישט דא קיין רצון. און די זעלבע זאך איז מיט ברענגען פרנסה און נאך. אויב זיי זעען נישט קיין רצון, איז ביי זיי די זאך נישט עקזיסטירנד

תיקון: אויב זעהען זיי נישט ווי אזוי די זאך קען אים אנפילן זיין רצון דאן איז עס ביי זיי נישט עקזעסטירנד.

די סיבה פארוואס ער וויל נתמלא ווערן מיט הקב"ה איז טאקע ווייל ער איז א מאמין, און בפנימיות איז עס ווייל זיין נפש בעצם איז מושך אויף ארויף, ממילא איז עס נישט פאר אים א גרויסע זאך מחליט צו זיין אז ער וויל מקבל זיין מילוי פון געטליכקייט, ער דארף עס נאר קלאר מאכן ביי זיך, ער דארף זיין קלאר וואס אזאנס אין אים גייט פאר, און מען דארף אים גיבן די ריכטיגע כלים ווי אזוי זיך מקשר צו זיין דערמיט און ווי אזוי צו באטראכטן אלעס מיט די געטליכע בליק - ווי אלעס איז מלא במציאת השם וגילויו.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:ארבייטן אויף די נקודת הרצון 'דארף נאר עמיצער וועלעכע האט נאכנישט מגלה געווען זיין נקודת הרצון בכלל, אדער אז עס איז נאר מגולה ביי גאר שטחיות'דיגע רצונות, זיין אמת'ע פנימיות הרצון איז נאכנישט נתגלה, בכלל [נפש מבחינת לאה - כפי הקונטרס הנ"ל]

א לאה האט מער רצון צו עבודת השי"ת, צו טון די פליכטן פון א נברא, און עס פעהלט אים נישט אויס די גילוי הרצון. ווייל א לאה איז מושרש העכער אין די מידות. אין בינה, עס פעהלט אים פשוט נישט אויס צו רעדן פון די ענין פון רצון. די גאנצע זאך פארוואס איך רעד פון רצון, פארוואס א בחינת רחל רעדט פון רצון איז, טאקע ווייל ער איז נידעריגער אין די מידות, ער איז אין מלכות, דערפאר וועט ער נאר ווערן אנגעצינדן וואו ער זעהט א קלארע מלכות, א קלארע גילו הרצון. נאר דארט וואו ער זעהט אז ס'איז דא א רצון, און דערפאר אויב עס איז נישטא קיין גילוי הרצון, איז עס נישט אינטערעסאנט. דאווענט מען נישט! לערנט מען נישט! ליידער!

א רחל איז העכער ווי לאה מיט דעם ווייל אויב ער איז א עובד השי"ת, אויב ער איז א "יוסף הצדיק" זעהט ער די רצון הבורא, און א לאה זעהט מער די רצון הנברא. איך מיין אז די ספרים רעדן פון די חילוק פון לאה און רחל

קוק אהער, איך נישט אדורך געטוהן דעם קונטרס בעיון רב - און איך פארמאג עס נישט היצט צו די האנט אז איך זאל קענען איבערקוקן, אבער כפי מה שמונח בזכרוני דענק איך אז ער זאגט אז די בחינת לאה איז מער די ענין אז ער שפירט א הרגשת השלימות מיט זיין מציאות,


הג"ה בעסער געזאגט מיט די מציאות. אז דער אייבערשטער איז דער מציאות און אז ס'איז נישטא עפעס אנדערש.

און ממילא איז ער מער אין די עבודה פון די השגה פון ביטול גראדערהייט - אן קיין שום חשבונות פון רצונות און מילויים, ער דארף גארנישט אנפילן דא, ער קען גראד אריינגיין אין די עבודה פון ביטול צו מציאת השם און זיך משעבד זיין אינגאנצן צו רצונו יתברך. און דאס איז זיין מעלה [ווי שוין געשריבן אויבן].

משא"כ די בחינת רחל איז האט מושרש בטבעו א הרגשה פון רצון [לייען: א הרגשה פון חלל], ממילא וועט ער בטבע אלעמאל זיין אין א מצב פון זוכן א מילוי.


די הרגשה פון חלל שאפט זיך ווייל ער איז פארנומען מיט רצון, דהיינו גילוי מלכות, און נאר דאס זאגט אים עקזיסטענץ, און דאס גייט ער נאך, און אויב ער זעהט עס נישט, פיהלט ער א חלל. ווייל נישט אגאנצן צייט פיהלט ער א חלל. האמיר שוין געשמועסט נעכטן פון די ענין פון רצוא ושוב. שפעטער שרייב איך אויך דערפון. אז ווען מ'האט תענוג איז נישטא דיין געפיהל אז מ'דארף עפעס ממלא זיין דא.

א לאה קען אויך פיהלן א חלל, אבער עס ווענד זיך וואו דער חלל פיהלט זיך. ביי א רחל פיהלט זיך א חלל אינעם עצם מציאות וואס זאל פאדערן מעשים. ביי א לאה קען זיך פיהלן א חלל אין די מעשים, אז די מעשים זענען נישט גענוג צופרידנשטעלנד.

ממילא דער רחל'דיגע מענטש קומט אן צו עבודת השם מוז ער דארטן מרגיש זיין א געוואלדיגער אור, ווייל נאר אזוי פילט ער נתמלא. ממילא איז זיין עבודה מער אין די השגה פון אור - מוחשי. און דאס איז זיין מעלה [ווי געשריבן אויבן].


איך האב מגדיר געווען דעם אור מיט די נאמען 'רצון'. ווייל איך האב געפיהלט אז דער ווארט האט אין זיך אלע אינגרידיענטס פונעם קונטרס. איך האב שוין געשריבן א גאנצע הסבר דערויף פריער. אמנם די ווארט 'רצון' שפירט זיך נישט אזוי ליכטיג פון די ערשטע סקונדע ווי די ווארט אור אלוקי, תענוג אלוקי, געטליכער רוחניות'דיגע הנאה ותענוג. די ליכטיגקייט פונעם אייבערשטן וואס איז ממלא כל הבריאה.
ממילא, קומט דא אויס אז די לכתחילה'דיגע עבודה פון דעם נפש מבחינת לאה איז - עבודת הביטול מיט א שארפקייט, אין עוד מלבדו פון אונטן ארויף, עס איז נישטא גארנישט נאר אויבערשטער. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז מגלה צו זיין און זיך מקשר צו זיין צו זיין נקודת הרצון.

ווידעראום דער נפש מבחינת רחל איז די לכתחילה'דיגע עבודה זיינע איז - משיג צו זיין און מגלה צו זיין די אור השם וגילוי השם אין די בחינה פון 'יש'. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז צו קענען זיין מקושר מיט מציאת הבורא אפילו בזמן ווען ער איז נישט מרגיש קיין אור [בעומק אבער - וועט אלעמאל הערשן ביי אים די ענין פון הרגשת המילוי שבו, אפילו ווען ער דארף זיך משעבד זיין צו רצון הבורא אן קיין אור, וועט ער אבער אפילו דאן שפירן א געוויסער אור, וויבאלד זיין גאנצע יכולת צו קענען גיין אקעגן זיין הרגש קומט בעצם פון א השגה אין אור - וויבאלד דאס איז דאך זיין כלי מיט וואס ער איז זיך מקשר צו קוב"ה, און דאס איז וואס גיט אים די איידיע צו זיין מקשור מיט די רצון השם, אזוי ווי מיר האבן שוין געשמועסט. ממילא אפילו בשעת'ן זיין מקושר מיט'ן אויבערשטן אין א מצב פון קטנות וועט דארט אלץ ליגן באהאלטן די הרגשת הרצון פון מרגיש זיין די אור דערפון. ודו"ק].

יעצט, ווער איז העכער? עס איז נאך א נושא, אבער אין א ענטפער צו דעם [כפי הבנתי כעת]: בפשטות מבחינה חיצוני איז דער לאה העכער פונעם רחל, אבער בפנימיות בפנימיות איז דער רחל העכער [און אויב איך געדענק גוט - דוכט זיך מיר אז דער קונטרס וויל אויך אזוי זאגן].

אדרבה זאג מיר אויב איך בין זיך טועה.


רחל איז העכער ווייל ס'איז די בחינה פון קודשא בריך הוא, און לאה איז די בחינה פון 'ושכינתיה'. רצה הקב"ה ליהיות לו דירה (רחל) בתחתונים (לאה). פרק א' הערה 22.

אבער לאה האט אין זיך די ענין פון 'דבקות שאינו מורגש' שהוא קשר אמיתי, אבל בלי הרגשת האור העליון, וליבו יודע את ה'. א לאה האט דאך די ענין פון ביטול היש, א זאך וואס איך וואונדער מיך צו א רחל קען דאס באווייזן. ועיין בהקעפל 'השתוקקות'.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:עס האט טאקע נישט מיט 'רצון צו הקב"ה', אבער עס האט יא מיט 'רצון', וכנ"ל

יא, אוודאי האט עס מיט רצון. אוודאי און אוודאי. איך האב נאר אזויפיל געזאגט אז איך דארף ארבעטן צו מלכות'ן אז דא איז דא א רצון פון הקב"ה וואס וויל מיין עבודה. עס שפירן בליבי.

און די וועג דערצו איז דורך עס ממחיש זיין מיט עפעס. דורך זאגן פאר מיין חסרון "איך וויל יעצט זאגן תהלים" אדער השי"ת וויל יעצט פון מיר דאס און דאס. עס ממחיש זיין

ריכטיג. און די וועג ווי אזוי דער רחל מענטש קען דאס זאגן פאר זיך איז דורכן מרגיש זיין אור - אזוי איך האב פריער געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:[בעומק אבער - וועט אלעמאל הערשן ביי אים די ענין פון הרגשת המילוי שבו, אפילו ווען ער דארף זיך משעבד זיין צו רצון הבורא אן קיין אור, וועט ער אבער אפילו דאן שפירן א געוויסער אור, וויבאלד זיין גאנצע יכולת צו קענען גיין אקעגן זיין הרגש קומט בעצם פון א השגה אין אור - וויבאלד דאס איז דאך זיין כלי מיט וואס ער איז זיך מקשר צו קוב"ה, און דאס איז וואס גיט אים די איידיע צו זיין מקשור מיט די רצון השם, אזוי ווי מיר האבן שוין געשמועסט. ממילא אפילו בשעת'ן זיין מקושר מיט'ן אויבערשטן אין א מצב פון קטנות וועט דארט אלץ ליגן באהאלטן די הרגשת הרצון פון מרגיש זיין די אור דערפון. ודו"ק]

אין אנדערע ווערטער קומט אויס אזא מין היכי תמצא - אז דורכן משיג זיין און מרגיש זיין די אור אלוקי קען ער זיין מקושר צו אויבערשטן אפילו אין מצב ווי עס איז נישטט קיין אור, און דאס אליין גיט אים צו סוף אור. ודו"ק היטב.


יא יא, אוודאי אזוי, אוודאי אזוי. די ווערטער איז די גאנצע מהלך 'הטערעפי' פאר א רחל. ארויסצוקריכן פון תאוות האכילה און נאך און נאך.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:און די פאקט איז, אז פונקט אזוי איז פארהאן מענטשן וועלעכע זענען יא משועבד צו טוהן די חלק הלמעשה פון ציווי השם - און דאך זעהסטו אז דער רצון הפנימי צו הקב"ה עקזעסטירט נישט ביי זיי, עס האט גארנישט מיט הקב"ה, נאר סתם אז בשורש הנפש זענען זיי מענטשן וועלעכע גלייכן א עול און צו טוהן וואס עס איז ריכטיג

אזוי ווי ס'דא רחל'ס וואס האבן פילינגס אבער ס'איז נישט עכט פאר הקב"ה. ער גייט אויס פאר השתוקקות צו אזאך וואס עס דאכט זיך אים אז דא איז דא עפעס א גילוי הרצון השי"ת, אבער ס'איז סתם א אור של נפילת הניצוצין הקדושים שצריכין להעלות

וואס מיינסטו צו זאגן?


איך מיין צוזאגן אז ווען א רחל זעצט זיך צו צו א קומזיץ, און די גיטאר לעבט אים אויף, ווייל עס ווערט ביי אים א גילוי הרצון, און דער עיקר וואס דער בחינת רחל זוכט איז א גילוי הרצון, אבער דאס מיינט נאכנישט אז דער רחל גייט מרגיש זיין דעם רצון הבורא ממש. אויב דער גיטאר זינגט נישט ערליכע ניגונים איז עס נאר ניצוצות וואס זענען אין א בחינה פון נפילה.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:אמאל האב איך געמיינט אז די תענוג פון לערנען תורה די "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז גמרא רש"י תוספות. אבער ס'איז נישט אמת. די תענוג פון "מה אהבתי תורתיך כל היום היא שיחתי" איז ווייל ס'איז תורת השי"ת, אפילו אויב ס'איז טרוקענע הלכות. וואס א חילוק צו ס'איז א שווערע גמ' אדער א שטיקל הלכה וואס זאגט וואס הקב"ה וויל יעצט פון מיר. מה אהבתי תורתיך מיינט 'תורתיך'

זייער ריכטיג!

איך האב עס ממש לעצטענס געכאפט. שטעל דיך פאר: מיום עמדי על דעתי האב איך נישט געכאפט די באדייט פון די תמניא אפי וואו דוד המלך געט זיך אויס זיין גאנצע הרגש צו תורת השם. איך האב געפיהלט אז ס'קען נאר זיין א טעם אין שווערע גמרות. ער מאכט נאך א פיקטשער פון א גמ' און מ'פלאגט זיך, און ס'רינט שווייס. הגם גמ' תוספות איז אזא שבירת הקליפות וואס האט א געוואלדיגע אור וואס שיינט זיך ארויס. ס'קען יא זיין אז דערפאר איז דאס אזא שמחה, ווייל מ'איז מברר דעם אייבערשטן. ואין אור כהאור שיוצא מתוך החושך.

אבער ס'איז זיכער נישט די זעלבע געפיל ווי איינער וואס האט געלעזט א שווערע רעטעניש. ס'איז די שמחה פון ענדליך וויסן די רצון השי"ת. פלא'דיג

יאפ. און אזוי פארשטייט מען אויך דאס וואס הרה"ק ר' נחמן מברסלב שרייבט אז מען זאל אפילו לערנען מער אויף א שנעלערן אופן. דאס איז דאך דער פשט, ווייל שנעל צו שטייט - בעיון צו פשוט - עס איז דאך אלץ תורת השם, און נאר צוליב דעם לערנען מיר דאס.

לויט דעם קומט אויס אז עפעס דארף מען יא פארשטיין. ווייל אויב נישט, וויאזוי קען מען וויסן די רצון השי"ת?
נשמה האט געשריבן:בקיצור, פון דיין לערע קומט אויס אז מ'דארף ממחיש זיין די טיפע רצון אין א כלי מוחשי (וואס מ'קען דערצו שנעלער קאנעקטן!) וואס די חסרון איז מסכים אז דאס איז ממלא דעם רצון. און עס נישט לאזן דארט בהפשטה. ממחיש זיין מיינט: זאגן פאר זיך אליין אז מיט די און די דבר מוחשי בין איך ממלא מיין חסרון. אדער די און די דבר מוחשי וויל יעצט השי"ת. און משיג זיין - דהיינו דורך בינה ודעת, משיג זיין געטליכקייט, און די ענין פון אחד. ווייל דאס איז אויך כעין כלי מוחשי פאר'ן רצון זיך מלבש זיין אין עפעס, און זיך ממלא זיין מיט וואס רצון המופשט וויל.

און אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)

אייזן שטארק!!

אגב; וואס מיינסטו צו זאגן מיט "חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון" ?


ווייל אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, קען איך דאך נישט קוקען "וואס פיהל איך אז עס פעהלט מיר יעצט" ווייל עס פעהלט מיר גארנישט. ממש גארנישט. און א בחינה פון רחל קען זיך טרעפן אין א מצב ווען ער האט תענוג שלא מרצון הבורא יתברך, למשל פון נארישקייטן, פיהלט ער דאך נישט קיין חסרון. און מיט דעם אלעם דארף מען קוקען "וואס וויל השי"ת יעצט פון מיר". טרעפן די רצון הבורא יתברך. דאס איז דאך די עבודה פון א רחל, צו נוצן די כלים פון לאה. יעדן טאג ווען איך שטיי אויף צופרי "רבש"ע איך דארף טון דיין רצון, וואס דו ווילסט, נישט קיין חילוק צי איך פיהל א טעם דערין אדער נישט. אבער איך בעהט דיך געב מיר דערין א טעם, איך זאל פיהלן אז דו ביסט דא און דו ווילסט עס פון מיר"
נשמה האט געשריבן:איך וויל נאר וויסן וואס דו מיינסט מיט השגת אלוקית

איך האף אז ביים איצטיגן מאמענט איז שוין אביסל קלארער..


נשמה האט געשריבן:און בכלל וואונדער איך מיך וואס ס'מיינט השגת אלוקות. איך בין סטאק דארט. אויב דו קענסט ערקלערן, ש'כח. ביז דערווייל איז מיין פירוש אז מיט די ווארט השגה מיינסטו צו זאגן, אז די שכל פארשטייט און כאפט אן מיט די כלי המחשבה וההשגה די ענין פון די מציאות אלוקי פון די רצון אלוקי

יא. און ער כאפט דאס אן בכל פרטיה וגילויה, און איז מקשר זיין גאנצע וועזן - לב ומוח מיט די השגה וואס ער האט. און אזוי איז דער רצון זיינע מקבל א תענוג וויבאלד זי קומט אן צו א געוויסע אחיזה אין די זאך און ווערט ממולא, און איז מקבל תענוג דורכדעם, דורכן מרגיש זיין מציאת הבורא בכל נקודת לבו.


ש'כח פאר דער געוואלדיגער 'גילוי' וואס דו האסט מיר געזאגט. נאכאמאל איבער'חזר'ן: עס איז נישט גענוג צו האבן א רצון צו וועלן טון די רצון הבורא, נאר איך דארף עס אויך מקרב זיין אל השגתי. אז מיין השגה, מיין שכל, און דער עיקר מיין הרגש, זאל דערין האבן א אחיזה. נישט סתם א אחיזה נאר מיט די גאנצע וועזן, לב ומוח. אז אזוי איז דער מציאות. עס איז דא א באשעפער אויף די וועלט וואס וויל אז איך זאל טון זיינע מצוות. און ער האט נחת רוח דערפון. עס מקרב זיין אל השגתי.

דאס וואס ער זאגט אז לאה איז מער הבנה בשכל, און א רחל איז מער הרגשה בלב. (עיין לאה - הבנה (ידיעת השכל), רחל - הרגשה (השגת הלב)) מיינט ער צו זאגן אז ביי א רחל הייבט זיך עס מיט רצון, און נאכדעם שאפט ער א אחיזה פאר די רצון. און א לאה הייבט אן מיט הבנה בשכל.

והשם הטוב יעזור.
אוועטאר
נשמת השכל
שר ארבעת האלפים
תגובות: 4649
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך מאי 02, 2018 1:04 pm
לאקאציע: ערגעץ וואו, נאכנישט באשטימט...

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמת השכל »

נשמה האט געשריבן:דו האסט קורא שמות געווען צו די בחינה פון רחל און די בחינה פון לאה. פאר רחל האסטו געגעבן די הגדרה "דער תשוקה'דיגער מענטש", און פאר לאה האסטו געגעבן די הגדרה "דער מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש".

עס איז טאקע אזוי. אבער ביז דערווייל פיהל איך אז כדי צו דיאגנאזירן א נפש צו עס ווירקט לאה'דיג אדער רחל'דיג, וואלט איך דיך אויפגעמערקט אז צומאל קען מען זעהן אויף א לאה אז ער איז תשוקה'דיג. איך וויל נאר דער עולם זאל וויסן די עכטע אפטייטש פון דיינע ווערטער "דער תשוקה'דיגער מענטש"

אזוי אויך קען זיך צומאהל דוכטן אויף א רחל אז ער איז עשייה'דיג.


נשמה האט געשריבן:דער תשוקה'דיגער מענטש איז נישט נאר ווייל ער האט תשוקות. יעדער פון זיי ביידע קענען האבן תשוקות. א רחל ווערט אנגערופן דער תשוקה'דיגער מענטש, ווייל דאס זעהסטו אויף אים דאס מערסטע. דו זעהסט ווי זיין נפש ארבעט דאס מערסטע ארום די נקודה פון קוקען און פיהלן די עקזיסטענץ פון רצון. אזוי ווי א מענטש וואס קוקט אויף א שיינעם קעניגליכן קרוין און ער פארשטייט די רצון אז דא איז דא א ווילן פאר א קעניג. אז וויבאלד דא איז דא א קעניגליכער קרוין איז דא דא א ווילן צו זיין דער קעניג. דאס מיין איך צוזאגן מיט ווארט "קוקען און פיהלן די עקזיסטענץ פון רצון". און דו זעהסט נישט אויף זיין נפש אזוי ווייט די ענין פון עולם המעשה.

און ווען דו קוקסט אויף א לאה קענסטו באמערקן אז זיין נפש ווירקט זיך צו טון אינעם עולם המעשה. אפילו אויב ער איז מלא תשוקות וועט ער אבער זיין אינעם עולם המעשה.

ביי א לאה קענסטו אויך באמערקן אז אלעס ארבעט מיט זיין רצון, אבער דו זעהסט דאך אז דער געוויסער מענטש איז אין עולם המעשה. זיין רצון איז אין עולם המעשה. ער איז דא צו טון! ער פרעגט זיך "וואס דארף איך יעצט טון?"

דער עיקר - לויט וויאזוי איך פארשטיי יעצט - וויאזוי דו קענסט דאס אויפכאפן איז: אין די שפראך זייערע ווען זיי זענען משפיע. א לאה וועט רעדן מוסר און השקפה "א יוד דארף טון דאס און דאס". א רחל וועט רעדן "ווי א גרויסע תענוג השי"ת האט פון..."

די רויעך וואס קומט ארויס פון די ווירקונג פון זייער נפש בשעת זיי רעדן איז אנדערש ביי ביידע. ביי א לאה שפירט זיך "דאס און דאס דארף מען טון" אדער "דער און דער צדיק ווי גרויס איז געווען זיין עבודה (זיין עבודה אין עולם המעשה, זיין עבודה אלץ דער נברא אין עולם המעשה)" און ביי א רחל שפירט זיך עס "וואסערע רצון השי"ת עס איז אלץ דא אויף דער וועלט". א רחל פארציילט יקר מלכותו יתברך. ווען דו הערסט א רחל קענסטו דיך פרעגן "סאו אויף למעשה וואס פונקטליך דארף איך יעצט טון דא" ווייל ער האט דיך נישט געזאגט נאר די התגלות'ער פון רצונות. און ווען דו הערסט א לאה קענסטו דיך זאגן "אמת אז מ'דארף טון אבער וויאזוי קומט מען צו דערצו".

די הגדרה פון "א מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש" מיינט נאכנישט אז דער מענטש איז אזוי מיושב, און אזוי שלימות'דיג. עס מיינט אז ער האט שוין א סיבה פארוואס צו טון מעשים, ער דארף נאר יעצט די וואס. "וואס פונטקליך זאל איך טון". און די הגדרה פון "דער תשוקה'דיגער מענטש איז אז דער 'פארוואס' זאל איך טון מעשים איז נאך אין פראסעס צו ווערן פארשטארקט

עס איז זייער אמת וואס דו זאגסט, אבער לאמיר פארשטיין - עס איז קלאר אז עס איז פארהאן דא א יסודות'דיגער חילוק צווישן די צוויי נישט נאר אין די תוצאות זייערע נאר אויך אין זייער שורש.

עס איז מיר זייער שווער זיך מסביר צו זיין - אבער איך וויל פרובירן...

ווען א לאה'דיגער מענטש האט הרגשים פון תשוקות און רצונות פעלט אים לכתחילה פון די עומק אין די איכות אינעם הרגש. משא"כ ווען א רחל האט די הרגשים איז דאס מעומק מעומק שורש נפשו, און עס דערגרייכט עד עמקי נשמתו בעצם שרשה.

אין אנדערע ווערטער וואלט איך עס אזוי געזאגט: די הרגשים פון א לאה'דיגער מענטש אז א בחינה פון 'פרטי \ חלקי', און די הרגשים פון א רחל'דיגער מענטש איז א בחינה פון 'כללי \ שורשי'.

ווען א לאה האט הרגשים, איז עס מער אזאנע פרטיות'דיגע הרגשים בפרטיות הנפש שלו - נישט אז ער שפירט בשורש הנפש א הרגש פון חסרון כללי, נאר א פרטיות'דיגע הרגש. און ממילא זיינע רצונות וועלן אויך אלעמאל זיין אין פרטים, בשורש הנפש שפירט ער א שלימות, נאר בפרטיות קען זיך מאכן פראבלעמען וועלעכע קענען אים צוברעכן - בפרטיות.

משא"כ דער רחל - ווען ער האט הרגשים, דאן איז דאס הרגשים וועלעכע קומען פון א יסודות'דיגער חלל וועלעכע דער מענטש שפירט בעצם הנפש, ער שפירט א כלליות'דיגער חסרון, לית ליה מגרמיה כלום, ער שפירט בשורש א מורא'דיגע ליידיגקייט וועלעכע מען קען נישט אנפילן. און ממילא, זענען זיינע רצונות אויך זייער כלליות'דיג, בשורש הנפש שפירט ער א חסרון, ממילא וועלן זיינע רצונות אויך אלעמאל זיין שורש'דיג און כלליות'דיג, ער וועט דארפן גרויסע יסודות'דיגע זאכן וועלעכע זאלן אים אנפילן, און זיך נישט באגעניגן מיט אויבערפלעכליכע פרטיות'דיגע מילויים.

ממילא, דאס אז די לאה איז מער עשייה'דיג - איז דאס בעצם לאו דוקא בכלל, ער קען טאקע זיין תשוקה'דיג אסאך מאל [אזוי ווי דו שרייבסט], נאר וויבאלד ער שפירט נישט קיין שורש'דיגע חלל ממילא שפירט ער נישט קיין שורש'דיגע רצונות, און ממילא צוליב דעם איז אים גענוג אז מען טוט וואס מען דארף - און מען איז מצליח וכו', און אפילו ווען ער האט הרגשים און רצונות - וועט אים גענוג זיין די פשוטע קליינליכע אורות זיך ממלא צו זיין, ער וועט נישט שפירן קיין ספעציעלע צורך צו עפעס מער.

משא"כ דער רחל - וכנ"ל.

[@נשמה! איך האף אז איר האט מיך פארשטאנען... און אויב יא אפשר קענט איר עס טאקע פרובירן מסביר צו זיין אין בעסערע ווערטער - בכדי להמחישו, אדער זיך דינגען..]


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:קוק אהער, איך נישט אדורך געטוהן דעם קונטרס בעיון רב - און איך פארמאג עס נישט היצט צו די האנט אז איך זאל קענען איבערקוקן, אבער כפי מה שמונח בזכרוני דענק איך אז ער זאגט אז די בחינת לאה איז מער די ענין אז ער שפירט א הרגשת השלימות מיט זיין מציאות

הג"ה בעסער געזאגט מיט די מציאות. אז דער אייבערשטער איז דער מציאות און אז ס'איז נישטא עפעס אנדערש

דאס איז שוין ווען ער גייט שוין אריין אין עניני עבודה, איך רעד אבער פשוט אין זיין שורש. און די עצם סיבה פארוואס ער שפירט א שלימות מיט די מציאות הקב"ה - איז וויבאלד בשורש הנפש שלו שפירט ער א שלימות מיט זיך אליינ'ס, ממילא דינט ער דעם אויבערשטן אויכעט אויף דעם אופן. והבן.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:און ממילא איז ער מער אין די עבודה פון די השגה פון ביטול גראדערהייט - אן קיין שום חשבונות פון רצונות און מילויים, ער דארף גארנישט אנפילן דא, ער קען גראד אריינגיין אין די עבודה פון ביטול צו מציאת השם און זיך משעבד זיין אינגאנצן צו רצונו יתברך. און דאס איז זיין מעלה [ווי שוין געשריבן אויבן].

משא"כ די בחינת רחל איז האט מושרש בטבעו א הרגשה פון רצון [לייען: א הרגשה פון חלל], ממילא וועט ער בטבע אלעמאל זיין אין א מצב פון זוכן א מילוי


די הרגשה פון חלל שאפט זיך ווייל ער איז פארנומען מיט רצון, דהיינו גילוי מלכות, און נאר דאס זאגט אים עקזיסטענץ, און דאס גייט ער נאך, און אויב ער זעהט עס נישט, פיהלט ער א חלל. ווייל נישט אגאנצן צייט פיהלט ער א חלל. האמיר שוין געשמועסט נעכטן פון די ענין פון רצוא ושוב. שפעטער שרייב איך אויך דערפון. אז ווען מ'האט תענוג איז נישטא דיין געפיהל אז מ'דארף עפעס ממלא זיין דא.

א לאה קען אויך פיהלן א חלל, אבער עס ווענד זיך וואו דער חלל פיהלט זיך. ביי א רחל פיהלט זיך א חלל אינעם עצם מציאות וואס זאל פאדערן מעשים. ביי א לאה קען זיך פיהלן א חלל אין די מעשים, אז די מעשים זענען נישט גענוג צופרידנשטעלנד

אמת.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:ממילא דער רחל'דיגע מענטש קומט אן צו עבודת השם מוז ער דארטן מרגיש זיין א געוואלדיגער אור, ווייל נאר אזוי פילט ער נתמלא. ממילא איז זיין עבודה מער אין די השגה פון אור - מוחשי. און דאס איז זיין מעלה [ווי געשריבן אויבן]


איך האב מגדיר געווען דעם אור מיט די נאמען 'רצון'. ווייל איך האב געפיהלט אז דער ווארט האט אין זיך אלע אינגרידיענטס פונעם קונטרס. איך האב שוין געשריבן א גאנצע הסבר דערויף פריער. אמנם די ווארט 'רצון' שפירט זיך נישט אזוי ליכטיג פון די ערשטע סקונדע ווי די ווארט אור אלוקי, תענוג אלוקי, געטליכער רוחניות'דיגע הנאה ותענוג. די ליכטיגקייט פונעם אייבערשטן וואס איז ממלא כל הבריאה

'אור' איז שוין בעצם די מילוי וועלעכע ער זוכט אנצופיל זיין 'רצון'.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:ממילא, קומט דא אויס אז די לכתחילה'דיגע עבודה פון דעם נפש מבחינת לאה איז - עבודת הביטול מיט א שארפקייט, אין עוד מלבדו פון אונטן ארויף, עס איז נישטא גארנישט נאר אויבערשטער. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז מגלה צו זיין און זיך מקשר צו זיין צו זיין נקודת הרצון.

ווידעראום דער נפש מבחינת רחל איז די לכתחילה'דיגע עבודה זיינע איז - משיג צו זיין און מגלה צו זיין די אור השם וגילוי השם אין די בחינה פון 'יש'. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז צו קענען זיין מקושר מיט מציאת הבורא אפילו בזמן ווען ער איז נישט מרגיש קיין אור [בעומק אבער - וועט אלעמאל הערשן ביי אים די ענין פון הרגשת המילוי שבו, אפילו ווען ער דארף זיך משעבד זיין צו רצון הבורא אן קיין אור, וועט ער אבער אפילו דאן שפירן א געוויסער אור, וויבאלד זיין גאנצע יכולת צו קענען גיין אקעגן זיין הרגש קומט בעצם פון א השגה אין אור - וויבאלד דאס איז דאך זיין כלי מיט וואס ער איז זיך מקשר צו קוב"ה, און דאס איז וואס גיט אים די איידיע צו זיין מקשור מיט די רצון השם, אזוי ווי מיר האבן שוין געשמועסט. ממילא אפילו בשעת'ן זיין מקושר מיט'ן אויבערשטן אין א מצב פון קטנות וועט דארט אלץ ליגן באהאלטן די הרגשת הרצון פון מרגיש זיין די אור דערפון. ודו"ק].

יעצט, ווער איז העכער? עס איז נאך א נושא, אבער אין א ענטפער צו דעם [כפי הבנתי כעת]: בפשטות מבחינה חיצוני איז דער לאה העכער פונעם רחל, אבער בפנימיות בפנימיות איז דער רחל העכער [און אויב איך געדענק גוט - דוכט זיך מיר אז דער קונטרס וויל אויך אזוי זאגן].

אדרבה, זאג מיר אויב איך בין זיך טועה


רחל איז העכער ווייל ס'איז די בחינה פון קודשא בריך הוא, און לאה איז די בחינה פון 'ושכינתיה'. רצה הקב"ה ליהיות לו דירה (רחל) בתחתונים (לאה). פרק א' הערה 22.

אבער לאה האט אין זיך די ענין פון 'דבקות שאינו מורגש' שהוא קשר אמיתי, אבל בלי הרגשת האור העליון, וליבו יודע את ה'. א לאה האט דאך די ענין פון ביטול היש, א זאך וואס איך וואונדער מיך צו א רחל קען דאס באווייזן. ועיין בהקעפל 'השתוקקות'

אן אריינגיין אין די עומק הדברים - אזוי ווי איך האב געשריבן אויבן, אז בחיצוניות איז א לאה העכער וויבאלד ער איז אין די עבודה ביטול ממש, אבער בפנימיות איז רחל העכער, וויבאלד די שורש פון די ענין פון רצון איז העכער פון די ביטול פון לאה, די ענין פון רצון שרשו הוא בבחינת כתר. און מיטן כוח הרצון וועלעכע א רחל פארמאגט קען ער גרינג צורירן צו די העכסטע דרגות אין דביקות וגילוי אלוקית בתחתית המדריגות של הנפש הבהמי - וואס דארט הערשט די גילוי פון די כוח הרצון פונעם מענטש [אזוי ווי מיר האבן אביסל מבאר געווען דא], און דארטן מגלה זיין מציאותו ית' מצד הרגשת היש בעומק הנפש שלו 'איך שכולא קמיה כלא חשיבא' און ווי אלעס איז 'כחשיכה כאורה' ווי אלעס איז מלא מיט מציאות השם ד'אני הוי"ה לא שניתי' וועלעכע איז די בחינה פון כתר אשר שם הוא שורש הרצון - און 'די' רצון ווערט נתגלה אינעם מלכות וועלעכע ווערט נתגלה אין די נפש הבהמית. און דאס איז עפעס צו וואס דער בחינת לאה קען נישט אזוי גרינג צוקומען דערצו.

און אזוי ווי דו זאגסט טאקע אז דער רחל איז באמת דער וועלעכע איז ריכטיג מגלה דעם 'דירה בתחתונים', וועלעכע איז די תכלית הבריאה בעומק הגילוי. און צוליב דעם טאקע האט דער רחל אויך א שטערקערע אחיזה אין די ענין פון תענוג, וויבאלד נאך די רצון קומט תענוג - דורכן ממלא זיין די עומק הרצון קומט דער מענטש צו צו א הרגשת התענוג. און וויבאלד דער רחל איז מגלה דעם אויבערשטן מצד זיין עומק הרצון בגילוי גמור שפירט ער נאכדעם א תענוג מכוח זיין דביקות אין הקב"ה בתחתונים, וועלעכע איז די תכלית העבודה 'להתענג על השם'.

דאס אלעס קומט בעצם פון די יסוד הגילוי שגילה רבינו הבעש"ט ז"ל, ויכולין להאריך בזה אין קץ, אך..... ודו"ק בכל זה הדק היטב..

[וראוי לעיין אין 'קונטרס ההתפעלות' פון אדמו"ר האמצעי ז"ל, ווי דארט שמועסט ער היבש אויס - סיי די עצם ענין פון די עיקר תכלית בהרגשת אלוקית דייקא, און סיי די פרטי החילוק פון די הרגשת הנפש האמיתי ביז די הרגשת הנפש מצד זיין הרגשת הישות גרידא - און אלעס אינדערמיט. וכן ראוי לעיין בספרי הרה"ק מסטראשעלע ז"ל (בעיקר בספרו עבודת הלוי על התורה ומועדים)]


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:און די פאקט איז, אז פונקט אזוי איז פארהאן מענטשן וועלעכע זענען יא משועבד צו טוהן די חלק הלמעשה פון ציווי השם - און דאך זעהסטו אז דער רצון הפנימי צו הקב"ה עקזעסטירט נישט ביי זיי, עס האט גארנישט מיט הקב"ה, נאר סתם אז בשורש הנפש זענען זיי מענטשן וועלעכע גלייכן א עול און צו טוהן וואס עס איז ריכטיג

אזוי ווי ס'דא רחל'ס וואס האבן פילינגס אבער ס'איז נישט עכט פאר הקב"ה. ער גייט אויס פאר השתוקקות צו אזאך וואס עס דאכט זיך אים אז דא איז דא עפעס א גילוי הרצון השי"ת, אבער ס'איז סתם א אור של נפילת הניצוצין הקדושים שצריכין להעלות

וואס מיינסטו צו זאגן?

איך מיין צוזאגן אז ווען א רחל זעצט זיך צו צו א קומזיץ, און די גיטאר לעבט אים אויף, ווייל עס ווערט ביי אים א גילוי הרצון, און דער עיקר וואס דער בחינת רחל זוכט איז א גילוי הרצון, אבער דאס מיינט נאכנישט אז דער רחל גייט מרגיש זיין דעם רצון הבורא ממש. אויב דער גיטאר זינגט נישט ערליכע ניגונים איז עס נאר ניצוצות וואס זענען אין א בחינה פון נפילה

יא, דאס איז ריכטיג. אבער זיין עבודה איז נישט אוועקצולויפן פון זיין עצם שורש וועלעכע איז הרגשת הרצון [הגם בהמשך העבודה - אויב וועט ער טוהן די ריכטיגע עבודה - וועט ער ממילא צוקומען צו פארשטיין אז רצון השם און מציאות איז נישט אלעמאל געבינדן צו בין איך עפעס מרגיש אדער נישט, וואס דאס איז דאך בעצם די צד הרפואה פאר רחל], נאר ער דארף וויסן ווי אזוי יא מגלה צו זיין 'זיין' ענין פון גילוי אלוקית, אבער נישט מזלזל זיין אין די ענין פון הרגש'דיגע כוחות הנפש וואס אזא מענטש פארמאגט - כי רב כוחה!


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:איך האב עס ממש לעצטענס געכאפט. שטעל דיך פאר: מיום עמדי על דעתי האב איך נישט געכאפט די באדייט פון די תמניא אפי וואו דוד המלך געט זיך אויס זיין גאנצע הרגש צו תורת השם. איך האב געפיהלט אז ס'קען נאר זיין א טעם אין שווערע גמרות. ער מאכט נאך א פיקטשער פון א גמ' און מ'פלאגט זיך, און ס'רינט שווייס. הגם גמ' תוספות איז אזא שבירת הקליפות וואס האט א געוואלדיגע אור וואס שיינט זיך ארויס. ס'קען יא זיין אז דערפאר איז דאס אזא שמחה, ווייל מ'איז מברר דעם אייבערשטן. ואין אור כהאור שיוצא מתוך החושך.

אבער ס'איז זיכער נישט די זעלבע געפיל ווי איינער וואס האט געלעזט א שווערע רעטעניש. ס'איז די שמחה פון ענדליך וויסן די רצון השי"ת. פלא'דיג


יאפ. און אזוי פארשטייט מען אויך דאס וואס הרה"ק ר' נחמן מברסלב שרייבט אז מען זאל אפילו לערנען מער אויף א שנעלערן אופן. דאס איז דאך דער פשט, ווייל שנעל צו שטייט - בעיון צו פשוט - עס איז דאך אלץ תורת השם, און נאר צוליב דעם לערנען מיר דאס


לויט דעם קומט אויס אז עפעס דארף מען יא פארשטיין. ווייל אויב נישט, וויאזוי קען מען וויסן די רצון השי"ת?

ריכטיג. לערנען צו וויסן רצון השם און לערנען לשם מצות לימוד התורה איז לכאורה צוויי זאכן, אבער ביידע איז מען נישט יוצא אויב לערנט מען אן א הבנה. ווייל אויב לערנט מען א הבנה איז קודם כל פשוט אז ער וועט נישט וויסן וואס רצון השם איז - אזוי ווי דו שרייבסט, און נאכדעם כל איז מען מיטן לערנען אן א הבנה פשוט נישט יוצא מצוות לימוד התורה.

אבער דאס וואס רבי נחמן ז"ל שרייבט איז זייער קלאר דארטן וואס ער מיינט - און אזוי ווי מיר האבן שוין גערעדט, אז די ענין דא איז מקיים צו זיין די מצוה פון לערנען תורה ווייל גאט האט אזוי באפוילן, און ממילא אפילו מען פארשטייט נישט די זאך עד הסוף תיכף ומיד - מה בכך [כלשונו הק'], מיר זענען דאך נישט דא צו 'קענען' דעם בייבל.. מיר לערנען ווייל הקב"ה האט געהייסן לערנען, און אפילו מען פארשטייט נישט די זאך בשלימות האסטו נאך אלץ געלערנט תורת השם, און אויב איז מען נישט צופרידן ביז ווילאנג מען פארשטייט נישט די זאך בשלימות הגמור - דאן איז דאס פשט אז די תכלית פון דיין לערנען איז עפעס אנדערש וואס דו ווילסט דא מרוויח זיין - עפעס א הרגש וכדומה.

[מען רעדט נישט דא פון אידן בעלי השגה וועלעכע האבן א תשוקה צו פארשטיין דעם דבר השם מחמת דביקותם בנותן התורה, מען רעדט פון אנשים כמוני וועלעכע דארפן נאך אסאך רחמים צוצוקומען צו 'וועלן' רצון השם באמת, פאר אנשים כערכי איז די עבודה צוצוקומען צו מגלה זיין די רצון השם בקרבינו דייקא להיפך - דורכן זיך נישט שטעלן אויף יעדע זאך מיט א עקשנות, נאר זיך מקשר זיין מיט די רצון השם פון לערנען תורה, און אז דאס איז וואס און פארוואס מיר לערנען תורה - און דאס וועט ערמעגליכן דעם מענטש זיך צו קענען רוקן ווייטער, ווייל ער וועט אביסל ארויסקריכן פון זיין רדיפה נאך הרגשת השלימות - מצד זיין פארשטיין אז מען איז דא צו טוהן רצון השם און נישט צו שפירן בשלימות מיט די ישות]


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:בקיצור, פון דיין לערע קומט אויס אז מ'דארף ממחיש זיין די טיפע רצון אין א כלי מוחשי (וואס מ'קען דערצו שנעלער קאנעקטן!) וואס די חסרון איז מסכים אז דאס איז ממלא דעם רצון. און עס נישט לאזן דארט בהפשטה. ממחיש זיין מיינט: זאגן פאר זיך אליין אז מיט די און די דבר מוחשי בין איך ממלא מיין חסרון. אדער די און די דבר מוחשי וויל יעצט השי"ת. און משיג זיין - דהיינו דורך בינה ודעת, משיג זיין געטליכקייט, און די ענין פון אחד. ווייל דאס איז אויך כעין כלי מוחשי פאר'ן רצון זיך מלבש זיין אין עפעס, און זיך ממלא זיין מיט וואס רצון המופשט וויל.

און אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)


אייזן שטארק!!

אגב; וואס מיינסטו צו זאגן מיט "חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון"?


ווייל אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, קען איך דאך נישט קוקען "וואס פיהל איך אז עס פעהלט מיר יעצט" ווייל עס פעהלט מיר גארנישט. ממש גארנישט. און א בחינה פון רחל קען זיך טרעפן אין א מצב ווען ער האט תענוג שלא מרצון הבורא יתברך, למשל פון נארישקייטן, פיהלט ער דאך נישט קיין חסרון. און מיט דעם אלעם דארף מען קוקען "וואס וויל השי"ת יעצט פון מיר". טרעפן די רצון הבורא יתברך. דאס איז דאך די עבודה פון א רחל, צו נוצן די כלים פון לאה. יעדן טאג ווען איך שטיי אויף צופרי "רבש"ע איך דארף טון דיין רצון, וואס דו ווילסט, נישט קיין חילוק צי איך פיהל א טעם דערין אדער נישט. אבער איך בעהט דיך געב מיר דערין א טעם, איך זאל פיהלן אז דו ביסט דא און דו ווילסט עס פון מיר"

וואס מיינסטו 'די בחינה פון תענוג' - הרגשת השלימות - בחינת לאה?

ווייל רוב מאל די וועלעכע זענען אין די בחינה פון תענוג זענען בעצם אין די בחינה פון רצון וועלעכע טראגט זיי צו תענוג, וכנ"ל.


נשמה האט געשריבן:ש'כח פאר דער געוואלדיגער 'גילוי' וואס דו האסט מיר געזאגט. נאכאמאל איבער'חזר'ן: עס איז נישט גענוג צו האבן א רצון צו וועלן טון די רצון הבורא, נאר איך דארף עס אויך מקרב זיין אל השגתי. אז מיין השגה, מיין שכל, און דער עיקר מיין הרגש, זאל דערין האבן א אחיזה. נישט סתם א אחיזה נאר מיט די גאנצע וועזן, לב ומוח. אז אזוי איז דער מציאות. עס איז דא א באשעפער אויף די וועלט וואס וויל אז איך זאל טון זיינע מצוות. און ער האט נחת רוח דערפון. עס מקרב זיין אל השגתי

ישר כוח!

דאס איז טייטש - אז זיין שורש איז בעצם רצון [הרגשת ההעדר מצד היותו נפרד ויש - מלכות], ער דארף נאר אריינגיין אין השגה [ממטה למעלה] און דערנאך אריינברענגען די השגה צוריק אינעם רצון זיינע [ממעלה למטה - לגלות ענין האלוקי אין זיין הרגשת ההעדר הנ"ל, ועי"ז לקשר הכתר עם המלכות שבעצם בשרשם הם חד].


נשמה האט געשריבן:דאס וואס ער זאגט אז לאה איז מער הבנה בשכל, און א רחל איז מער הרגשה בלב. (עיין לאה - הבנה (ידיעת השכל), רחל - הרגשה (השגת הלב)) מיינט ער צו זאגן אז ביי א רחל הייבט זיך עס מיט רצון, און נאכדעם שאפט ער א אחיזה פאר די רצון. און א לאה הייבט אן מיט הבנה בשכל

יא. און עס איז קלאר אז ביידע פון זיי בלייבן מיט זייער עצם שורש [לאה - שכל, רחל - רצון], נאר יעדער פון זיי דארף זיך משלים זיין מיט די כלים פונעם אנדערן.


[ונא שתמחול לי פארן אריינקומען אפשר אביסל צופיהל מיט די מופשט'דיגע סארט ווערטער.. ווייל עס קומט מיר אן היבש שווער זיך מסביר צו זיין אין פשוטע ווערטער און מושגים - ואין לי כ"כ פנאי לעבוד ע"ז, איך האב פרובירט דאס בעסטע וואס איז שייך אויף די מינוט - ובתקווה להבנה..]
יעדע גוטע באגריף וואס גייט אן פאר צו לאנג ווערט צום סוף אויס גוטע באגריף
אוועטאר
נשמה
שר שבעת אלפים
תגובות: 7114
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 03, 2009 8:12 pm
לאקאציע: אינעם קערפער ביז די הונדערט און צוואנציג געזונטערהייט

Re: בחינת לאה, ובחינת רחל.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך נשמה »

נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:דו האסט קורא שמות געווען צו די בחינה פון רחל און די בחינה פון לאה. פאר רחל האסטו געגעבן די הגדרה "דער תשוקה'דיגער מענטש", און פאר לאה האסטו געגעבן די הגדרה "דער מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש".

עס איז טאקע אזוי. אבער ביז דערווייל פיהל איך אז כדי צו דיאגנאזירן א נפש צו עס ווירקט לאה'דיג אדער רחל'דיג, וואלט איך דיך אויפגעמערקט אז צומאל קען מען זעהן אויף א לאה אז ער איז תשוקה'דיג. איך וויל נאר דער עולם זאל וויסן די עכטע אפטייטש פון דיינע ווערטער "דער תשוקה'דיגער מענטש"

אזוי אויך קען זיך צומאהל דוכטן אויף א רחל אז ער איז עשייה'דיג.


נשמה האט געשריבן:דער תשוקה'דיגער מענטש איז נישט נאר ווייל ער האט תשוקות. יעדער פון זיי ביידע קענען האבן תשוקות. א רחל ווערט אנגערופן דער תשוקה'דיגער מענטש, ווייל דאס זעהסטו אויף אים דאס מערסטע. דו זעהסט ווי זיין נפש ארבעט דאס מערסטע ארום די נקודה פון קוקען און פיהלן די עקזיסטענץ פון רצון. אזוי ווי א מענטש וואס קוקט אויף א שיינעם קעניגליכן קרוין און ער פארשטייט די רצון אז דא איז דא א ווילן פאר א קעניג. אז וויבאלד דא איז דא א קעניגליכער קרוין איז דא דא א ווילן צו זיין דער קעניג. דאס מיין איך צוזאגן מיט ווארט "קוקען און פיהלן די עקזיסטענץ פון רצון". און דו זעהסט נישט אויף זיין נפש אזוי ווייט די ענין פון עולם המעשה.

און ווען דו קוקסט אויף א לאה קענסטו באמערקן אז זיין נפש ווירקט זיך צו טון אינעם עולם המעשה. אפילו אויב ער איז מלא תשוקות וועט ער אבער זיין אינעם עולם המעשה.

ביי א לאה קענסטו אויך באמערקן אז אלעס ארבעט מיט זיין רצון, אבער דו זעהסט דאך אז דער געוויסער מענטש איז אין עולם המעשה. זיין רצון איז אין עולם המעשה. ער איז דא צו טון! ער פרעגט זיך "וואס דארף איך יעצט טון?"

דער עיקר - לויט וויאזוי איך פארשטיי יעצט - וויאזוי דו קענסט דאס אויפכאפן איז: אין די שפראך זייערע ווען זיי זענען משפיע. א לאה וועט רעדן מוסר און השקפה "א יוד דארף טון דאס און דאס". א רחל וועט רעדן "ווי א גרויסע תענוג השי"ת האט פון..."

די רויעך וואס קומט ארויס פון די ווירקונג פון זייער נפש בשעת זיי רעדן איז אנדערש ביי ביידע. ביי א לאה שפירט זיך "דאס און דאס דארף מען טון" אדער "דער און דער צדיק ווי גרויס איז געווען זיין עבודה (זיין עבודה אין עולם המעשה, זיין עבודה אלץ דער נברא אין עולם המעשה)" און ביי א רחל שפירט זיך עס "וואסערע רצון השי"ת עס איז אלץ דא אויף דער וועלט". א רחל פארציילט יקר מלכותו יתברך. ווען דו הערסט א רחל קענסטו דיך פרעגן "סאו אויף למעשה וואס פונקטליך דארף איך יעצט טון דא" ווייל ער האט דיך נישט געזאגט נאר די התגלות'ער פון רצונות. און ווען דו הערסט א לאה קענסטו דיך זאגן "אמת אז מ'דארף טון אבער וויאזוי קומט מען צו דערצו".

די הגדרה פון "א מיושב'דיגער שלימות'דיגער מענטש" מיינט נאכנישט אז דער מענטש איז אזוי מיושב, און אזוי שלימות'דיג. עס מיינט אז ער האט שוין א סיבה פארוואס צו טון מעשים, ער דארף נאר יעצט די וואס. "וואס פונטקליך זאל איך טון". און די הגדרה פון "דער תשוקה'דיגער מענטש איז אז דער 'פארוואס' זאל איך טון מעשים איז נאך אין פראסעס צו ווערן פארשטארקט

עס איז זייער אמת וואס דו זאגסט, אבער לאמיר פארשטיין - עס איז קלאר אז עס איז פארהאן דא א יסודות'דיגער חילוק צווישן די צוויי נישט נאר אין די תוצאות זייערע נאר אויך אין זייער שורש.

עס איז מיר זייער שווער זיך מסביר צו זיין - אבער איך וויל פרובירן...

ווען א לאה'דיגער מענטש האט הרגשים פון תשוקות און רצונות פעלט אים לכתחילה פון די עומק אין די איכות אינעם הרגש.


ראלעטיוו צום רחל'דיגער מענטש, אדער צו די בחינת רחל, ווייל זיין חסרון (די חסרון פון א לאה וואס זאל שאפן א שטארקער איכות'דיגר, עומק'דיגער, שורש'דיגער רצון און א שטארקער אור) איז נישט אזוי שטארק ווי ביים רחל. ווייל די נפש פון א לאה ווערט נישט צעשאקלט ביים שורש.

משא"כ ווען א רחל האט די הרגשים איז דאס מעומק מעומק שורש נפשו, און עס דערגרייכט עד עמקי נשמתו בעצם שרשה.


ווייל די נפש פונעם רחל איז אין מלכות, די נפש פון א רחל ווירקט אין די בחינה פון 'גילוי רצון', דאס איז די מקור וואו ער איז מושרש, און דאס באוועגט איר, און לויט דעם ווירקט זי, און ווען דאס ווערט פארטונקלט, וואקלט זיך זיין שורש, און די רצון דאס צוריקצוכאפן קומט משורש נפשו, און ס'איז זייער א שטארקער רצון ווייל ס'שלאגט זיך פאר די עצם חיות זיינע. און דערפאר זענען די הרגשים אזוי שטארק מעומק שורש הנפש.

דאס הייסט די עצם מקור נפשו וואס שאפט א גילוי רצון אין זיינע כלי הרגש, און דערנאך תענוג, וואס דאס איז אלעס וואס דער רחל האט, די עצם מקור וואס זאל שאפן אור, וואקלט זיך, ווייל ס'ווערט פארווייניגערט און באהאלטן. דערפאר זוכט ער אזוי שטארק די ענין פון 'אור'. די עצם רצון שלאגט זיך פאר זיך אליין. דערפאר איז עס אזוי עמוק'דיג, און אזוי משורש'דיג און אזוי כלליות'דיג.

ער ווייסט אז דא דארף זיין א מלכות, אז דא דארף זיין א מקור וואס שאפט אור, (אור שאפט זיך פון חסרון, רצון (בענקשאפט), און תענוג. וחוזר חלילה. רצוא ושוב.) אבער ער זעהט איר נישט, דערפאר זענען די הרגשים נוגע בעומק שורש נפשו. מן המצר קראתי ק-ה.

אין אנדערע ווערטער וואלט איך עס אזוי געזאגט: די הרגשים פון א לאה'דיגער מענטש אז א בחינה פון 'פרטי \ חלקי', און די הרגשים פון א רחל'דיגער מענטש איז א בחינה פון 'כללי \ שורשי'.


ווייל פאר א לאה פעהלט נישט אויס נאר די און די פרטיות'דיגער מעשה. און לויט די חסרון, אזוי איז די בענקשאפט צו ממלא זיין דעם חסרון. און ביי א לאה איז די חסרון נאר ביי די פרטי, חלקי, אזוי ארום איז נישטא אזא הרגש.

ווען א לאה האט הרגשים, איז עס מער אזאנע פרטיות'דיגע הרגשים בפרטיות הנפש שלו - נישט אז ער שפירט בשורש הנפש א הרגש פון חסרון כללי, נאר א פרטיות'דיגע הרגש. און ממילא זיינע רצונות וועלן אויך אלעמאל זיין אין פרטים, בשורש הנפש שפירט ער א שלימות, נאר בפרטיות קען זיך מאכן פראבלעמען וועלעכע קענען אים צוברעכן - בפרטיות.

משא"כ דער רחל - ווען ער האט הרגשים, דאן איז דאס הרגשים וועלעכע קומען פון א יסודות'דיגער חלל וועלעכע דער מענטש שפירט בעצם הנפש, ער שפירט א כלליות'דיגער חסרון, לית ליה מגרמיה כלום, ער שפירט בשורש א מורא'דיגע ליידיגקייט וועלעכע מען קען נישט אנפילן. און ממילא, זענען זיינע רצונות אויך זייער כלליות'דיג, בשורש הנפש שפירט ער א חסרון, ממילא וועלן זיינע רצונות אויך אלעמאל זיין שורש'דיג און כלליות'דיג, ער וועט דארפן גרויסע יסודות'דיגע זאכן וועלעכע זאלן אים אנפילן, און זיך נישט באגעניגן מיט אויבערפלעכליכע פרטיות'דיגע מילויים.


זייער גוט געזאגט. איך פארשטיי וואס דו זאגסט ב"ה. והשם הטוב יעזור. און די סיבה דערצו איז ווייל א רחל, די הרגשים קומען, ווייל זיין עצם מקור איז אים געווארן טונקל.

ממילא, דאס אז די לאה איז מער עשייה'דיג - איז דאס בעצם לאו דוקא בכלל, ער קען טאקע זיין תשוקה'דיג אסאך מאל [אזוי ווי דו שרייבסט], נאר וויבאלד ער שפירט נישט קיין שורש'דיגע חלל ממילא שפירט ער נישט קיין שורש'דיגע רצונות, און ממילא צוליב דעם איז אים גענוג אז מען טוט וואס מען דארף - און מען איז מצליח וכו', און אפילו ווען ער האט הרגשים און רצונות - וועט אים גענוג זיין די פשוטע קליינליכע אורות זיך ממלא צו זיין, ער וועט נישט שפירן קיין ספעציעלע צורך צו עפעס מער.

משא"כ דער רחל - וכנ"ל.

[@נשמה! איך האף אז איר האט מיך פארשטאנען... און אויב יא אפשר קענט איר עס טאקע פרובירן מסביר צו זיין אין בעסערע ווערטער - בכדי להמחישו, אדער זיך דינגען..]


הערליך שיין.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:קוק אהער, איך נישט אדורך געטוהן דעם קונטרס בעיון רב - און איך פארמאג עס נישט היצט צו די האנט אז איך זאל קענען איבערקוקן, אבער כפי מה שמונח בזכרוני דענק איך אז ער זאגט אז די בחינת לאה איז מער די ענין אז ער שפירט א הרגשת השלימות מיט זיין מציאות

הג"ה בעסער געזאגט מיט די מציאות. אז דער אייבערשטער איז דער מציאות און אז ס'איז נישטא עפעס אנדערש

דאס איז שוין ווען ער גייט שוין אריין אין עניני עבודה, איך רעד אבער פשוט אין זיין שורש. און די עצם סיבה פארוואס ער שפירט א שלימות מיט די מציאות הקב"ה - איז וויבאלד בשורש הנפש שלו שפירט ער א שלימות מיט זיך אליינ'ס, ממילא דינט ער דעם אויבערשטן אויכעט אויף דעם אופן. והבן.


אינטערעסאנט. קוקסט אויס צו זיין גערעכט. און דאס א טיפע נקודה אין תורת הנפש ווען ס'קומט צו עבודת השי"ת.
נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:און ממילא איז ער מער אין די עבודה פון די השגה פון ביטול גראדערהייט - אן קיין שום חשבונות פון רצונות און מילויים, ער דארף גארנישט אנפילן דא, ער קען גראד אריינגיין אין די עבודה פון ביטול צו מציאת השם און זיך משעבד זיין אינגאנצן צו רצונו יתברך. און דאס איז זיין מעלה [ווי שוין געשריבן אויבן].

משא"כ די בחינת רחל איז האט מושרש בטבעו א הרגשה פון רצון [לייען: א הרגשה פון חלל], ממילא וועט ער בטבע אלעמאל זיין אין א מצב פון זוכן א מילוי


די הרגשה פון חלל שאפט זיך ווייל ער איז פארנומען מיט רצון, דהיינו גילוי מלכות, און נאר דאס זאגט אים עקזיסטענץ, און דאס גייט ער נאך, און אויב ער זעהט עס נישט, פיהלט ער א חלל. ווייל נישט אגאנצן צייט פיהלט ער א חלל. האמיר שוין געשמועסט נעכטן פון די ענין פון רצוא ושוב. שפעטער שרייב איך אויך דערפון. אז ווען מ'האט תענוג איז נישטא דיין געפיהל אז מ'דארף עפעס ממלא זיין דא.

א לאה קען אויך פיהלן א חלל, אבער עס ווענד זיך וואו דער חלל פיהלט זיך. ביי א רחל פיהלט זיך א חלל אינעם עצם מציאות וואס זאל פאדערן מעשים. ביי א לאה קען זיך פיהלן א חלל אין די מעשים, אז די מעשים זענען נישט גענוג צופרידנשטעלנד

אמת.


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:ממילא דער רחל'דיגע מענטש קומט אן צו עבודת השם מוז ער דארטן מרגיש זיין א געוואלדיגער אור, ווייל נאר אזוי פילט ער נתמלא. ממילא איז זיין עבודה מער אין די השגה פון אור - מוחשי. און דאס איז זיין מעלה [ווי געשריבן אויבן]


איך האב מגדיר געווען דעם אור מיט די נאמען 'רצון'. ווייל איך האב געפיהלט אז דער ווארט האט אין זיך אלע אינגרידיענטס פונעם קונטרס. איך האב שוין געשריבן א גאנצע הסבר דערויף פריער. אמנם די ווארט 'רצון' שפירט זיך נישט אזוי ליכטיג פון די ערשטע סקונדע ווי די ווארט אור אלוקי, תענוג אלוקי, געטליכער רוחניות'דיגע הנאה ותענוג. די ליכטיגקייט פונעם אייבערשטן וואס איז ממלא כל הבריאה

'אור' איז שוין בעצם די מילוי וועלעכע ער זוכט אנצופיל זיין 'רצון'.

דאס האב איך לעצטענס געכאפט. אז ווען א מענטש זוכט 'אור' ווייל ער פיהלט נישט קיין אור אין די מצווה וואס ער טוט, מיינט עס אז ער זוכט א זאך וואס זאל מער ערוועקן זיין רצון באופן מוחשי, און דערנאך תענוג. א כלליות'דיגע רצון איז אלעמאל דא. ער ווייסט בשכלו אז מ'דארף דינען השי"ת. אבער ער וויל ס'זאל זיך ערוועקן זיין רצון דערצו באופן מוחשי, פיהלן אז ער וויל עס.

לאמיר זאגן - צום ביישפיהל - איינער וואס דארף עסן, ער ווייסט בשכלו אז ער דארף עסן, און דערפאר וויל ער עסן, אבער דאך פיהלט ער נישט א רצון מוחשי צו עסן, ווייל ער האט נישט קיין אפעטיט צו עסן, דערפאר וועט ער זוכן א עסן וואס זיין מאגן זאל דערצו האבן אפעטיט. דאס מיינט ער זוכט 'אור'. ס'איז די רצון צוזאמען מיט די ערווארטעטע תענוג. זוכן אור מיינט אז דער מענטש זוכט א זאך וואס זאל ערוועקן זיין רצון מער באופן אפעטיט. אז די נשמה זיינע זאל צוכאפן דערצו. אפילו אויב ער האט רצון בשכל איז עס נאכנישט א רצון מוחשי. בקיצור ער וול א גילוי מלכות.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:ממילא, קומט דא אויס אז די לכתחילה'דיגע עבודה פון דעם נפש מבחינת לאה איז - עבודת הביטול מיט א שארפקייט, אין עוד מלבדו פון אונטן ארויף, עס איז נישטא גארנישט נאר אויבערשטער. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז מגלה צו זיין און זיך מקשר צו זיין צו זיין נקודת הרצון.

ווידעראום דער נפש מבחינת רחל איז די לכתחילה'דיגע עבודה זיינע איז - משיג צו זיין און מגלה צו זיין די אור השם וגילוי השם אין די בחינה פון 'יש'. און זיין עבודה מצד זיין שוואכע נקודה איז צו קענען זיין מקושר מיט מציאת הבורא אפילו בזמן ווען ער איז נישט מרגיש קיין אור [בעומק אבער - וועט אלעמאל הערשן ביי אים די ענין פון הרגשת המילוי שבו, אפילו ווען ער דארף זיך משעבד זיין צו רצון הבורא אן קיין אור, וועט ער אבער אפילו דאן שפירן א געוויסער אור, וויבאלד זיין גאנצע יכולת צו קענען גיין אקעגן זיין הרגש קומט בעצם פון א השגה אין אור - וויבאלד דאס איז דאך זיין כלי מיט וואס ער איז זיך מקשר צו קוב"ה, און דאס איז וואס גיט אים די איידיע צו זיין מקשור מיט די רצון השם, אזוי ווי מיר האבן שוין געשמועסט. ממילא אפילו בשעת'ן זיין מקושר מיט'ן אויבערשטן אין א מצב פון קטנות וועט דארט אלץ ליגן באהאלטן די הרגשת הרצון פון מרגיש זיין די אור דערפון. ודו"ק].

יעצט, ווער איז העכער? עס איז נאך א נושא, אבער אין א ענטפער צו דעם [כפי הבנתי כעת]: בפשטות מבחינה חיצוני איז דער לאה העכער פונעם רחל, אבער בפנימיות בפנימיות איז דער רחל העכער [און אויב איך געדענק גוט - דוכט זיך מיר אז דער קונטרס וויל אויך אזוי זאגן].

אדרבה, זאג מיר אויב איך בין זיך טועה


רחל איז העכער ווייל ס'איז די בחינה פון קודשא בריך הוא, און לאה איז די בחינה פון 'ושכינתיה'. רצה הקב"ה ליהיות לו דירה (רחל) בתחתונים (לאה). פרק א' הערה 22.

אבער לאה האט אין זיך די ענין פון 'דבקות שאינו מורגש' שהוא קשר אמיתי, אבל בלי הרגשת האור העליון, וליבו יודע את ה'. א לאה האט דאך די ענין פון ביטול היש, א זאך וואס איך וואונדער מיך צו א רחל קען דאס באווייזן. ועיין בהקעפל 'השתוקקות'

אן אריינגיין אין די עומק הדברים - אזוי ווי איך האב געשריבן אויבן, אז בחיצוניות איז א לאה העכער וויבאלד ער איז אין די עבודה ביטול ממש, אבער בפנימיות איז רחל העכער, וויבאלד די שורש פון די ענין פון רצון איז העכער פון די ביטול פון לאה, די ענין פון רצון שרשו הוא בבחינת כתר. און מיטן כוח הרצון וועלעכע א רחל פארמאגט קען ער גרינג צורירן צו די העכסטע דרגות אין דביקות וגילוי אלוקית בתחתית המדריגות של הנפש הבהמי - וואס דארט הערשט די גילוי פון די כוח הרצון פונעם מענטש [אזוי ווי מיר האבן אביסל מבאר געווען דא], און דארטן מגלה זיין מציאותו ית' מצד הרגשת היש בעומק הנפש שלו 'איך שכולא קמיה כלא חשיבא' און ווי אלעס איז 'כחשיכה כאורה' ווי אלעס איז מלא מיט מציאות השם ד'אני הוי"ה לא שניתי' וועלעכע איז די בחינה פון כתר אשר שם הוא שורש הרצון - און 'די' רצון ווערט נתגלה אינעם מלכות וועלעכע ווערט נתגלה אין די נפש הבהמית. און דאס איז עפעס צו וואס דער בחינת לאה קען נישט אזוי גרינג צוקומען דערצו.

און אזוי ווי דו זאגסט טאקע אז דער רחל איז באמת דער וועלעכע איז ריכטיג מגלה דעם 'דירה בתחתונים', וועלעכע איז די תכלית הבריאה בעומק הגילוי. און צוליב דעם טאקע האט דער רחל אויך א שטערקערע אחיזה אין די ענין פון תענוג, וויבאלד נאך די רצון קומט תענוג - דורכן ממלא זיין די עומק הרצון קומט דער מענטש צו צו א הרגשת התענוג. און וויבאלד דער רחל איז מגלה דעם אויבערשטן מצד זיין עומק הרצון בגילוי גמור שפירט ער נאכדעם א תענוג מכוח זיין דביקות אין הקב"ה בתחתונים, וועלעכע איז די תכלית העבודה 'להתענג על השם'.

דאס אלעס קומט בעצם פון די יסוד הגילוי שגילה רבינו הבעש"ט ז"ל, ויכולין להאריך בזה אין קץ, אך..... ודו"ק בכל זה הדק היטב..

[וראוי לעיין אין 'קונטרס ההתפעלות' פון אדמו"ר האמצעי ז"ל, ווי דארט שמועסט ער היבש אויס - סיי די עצם ענין פון די עיקר תכלית בהרגשת אלוקית דייקא, און סיי די פרטי החילוק פון די הרגשת הנפש האמיתי ביז די הרגשת הנפש מצד זיין הרגשת הישות גרידא - און אלעס אינדערמיט. וכן ראוי לעיין בספרי הרה"ק מסטראשעלע ז"ל (בעיקר בספרו עבודת הלוי על התורה ומועדים)]


ש'כח פאר די אלע מקורות וואס דו ברענגסט.

נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:און די פאקט איז, אז פונקט אזוי איז פארהאן מענטשן וועלעכע זענען יא משועבד צו טוהן די חלק הלמעשה פון ציווי השם - און דאך זעהסטו אז דער רצון הפנימי צו הקב"ה עקזעסטירט נישט ביי זיי, עס האט גארנישט מיט הקב"ה, נאר סתם אז בשורש הנפש זענען זיי מענטשן וועלעכע גלייכן א עול און צו טוהן וואס עס איז ריכטיג

אזוי ווי ס'דא רחל'ס וואס האבן פילינגס אבער ס'איז נישט עכט פאר הקב"ה. ער גייט אויס פאר השתוקקות צו אזאך וואס עס דאכט זיך אים אז דא איז דא עפעס א גילוי הרצון השי"ת, אבער ס'איז סתם א אור של נפילת הניצוצין הקדושים שצריכין להעלות

וואס מיינסטו צו זאגן?

איך מיין צוזאגן אז ווען א רחל זעצט זיך צו צו א קומזיץ, און די גיטאר לעבט אים אויף, ווייל עס ווערט ביי אים א גילוי הרצון, און דער עיקר וואס דער בחינת רחל זוכט איז א גילוי הרצון, אבער דאס מיינט נאכנישט אז דער רחל גייט מרגיש זיין דעם רצון הבורא ממש. אויב דער גיטאר זינגט נישט ערליכע ניגונים איז עס נאר ניצוצות וואס זענען אין א בחינה פון נפילה

יא, דאס איז ריכטיג. אבער זיין עבודה איז נישט אוועקצולויפן פון זיין עצם שורש וועלעכע איז הרגשת הרצון [הגם בהמשך העבודה - אויב וועט ער טוהן די ריכטיגע עבודה - וועט ער ממילא צוקומען צו פארשטיין אז רצון השם און מציאות איז נישט אלעמאל געבינדן צו בין איך עפעס מרגיש אדער נישט, וואס דאס איז דאך בעצם די צד הרפואה פאר רחל], נאר ער דארף וויסן ווי אזוי יא מגלה צו זיין 'זיין' ענין פון גילוי אלוקית, אבער נישט מזלזל זיין אין די ענין פון הרגש'דיגע כוחות הנפש וואס אזא מענטש פארמאגט - כי רב כוחה!

אוודאי אזוי.
נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:איך האב עס ממש לעצטענס געכאפט. שטעל דיך פאר: מיום עמדי על דעתי האב איך נישט געכאפט די באדייט פון די תמניא אפי וואו דוד המלך געט זיך אויס זיין גאנצע הרגש צו תורת השם. איך האב געפיהלט אז ס'קען נאר זיין א טעם אין שווערע גמרות. ער מאכט נאך א פיקטשער פון א גמ' און מ'פלאגט זיך, און ס'רינט שווייס. הגם גמ' תוספות איז אזא שבירת הקליפות וואס האט א געוואלדיגע אור וואס שיינט זיך ארויס. ס'קען יא זיין אז דערפאר איז דאס אזא שמחה, ווייל מ'איז מברר דעם אייבערשטן. ואין אור כהאור שיוצא מתוך החושך.

אבער ס'איז זיכער נישט די זעלבע געפיל ווי איינער וואס האט געלעזט א שווערע רעטעניש. ס'איז די שמחה פון ענדליך וויסן די רצון השי"ת. פלא'דיג


יאפ. און אזוי פארשטייט מען אויך דאס וואס הרה"ק ר' נחמן מברסלב שרייבט אז מען זאל אפילו לערנען מער אויף א שנעלערן אופן. דאס איז דאך דער פשט, ווייל שנעל צו שטייט - בעיון צו פשוט - עס איז דאך אלץ תורת השם, און נאר צוליב דעם לערנען מיר דאס


לויט דעם קומט אויס אז עפעס דארף מען יא פארשטיין. ווייל אויב נישט, וויאזוי קען מען וויסן די רצון השי"ת?

ריכטיג. לערנען צו וויסן רצון השם און לערנען לשם מצות לימוד התורה איז לכאורה צוויי זאכן, אבער ביידע איז מען נישט יוצא אויב לערנט מען אן א הבנה. ווייל אויב לערנט מען א הבנה איז קודם כל פשוט אז ער וועט נישט וויסן וואס רצון השם איז - אזוי ווי דו שרייבסט, און נאכדעם כל איז מען מיטן לערנען אן א הבנה פשוט נישט יוצא מצוות לימוד התורה.

אבער דאס וואס רבי נחמן ז"ל שרייבט איז זייער קלאר דארטן וואס ער מיינט - און אזוי ווי מיר האבן שוין גערעדט, אז די ענין דא איז מקיים צו זיין די מצוה פון לערנען תורה ווייל גאט האט אזוי באפוילן, און ממילא אפילו מען פארשטייט נישט די זאך עד הסוף תיכף ומיד - מה בכך [כלשונו הק'], מיר זענען דאך נישט דא צו 'קענען' דעם בייבל.. מיר לערנען ווייל הקב"ה האט געהייסן לערנען, און אפילו מען פארשטייט נישט די זאך בשלימות האסטו נאך אלץ געלערנט תורת השם, און אויב איז מען נישט צופרידן ביז ווילאנג מען פארשטייט נישט די זאך בשלימות הגמור - דאן איז דאס פשט אז די תכלית פון דיין לערנען איז עפעס אנדערש וואס דו ווילסט דא מרוויח זיין - עפעס א הרגש וכדומה.

[מען רעדט נישט דא פון אידן בעלי השגה וועלעכע האבן א תשוקה צו פארשטיין דעם דבר השם מחמת דביקותם בנותן התורה, מען רעדט פון אנשים כמוני וועלעכע דארפן נאך אסאך רחמים צוצוקומען צו 'וועלן' רצון השם באמת, פאר אנשים כערכי איז די עבודה צוצוקומען צו מגלה זיין די רצון השם בקרבינו דייקא להיפך - דורכן זיך נישט שטעלן אויף יעדע זאך מיט א עקשנות, נאר זיך מקשר זיין מיט די רצון השם פון לערנען תורה, און אז דאס איז וואס און פארוואס מיר לערנען תורה - און דאס וועט ערמעגליכן דעם מענטש זיך צו קענען רוקן ווייטער, ווייל ער וועט אביסל ארויסקריכן פון זיין רדיפה נאך הרגשת השלימות - מצד זיין פארשטיין אז מען איז דא צו טוהן רצון השם און נישט צו שפירן בשלימות מיט די ישות]


נשמה האט געשריבן:
נשמת השכל האט געשריבן:
נשמה האט געשריבן:בקיצור, פון דיין לערע קומט אויס אז מ'דארף ממחיש זיין די טיפע רצון אין א כלי מוחשי (וואס מ'קען דערצו שנעלער קאנעקטן!) וואס די חסרון איז מסכים אז דאס איז ממלא דעם רצון. און עס נישט לאזן דארט בהפשטה. ממחיש זיין מיינט: זאגן פאר זיך אליין אז מיט די און די דבר מוחשי בין איך ממלא מיין חסרון. אדער די און די דבר מוחשי וויל יעצט השי"ת. און משיג זיין - דהיינו דורך בינה ודעת, משיג זיין געטליכקייט, און די ענין פון אחד. ווייל דאס איז אויך כעין כלי מוחשי פאר'ן רצון זיך מלבש זיין אין עפעס, און זיך ממלא זיין מיט וואס רצון המופשט וויל.

און אז איך דארף קוקען "וואס פעהלט מיר יעצט בעומק נפשי, וואס פאר א חסרון וויל איך יעצט ממלא זיין? צי קען איך יעצט פיהלן די עצם רצון". (חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון)


אייזן שטארק!!

אגב; וואס מיינסטו צו זאגן מיט "חוץ אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, און נישט אין די בחינה פון רצון"?


ווייל אויב איך בין אין די בחינה פון תענוג, קען איך דאך נישט קוקען "וואס פיהל איך אז עס פעהלט מיר יעצט" ווייל עס פעהלט מיר גארנישט. ממש גארנישט. און א בחינה פון רחל קען זיך טרעפן אין א מצב ווען ער האט תענוג שלא מרצון הבורא יתברך, למשל פון נארישקייטן, פיהלט ער דאך נישט קיין חסרון. און מיט דעם אלעם דארף מען קוקען "וואס וויל השי"ת יעצט פון מיר". טרעפן די רצון הבורא יתברך. דאס איז דאך די עבודה פון א רחל, צו נוצן די כלים פון לאה. יעדן טאג ווען איך שטיי אויף צופרי "רבש"ע איך דארף טון דיין רצון, וואס דו ווילסט, נישט קיין חילוק צי איך פיהל א טעם דערין אדער נישט. אבער איך בעהט דיך געב מיר דערין א טעם, איך זאל פיהלן אז דו ביסט דא און דו ווילסט עס פון מיר"

וואס מיינסטו 'די בחינה פון תענוג' - הרגשת השלימות - בחינת לאה?

דו ענטפערסט עס מיט די קומענדיגע פאראגראף:
ווייל רוב מאל די וועלעכע זענען אין די בחינה פון תענוג זענען בעצם אין די בחינה פון רצון וועלעכע טראגט זיי צו תענוג, וכנ"ל.


אז מ'טוט וואס מ'וויל, פיהלט מען אויך שלימות, אדער א איינגערעדטע שלימות. אבער מ'איז פארט נישט אין די בחינה פון 'לאה', ווייל די בחינה פון לאה איז צו טון וואס מ'דארף, וואס דער שכל דיקטירט אז מ'דארף טון בעולם המעשה, און נישט נאר וואס מ'וויל.

נשמה האט געשריבן:ש'כח פאר דער געוואלדיגער 'גילוי' וואס דו האסט מיר געזאגט. נאכאמאל איבער'חזר'ן: עס איז נישט גענוג צו האבן א רצון צו וועלן טון די רצון הבורא, נאר איך דארף עס אויך מקרב זיין אל השגתי. אז מיין השגה, מיין שכל, און דער עיקר מיין הרגש, זאל דערין האבן א אחיזה. נישט סתם א אחיזה נאר מיט די גאנצע וועזן, לב ומוח. אז אזוי איז דער מציאות. עס איז דא א באשעפער אויף די וועלט וואס וויל אז איך זאל טון זיינע מצוות. און ער האט נחת רוח דערפון. עס מקרב זיין אל השגתי

ישר כוח!

דאס איז טייטש - אז זיין שורש איז בעצם רצון [הרגשת ההעדר מצד היותו נפרד ויש - מלכות],


וויבאלד די שורש פון א נפש רחל איז מושרש אין מלכות, מוז זיין אז ס'דא עפעס א מקום בנפש רחל וואו עס איז נישט דא קיין העדר, עפעס א מקום וואו עס איז דא א גילו מלכות, א גילו רצון הבורא, ווייל אויב וואלט געווען אינגאנצן העדר, וויאזוי איז שייך אז ס'זאל אים אויפקומען אין געדאנק צו וועלן עפעס, צו זוכן עפעס. וויאזוי ווייסט ער אז ס'פעהלט אים עפעס, מוז זיין אז עפעס א רשימו איז יא דא. עפעס א גילו מלכותו איז יא דא, און פון דעם שאפט זיך עפעס א רצון דאס צו זוכן. (בעסער געזאגט: אויב ס'איז אינגאצן העדר איז דאך נישטא קיין נפש בכלל) קומט אויס אז מ'דארף זאגן אז זיין שורש איז בעצם גילו הרצון, דהיינו מלכות. אבער ס'האט זיך היפש באהאלטן, וכנ"ל. און מלכות איז גילוי כתר, גילו רצון ווי דו זאגסט פריער. אז ער רירט אן ביז כתר.

ער דארף נאר אריינגיין אין השגה [ממטה למעלה] און דערנאך אריינברענגען די השגה צוריק אינעם רצון זיינע [ממעלה למטה - לגלות ענין האלוקי אין זיין הרגשת ההעדר הנ"ל, ועי"ז לקשר הכתר עם המלכות שבעצם בשרשם הם חד].

דאס וואס דו זאגסט אז מ'דארף צוריק אריינברענגען די השגה אינעם רצון, דאס איז כדי עס זאל זיך פיהלן אט דער רצון.

נשמה האט געשריבן:דאס וואס ער זאגט אז לאה איז מער הבנה בשכל, און א רחל איז מער הרגשה בלב. (עיין לאה - הבנה (ידיעת השכל), רחל - הרגשה (השגת הלב)) מיינט ער צו זאגן אז ביי א רחל הייבט זיך עס מיט רצון, און נאכדעם שאפט ער א אחיזה פאר די רצון. און א לאה הייבט אן מיט הבנה בשכל

יא. און עס איז קלאר אז ביידע פון זיי בלייבן מיט זייער עצם שורש [לאה - שכל, רחל - רצון], נאר יעדער פון זיי דארף זיך משלים זיין מיט די כלים פונעם אנדערן.

עס שטערט מיר אז איך האב אנגעהויבן נאר מיט די ווארט 'רצון', און איך קלער אז מ'מעג אויך נוצן די ווארט 'אור', וואס 'אור' איז גילוי רצון בכלי ההרגש. וואס דאס איז וואס דו שרייבסט פריער:

ער דארף נאר אריינגיין אין השגה [ממטה למעלה] און דערנאך אריינברענגען די השגה צוריק אינעם רצון זיינע [ממעלה למטה - לגלות ענין האלוקי אין זיין הרגשת ההעדר הנ"ל, ועי"ז לקשר הכתר עם המלכות שבעצם בשרשם הם חד].

די אור געשעהט - לויט ווי איך פארשטיי - ווען עס קומט צוריק אריין מלמעלה למטה.

[ונא שתמחול לי פארן אריינקומען אפשר אביסל צופיהל מיט די מופשט'דיגע סארט ווערטער.. ווייל עס קומט מיר אן היבש שווער זיך מסביר צו זיין אין פשוטע ווערטער און מושגים - ואין לי כ"כ פנאי לעבוד ע"ז, איך האב פרובירט דאס בעסטע וואס איז שייך אויף די מינוט - ובתקווה להבנה..]


איך מיין אז איך פארשטיי זייער גוט וואס דו שרייבסט. מ'דארף עס נאר גוט גוט חזר'ן בעזרת השי"ת. און דער אייבערשטער זאל מיך מקרב זיין לעבודתו ית'.
שרייב תגובה

צוריק צו “אז נדברו”