עס איז זיכער ווי בן-בלי-שם זאגט. gyne הייסט א פרוי אויף גריכיש, און genos (אויף גריכיש) אדער genus (אויף לאטייניש) הייסט א סארט אדער א אפשטאם. מען טאר די צוויי נישט אויפמישן (כאטש עס איז אינגאנצן נישט אוועקצומאכן אז די צוויי ווערטער זענען פארברודערט אין גריכיש, דאך יעצט פאקטיש גערעדט זענען זיי באזונדערע ווערטער). דאס ווארט androgen וואס שוועמל ברענגט צו איז אינגאנצן נישט דאס זעלבע ווי "אנדרוגינוס" וואס מיר קענען פון דער גמרא. אן אנדרוגיני איז צוזאמגעשטעלט פון אנדרו-גינוס וואס מיינט א מאן-פרוי, אבער דער סופיקס gen אינעם ווארט וואס שוועמל גיט אן איז דאך דאס דער באקאנטער "גען" (פון גענוס) און נישט "גין" וואס מיינט א פרוי. לויט ווי איך פארשטיי פון די מקורות אויפ'ן נעץ ווי דאס ווארט ווערט באשריבן איז די רעדע פון א סארט "גען" (דזשין אויף ענגליש) וואס רופט זיך "אנדראָדזשען", איך האב פון דעם נישט געהערט און איך קען אויך נישט די מעדיקאלע טערמינען, עס איז נאר קלאר אז עס איז נישט די רעדע פון אונזער אדרוגינוס.
די גימטריא פון בני-היכלא אויף אנדרוגינוס איז וואונדערבאר!! אין דער גויאישער וועלט איז פארהאן נאך א ווארט פאר אן אנדרוגיני, און איך מיין אז דאס איז ביז היינט מער אין באנוץ ווי דעם "יידישן" אנדרוגינוס. א מענטש מיט סימנים פון ביידע געשלעכטן ווערט אנגערופן "הערמאַפראָדיטאָס" אויפן נאמען פון א גריכישן מיטאָס איבער א קינד פון די צוויי אפגעטער "הערמעס" (דערמאנט אין דער גמרא אלס הרמז, דאס איז דער גריכישער אפגאט "כוכב חמה", וואס ביי די רעמער האט דאס געהייסן "מערקוריוס" באקאנט אין דער גמרא אלס "מרקילוס") מיט "איפראדיטע" (דערמאנט אין דער גמרא אלס "איפרודיטי". דאס איז דער גריכישער אפגאט "נוגה", וואס האט ביי די רעמער געהייסן "ווענוס"). לויט דער גריכישער מיטהאלאגיע האבן די צוויי געטער געהאט א קינד אינאיינעם וואס האט געהייסן "הערמאפראדיטע" (א קאמבינאציע פון הערמעס-אפראדיטע) און ביי דעם קינד ווערט דערציילט אז דאס האט זיך פאראייניגט מיט א געוויסע נימפע (סאלמאסיס) און פון דאן איז דער הערמאפראדיטע פארוואנדלט געווארן אין א צוויי-געשלעכטיגער. [אזוי-ווי ניטל איז נאנט איז עס טאקע ענינא דיומא. עס וואונדערט זיך צומאל וויאזוי קלערן עס די קריסטן אז דער אפגאט זייערער איז א געבוירענער מענטש, וואס דאס קלינגט דאך זייער קאמיש און אין גענצליכן קאנטראסט מיט לאגיק. ווען אבער מיר הערן אין וואס זיי האבן געגלייבט ביז יויזל האט זיך אנגעריקט, דאן ווערן די אלע קשיות פארענטפערט...]
פארשלאפן שרייבט:
יום גנוסיא. פירוש יום הלידה כי הלידה נקראת בלשון יון ינישיי''א, והיו''ד והגימ''ל שוין במבטא, והשי''ן בלשון יון הוא סמ''ך בלשוננו.עכ''ל
דעם שטיקל רא''ם ברויך א ביאור פון א בקי בלשונות, טא נעמטס די מיקראפאן אין די האנט און זייטס אזוי גוט טוטס אונז עס ערקלערן.
דער ג' מיט'ן י' זענען פון איין מוצא-הפה (גיכ"ק) וואס ציען זייער געמיינזאמען מקור פונעם באק (אותיות החיך). אז איר וועט קוקן אין פריערדיגע ספרים וואס זענען געשריבן געווארן אין פארשידענע לענדער וועט איר זיך אנשטויסן אין פיל חילופים צווישן די צוויי ביי די גויאישע שפראכן. אזוי למשל וועט איר זעהן אז "מאגענצא" ווערט צומאל אנגערופן "מַיֶינץ", דער קירכנפאטער "הִיֶעראנימוס" ווערט אנגערופן אין אונזערע ספרים "החכם הנוצרי גירונימו". אויך - אלס ביישפיל - זעה אינעם "ספר הברית" ווי ער רעדט וועגן געאגראפיע און ער רופט דאס "יעאגראפיע".
אין אמת'ן האב איך מיך טאקע דערויף שטענדיג געוואונדערט, און איך האב פארשטאנען אז עס מוז זיין אז אויף גריכיש און לאטייניש איז פארהאן אן אנדערער קלאנג פאר דעם G וואס דעריבער איז די טראנסליטעראציע דערפון פארשידנארטיג, וויבאלד עס איז נישט קיין זיכערער ג'. די מיסטעריע איז מיר אביסל קלארער געווארן ווען איך בין אמאל געווען אין דער ראמאנישער געגנט אין דער שווייץ (שווייץ איז איינגעטיילט אויף פיר טיילן דורך אן עטנישע צוטיילונג: עס איז פארהאן די גערמאנישע שווייץ, די פראנצעזישע שווייץ, די איטאליענישע שווייץ, און די ראמאנישע שווייץ. יעדער טייל נוצט די שפראך וואס איז זיינס לויט זיין עטנישן מקור. אין דעם ראמאנישן טייל רעדט מען "רעטאָ-ראָמאַניש" וואס צווישן אלע לאטיינישע שפראכן איז דאס די סאמע ענליכסטע שפראך צו דעם אריגינעלן לאטייניש). פארנדיג דארט מיט דער באַן איז מען דורכגעפארן א שטעטל מיט א ראמאנישן נאמען "שלארגינא" (Schlargina), און ביי יענער סטאנציע האט מען אויסגערופן דעם נאמען אלס "שׁלאַריִינַא", דאס האט תיכף געמאכט טראכטן אז אויף לאטייניש איז דער G נישט ווי ביי אונז. איך האב דערוועגן געפרעגט א גוי וואס איז דארט געזעצן, און די תשובה איז געווען גאנץ איינפאך אז דער G זאגט זיך גענוי ווי דער J אויף דייטש (ווי א Y).
איך האב שפעטער באמערקט אז אויף שפאניש איז די זאך אויך כמעט אזוי, דער G ווערט כמעט איינגעשלינגען, און דאס הערט זיך אדער ווי א י' אדער ווי עפעס א שוואכן סארט ג' - עפעס אינצווישן, עס איז ביי מיר נישט אינגאנצן קלאר. איך האב נאכגעזוכט וויאזוי עס ווערט געזאגט אויף גריכיש, און ווי איך פארשטיי איז עס - כאטש היינט - ווי א ג' רפה (דאס הייסט ווי א גאליציאנער ר'). קען זיין עס איז נישט פונקט אזוי נאר עפעס אינצווישן. מערקווירדיג איז אז דער גריכישער גימל (דער "גאם יווני") אין זיין קליינעם פאָרעם (אזוי-ווי אויף לאטייניש איז דא גרויסע און קליינע פארמען פאר יעדן בוכשטאב) קוקט אויס אזוי-ווי א Y, דאס האט זיכער צוטון מיט דעם וואס דער קלאנג איז ענליך צו דעם איפסילאָן (דער גריכישער י' - Y). אזוי צו אזוי איז שוין די פארבינדונג פונעם G מיט'ן י' דאכט זיך גאנץ קלאר.
וועגן דער פראגע איבער דעם "שֹ" איז אביסל אומפארשטענדליך וואס ער מיינט, דען אויב דער ספעציפישער בוכשטאב פון וואס ער רעדט ווערט ארויסגעזאגט ווי אונזער ס', דאן פארוואס דארף ער דאס אנרופן "שֹ"? זאג אז דאס איז א ס' און נישט קיין ש'? עס האט דאך דעם זעלבן קלאנג. נאר עס איז קלאר אז דא האט ער נישט קיין פראבלעם מיט'ן קלאנג נאר פשוט מיט'ן אויסשטעל פון די אותיות און זייער פאראלעליטעט צו די העברעאישע אותיות. דאס הייסט אזוי, אז וויבאלד די גריכישע בוכשטאבן זענען אנטוויקלט געווארן דירעקט פון די העברעאישע אותיות, דעריבער איז פאר כמעט יעדן העברעאישן אות פארהאן א פאראלערער בוכשטאב אין גריכיש מיט כמעט דעם זעלבן נאמען. זייער סדר איז דעריבער אזוי (איך וועל אנצייכענען די אריגינעלע אותיות נעבן יעדן נאמען):
אַלפאַ (א), בּעטאַ (בּ), גאַמאַ (ג), דעלטאַ (ד), עפּסילאָן (ה), זעטאַ (ז), עטאַ (ח), טהעטאַ (ט), יאָטאַ (י), קאַפּאַ (כּ), לאַמדאַ (ל), מי (מ), ני (נ), קסי (ס), אָמיקראָן (ע), פּי (פּ), רהאָ (ר), סיגמאַ (ס – שֹ), טאַוּ (תּ), [די איבריגע בוכשטאבן: איפּסילאָן (אִי), פִי (פֿ), כִי (כֿ), פּסִי (פּס), אָמעגאַ (אָ)].
דער דאזיגער סדר דערמאנט אונז אין דעם סדר פון די לאטיינישע אלפאבעטס וואס איז אויך מער ווייניגער אויף דעם סדר:
A ,(א) B ,(בּ) D ,(ד) E ,(ה) F ,(ו) H ,(ח) I-J ,(י) K ,(כּ) L ,(ל) M ,(מ) N ,(נ) O ,(ע) P ,(פּ) Q ,(ק) R ,(ר) S ,(ש) T ,(תּ)
[די איבריגע בוכשטאבן אויף ענגליש זענען באקאנט, איך האב נאר אויסגערעכנט די וואס זענען אין א סדר קעגן די אלף-בית]
ווי שוין דערמאנט אין אן אנדער פלאץ זענען אויך זייערע צורות ענליך צו די אריגינעלע צורות פון דעם אלטן כתב-עברי (איך האב גראדע ביי מיר אויך א גריכישער פאָנט, עס קען זיך אבער – צוליב א מיר אומבאקאנטע סיבה - נישט ארויפבאקומען אויפ'ן פארום).
יעצט איז פארשטענדליך וואס דער רא"ם מיינט, דען עס איז אים אוודאי קלאר געווען אז דער גריכישער סיגמאַ איז געשאפן געווארן אלס פאראלעל צו דעם שֹ, אויך דאס בילד פונעם בוכשטאב דערמאנט א "ש" (ענליך צו דעם ענגלישן S וואס דערמאנט א ש. אויף גריכיש איז דאס ווי א W וואס ליגט אויף דער זייט. אויף רוסיש איז דער פאראלערער "ש" ממש ענליך צו אונזער ש. אויף כתב עברי האט דאס אויסגעקוקט ווי א W). אויף דעם האט דער רא"ם געשריבן אז זייער שֹ איז למעשה א ס' (אזוי-ווי דער S).